Μπορεί να πέρασαν μόλις 14 μήνες από την προηγούμενη εμφάνιση των The Men στην Αθήνα, ωστόσο έχουν αλλάξει πολλά για αυτούς από τότε. Δύο νέοι δίσκοι (εκ των οποίων ο πρώτος δικαίως αναγνωρίστηκε ως ένας από τους καλύτερους του 2012) , μια αξιοσημείωτη στροφή στον ήχο και αρκετά διευρυμένη φήμη σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν αρκετά ώστε να δώσουν νόημα σε μια επανάληψη για όσους τους είχαν απολαύσει, αλλά και να προσελκύσουν εμάς που τους είχαμε χάσει.

Η πρώτη έκπληξη της βραδιάς ήταν η ποσότητα του κόσμου: Δεν περιμένεις να δεις 500 άτομα τουλάχιστον (500 άτομα είναι πια πολλά για ένα τέτοιο live στην Ελλάδα ε;) να έχουν στηθεί για να δουν ένα group που δεν το λες και ιδιαίτερα γνωστό.

Υπάρχουν φορές που ενόψει κάποιου live όλα τα στοιχεία συγκλίνουν στην επιτυχία της έκβασης του. Η ανακοίνωση και μόνο του συγκεκριμένου live αν μην τι άλλο τράβηξε το ενδιαφέρον του τοπικού underground κοινού. Και τα τρία ονόματα που θα εμφανιζόντουσαν είχαν το καθένα από πλευράς του τραβήξει την προσοχή μας τελευταία και όλα μαζί αποτελούσαν ένα δυνατό σύνολο αντιπροσωπευτικό της ανεβασμένης αυτό το καιρό cold wave / mininam synth σκηνής στην χώρα μας.

Ακούγεται τετριμμένο, μονότονο και μεμψίμοιρο, είναι πέρα για πέρα όμως αληθινό: Ο φετινός συναυλιακός χειμώνας κινείται σε θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Λίγες συναυλίες, ακόμα λιγότερες "μεγάλες" συναυλίες και η αναμονή για τα επερχόμενα events κινείται σε μέτρια έως υποτονικά επίπεδα. Λογικό...

Μια μικρή ορχήστρα στο ταξίδι για την αναζήτηση του ωραιότερου pop τραγουδιού. Ή απλούστερα, μια κανονική pop μπάντα. Μια γεωγραφική και χρονική αταξία της σύγχρονης μουσικής, αλλά και πάλι δε μιλάμε για τους Residents, μιλάμε για το γκρουπ του Tutti Ragazzi και του Panorama man.

Ακόμα βουίζουν τα αυτιά μου από το προχθεσινό live. Οι Japandroids τήρησαν την υπόσχεση που είχαν δώσει: η φασαρία ήταν πολλή! Σε σημείο να λυπάμαι τα αυτιά όσων είχαν παρευρεθεί εκτός από τη συναυλία των Καναδών και σε αυτή των A Place To Bury Strangers, τέσσερις-πέντε μέρες νωρίτερα. Εκτός όμως από το βουητό, το ζήτημα είναι τι άλλο έμεινε μετά από μια τέτοια βραδιά.

Πόσο μα πόσο ζεστός, οικείος, όμορφος χώρος για συναυλίες είναι το Second Skin...αποπνέει αυτό το ανένταχτο underground punk συναίσθημα που αγκαλιάζει όλο το εύρος της μουσικής  που μας αρέσει. Καλή επιλογή για τέτοιες όμορφες διοργανώσεις!

Πόσο cool μπορεί να είναι 3 Νεο-Υορκέζοι που λίγο πριν τη συναυλία τους κάθονται και στήνουν οι ίδιοι τον εξοπλισμό τους παίρνοντας τη δουλειά των άμοιρων roadies; Cool as fuck που θα έλεγαν και οι Inspirals, αλλά έδώ το θέμα είναι ότι για να στήσεις στην σωστή σειρά τα Death By Audio pedals και να βγάλεις τον «σωστό» θόρυβο (και ως γνωστό ο σωστός θόρυβος είναι αυτός που σου τσακίζει τα τύμπανα) πρέπει να έχεις τελειώσει το πολυτεχνείο ή να είσαι ο κατασκευαστής τους.