Η Σουηδή Molly Nilsson αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιπροσωπεύει μια νέα γενιά μουσικών που πορεύονται με το δικό τους τρόπο, αυτό της Do It Yourself αισθητικής, χωρίς και μακριά από τις διασυνδέσεις της Μουσικής Βιομηχανίας. Με όπλο τους τη νεανική έκφραση και δημιουργικότητα, τα laptop και το internet, έχουν καταφέρει να ακουστούν σε όλο τον κόσμο και μάλιστα αποκτώντας φανατικούς οπαδούς.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: δεν τους είχα δει ποτέ live μέχρι προχθές, πάντα κάτι τύχαινε όταν παίζανε, είχα όμως ακούσει τα καλύτερα και το περίμενα πώς και πώς δεδομένης της ιδιαίτερης συμπάθειας που τους έχω εδώ και χρόνια. Για να μπω κατευθείαν στο ψητό: ήταν ακριβώς όπως το περίμενα, όπως το φανταζόμουν. Οι A Place To Bury Strangers δικαίωσαν την φήμη τους ως ένα από τα πιο δυνατά και θορυβώδη σχήματα που μπορεί να δει κάποιος στις μέρες μας.

"new-smth" και "revival" είναι λέξεις που χρησιμοποιούνται ανησυχητικά συχνά στις μέρες μας ως συνοδευτικά σε μουσικά είδη περασμένων δεκαετιών. Mε το πρόσχημα πως η αυθεντικότητα δεν είναι απαραίτητα αρετή, παράγονται μουσικά υβρίδια αμφιλεγόμενης αισθητικής.

Ήταν επιτακτική ανάγκη να ξεφύγω από την υπνηλία των Tropical of Cancer της προηγούμενης Παρασκευής, οπότε ένα φασαριόζικο live στο Αν θα ήταν ιδανικό. Για προσπάθησε να βρεις στιγμή να χασμουρηθείς μέσα στο ξέφρενο σετ των δικών μας Ruined Families ή τις κιθάρες των Iceage, και θα με καταλάβεις. Άλλη μια hardcore / punk βραδιά στο υπόγειο της Σολωμού δηλαδή; Και ναι και όχι. Κάτι δεν κόλλαγε στο live των Δανών headliners και μας το χαλάσανε.

Όποιος είχε ασχοληθεί με τους Parquet Courts και είχε παρακολουθήσει στο internet τις live εμφανίσεις τους, λίγο πολύ ήξερε τι να περιμένει από τη συναυλία τους στο ΑΝ Club. Έτσι, οι "υποψιασμένοι" που προσήλθαν ήταν αρκετοί, δεδομένου ότι μιλάμε για μια μπάντα που μετράει ουσιαστικά μερικούς μήνες δημοσιότητας.

Φεστιβάλ είναι, ο,τι ώρα θέλει ο καθένας έρχεται, ο,τι να ‘ναι προσέχει, μπύρες, τουαλέτες,  αλλάζει μερικές θέσεις, πιάνει την κουβέντα με την ασφάλεια ότι η νύχτα θα έχει δρόμο ακόμα. Ας συγχρονίσουμε τα ρολόγια μας στη στιγμή που το δροσερό θαλασσινό αεράκι και το φως της μέρας έπεσαν ηττημένα απ'το σκοτεινό ταξίδι του James Blake.

Η μεγαλύτερη συγκέντρωση σκοτεινής εναλλακτικής μουσικής βρίσκει συστηματικά το postwave παρόν. Φέτος η παρουσία των μη γερμανόφωνων ευρωπαίων ήταν ελαφρώς μειωμένη (λόγω κρίσης;), αλλά το κενό αναπληρώθηκε από περισσότερο κόσμο από την Αμερική, την Αυστραλία ή ακόμα και την Άπω Ανατολή, με αποτέλεσμα η Λειψία να κατακλειστεί για άλλη μια φορά από δεκάδες χιλιάδες μουσικούς τουρίστες. Για ποιους καλλιτέχνες μαζεύτηκαν όλοι αυτοί; Ας ακολουθήσουμε τη διαδρομή μου στο φεστιβάλ για να πάρουμε μια εικόνα.

Έφτασα αρκετά αργά στο Gagarin για να προλάβω τους Jaywalkers, αλλά αρκετά νωρίς για να απολαύσω το σύντομο αλλά ζουμερό set των Last Drive. ‘Όπως και εκείνο το Νοέμβριο του '88 που τα δυο συγκροτήματα μοιράστηκαν τη σκηνή του Ρόδον, έτσι και απόψε, 25 χρόνια αργότερα, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε μαζί δυο ονόματα που σημάδεψαν τη νιότη μας.