Κρατώντας μικρό καλάθι και κυρίως τιμής ένεκεν βρέθηκα στο Κύτταρο για τους Diary of Dreams, πάμε και βλέπουμε, χωρίς να έχουμε και πολλές προσδοκίες.  Μετά από 20 χρόνια δισκογραφίας και ζωντανών εμφανίσεων θα έχει να μας πει κάτι καινούριο ο Adrian Hates ή θα αναμασήσει τα ίδια, ίσως και χειρότερα?

Σε μια συναυλία που σημαδεύτηκε από μερικά απρόοπτα, οι Combichrist απέδειξαν γιατί δικαίως θεωρούνται από τα κορυφαία σχήματα του βιομηχανικού ήχου, ίσως το κορυφαίο των τελευταίων ετών. Η διαφορά που χωρίζει αυτήν την εμφάνιση, από την τελευταία τους στη χώρα μας (2010, TerraVibe, σαν support στους Rammstein) είναι χαρακτηριστική του χάους που έχει επέλθει στα συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας.

Ο κόσμος των Xiu Xiu δεν έχει αέρα για να αναπνεύσεις. Έχει βία, μισανθρωπισμό, διεστραμμένες εικόνες, κυνισμό, αυταρχισμό. Η μουσική τους είναι παράξενη, θορυβώδης και σκοτεινή, προκλητική, ενοχλητική. Στη συναυλία τους ακόμα πιο ωμή και έντονη. Κι όμως εκείνη την ώρα, την ώρα της ταλαιπωρίας, θες να την κάνεις δική σου, με τον τρόπο που θα το έκανες σε ένα pop σύνολο τραγουδιών που μιλάνε για πληγωμένες καρδιές και μελό απογοητεύσεις.

Αν μου δινόταν η ευκαιρία να πω ένα πράγμα στον Sebastien Tellier εκείνο το βράδυ που βρέθηκε μπροστά μας για να μας παρουσιάσει τη μουσική του, αυτό θα ήταν «μπράβο ρε μάγκα, που με είχες κάνει να ψηφίσω για μία και μοναδική φορά στη Eurovision, ένα διαγωνισμό για τον οποίο κατά τα άλλα δεν δίνω δεκάρα!» (απ’ ότι αποδείχθηκε βέβαια, δίνω το αντίτιμο ενός SMS…).

Η έναρξη του Νοέμβρη σηματοδοτήθηκε από έντονες συναυλιακές παρουσίες στην Αθήνα, με μουσικές για όλα τα γούστα, ωστόσο το στίγμα για τους fans του πιο σκληρού ήχου δόθηκε αναμφισβήτητα το βράδυ της Κυριακής. H Catch The Soap Productions έφερε κοντά μας τους τουλάχιστον κατά το ήμιση Σκανδιναβούς Beastmilk, και όρισε υπεύθυνους για την υποδοχή μας τους Anal Veritas, μπάντα της οποίας το όνομα ακούγεται όλο και συχνότερα στους αθηναϊκούς κύκλους.

Κοιτώντας το ημερολόγιο του σύγχρονου γότθου η 1^η Νοεμβρίου στοιχειώνει το μεταίχμιο ανάμεσα στην νύχτα του Halloween και την Νυχτα των νεκρών. Πολυφορεμένη βραδιά για διάφορα είδη μουσικής αυτή η νύχτα ήταν στην Αθήνα, μα στο κατώφλι της death disco η επιβλητική και νευρώδης προσέλευση των Ελβετών Beauty of Gemina σίγουρα χάρισε μια ακόμα ορφική  γιορτή.

Οι ακροατές της μουσικής του κόσμου / έθνικ κλπ ξέρουν την Yasmine Hamdan από την εποχή των Soapkills. Ήταν ένα από τα πιο καλτ σχήματα στο Λίβανο και ο ήχος τους συνδύαζε ηλεκτρονική (περισσότερο) και αραβική (λιγότερο) μουσική. Οι κριτικές τους αντιμετώπιζαν με θαυμασμό, με το μεγάλο ατού του σχήματος να είναι  η φωνή και η σκηνική παρουσία της λυγερόκορμης και όμορφης Λιβανέζας τραγουδίστριας που σύντομα κατάφερε να γίνει μια πολύ φημισμένη ποπ εικόνα στον Αραβικό κόσμο.

Λίγο πριν την κυκλοφορία της καινούριας δουλειάς του από την Napalm Records, ο Brant Βjork με τους Low Desert Punk Band εμφανίζονται στην γνώριμη σκηνή του An για την ολοκλήρωση των εμφανίσεων τους στα πλαίσια της ευρωπαϊκής περιοδείας που ξεκίνησε στις αρχές Οκτώβρη.

Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο δικαιότερο θα ήταν αν αντιμετωπίζαμε τα σχήματα που παίζουν πριν από τα κύρια ονόματα σαν ισότιμα. Λίγες αλλά χαρακτηριστικές είναι οι φορές που η έκπληξη έρχεται από το σχήμα που ανοίγει παρά από τα κύρια. Η περίπτωση των THE RATTLER PROXY είναι χαρακτηριστική. Άνοιξαν για τους THE FALL, τον προηγούμενο χειμώνα και εντυπωσίασαν σε σύγκριση με την φιάσκο εμφάνιση του γεροξεκούτη Mark E. Smith και της μπάντας του.

Ισως η καλύτερη συναυλία της χρονιάς να ήταν αυτή που βιώσαμε το βράδυ της Πέμπτης στο Gagarin205 με τους Future Islands. Και υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα για αυτό.