Πώς να κρίνεις το live ενός συγκροτήματος που σε σημάδεψε από πολύ μικρή ηλικία? Από συναισθηματική άποψη και μόνο φαντάζει πολύ δύσκολο και πόσο μάλλον αν η έκβαση του ξεπερνάει τις προσδοκίες σου. Τους Stress τους είχα δει πρώτη φορά το 1983 και ήταν και η πρώτη μου συναυλιακή εμπειρία. Τελευταία φορά τους είδα στις αρχές '90 στο πρώτο reunion που έκαναν και νόμιζα τότε ότι είχε νοσταλγικό χαρακτήρα.

Την έβδομη τους εμφάνιση έκαναν οι Clan Of Xymox στην Αθήνα το Σάββατο που μας πέρασε. Αυτή την φορά σε μικρότερη σκηνή, αυτή του κλαμπ Death Disco. Σημάδι της κρίσης θα μου πείτε, αλλά ακόμα μέσα από τέτοιες άσχημες καταστάσεις υπάρχουν και τα θετικά. Ένα από αυτά και το οικονομικότερο εισιτήριο. Οι Clan Of Xymox είναι ένα γκρουπ που πλέον το νιώθουμε δικό μας και από πλευράς οικειότητας, μετά από τόσες συναυλίες στα μέρη μας, αλλά και από πλευράς αγάπης μιας και το darkwave κοινό τους έχει αδυναμία.

Έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια για να ξαναδούμε τους Black Rebel Motorcycle Club στην Αθήνα. Για όσους θυμούνται εκείνη την πρώτη εμφάνισή τους στο Rockwave του 2004 μαζί με τους Pixies, η μπάντα έχει ωριμάσει μέσα σ' αυτή την παραγωγική, από άποψη κυκλοφοριών, δεκαετία που μεσολάβησε. Με το εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο να έχει ενθουσιάσει παγκοσμίως το 2001, αλλά και 6 ακόμη πολύ καλά albums, ήρθε η στιγμή να εκπληρωθεί η επιθυμία των Αθηναίων new garage lovers.

Κι όμως είχε κάτι εθιστικό η ατμόσφαιρα των Underground Youth. Ατμόσφαιρα που φτιάχτηκε με περισσότερο κόπο παρά δεξιοτεχνία από τους μουσικούς, από την πολύ καλή θέληση του κόσμου, τις κιθάρες, από κανένα hype και κανένα ραδιοφωνικό hit. Ο Craig Dyer παίζει για τους μουσικούς ήρωές του, για την επί σκηνής ηθοποιία του Ian Curtis, για ο,τι απόμακρο έπεισε τους Jesus and Mary Chain να φτάσουν τα ύψη του Darklands, για τους Brian Jonestown Massacre χωρίς τα ναρκωτικά, για μια κινηματογραφική νουάρ διάσταση της στιγμής.

In my capacity as a martyr, I perform my duties well...
Δεν υπήρχε αμφιβολία πως θα μιλούσαμε φορτισμένα μετά από το live της Jarboe, δεν είχε όμως κανείς την πρόθεση ν' ασχοληθεί με τη μουσικό, πολιτικά. Εκείνη όμως κρατούσε όλα τα νήματα και τα κούνησε προς διαφορετικές κατευθύνσεις όπως ξέρει πολύ καλά να κάνει, λίγες ώρες πριν τη συναυλία στο six dogs.

Βράδυ Παρασκευής στην διαδρομή για το Gagarin, αναλογιζόμουνα πόσες ώρες έχω περάσει στην ζωή μου ακούγοντας Joy Division.. Μάλλον αμέτρητες. Το πλέον επιδραστικό σχήμα που όρισε την post punk σκηνή, ο θρύλος του Ian Curtis ζωντανός , τραγούδια που μας σημάδεψαν για μια ζωή. Φτάνοντας στο Gagarin, σχεδόν γεμάτο το club, κοινό αποτελούμενο από σχετικούς αλλά και άσχετους, ατμόσφαιρα σχεδόν εορταστική. Στις 10 ακριβώς τα φώτα έσβησαν και ξεκίνησε το ταξίδι στον χρόνο.

Οι Black Angels και το black market 

Το λιγότερο που μπορεί να πεί κάποιος για τον Justin Sullivan και τους New Model Army, είναι οτι έχουν υπάρξει και εξακολουθούν να υπάρχουν απο τις πιο"τίμιες" μπάντες στην ιστορία της ρόκ μουσικής. Δεν έχουν βγάλει κακό άλμπουμ ενώ υπάρχουν δισκογραφικά απο το '84, δεν έχουν κάνει "αρπαχτές", πιστοί στις ιδέες τους όλα αυτά τα χρόνια και δεν χωράει συζήτηση οτι ο Sullivan είναι χαρισματικός τραγουδοποιός...

Ο Steve Lake των Zounds (ιδιαίτερα αγαπητό group στην Ελλάδα), ακόμα και χωρίς το συγκρότημα που για πάνω από 3 δεκαετίες τον συντρόφευσε στις μουσικές του αναζητήσεις και μας έδωσε εξαιρετικά δείγματα μελωδικού pop punk, πάντα αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση για να πάει κάποιος σε συναυλία του.