2L8 - Armed Angels, Frustrated Youth, The Art of Self-Deceit and Music Industry

1.
Wings, break, heat, image / 2. Angel Cries / 3. Crazy Lover / 4.
Wounded animals smell funny / 5. When the sun finally rose / 6. Blue
shaped box / 7. Still ignoring me? / 8. Purple Turtle / 9. Messenger /
10. Kind Criminal (Part 1) / 11. Kind Criminal (Part 2)

Poeta Negra Records / 12 June 2005

H απόγνωση της μαριονέτας... ("Please don't move my strings anymore...")

 Όταν
πρωτάκουσα τον δίσκο των 2L8 (προφέρεται too late) άρχισα να σερφάρω
στο διαδίκτυο για να δω αν αυτοί είναι όντως Έλληνες. Ε ναι λοιπόν, έχω
και γω
αυτό το μουσικό επαρχιώτικο σύμπλεγμα του "για τα ελληνικά δεδομένα",
προσπαθώ
να το αποβάλλω αλλά δεν είναι και εύκολο. Οι 2L8 λοιπόν μας έρχονται
από τη Θεσσαλονίκη, ανήκουν στο δυναμικό της Poeta Negra και είναι μια
ομάδα μουσικών με κεντρικό άξονα τις συνθετικές και στιχουργικές
ανησυχίες του Κώστα Βοζίκη. 

Αρχικά, το
εξώφυλλο λειτούργησε κάπως αποθαρρυντικά καθώς μου θύμισε post-rock στυλ Mogwai, ωστόσο οι αρχικοί μου φόβοι
έδωσαν τη θέση τους στην έκπληξη του πρώτου τραγουδιού "Wings, Break, Heat, Image". Αυτός ο συνδυασμός industrial ρυθμών με κιθαριστική ροκ (ή
έστω post-rock), με τα άλλοτε παραμορφωμένα
και άλλοτε "βυζαντινά" αλά Maynard Keynes φωνητικά, πραγματικά με εξέπληξαν! Πολύ
ιδιαίτερος ήχος που προς το τέλος του τραγουδιού φτάνει σε μια απίστευτη
κορύφωση με βιομηχανικούς θορύβους οι
οποίοι θυμίζουν εργοστάσιο που ρεύεται και ένα τελείωμα που μου έφερε στο νου Christian Death.

  Στο δεύτερο κομμάτι, το "Angel Cries", μελωδικά αρπίσματα της κιθάρας και  γλυκερά συνοδευτικά φωνητικά πλαισιώνουν μια
φωνή απογοητευμένη έως παραίτησης ("so this is the day that losing feels great")
που η θεατρική της
τραγικότητα θα  εξελιχθεί σε ένα ξέφρενο
κιθαριστικό ξέσπασμα. Το "Lazy lover" κινείται σε πιο μελωδικούς indie
ρυθμούς και στίχους ρομαντικής μελαγχολίας του 19ου αιώνα και δεν μου
φάνηκε και κάτι το ιδιαίτερο, εκτός από τη στιγμή της ανατροπής όπου το
φαινομενικά ανάλαφρο τραγουδάκι στοιχειώνεται από μια θανατερή φωνή που
σαν να
το στήριζε υπόγεια από την αρχή. Οι 2L8 έχουν μια έφεση προς την
ανατροπή, ώρες ώρες σκέφτεσαι
ότι χτίζουν μελωδίες μόνο και μόνο για να μπορέσουν να τις
καταστρέψουν.

  Πολύ
ενδιαφέρον τραγούδι είναι και το "Wounded animals smell funny" όπου industrial ρυθμοί πλαισιώνουν ένα απόκοσμο
επαναλαμβανόμενο "save me" προερχόμενο μάλλον από το
άμοιρο ζώο, ενώ η εκδικητική μανία παρουσιάζεται απροκάλυπτα έως ότου ο
επιτιθέμενος αντιλαμβάνεται ότι και ο ίδιος είναι εγκλωβισμένος σε ένα κλουβί
που τον καταπιέζει και ότι τραγουδάει μόνο για λύκους και φίδια (δηλαδή για
αιμοβόρα και ύπουλα πράγματα). Τότε το τραγούδι σπάει σε μια υπέροχη μελωδία
όπου τα δύο εγκλωβισμένα όντα μοιράζονται την πικρία τους. Αν ερμήνευσα λάθος
τους στίχους παρακαλώ τον κ. Κ. Βοζίκη όπως με διορθώσει. Το "When the sun finally came" θυμίζει τις ανάλαφρες μελωδίες
των Cure, ενώ το "Blue shaped box" κινείται σε πιο post-hardcore διαδρομές με δυό σταγόνες από Tool και εκεί που νομίζεις ότι θα
τελειώσει επανέρχεται δριμύτερο σαν να αποτελεί κολάζ 2 τραγουδιών  (όχι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου
αυτά τα 2 τραγούδια κατά τη γνώμη μου). Το εννιάλεπτο "Still ignoring me", με μια εισαγωγή που φέρνει λίγο σε System of a down, είναι ένα τραγούδι πιο επικών
διαστάσεων και μιλάει για την έλλειψη νοήματος και την αποτυχία όλων των θεσμών
που κατά το παρελθόν νοηματοδοτούσαν τη ζωή των υποκειμένων (οικογένεια, αγάπη,
φιλία, ποίηση, κτλ), αλλά ωστόσο κρατάει και μια ειρωνική αποστασιοποίηση
(αναφέροντας μετά την αγάπη, τη φιλία, τον Χριστό, τους Θεούς, κτλ, τα Ηνωμένα
Έθνη και τους... εξωγήινους).

  Αυτή η
θεματολογία χαρακτηρίζει και όλο το δίσκο. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο
με έναν
μελαγχολικό ρομαντικό ποιητή που ψάχνει να βρει το νόημα αλλά και με
ένα παιδί
της generation Χ που χλευάζει και ειρωνεύεται
αυτή την απέλπιδα αναζήτηση, ειρωνευόμενο ταυτόχρονα και τον εαυτό του.
Το "Purple Turtle" μου θύμισε το "Feel good hit of the summer" των
Queens of the Stone Age, συμπαθητικό, όπως και το διάρκειας
ενός λεπτού και κάτι "Μessenger". Τα "Kind Criminal Part 1 & 2" που
κλείνουν το δίσκο βαδίζουν σε όμορφες μελωδίες με τις
αναμενόμενες αλλά πάντα ενδιαφέρουσες μικροανατροπές και ξεσπάσματα να
δίνουν
έναν ιδιαίτερο τόνο σε ολόκληρο το δίσκο.

   Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με
έναν πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό album που σε ορισμένα σημεία η δημιουργική του σχιζοφρένεια εκπλήσσει.
Θεματολογικά κινείται μεταξύ του καταραμένου ρομαντισμού του 19ου αιώνα και της
γενιάς των Nirvana, ένα
αρκετά ενδιαφέρον κοκτέηλ αν και ίσως η επιλογή και ο τρόπος προσέγγισης της
θεματολογίας είναι κάπως τετριμμένος ακολουθώντας γνώριμα μοτίβα και ορισμένες
κοινοτοπίες και κλισέ. Ασφαλώς η επιλογή της αγγλικής γλώσσας για τους στίχους
καθιστά κάτι τέτοιο αναπόφευκτο. Ίσως είναι καλύτερο να γράφουμε στη γλώσσα που
ονειρευόμαστε...
 Εν κατακλείδι: εξαιρετικά ενδιαφέρον δίσκος
που αποκαλύπτει τις τεράστιες δημιουργικές δυνατότητες ενός συγκροτήματος που
έχει την ικανότητα να γράψει πολύ καλή και πρωτότυπη μουσική. Κάτι μου λέει πως
τα καλύτερα έπονται...

Rating: 8 / 10

Κώστας Περεζούς

comments & discussion