Η περίπτωση του ‘Anatomy of Silence' έχει ιδιαιτερότητες αφ' ενός γιατί δεν υπηρετεί τον τίτλο του άλμπουμ και αφετέρου γιατί πρόκειται για ένα άλμπουμ με ακουστικές διασκευές σε προηγούμενες δουλειές των ίδιων των Diary of Dreams. Σπάνια ένα συγκρότημα ξαναβγάζει ένα ολόκληρο άλμπουμ με διασκευές στα δικά του κομμάτια αλλά στην προκειμένη περίπτωση οι Diary of Dreams τα έγραψαν εκείνοι και θα τα ‘σκοτώσουν' όταν χρειαστεί. Πιο δίκαια δε μπορεί να καταστραφεί μια σύνθεση.
Όχι δεν υπαινίσσομαι πως κάτι τόσο δραματικό συνέβη εδώ, απλά με αφορμή το άλμπουμ, μπήκα σε σκέψεις σχετικά με το ‘πότε πρέπει να γίνεται αποδεκτή ασυζητητί, η καταστροφή ενός μουσικού κομματιού', επίσης ‘ποιά είναι τα όρια (και αν υφίστανται) ανάμεσα στη διασκευή, την αλλοίωση και την παρουσίαση με άλλα χαρακτηριστικά, ενός κομματιού.' Η μόνη παραδοχή που μπορεί να γίνει είναι πως όλοι προφανώς, μπορούν να ‘επέμβουν' με όποιο τρόπο θέλουν σε ένα κομμάτι. Νομίζω πως στην περίπτωση που, αυτός που επεμβαίνει δραστικά, είναι και ο δημιουργός/ συνθέτης, η πράξη αποκτά δραματικότητα και το αποτέλεσμα ωθεί σε σκέψεις που περνούν από τις έννοιες της αυτοαναίρεσης, της εξέλιξης, της μετάλλαξης ακόμα και της αυτοκαταστροφής.
Μουσική για ένα δείπνο υπό το φως των κεριών σε ένα υποθετικό gothic piano bar
Για να έρθουμε τώρα στο θέμα μας από διαφορετική σκοπιά. Δεν είναι καινούριο στοιχείο οι αργοί ρυθμοί σε κομμάτια των Diary of Dreams ούτε η έμφαση στο πιάνο και στην ακουστική κιθάρα. Δεν είναι η πρώτη φορά που περιλαμβάνονται ακουστικά όργανα σε κομμάτια τους, ούτε είναι ανοίκειος ο γαλήνιος τρόπος ερμηνείας από πλευράς του Adrian Hates. Το μυστήριο και λίγο ανεξήγητο στοιχείο σ'αυτό το άλμπουμ, είναι η έλλειψη εναλλαγών στα κομμάτια (ρυθμικών, υφολογικών), η έλλειψη δυναμικής και ο φτωχός ήχος. Είναι η πρώτη φορά που αφαιρούν όργανα και σχεδόν κάθε είδους προηχογραφημένο ήχο από τη σύνθεση και η πρώτη φορά που βασίζονται σε επαναλαμβανόμενα φτωχά και απλοϊκά μοτίβο. Ο ήχος του ‘Anatomy of Silence' είναι στατικός, απογυμνωμένος από τα χαρακτηριστικά που έκαναν ενδιαφέροντες τους Diary of dreams ως τώρα. Έπιασα τον εαυτό μου σε χαρμολύπη ακούγοντας την καινούρια εκδοχή του αγαπημένου μου ‘Malice', για να μη συζητήσω για το ‘Butterfly dance' και για το ‘Rumours about angels' το οποίο μεταλλάχτηκε στον pop εφιάλτη της αρχικής εκτέλεσης.
ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ τι χάνει κανείς από το νόημα των στίχων ακούγοντας τις συγκεκριμένες εκδοχές των κομματιών που περιλαμβάνει το άλμπουμ αυτό.
Από την άλλη μεριά δε μπορώ να μην αποδεχτώ το γεγονός πως, έχει ‘παίξει' πολύ καλά ο Adrian Hates όλ ‘αυτά τα χρόνια, θέτοντας τους κανόνες ενός παιχνιδιού με επίκεντρο την darkwave μουσική. Αυτούς τους ίδιους κανόνες, τώρα, φαίνεται να τους αθετεί σχεδόν με κακεντρέχεια. Το άλμπουμ αυτό δοκιμάζει τα όρια της αποδοχής του κοινού που οι ίδιοι απέκτησαν ή/και μόρφωσαν. Φαίνεται λογικό ότι μετά από τόσα χρόνια βγάζουν ΤΩΡΑ ένα τέτοιο άλμπουμ, τη στιγμή που δύσκολα θα προσελκύσουν νέο κοινό ενώ το υπάρχον κοινό τους έχει αποκρυσταλλωθεί και είναι πιστό σαν τον καλό μαθητή ενός πολύ καλού δασκάλου.
Από αυτή την προοπτική το ‘Anatomy of silence' είναι μια ριψοκίνδυνη και έξυπνη απόπειρα με λίγους αποδέκτες.
Το άλμπουμ δείχνει ότι θα μπορούσαν οι Diary of Dreams να είχαν στήσει μια καριέρα με το να γράφουν ανούσια τραγουδάκια, χωρίς ενέργεια, χωρίς ενδιαφέρον και με μια υπόνοια δυναμισμού, διατηρώντας μας σε μια διαρκή απορία με επίκεντρο το πότε θα έβρισκαν τον τρόπο να εξωτερικεύσουν αυτή την υποβόσκουσα δύναμη. ΜΑ φυσικά, ΌΛΟΙ μπορούν να γράψουν τέτοια μουσική. Ευτυχώς που ΔΕΝ είναι τέτοια μπάντα και είμαι σίγουρη πως και οι ίδιοι θα έχουν ήδη αποδεχτεί πως το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί ένα στάδιο το οποίο (ευτυχώς) ποτέ δε χρειάστηκε να περάσουν οι ίδιοι ούτε καν στην αρχή της καριέρας τους˙ κι αυτό γιατί το ‘Anatomy of Silence' το έχουν ήδη ξεπεράσει ΌΛΑ τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Με την ίδια λογική που τέτοια άλμπουμ, αποτελούν κομμάτι του δειλού ξεκινήματος μιας μπάντας, φαντάζομαι πως δε θα μπορούσε να αποκλείσει κανείς μια θέση στη ‘δύση' μια καριέρας.
Όσο εντυπωσιακή ήταν η επιλογή των τραγουδιών για το πείραμα με τίτλο ‘Anatomy of silence', με παλιά (και όχι από τα πιο δημοφιλή) τραγούδια όπως το ‘She and her darkness', το ‘Rumours about angels', το ‘She' , το ‘Malice' άλλο τόσο αποκαρδιωτικό ήταν το αποτέλεσμα των επανεκδόσεων αυτών των κομματιών με τρόπο που τους αφαίρεσε τελικά κάθε ποιότητα! Ταυτόχρονα επειδή ακριβώς είναι τόσο έντονος ο χαρακτήρας των παλιών κομματιών, μέσα στις τωρινές τους εκτελέσεις είναι σαν τα ίδια τα τραγούδια να πολεμούν τη στατικότητα που τους επιβάλλεται στο ‘Anatomy of Silence'. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα ‘Giftraum', ‘She And Her Darkness' όπου ο Adrian Hates δεν καταφέρνει να διατηρήσει τους χαμηλούς τόνους που επιδιώκει στο υπόλοιπο άλμπουμ και ‘παρασύρεται' σε μια κάπως πιο δυναμική ερμηνεία. Από την άλλη μεριά, το άλμπουμ αυτό αποδεικνύει πως όσο και να προσπαθούν οι ίδιοι οι συνθέτες, ορισμένα τραγούδια δε μπορούν να φορέσουν κανενός είδους περιοριστική αλυσίδα.
Αδυνατώ να πιστέψω πως οι Diary of Dreams δε μπορούν να συνθέσουν ένα πλούσιο ηχητικά ακουστικό άλμπουμ και θα ήταν μεγάλη απογοήτευση να αποδειχτεί κάποια στιγμή πως κατά τη γνώμη τους η λέξη ‘ακουστικό' πάει παρέα με την έννοια του φτωχού ήχου. Άπειρα παραδείγματα μπορώ να παραθέσω προς υπεράσπιση της διαμετρικά αντίθετης γνώμης. Baby Dee, Current 93, Deine Lakaien, Antony and the Johnsons κλπ κλπ κλπ...
Χρειάστηκε να έρθει η στιγμή που το πιστό κοινό των Diary of Dreams βρίσκεται σε θέση να αποφασίσει αν θα τους ‘συγχωρέσει'...
Rating: 6 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
Again and again you're looking for new excuses to save you from what you really is the most...
Καμιά φορά αποδεικνύεται ότι τα συμπεράσματα που αντλεί κανείς από τις εμπειρίες του είναι σωστά και κάποιες άλλες, επικίνδυνες υπεραπλουστεύσεις...Ε λοιπόν ούτε μια φορά ως τώρα δεν έχω κάνει λάθος όταν με το που βλέπω ένα άλμπουμ με πάνω από 12 κομμάτια, θεωρώ δύσκολο να είναι στο σύνολό του αξιόλογο. Οι Diary of Dreams μας κίνησαν πολύ την περιέργεια με την αναγγελία του ‘Ego:X' και προσωπικά, παρ' ό,τι με είχε καλύψει από κάθε άποψη το ‘If' έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί για την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ.
Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό για μια μπάντα της οποίας μέχρι τώρα, κάθε άλμπουμ ήταν καλύτερο από το προηγούμενό του. Μουσικά και από άποψη ύφους στο ‘Ego:X' ‘πατάνε' στην ήδη δοκιμασμένη συνταγή της επιτυχίας τους. Ιδίως τα πρώτα 6 κομμάτια (τα οποία θα μπορούσαν να λείπουν κατά τη γνώμη μου) όχι μόνο δεν προσπαθούν καθόλου έστω ερμηνευτικά να προσφέρουν κάτι καινούριο, αλλά ούτε μελωδικά και ρυθμικά. Προς στιγμήν αναρωτήθηκα μήπως τώρα ξεκινάνε οι Diary of Dreams την καριέρα τους στη μουσική και είναι ψευδαίσθηση η μέχρι τώρα πορεία τους.
Ένα απλούστατο αδιάφορο παίξιμο στην κιθάρα, η οποία δίνει ένα στοιχειώδη και αδιάφορο ρυθμό στο βάθος την ώρα που ακούμε τον Adrian Hates να δίνει μια άχρωμη ερμηνεία. Κατά τα λοιπά, τα γνωστά ηλεκτρονικά samples δυστυχώς χωρίς εμπνεύσιμες μελωδίες. Ήταν μεγάλη υπέρβαση το ξεπέρασμα της έντονης επιθυμίας μου να πατήσω το fast forward στις πρώτες ακροάσεις. Η αυθυποβολή μου λειτούργησε όμως και έτσι άκουσα από την αρχή το άλμπουμ με περισσότερη προσοχή και ειλικρινή διάθεση.
Τα ενδιαφέροντα στοιχεία...
Από το ‘Element 2: Illusion' και μετά συμβαίνουν ορισμένα αξιοσημείωτα πράγματα στο άλμπουμ που αυξάνουν κάπως το ενδιαφέρον. Καταρχάς θέλω να σας επισημάνω το γεγονός ότι το άλμπουμ αυτό έχει πέντε κομμάτια με τον τίτλο ‘ Element...' διάσπαρτα και αυτό δεν είναι τυχαίο ούτε χωρίς σημασία. Επιπλέον θεωρώ πως δεν πρέπει να αγνοήσετε τον τίτλο του κομματιού 17 ‘Out of X' γιατί κατά τη γνώμη μου παίζει συγκεκριμένο ρόλο. Η δική μου ερμηνεία είναι πως δεν έγινε τυχαία η επιλογή της λέξης ‘Ego' σε συνδυασμό με το γράμμα ‘X' στον τίτλο του άλμπουμ ούτε και στη συνέχεια οι επισημάνσεις ‘Into X' και ‘Out of X'. Χοντρικά και χωρίς να μπαίνουμε σε παντελώς άγνωστα ‘χωράφια' θα μπορούσαμε να πούμε ότι γενικά, το χρωμόσωμα ‘Χ' ελέγχει τη θηλυκή πλευρά σε έναν άνθρωπο και επομένως με ένα τρόπο επηρεάζει ενδεχομένως την ψυχολογία, τον τρόπο που εκλαμβάνει τα όσα του συμβαίνουν και την κριτική που ασκεί σε αυτά. Αυτό παρ'ό,τι είναι μια υπεραπλουστευμένη ερμηνεία που εκφράζει ένα ποσοστό της αλήθειας δε σημαίνει ότι δε θα ταίριαζε ως γενική ιδέα στη δημιουργία ενός μουσικού άλμπουμ. Με άλλα λόγια, δε νομίζω ότι είναι μακρυά από την πραγματικότητα η σκέψη ότι οι Diary of Dreams κάνουν αυτό το παιχνίδι με τις συγκεκριμένες λέξεις ακριβώς για να καταδείξουν ένα ουσιαστικό διχασμό σε κοινωνικό επίπεδο. Το διχασμό ανάμεσα στον θηλυκό και το μη θηλυκό τρόπο σκέψης στο ίδιο ή και στα δυο φύλα.
Όσον αφορά τα ‘Element 1: Zeitgeist', ‘Element 2:Illusion', ‘Element 3:Stagnation', ‘Element 4: Angst', ‘Element 5: Resignation', μια ιδέα είναι να τα ακούσετε στη σειρά για να καταλάβετε την ουσία των στίχων και την εξέλιξη από το ένα στο άλλο.
Αυτά τα κομμάτια είναι μέρος του ιδεολογικού κορμού του άλμπουμ και περιγράφουν την κεντρική του ιδέα τις σκέψεις ενός έκπτωτου (εκούσια ή μη) απονεμητή μιας ‘αντικειμενικής' δικαιοσύνης και τα συχνά αλληλοαναιρούμενα συναισθήματα που τον διακατέχουν. Βάσει των παραπάνω νομίζω ότι αυτό που ακούμε είναι περισσότερο ένα ‘φιλοσοφικό' έργο με μουσική παρά ένα αμιγώς μουσικό άλμπουμ.
Παρ'όλ' αυτά επιμένω πως η ιδέα πίσω από τα πέντε κομμάτια αυτού του άλμπουμ, περνάει σχεδόν απαρατήρητη με αυτή τη μη ενδιαφέρουσα ερμηνεία και μουσική.
‘...and nothing really matters when everything collides...'
Η μουσική μετά το ‘Element 2: Illusion' αποκτά χρώμα και ρυθμικές εξάρσεις ενώ συμβαίνει και το σχετικά σπάνιο γεγονός του να υπάρχουν guest vocals. Για παράδειγμα η πρώτη εκτέλεση του ‘Push me'. Τα αιθέρια φωνητικά στο κομμάτι, αναλαμβάνει η Amelia Brightman και αν το επώνυμο σας θυμίζει κάτι...πολύ σωστά. Πρόκειται για τη μικρότερη αδερφή της Sarah Brightman, μέλος των Gregorian, η οποία ασχολείται με το γρηγοριανό μέλος (ερμηνεύει και γράφει κομμάτια στο ύφος αυτό). Ως το 2ο λεπτό το κομμάτι μοιάζει με κακέκτυπο γνωστών μελωδιών της ethereal σκηνής, ενώ η αιθέρια φωνή από μόνη της, χωρίς να αξιοποιεί πλήρως την τονική της δεξιοτεχνία (μάλλον λόγω της απλοϊκής μουσικής που τη συνοδεύει και των ερμηνευτικών οδηγιών ίσως των Diary of Dreams) περνάει απαρατήρητη. Ενδιαφέρουσα η μελωδική αλλαγή την οποία αναλαμβάνει ο Hates μετά το 2ο λεπτό, όμως με το τέλος του κομματιού βρέθηκα να σκέφτομαι ότι μια πιο εμπνευσμένη αντιπαράθεση αυτών των δυο αντίθετων (από άποψη δυναμικής και τονικότητας) φωνών, θα μπορούσε να απογειώσει το συγκεκριμένο κομμάτι. Ένα ένα τα κομμάτια που ακολουθούν έχουν κάτι διαφορετικό να προσφέρουν και το ένα είναι καλύτερο από το άλλο όχι τόσο ώστε να πλησιάζουν στο ελάχιστο παλιότερα κομμάτια, πόσο μάλλον το δυναμισμό του ‘ If'. Το ‘Echo in me(X-version)' σαν πυροτέχνημα, επαναφέρει τους δυναμικούς Diary of Dreams που γνωρίζουμε από τα παλιότερα ‘Soul stripper', ‘Butterfly dance', ‘She'... με synth που προσωπικά με παραπέμπουν αμέσως στους Frozen Autumn και ρυθμούς που χτυπάνε στην καρδιά και εξάπτουν τουλάχιστον την όποια συναισθηματική ισορροπία έχουμε.
Το ‘Mein:Ed' θα μπορούσε κάλλιστα να τιτλοφορείται και ‘O brother sleep:revisited' καθότι είναι δυστυχώς ολόιδιο με το κατά τα άλλα εξαιρετικό τραγούδι που συντέλεσε στη διαμόρφωσή του. Μήπως άρχισαν οι Diary of Dreams να επαναλαμβάνονται? Αυτό όπως ίσως έχω ξαναπεί, δεν είναι καθόλου αθέμιτο για ένα καλλιτέχνη, ίσα ίσα η επαναφορά και επανεκτέλεση ενός παλιότερου έργου συνήθως επιβεβαιώνει με τον πιο τρανό τρόπο την καλλιτεχνική ωρίμανση, αυτοκριτική, εξέλιξη και δημιουργική σκέψη του δημιουργού. Δυστυχώς σε αυτή την περίπτωση δε συμβαίνει αυτό.
‘...give me some time to kill me regrets...'
Τι απαράδεκτος! στίχος, τί ασυγχώρητο αίτημα? Και μάλιστα εν μέσω ενός τραγουδιού (‘Splinter') που από τη μια μεριά αποτελεί παραλήρημα (‘...You make me hate myself...') ενώ ταυτόχρονα επικαλείται το υγιές συναίσθημα των ακροατών του. Πόση συναισθηματική αχαριστία θα ακούγεται ακόμα σε στίχους?! Παρ' όλ' αυτά καθότι όπως είπαμε νωρίτερα, στο άλμπουμ πρωταγωνιστεί ένας έκπτωτος χαρακτήρας, τον οποίο και αφορούν όλοι οι στίχοι, θεωρούμε τα λεγόμενα ως πτυχές αυτής της πολυσχιδούς ‘καταραμένης' οντότητας την οποία σκιαγραφούν άλλωστε σε όλες τους τις δουλειές οι Diary of Dreams με αρκετή επιτυχία.
Νομίζω ότι δε χρειάζεται περαιτέρω ενασχόληση ένα άλμπουμ 21 κομματιών στο οποίο ξεχωρίζει μόνο 1. Εγώ ήδη περιμένω το επόμενο άλμπουμ...
Rating: 5 / 10
Νάντια Σαββοπούλου
Προσπαθούσα να βρω ένα συγκρότημα από άλλο χώρο για να περιγράψω την περίπτωση των Diary Of Dreams στην Ελλάδα και μου ήρθε το “οι Puressence του electro-goth”, αλλά μετά σκέφτηκα ότι οι Diary Of Dreams έχουν καλό όνομα στο είδος τους και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Δικά μας παιδιά όμως και αυτοί, αν αναλογιστούμε πόσες φορές έχουν επισκεφτεί την χώρα μας την τελευταία δεκαετία. Το 2007 κυκλοφόρησαν νέο δίσκο και αυτές τις μέρες ξεκινάει η mini Nekrolog 43 tour σε 5 ελληνικές πόλεις για πρώτη φορά (το show της Αθήνας είναι στο Οξυγόνο live). Βρήκαμε τον Adrian Hates στο τηλέφωνο, μάλλον λίγο άρρωστο, αλλά με αρκετή διάθεση για να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Ομιλιτικότατος στην υπερβολή του θα λέγαμε, και καθόλου δε μας χάλασε...
Λίγες βδομάδες μετά την Nekrolog 43 tour και λίγες μόνο ημέρες πριν την μίνι περιοδεία στην Ελλάδα ^ πως ήταν τα πράγματα μέχρι στιγμής;
A. Hates: Είμαι πολύ χαρούμενος με την περιοδεία, μέχρι στιγμής ήταν μια υπέροχη εμπειρία και αν δεν κάνω λάθος έγιναν 36-37 συναυλίες αυτό το χρόνο σε 12 χώρες. Έτσι αυτή είναι μια πολύ καλή αρχή, ουσιαστικά τώρα μόλις αρχίζουμε και ναι, είμαστε τυχεροί για την Ελλάδα που έπεται και θα περιοδεύσουμε στην νότια Αμερική, την νότια Αφρική και σε πολλές ακόμα χώρες μέσα σ’ αυτό το χρόνο. Λατρεύω την περιοδεία, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία και οι παραστάσεις είχαν ιδιαίτερη επιτυχία. Η περιοδεία στην Ρωσία ήταν εξαιρετική, ήταν μια φοβερή εμπειρία το να ταξιδεύεις σε μια τόσο μεγάλη χώρα και να βλέπεις τόσο πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Τόσο πολλοί που μας περίμεναν για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν μπορούσαν να μας δουν. H ατμόσφαιρα ήταν ενθουσιώδης, ιδιαίτερα υποστηρικτική και ήταν ευχάριστο το να μιλάμε με τόσους πολλούς ανθρώπους. Δεν υπήρξαν ειλικρινά συναυλίες τις οποίες δεν απολαύσαμε και τι περισσότερο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε;
Το Nekrolog 43 είναι το τέλος της ιστορίας που ξεκίνησε το 2004 με το άλμπουμ Nigredo;
A. Hates: Ναι, σχεδόν… δηλαδή, είναι όντως η ολοκλήρωση μιας σφιχτοδεμένης ιδέας. Όπως και σε ολόκληρη την δισκογραφία μου, όντως «δανείζομαι» κομμάτια από προηγούμενα άλμπουμ και δημιουργώ παραπομπές από το ένα στο άλλο. Σίγουρα υπήρξαν «δεσμοί» με το Nigredo και με προηγούμενα άλμπουμ, αλλά αυτή η σύλληψη έχει πλέον ολοκληρωθεί. Και θα ξεκινήσω κάτι νέο, ίσως κάτι που προκύπτει σαν το αποτέλεσμα όλων αυτών. Έχω κάποιες πολύ συγκεκριμένες ιδέες και φυσικά δεν θα αναφερθώ ακόμα σε αυτό.
Υποθέτω πως είναι δύσκολο να γράφεις νέο υλικό ταυτόχρονα με την προώθηση του νέου άλμπουμ και την περιοδεία…
A. Hates: Στην πραγματικότητα δεν είναι, είναι αρκετά εύκολο… επειδή πρόκειται για δημιουργικό αποτέλεσμα, είναι πρόκληση. Είναι απολαυστικό το να κάθεσαι και να δουλεύεις δημιουργικά κάπου ενδιάμεσα από την προώθηση και την περιοδεία. Είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος από τα είσαι απομονωμένος στο στούντιο σου… μέσα σε λίγες ώρες μιας ολοκληρωτικά δημιουργικής διαδικασίας, χωρίς να «παράγεις», χωρίς να δίνεις σημασία στο πως ακριβώς έχουν πάει τα πράγματα, στη δουλειά που έχεις κάνει, απλά το αφήνεις να κυλίσει ανεμπόδιστα. Αυτό ακριβώς είναι που απολαμβάνω. Έχω ήδη ετοιμάσει 3 κομμάτια.
Ξεκινώντας από το Nigredo, στα άλμπουμ που επακολουθούν, η μουσική και ειδικά η αισθητική του εξωφύλλου είναι διαφορετικές από αυτές που είχαμε συνηθίσει μέχρι τότε. Μοιάζουν τρομαχτικές και κατά κάποιο τρόπο «αηδιαστικές»…
A. Hates: Δεν νομίζω πως πρόκειται για κάτι «αηδιαστικό», νομίζω πως είναι κάτι όμορφο! Βεβαίως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με την αισθητική του εξωφύλλου αλλά νομίζω πως το σημαντικότερο είναι η τέχνη και η τέχνη δεν χρειάζεται απαραίτητα να σχετίζεται με τα λουλούδια ή κάτι τέτοιο. Η ομορφιά έχει πολλά πρόσωπα και χρησιμοποίησα το κατάλληλο πρόσωπο για την όλη ιδέα. Ξέρεις, την περίοδο 1909-1935 στην Γερμανία και κυρίως στην Αυστρία, υπήρξε ένα είδος γραμματείας, ιδιαίτερα δημοφιλούς που ονομαζόταν εξπρεσιονισμός και υπήρχαν και ζωγράφοι (με συναφή θεματολογία) αλλά η γραμματεία ήταν αυτή που κέντρισε το ενδιαφέρον μου ιδιαίτερα. Περιγράφανε την τέχνη λέγοντας πως είναι η ομορφιά της ασχήμιας και νομίζω πως νοιώθω πολύ άνετα όταν κάποιος χαρακτηρίζει με αυτό τον τρόπο την γραφιστική απεικόνιση και τον εικαστικό σχεδιασμό μου. Είναι η ομορφιά της ασχήμιας και αυτό βλέπω συνδυασμένο με ολόκληρη την μουσική ιδέα φυσικά.
Δεν βλέπω κάποιο κενό, όπως εσύ, βλέπω μια συνεχόμενη ανάπτυξη των πραγμάτων. Για παράδειγμα άκουσε από το άλμπουμ «Psychoma?», τα Tranceformation Baby, (ver)Gift(et)? και End(Giftet)?. Παρόμοια κομμάτια που είναι αρκετά «ριζοσπαστικά», ευέλικτα και επιθετικά αλλά πολύ ευχάριστα στο άκουσμα. Κι άλλα κομμάτια από αυτό το άλμπουμ, για παράδειγμα το Methusalem είχε στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν και σε επόμενα άλμπουμ. Και μετέπειτα, στο «One Of The 18 Angels», που ήταν μάλλον το σκοτεινότερο άλμπουμ που έφτιαξα ποτέ, υπάρχει μια θεματική συνέχεια. Ίσως το «Freak Perfume» ήταν ένα άλμπουμ με λίγη περισσότερη ευαισθησία μέσα του, ίσως λίγο «ελαφρύτερο» θεματικά από τα προηγούμενα ή τα επόμενα άλμπουμ. Δεν βλέπω κενά, βλέπω κεφάλαια.
Στην ιστορία που συμπεριλαμβάνετε στο βιβλιαράκι του Nekrolog 43, έχεις γράψει «Der Mensch glaubt, was er sieht, und was er nicht sehen kann, macht ihm Angst!» (Ο άνθρωπος πιστεύει αυτό που βλέπει και ό,τι δεν μπορεί να δει, τον τρομάζει). Θα μπορούσε να ήταν αυτή η απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση μου;
A. Hates: Πιθανόν ναι… αφιερώνω αρκετή σκέψη στο ανθρώπινο είδος και στον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι και στο πως παρατηρούν το περιβάλλον τους. Σκέφτηκα απλά πως είναι αξιοθαύμαστο το ότι συνεχώς προσπαθούμε να καταλάβουμε τα πάντα, να δώσουμε στα πάντα ένα όνομα και να τα καταγράψουμε. Νομίζω πως το ανθρώπινο είδος στερείται της ευαισθησίας και της ικανότητας να απολαύσει ό,τι βλέπει γιατί αναλώνεται στο να παρατηρεί και να κατηγοριοποιεί τα πάντα. Για ποιο λόγο πρέπει να το κάνουμε αυτό και γιατί πρέπει να ξέρουμε τι συμβαίνει μετά το θάνατο; Γιατί να έχει ενδιαφέρον όλο αυτό το ζήτημα; Δηλαδή γιατί να σκεφτόμαστε τον θάνατο κατά τη διάρκεια της ζωής μας; Δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι όπως και να ‘χει και ακόμα και αν ξέραμε τι συμβαίνει δεν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι. Κι έτσι γιατί να μην αφήσουμε τα άγνωστα για μας πράγματα να είναι άγνωστα; Και γιατί να μην αφήσουμε και όλους τους πλανήτες εκεί έξω στην ησυχία τους μιας και εμείς σε αυτό εδώ τον πλανήτη τα έχουμε διαλύσει όλα, οπότε γιατί να καταστρέψουμε έναν πλανήτη ακόμα; Θα έπρεπε να αφήνουμε τα πράγματα ως έχουν και να μην ανακατευόμαστε παντού και πάντοτε.
Το ίδιο πράγμα συμβαίνει με την πολιτική, δηλαδή η κάθε χώρα πιστεύει πως πρέπει να ανακατεύεται παντού και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αυτό είναι κάτι καλό, το να βοηθήσεις. Αλλά στο 99,9% των περιπτώσεων οι άνθρωποι δεν θέλουν να βοηθήσουν, θέλουν απλά να κερδίσουν χρήματα. Και αν το να βοηθήσεις σημαίνει ότι «θέλουμε το πετρέλαιο σου», τότε η βοήθεια γίνεται κάπως παράξενη και τα λοιπά και τα λοιπά… Αυτή είναι η άποψη μου για το ανθρώπινο είδος, όχι η καλύτερη δηλαδή.
Έχεις νοιώσει ποτέ πως ίσως θα έπρεπε να βάλεις κάποια όρια στην δημιουργικότητα σου λόγω του τι ενδεχομένως περιμένουν οι θαυμαστές από τους Diary Of Dreams;
A. Hates: Ίσως… ας το θέσω έτσι. Συζητάμε όλοι μαζί στο γκρουπ το τι κάνουμε, το τι κάνω, τι αποφασίζω, τι δημιουργώ και βεβαίως τι δημιουργώ σε συνεργασία με όλους τους υπόλοιπους. Το εξετάζουμε και αναρωτιόμαστε, «Είμαστε μήπως υπερβολικοί;» Μέχρι στιγμής έχουμε καταλήξει στο ότι δεν έχουμε κάνει κάτι υπερβολικό. Θυμάμαι μια περίπτωση που ήταν πραγματικά μοναδική, το 2001 με το maxi single «Ο’ Brother Sleep». Στο αρχικό εξώφυλλο υπήρχε ένας φλεγόμενος ορίζοντας που έμοιαζε κάπως με τον ορίζοντα της Νέας Υόρκης και όλο αυτό έγινε δίχως να γνωρίζω τι επρόκειτο να συμβεί αργότερα τον ίδιο χρόνο. Είχαμε καταχωρήσει την πρώτη σχετική διαφήμιση και ξαφνικά συμβαίνει η 11η Σεπτεμβρίου. Παρακολουθούσα τηλεόραση στο σπίτι ενός φίλου γιατί δεν έχω τηλεόραση κι έτσι έπρεπε να πάω κάπου για να δω τα γεγονότα. Και βλέπω αυτό τον φλεγόμενο ορίζοντα και σκέφτομαι «Γαμώτο, αυτό είναι στ’ αλήθεια τρομακτικό!… Στα σίγουρα δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με αυτό γιατί ο κόσμος θα πιστέψει πως το απολαμβάνω να χρησιμοποιώ αυτές τις ωμές εικόνες προκειμένου να δημιουργήσω αίσθηση με τους δίσκους μου.» Αποφάσισα να κρατήσω την φωτιά αλλά να αφαιρέσω τον ορίζοντα. Αυτή ήταν μάλλον η πρώτη και η τελευταία φορά μέχρι στιγμής που έπρεπε να αλλάζω το εξώφυλλο ή την τέχνη μου λόγω τον καταστάσεων ή λόγω των απόψεων των άλλων. Αλλά απλά αισθάνθηκα ότι δεν άρμοζε να απεικονίσω το θέμα με κάποια ανθρώπινη μορφή εκεί μπροστά, καταλαβαίνεις. Μάτια που αιμορραγούν, μέσα σε ένα θρησκευτικό φόντο και ειδικά στην διάρκεια μια συναυλίας. Τα «Στίγματα», η Χριστιανοσύνη, το Ισλάμ, πολλά μπορείς να υποθέσεις και εγώ δεν ήθελα εικασίες. Ήθελα ένα ξεκάθαρο μήνυμα.
Αν με ρωτούσες για το μέλλον, αμφιβάλλω για το αν η οπτικοποίηση θα γίνει επιθετικότερη από ότι είναι μέχρι στιγμής. Δεν νομίζω γιατί από ένα σημείο και μετά δεν χρειάζεται να προσπαθείς να φορτίσεις την κατάσταση όλο και περισσότερο. Κάποιες φορές πρέπει απλά να κάνεις ένα βήμα πίσω και να απολαύσεις την απλότητα και την ομορφιά, όπως κάναμε με το «Nine In Numbers» ή το «Alive». Φέραμε τα πράγματα πίσω, στο ελάχιστο.
Ποια είναι η γνώμη σου για την εξέλιξη του μουσικού εμπορίου μέσω του Internet;
A. Hates: Μου αρέσει σχεδόν όλη η κατάσταση. Το Internet και ειδικά η μουσική στο Internet έχουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τους. Στα πλεονεκτήματα σίγουρα συγκαταλέγεται το ότι μπορείς να αυξήσεις την δημοτικότητα σου. Υπάρχεις σε όλο τον πλανήτη και έξαφνα μπορείς να αποκτήσεις θαυμαστές εκεί που η διανομή των δίσκων σου δεν μπορεί να έχει φυσική παρουσία, σε μέρη όπως η Χαβάη ή η Μαλαισία ή οπουδήποτε αλλού… σε όλες αυτές τις χώρες που οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να αποκτήσουν τα CD με νόμιμο τρόπο ή ίσως μόνο μέσω πολύ ακριβών διαύλων. Αυτοί οι άνθρωποι ξαφνικά αποκτούν την δυνατότητα να αγοράσουν και φυσικά αυτό σημαίνει και πολλές φορές να κλέψουν, απλά μέσω του Internet. Και αυτό είναι φυσικά ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα. Όπου υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες οι άνθρωποι συνήθως τις εκμεταλλεύονται και συχνά όχι με νόμιμο τρόπο.
Σίγουρα δεν είμαι ευχαριστημένος βλέποντας την αποσύνθεση της μουσικής βιομηχανίας και την πτώση των πωλήσεων για κάθε σχεδόν μπάντα σε αυτό τον πλανήτη. Υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά όχι πολλές. Απλά το βρίσκω πολύ δύσκολο να οραματίζομαι το μέλλον και να βλέπω με ποιο τρόπο εγώ και πολλοί φίλοι μου υποτίθεται πως θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε μέσα από όσα κάνουμε. Παρά το ότι πιστεύει πολύς κόσμος το να φτιάχνεις μουσική δεν είναι δουλειά 3 ωρών την ημέρα. Έχουμε πολλή δουλειά και δουλεύουμε αρκετά περισσότερο από τους εργαζόμενους ανθρώπους. Συνήθως δουλεύω 12-14 ώρες κάθε μέρα συμπεριλαμβανομένων των Σαββατοκύριακων και όπως βλέπεις τώρα είμαι στο τηλέφωνο και δίνω συνέντευξη μέσα στο Σαββατοκύριακο μου, παρά το γεγονός ότι είμαι άρρωστος και έχω περιοδεία την επόμενη βδομάδα. Πάρα ταύτα είμαι εδώ και δίνω την συνέντευξη. Δεν παραπονιέμαι για αυτό, νοιώθω άνετα με την δουλειά μου και την έχω επιλέξει, την απολαμβάνω. Αλλά πιστεύω ότι κάποιοι κλέβουν την επιβίωση μου, κλέβουν την βάση όσων έχω και κλέβουν το μέλλον μου. Και αυτό το κάνουν σε όλους. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο μπορεί σε κάποια στιγμή να αποζημιωθεί όλο αυτό, δεν ξέρω τι μπορεί να προκύψει το οποίο θα μας δώσει τα χρήματα που ξοδεύουμε κατά την διάρκεια της δημιουργίας των CDs.
Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει. Αλλά οι ψηφιακές πωλήσεις σίγουρα δεν μπορούν να αντισταθμίσουν τις φυσικές πωλήσεις. Είναι απλά ένα μικρό επίδομα αλλά δεν μπορούν ποτέ να αντικαταστήσουν τις φυσικές πωλήσεις. Αυτό είναι σίγουρο. Κάθε ειδικός επί του θέματος έχει ουσιαστικά την ίδια άποψη γιατί η διαμόρφωση της κατάστασης στα προηγούμενα χρόνια δεν έχει υπάρξει τέτοια ώστε να μπορούσε κάποιος να προβλέψει ότι οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούσαν στο μέλλον την πλατφόρμα του Internet αποκλειστικά για νόμιμες αγορές. Κι έτσι δεν γνωρίζω τι θα γίνει αλλά όπως είπα και πριν, περίμενε το άγνωστο και άσε το άγνωστο ως έχει. Απλά κάνε αυτό που θες να κάνεις και όσο καταφέρνεις να επιβιώνεις, να είσαι ευχαριστημένος για αυτό.
Πώς προέκυψε η ιδέα να κυκλοφορήσετε έναν περιορισμένο αριθμό αντιτύπων σε βινύλιο; Είναι το πρώτο, έτσι δεν είναι;
A. Hates: Ναι είναι το πρώτο. Είμαι αρκετά μεγάλος ώστε μπορώ να λέω ότι μεγάλωσα με τους δίσκους βινυλίου, η μουσική μου συλλογή ξεκίνησε με βινύλια επομένως έχω μεγάλη αδυναμία για τους δίσκους γενικότερα, και φυσικά για κάθε μουσικό, είναι ωραίο να μπορεί να δει το artwork του δίσκου σε μεγάλο μέγεθος. Θυμάμαι όταν ήμουν έφηβος, είχα πραγματικά ενθουσιαστεί με τους δίσκους που είχαν πάνω φωτογραφίες (picture discs). Απλά σκέφτηκα ότι ήταν πολύ όμορφο να έχεις ένα δίσκο που μπορείς να τον ακούσεις αλλά και να βλέπεις εκείνες τις μεγάλες φωτογραφίες των συγκροτημάτων πάνω, γι’αυτό και κάποια στιγμή σκεφτήκαμε ότι μπορούσαμε να το κάνουμε κι εμείς -είναι άλλωστε κάτι που δεν γίνεται συχνά, είναι κάπως ασυνήθιστο- και είπαμε «ωραία, πώς θα ήταν να βγάζαμε ένα δίσκο»; Κι όταν το συνειδητοποιήσαμε, ήταν πραγματικός μπελάς και δεν είχε και πολλή πλάκα, γιατί η εταιρεία που θα τον τύπωνε στη Γερμανία, μας προκάλεσε αρκετά προβλήματα. Δεν ήθελε να τον τυπώσει γιατί νόμιζαν ότι κάνουμε μαύρη μαγεία εξαιτίας του εξώφυλλου. Ηλίθιοι υπάρχουν παντού σ’αυτόν τον πλανήτη. Επομένως έπρεπε να βρούμε άλλη εταιρεία.
Αλλά τελικά είμαι ικανοποιημένος με το τελικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι είναι πολύ όμορφο. Είχε θετική ανταπόκριση σε πολλούς απ’το κοινό μας, τους άρεσε πραγματικά. Πιστεύω πως κάναμε άλλη μια ωραία κίνηση που κανένας άλλος δεν κάνει. Νομίζω ότι είναι καλό να κάνεις πράγματα εκτός των συνηθισμένων, θέλουμε να ακολουθήσουμε αυτόν τον κανόνα και ως τώρα τα πάμε μια χαρά.
Στα playlist που παίζεις ως dj, συμπεριλαμβάνεις συγκροτήματα όπως Placebo, Royksopp, Prodigy, Marilyn Manson. Αυτά τα group προτιμάς να ακούς και στον ελεύθερό σου χρόνο;
A. Hates: Μερικά ναι, μερικά όχι… Παίζω ακόμα μουσική από μπάντες όπως οι Linkin Park, οι Korn, οι Orbital. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία στη μουσική και μ’αρέσει να ακούω από ένα ευρύ φάσμα. Δεν πιστεύω ότι είναι εποικοδομητικό για έναν μουσικό να είναι στενόμυαλος σ’αυτό το θέμα, γιατί αυτό αντανακλάται στη μουσική σου. Νομίζω ότι είναι πολύ καλό να έχεις ανοιχτά σύνορα και ορίζοντες και να διασκεδάζεις με την ίδια τη μουσική και όχι να χαίρεσαι που είσαι στενόμυαλος και προσκολλημένος σε ένα μικρό είδος μουσικής. Δεν είναι πολύ παραγωγικό. Πιστεύω αντίθετα ότι είναι αντι-παραγωγικό, δε σε βοηθάει. Δεν ακούω απαραίτητα στο σπίτι αυτά που παίζω ως dj, για παράδειγμα Marilyn Manson δεν ακούω ποτέ όταν είμαι σπίτι. Νομίζω ότι είναι ωραίο να τον ακούς όταν είσαι σε ένα club, αλλά ως εκεί για μένα. Placebo ακούω σίγουρα και στο σπίτι, όχι πλέον τόσο συχνά όσο άκουγα παλιότερα. Αυτή τη στιγμή ακούω κυρίως Linkin Park, 30 Seconds to Mars.
Ποιο είναι το καλύτερο album που άκουσες αυτή τη χρονιά;
A. Hates: Δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί δύσκολα ακούω ένα δίσκο ολόκληρο. Συνήθως μ’αρέσει περίπου το μισό από από ένα album. Μάλλον το καλύτερο που έχω ακούσει εδώ και καιρό είναι το “Beautiful Lie” των 30 Seconds to Mars. Αυτός είναι ένας απ’τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων 10 ετών.
Εμπνέεσαι από τον κινηματογράφο; Το κομμάτι Rumours about Angels περιέχει ένα απόσπασμα από το Dark City…
A. Hates: Όχι και τόσο, δε νομίζω ότι ο κινηματογράφος είναι πρωταρχική πηγή έμπνευσης για μένα. Ασφαλώς είναι μέχρι ένα σημείο, αλλά δε γράφω ένα κομμάτι εξαιτίας μιας ταινίας, η προσέγγιση αυτή είναι πολύ σπάνια. Στον τελευταίο μας δίσκο, το Congratulations γράφτηκε λόγω μιας ταινίας που είδα, το Old Boy, ένα θρίλερ, καταπληκτική ταινία. Το Rumours about Angels γράφτηκε πριν βρω το απόσπασμα, οπότε δεν ήταν ότι εμπνεύστηκα το Rumours about Angels από το Dark City. Το κομμάτι είχε ολοκληρωθεί, και σκέφτηκα ότι στην αρχή, όταν ξεκινάει το πιάνο, θα μπορούσα να του δώσω μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, βασικά έψαχνα κάτι για να τονίσω το πιάνο και αυτό έγινε με το απόσπασμα απ’την ταινία. Αλλά αυτή δεν ήταν η έμπνευση για το κομμάτι.
Αυτό σημαίνει επίσης ότι δε θα σ’ενδιέφερε να γράψεις soundtrack για μια ταινία;
A. Hates: Αυτό είναι άλλη ιστορία. Το να με εμπνεύσει μια ταινία, σημαίνει ότι με προκαλεί να γράψω μουσική. Το να μου ζητά κάποιος να γράψω μουσική για μια ταινία είναι ακριβώς η αντίθετη διαδρομή. Το έχω κάνει ήδη μια δυο φορές. Μ’αρέσει πολύ, ως τώρα ήταν για χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες, κι εύχομαι στο κοντινό μέλλον να έχω την ευκαιρία να το κάνω για μια μεγάλη ταινία, όχι απαραίτητα για μια τεράστια παραγωγή του Hollywood, αλλά για μια παραγωγή που να μπορεί να επενδύσει χρήματα και χρόνο για ένα αξιόλογο αποτέλεσμα.
Σε ενδιαφέρει να κάνεις remix σε κομμάτια άλλων συγκροτημάτων;
A. Hates: Καθόλου! Ποτέ δεν έχω κάνει remix σε κάποιο συγκρότημα. Ποτέ δεν έχω remix σε τίποτα, και πιστεύω ότι δε θα το κάνω ποτέ γιατί το βρίσκω τρομερά βαρετό και συχνά τα κομμάτια δε σ’αρέσουν καν. Δε θα ήθελα να σπαταλήσω χρόνο κάνοντας κάτι που δε θέλω, και απ’την άλλη, θα χρησιμοποιούσα χρόνο που θα μπορούσα να τον επενδύσω πολύ καλύτερα στους Diary of Dreams. Πάντα προτιμώ να γράφω ένα καινούργιο κομμάτι για τους Diary of Dreams παρά να διασκευάσω κάποιου άλλου. Θα μπορούσαν βέβαια να υπάρξουν μια δυο εξαιρέσεις, εάν έρχονταν (συγκεκριμένοι μουσικοί) και μου ζητούσαν να κάνω ένα remix γι’αυτούς, θα ήταν χαρά και τιμή για μένα, αλλά αφού ποτέ δε θα το κάνουν, συνεχίζω την πορεία μου.
Όπως και άλλα συγκροτήματα δεν έχουν κάνει remix κομμάτια σου. Δε σ’αρέσει αυτό;
A. Hates: Όχι, δε μ’αρέσει. Μερικές φορές επιτρέπω να γίνονται κάποιες διασκευές αλλά κι αυτό δε συμβαίνει συχνά. Δε μ’αρέσει η ιδέα μιας διασκευής γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις η διασκευή είναι χειρότερη από το πρωτότυπο και αναρωτιέμαι τι λόγος υπάρχει για να γίνει κάτι τέτοιο, αφού προκύπτει κάτι χειρότερο από το πρωτότυπο.
Στο booklet του Nigredo και του Nekrolog έχεις γράψει από μια μικρή ιστορία. Είναι μέσα στα μελλοντικά σου σχέδια η συγγραφή κάποιου βιβλίου;
A. Hates: Αντιμετωπίζω γενικά ένα μικρό πρόβλημα στο γράψιμο, γιατί εκπαίδευσα εντατικά τον εαυτό μου στο να μπορώ να γράφω πολλές πληροφορίες με πολύ λίγες λέξεις. Ουσιαστικά για να γράφω ποιήματα ή στίχους. Όποτε βρίσκω χρόνο και κάθομαι να γράψω μια ιστορία, αυτή συνήθως δεν υπερβαίνει την μία ή δύο σελίδες. Οπότε η συγγραφή ενός ολόκληρου βιβλίου μου είναι κάπως δύσκολη. Ισως όταν γεράσω και πιθανά να έχω περισσότερο χρόνο να γράψω κάποιο βιβλίο, αλλά αυτή τη στιγμή αν έπρεπε να το κάνω θα ήταν ένα βιβλίο με πολλές μικρές ιστορίες.
Σε λίγες μέρες θα επισκεφτείτε ξανά την Ελλάδα, αυτή τη φορά όμως υπάρχουν και 3 επιπλέον πόλεις. (Λάρισα, Καβάλα, Χανιά). Πως προέκυψε αυτό;
A. Hates: Πρέπει να ρωτήσεις τον promoter καλύτερα. Δεν ξέρω, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που έχουμε αυτή την ευκαιρία. Οι επισκέψεις μας στην Ελλάδα είναι σαν να πηγαίνω σπίτι μου γιατί παίζουμε τόσο πολύ καιρό εκεί...Νομίζω πάνε περίπου 10 χρόνια από την πρώτη φορά. Εκείνες οι μέρες για μένα ήταν μέρες που έκανα φίλους για μια ζωή. Είναι πολύ ωραίο να επιστρέφω στην χώρα σας, να βλέπω φίλους και να βγαίνουμε έξω να διασκεδάζουμε. Νιώθω πολύ άνετα και οικεία, και η δυνατότητα τώρα να μείνω περισσότερο καιρό και να ταξιδέψω στη χώρα είναι μια ευκαιρία που δεν είχα μέχρι σήμερα, αν εξαιρεσουμε την Αθήνα, τη Θεσ/νίκη και τα περίχωρα. Είναι υπέροχο που θα περάσω περισσότερο χρόνο με ανθρώπους που μου αρέσει να έχω γύρω μου! Δεν ρωτάω «γιατί τόσες πολλες πόλεις», απλά λέω «ευχαριστώ πολύ που προσθέσατε περισσότερες πόλεις!»
To setlist θα διαφέρει καθόλου από αυτό της nekrolog tour ώστε να καλύψετε το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας των Diary Of Dreams για τους καινούριους fans?
A. Hates: Όχι, είμαστε απόλυτοι. Κάνουμε αυτό που κάνουμε και το διασκεδάζουμε όπως είναι. Δε νομίζω να αλλάξουμε το set σε μια tour 5 ημερών. Απαιτεί υπερβολική κόπωση...
Θα συμπεριλάβετε ακουστικό σετ;
Aδύνατον!
Στο μέλλον όμως? Είναι στα σχέδια σας μια αποκλειστικά acoustic tour?
A. Hates: Μάλλον όχι. Κάποια στιγμή μπορεί, αλλά για την ώρα όχι. Μόλις τελειώσουμε αυτή τη περιοδεία θα γράψω καινούριο album και μετά θα αρχίσει η νέα περιοδεία, οπότε οτιδήποτε διαφορετικό πάει για μετά το 2010 ή το 2011. Δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς, αλλά σίγουρα όχι ακουστικά shows ξανά. Μόλις τελειώσαμε με την τουρνέ στην Γερμανία όπου δώσαμε κάποια ακουστικά shows σε release parties και νομίζω ότι είναι αρκετό για την ώρα. Αποδείξαμε στους εαυτούς μας ότι μπορούμε να το κάνουμε, το διασκεδάσαμε και εμείς και το κοινό, αλλά απαιτεί πάρα πολύ δουλειά και είναι σχεδόν αδύνατον να κουβαλήσουμε τον εξοπλισμό που απαιτείται στην Ελλάδα. Πραγματικά δεν θα ήταν καθόλου εύκολο και ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται περίεργο και να λέει κάποιος «καλά, πόσο εξοπλισμό χρειάζεστε για ένα ακουστικό show?», αλλά πραγματικά χρειάζεται πολύ μεγαλύτερο από μια ηλεκτρονική συναυλία.
Οk, να μη σε κουράζω άλλο μια και είσαι και άρρωστος. Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου!
A. Hates: Ευχαρίστησή μου!
Ελπίζω να γίνεις καλά σύντομα...
A. Hates: Το ελπίζω και εγώ, με τρελαίνει, αυτός ο βήχας με σκοτώνει... Δεν θα είναι ευχάριστα στη σκηνή αν δεν έχει περάσει ως τότε, θα δούμε... Θα είμαι εκεί πάνω σίγουρα όμως, ακόμα κι αν χρειαστεί να πεθάνω στην σκηνή!
Συνέντευξη:
Χαρούλα Τόγκα
Intro text:
Κώστας Μπρέλλας
Μετάφραση:
Λ. Οικονόμου
Β. Γιαννακόπουλος
Κ. Μπρέλλας
