Λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η ιστορία που θα διηγηθούμε επαναλήφθηκε στο χρονικό διάστημα του ενός χρόνου. Πώς; Ο James Blake πέρυσι μας συστήθηκε μέσω μίας σειράς τριών EP, διαφορετικών μεταξύ τους αλλά με έναν κοινό παρονομαστή, πέραν του ότι έκανε το crossover σε είδη όπως η dubstep και η soul, κατάφερε να εξελίξει τον πρωτοποριακό προ κάποιον ετών ήχo του Burial. Γνωρίζοντας την βρόμικη και πολλές φορές προσβλητική μορφή που έχει πάρει ο ήχος του Skream, θα ήταν λάθος από τον οποιονδήποτε να μην αναγνωρίσει πως υπάρχουν παραγωγοί που έχουν εκμεταλευτεί στο έπακρων τους δρόμους που άνοιξε το "Skream!" του 2006. Ένας από αυτούς, που έδρασε παρόμοια με τον James Blake το 2011 με έδρα το Λονδίνο είναι ο SBTRKT (=subtract).

Τον γνωρίσαμε το 2010 μέσω του "Step In Shadows EP" και του "Living Like I Do" που κυκλοφόρησε φέτος. Το δεύτερο μάλιστα περιείχε και ένα remix από τον Machinedrum, έναν ακόμα παραγωγό που αξίζει την προσοχή μας, ο οποίος και αυτός συγκαταλέγεται στα ενεργά μυαλά της dubstep σκηνής κάνοντας το crossover μεταξύ dubstep και rnb (βλ. "Let it go").

Νομίζω πως δεν είναι τυχαίο μεταξύ εκατοντάδων κυκλοφοριών φέτος, το ομότιτλο ντεμπούτο του SBTRKT να έχει ξεχωρίσει. Αρκετά lo-fi, ακολουθώντας τον δρόμο του καλυμμένου προσώπου, αλλά αυτή την φορά με μία αφροαμερικάνικη μάσκα, γράφει έναν δίσκο λιγότερο σκοτεινό, με γυναικεία φωνητικά αλλά και αντρικά που χαρακτηρίζονται από έντονη προφορά κάτι που πιθανά να χαλάσει κάποιο ευαίσθητο αυτί. Απλή παραγωγή αλλά παράλληλα πεντακάθαρη, η δομή των τραγουδιών υπερβολικά προσεγμένη χωρίς φρου-φρου και αρώματα πράγμα στο οποίο διαφέρει με τον παρόμοιο του Jamie Woon. Εδώ όμως έγκειται και η επιτυχία του δίσκου. Το δυνατό χαρτί συγκριτικά με το "Mirrorwriting" του Jamie Woon, είναι πως ο πρωταγωνιστής της συγκεκριμένης κριτικής δεν θέλει να γράψει έναν pop δίσκο, αντιθέτως με τον Jamie που-προφανώς επιτυχημένα- πήρε τον dubstep ήχο και έγραψε έναν αξιοσέβαστο δίσκο για τα αυτιά όλων μας.

Το "SBTRKT" αποτελείται λοιπόν από μοναδικής ατμόσφαιρας τραγούδια όπως τα "Right Thing to Do", "Never Never" και "Pharoahs" (μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου), το "Go Bang" που αποτελεί ένδειξη πειραματισμού μεταξύ ηλεκτρονικής μουσικής και αφρικάνικων κρουστών παίζοντας υπέροχα με τις διάφορε λούπες, καθώς επίσης και από ολόκληρο τον υπόλοιπο δίσκο που δεν παύει να χαρακτηρίζεται από τα παραπάνω αλλά επιπλέον μας κάνει να μιλάμε για την αισθητική των συνθέσεων παρά για τις συνθέσεις καθ' αυτές!

Μπορούμε να πάρουμε για παράδειγμα το πρώτο single του δίσκου, "Wildfire", το οποίο και αποτελεί ταυτότητα του καλλιτέχνη (κάτι παρόμοιο ίσως με το "Archangel" για τον Burial) με τα μοναδικά φωνητικά της Yukimi Nagano να ανήκουν στις πρώτες θέσεις ποιότητας μαζί με αυτά της Angela Hunte στο "I Need Air" των Magnetic Man.

Για τέλος, αφήσαμε τα τραγούδια του δίσκου στα οποία τραγουδάει και ο ίδιος ο SBTRKT, φωνητικά που σίγουρα σε συγγενικά άλμπουμ δεν έχουμε ξανακούσει. Δεν φοβήθηκε τις anti-mainstream φωνητικές του χορδές και νομίζω πως του βγήκε σε καλό, "Something Goes Right", "Trials of the Past" κ.α χαρακτηρίζονται από κάτι που ομολογώ δεν μπορώ να εξηγήσω. Στο πρώτο άκουσμα λες μακάρι να μπορούσα να τον κάνω "mute" τον τύπο, αλλά όταν το τύμπανο σου προσαρμοστεί το σίγουρο είναι πως από ‘κει και έπειτα θα χρειάζεσαι μία δόση SBTRKT κάθε μέρα!

...the man in the mask strikes back!

Rating: 8,5 / 10
Άγγελος Κουκλάκης