Νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να περιμένει κακή βραδιά όταν μιλάμε για συναυλία των Cinematic Orchestra. Άρτιοι μουσικοί, ενδιαφέρουσα προσέγγιση της jazz, όμορφες συνθέσεις και όλα αυτά σε ένα χώρο που συνήθως δεν απογοητεύει στο θέμα του ήχου. Επόμενο είναι λοιπόν, πως άμα αποφασίσεις να αφήσεις την σαββατιάτικη σου ψυχαγωγία-διασκέδαση στα χέρια των Βρετανών (αφού έχεις πληρώσει τα 35 euro) να περιμένεις κάτι παραπάνω από το αναμενόμενο.Η συναυλία παραδόξως άρχισε την προβλεπόμενη ώρα που αναγράφονταν στο εισιτήριο.

Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι που το λέγανε Χρηστάκη (Chris δηλαδή..). Ενώ τα άλλα παιδάκια παίζανε με τα κουβαδάκια τους, αυτό έβαφε τα μάτια και το πρόσωπό του, άκουγε πρώιμο Bowie και του άρεσε να φοράει καπέλο. Έκανε και συλλογή μάλιστα. Έτσι φαντάζομαι τον Christopher Corner στην παιδική του ηλικία. Γεννημένος στο Μίντλεσμπρο της βόρειας Αγγλίας, στα 35 του συνεχίζει να είναι μια περίεργη προσωπικότητα, βερολινέζος πιά με ότι κι αν αυτό σημαίνει... Το Βερολίνο είναι μια πόλη στην οποίο μπορεί κανείς να κρύψει την παραζάλη του.

Καλά μας κάνατε κύριε Staples! Στρογγυλοκάτσαμε μπροστά σας, σας βλέπαμε και μας βλέπατε μια χαρά, αλλά κανείς δεν μπορούσε να κοιτάξει τον άλλο στα μάτια, ετσι δεν είναι; Κάτσαμε αμίλητοι, και γενικώς ήσυχοι, ατσίγαροι και απρόσιτοι, πρόθυμοι να χειροκροτήσουμε θερμά μετά από κάθε κομμάτι, και να φύγουμε γρήγορα γρήγορα για το σπίτι. Καλά μας κάνατε και αγνοήσατε τη βαθειά μελαγχολία αυτής της πόλης, σχεδόν δεν της αφιερώσατε στιγμή, κρύβοντας τους αστικούς ύμνους της εξαιρετικής μπάντας σας σε ένα ολοένα και πιο ρομαντικό παρελθόν.

Για τη συνεισφορά των Mogwai στη σύγχρονη μουσική έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλά και μία αναφορά σε αυτά θα ήταν απλά ανακύκλωση πραγμάτων γνωστών και χιλιοειπωμένων. Ας επαναλάβουμε λοιπόν για πολλοστή φορά τα γνωστά, μην μας κατηγορήσει και κανείς ότι ξεφεύγουμε από τα τυποποιημένα: Ναι, οι Mogwai είναι τόσο μεγάλη μπάντα όσο ορκίζονται οι περισσότεροι οπαδοί τους.

Για να ‘ μαι ειλικρινής προσπαθώ να γράψω αυτό το review πολύ (αλλα μιλάμε για πολύ ώρα). Όχι επειδή ψάχνω λάγνες λέξεις που εντυπωσιάζουν και που θα πάρουν και θα σηκώσουν εσένα, τον όποιο αναγνώστη. (Ούτε παίρνουμε βραβεία αγγελοπουλικοπαπανουτσέικων μούρων κλπ.) Μεταξύ αστείου και σοβαρού σκέφτηκα να γράψω ένα απλό “Respect…” ή “ Ας ήσασταν εκεί..” Ακόμα και αυτά όμως, χρειάζονται κάποια εξήγηση. Ξεκινώντας λοιπόν την ανασκόπηση της βραδιάς του Σαββάτου, εξομολογούμαι πως ναι – υποτίμησα τους Nick Marsh (Flesh For Lulu) και Katharine Blake (Miranda Sex Garden, Mediaeval Baebes).

Για μερικούς από εμάς που στην δεκαετία του 1980 μεγάλωσαν μουσικά  με τα συγκροτήματα της 4AD, η είδηση του ερχομού του Robin Guthrie στην Αθήνα για μία εμφάνιση ήταν μία ευχάριστη έκπληξη. Ο Guthrie με τους Cocteau Twins μας έδωσε μερικούς από τους πιο όμορφους και συναρπαστικούς δίσκους της ανεξάρτητης σκηνής, κυρίως στην δεκαετία του 1980, μια και η πορεία τους στα '90 διέγραψε μία ήπια παρακμή κυρίως λόγω των προσωπικών σχέσεων μεταξύ των μελών του συγκροτήματος.

Ωραίο και ενδιαφέρον το συναυλιακό ξεκίνημα για το 2009. Μία χορταστική, διπλή συναυλία στην “άνεση” του Gagarin από δύο ελπιδοφόρες και πολλά υποσχόμενες ευρωπαϊκές post-rock μπάντες είναι αν μη τι άλλο μία ωραία πρόταση για βράδυ Κυριακής. Ειδικά αν η εικόνα που έχεις για τα δύο συγκροτήματα δεν είναι 100% σαφής.

Το Σάββατο λοιπόν θα εμφανιζόταν στην Αθήνα ένα από τα πιο ιδιαίτερα μουσικά σχήματα  των τελευταίων χρόνων, προερχόμενο από την Δανία. Το όνομα αυτού Efterklang.

Όταν βλέπεις κάποιον δικό σου, κάποιον που αγαπάς να ζορίζεται και να περνάει δύσκολα, ζορίζεσαι κι εσύ. Αλλά οι Anathema έχουν παραζοριστεί, σε σημείο που πάνε να σκάσουνε και παράλληλα είσαι έτοιμος να σκάσεις κι εσύ. Λίγο πριν το booom λοιπόν πιάνουμε θέση εμπρός στη σκηνή του Fuzz παρέα με τα σχολιαρόπαιδα, κάτι σαν να πηγαίνουμε σχολείο ξανά ένα πράγμα…5 χρόνια χωρίς δισκογραφική δουλειά, 1-2 μέτρια τραγούδια διαθέσιμα για δωρεάν download από το επίσημο site τους και συναυλίες όπου μπορούν.