Σκοπός σε αυτό το site είναι να γράφουμε για μουσική και αυτό σκοπεύω να κάνω ως επί το πλείστον και τώρα.

I. The Little Match Girl

Κάποια πράγματα στη ζωή σου τα θυμάσαι πολύ έντονα, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πριν 26 χρόνια, μικρό παιδάκι ακόμα, έχοντας μόλις αποκτήσει το πρώτο μου στερεοφωνικό με πικάπ, έκανα την διαδρομή Βριλήσσια-Χαλάνδρι σχεδόν τρέχοντας για να αγοράσω και τον πρώτο μου δίσκο.  “Θέλω αυτό το συγκρότημα με το τεράστιο όνομα που λέει το enola gay” είχα πει στον πωλήτή και το “organisation” των Orchestral Manoeuvres in the Dark έγινε επίσημα  με 180 δρχ.

Το Γυάλινο Upstage είναι ένα μικρό μπαράκι πάνω από το λεγόμενο Μουσικό Θέατρο. Αφού περάσαμε τη μεγάλη γυάλινη (φυσικά) είσοδο και μας υποδέχθηκε το ευγενέστατο classy προσωπικό του θεάτρου και καθώς ανεβαίναμε τη σκάλα με το χαλί (sic) σκεφτόμουνα την ύπαρξη τέτοιων δωματίων σε κάθε μεγάλη σκηνή της πόλης.

Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι ή ανήθικα ή παράνομα ή παχαίνουν. Στη λίστα θα προσθέσω και τα απρογραμμάτιστα. Ένα live των Last Drive που επανεμφανίζονται μετά από 12 χρόνια επί σκηνής είναι όντως ένα γεγονός. Αλλά ας μην το μεγαλοποιούμε, ένα live είναι, ποιος ξέρει τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε, αν το χάσουμε δεν τρέχει και τίποτα, αλλά εντάξει, οκ, πάμε...

It’s about time…ήταν τα πρώτα στιχάκια του Starsign που ακούστηκαν και έδωσαν τέλος στο μαρτύριο της εμφάνισης των Maika (που έκαψαν τζάμπα το ρεύμα του Fuzz…) και της αναμονής που ακολούθησε! Τι ευτυχία κι αυτή, να έχεις τον Groth μπροστά σου κάθε χρόνο, να παραμένει σε φόρμα και να είναι απλά εκεί πάνω για να σε διασκεδάσει.

Μικρές δονήσεις μελωδίας σε κλίμακα Richter

Δεν δίνει και πολλές συναυλίες τα τελευταία χρόνια, αλλά στην χώρα μας “it’s becoming an annual event” όπως μας είπε. Στην Βαρκελώνη λίγες μέρες πριν είχε καλεσμένη την Baby Dee σε 2 τραγούδια στην άρπα και το πιάνο, στην Κωνσταντινούπολη τραγούδησε ένα γνωστό παραδοσιακό τραγούδι στην τούρκικη γλώσσα και εδώ είχαμε τον Λάμπρο με τo ακορντεόν του... Και αν νομίζετε ότι θα έπρεπε να νιώθουμε σχετικά ριγμένοι γιατί και πέρυσι “Labros” είχαμε, να σας πω ότι εμείς ακούμε κάθε φορά "Mother Fist and her five daughters". Οι άλλοι όχι!

 Να ’μαστε στο ανατολικό Βερολίνο! Η νύχτα όμορφη, λίγο κρύα αλλά σε ήπια επίπεδα. Βρε συ; Μήπως είμαι σε λάθος είσοδο; Μπα… τα flyers και τα μαλλιά της κοπελιάς εκεί μπροστά επιβεβαιώνουν ότι μπαίνω σε μια συναυλία VNV Nation… Ο κόσμος δεν είναι εντυπωσιακός: ούτε πάρα πολλά έξαλλα ντυσίματα, ούτε πιο όμορφες και όμορφοι γερμανοί από αυτούς που έβλεπα στο δρόμο. Όμως, δείχνουν πολύ φιλικοί, προσιτοί, σε κάνουν να νιώθεις άνετα αμέσως. Η συνεννόηση εύκολη: λίγα γερμανικά, λίγα αγγλικά και ένα χαμόγελο αρκούν για οτιδήποτε στα όρια της λογικής.

Οξυγόνο!!

Ευτυχώς που το μαγαζί είναι ψηλοτάβανο και έμειναν μερικά εισιτήρια απούλητα γιατί μπορεί και να το χρειαζόμασταν πραγματικά... Για να μη γινόμαστε υπερβολικοί και γκρινιάρηδες, το Οξυγόνο αποδείχθηκε αρκετά φιλόξενος χώρος και εξυπηρέτησε ικανοποιητικά πάνω από 500 ανθρώπους που μαζεύτηκαν για να παρακολουθήσουν δύο από τα δημοφιλέστερα αυτή τη στιγμή συγκροτήματα της electro/ebm σκηνής. Κάποιες γκρίνιες για την ζέστη ακούστηκαν, αλλά ok, σε συναυλία ήμασταν και οπου να’ναι θα έβγαινε και αυτός ο τσαντισμένος βίκινγκ να μας καταβρέξει....