Κάποιοι είναι γεννημένοι stars, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι σε κερδίζουν με μια και μόνο ματιά τους, με κάποιους άλλους δένεσαι για πολλά περισσότερα πράγματα που δεν φαίνονται με την πρώτη. Οι Αυστραλοί Devastations λοιπόν δεν ανήκουν στον κόσμο του star system, δεν έχουν την αίγλη και δεν σε τραβάνε σα μαγνήτη με την παρουσία τους.

9 το βράδυ της Παρασκευής και από τα ηχεία του Fuzz παιάνιζαν παλιά ελληνικά αντάρτικα τραγούδια ικανά για να μας θυμίσουν ότι εκτός από τους Laibach του WAT (που αγαπήσαμε για την avant-pop-industrial μουσική τους) υπάρχουν και οι Laibach του Krst Pod Triglavom (που ίσως μας ξενίζουν πολλά χρόνια μετά για τις πολιτικές τους τοποθετήσεις).

Με τους γείτονες την έχω καλά μιά φορά, δυό γεροντάκια είναι, αδερφός και αδερφή. Λογικά, όλο και κατιτίς θα χάνουν από decibel οπότε και δεν πολυσκάνε κάθε φορά που ανεβάζω την ένταση. Το γεγονός ότι παραμένουν εγκάρδιοι στις καλημέρες τους όποτε διασταυρωνόμαστε στην είσοδο, ενισχύει αυτή την άποψη!

"Mια μικρή εισαγωγή"

Dirty Disco

Veni, Vidi, Vici

Δανείζομαι, όχι τυχαία, το ρεφρέν από το Body Company

 Γυρνώντας σπίτι μετα τη συναυλία στο Gagarin το μόνο που ήθελα ήταν να ακούσω Tom Waits ή έστω λίγο Nick Cave...Πιθανόν να συμβιβαζόμουν και με Tindersticks, αλλά ως εκεί! Τίποτα λιγότερο...Γιατι δε λέω, καλές, άγιες (εμμμ..) και ενδιαφέρουσες αν θέλετε, οι κοπελίτσες που είδαμε, αλλά πείτε μου: μετά από μια συνεχόμενη 3ωρη γυναικεία τσιρίδα στ' αυτιά μου, τι περιμένατε να κάνω ο άνθρωπος; Ας βάλω εγώ το ‘the good son" στο πικάπ μου και ας αφήσω μια κοπέλα να γράψει εντυπώσεις...:   

Για κάποιους ίσως είναι παραπλανητικό, για άλλους απλά βοηθητικό, για κάποιους συμπληρωματικό και για μερικούς το απόλυτο. Σίγουρα όλοι θα συμφωνήσουμε ότι το να γνωρίζεις για πρώτη φορά ένα συγκρότημα παρακολουθώντας ένα live του, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.