Απ’ ότι φαίνεται, τα πράγματα γύρω από το φεστιβάλ Plissken πηγαίνουν σύμφωνα με ένα σχέδιο που στα δικά μας μάτια τουλάχιστον, δείχνει να λειτουργεί. Η διοργάνωση χρόνο με το χρόνο γίνεται και καλύτερη, το line up βρίσκει το βηματισμό του, οι σκηνές πληθαίνουν και συνεπακόλουθα και ο κόσμος που προσέρχεται για να το παρακολουθήσει.

Την έναρξη της καλοκαιρινής σεζόν στην προ-τελευταία ημέρα της άνοιξης σήμανε αυτή η βραδιά με ένα ενδιαφέρον line up στο γνώριμο χώρο του Terra Vibe. Το όνομα που ηγείτο των συγκροτημάτων που θα εμφανίζονταν τράβηξε αναμενόμενα πάρα πολύ κόσμο – θα έκανα μια εκτίμηση της τάξης των είκοσι χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς να έχω κανένα επίσημο στοιχείο αλλά με το μάτι και μόνο – κι αυτό είναι ευχάριστο πάντα σαν αποτέλεσμα.

Χωρίς κείμενο, οι φωτογραφίες του Μιχάλη Λαζαρίδη σας δίνουν μια πολύ καλή ιδέα του τι έγινε στην συναυλία των Raketkanon το Σάββατο που μας πέρασε στο Death Disco.

Αντίθετα με τη συναυλία που όλα κύλησαν άψογα, για εμάς την τέταρτη νύχτα του τέταρτου μήνα της χρονιάς τιποτα δεν πήγε καλά, ή μάλλον σχεδόν τίποτα μια και τουλάχιστον έχουμε φωτογραφίες από τους Σελοφάν που ήταν το κυρίως πιάτο της βραδιάς. Με λίγα λόγια, ένα προσωπικό πρόβλημα του συντάκτη δεν μας επιτρέπει να έχουμε κανονικό report, όπως επίσης λόγω της ασυνήθιστα εσπευσμένης έναρξης της συναυλίας (ξεκίνησε πριν την ανακοινωμένη ώρα έναρξης) χάσαμε φωτογραφικά και τους Regressverbot που άνοιξαν το event.

Δυστυχώς ένα έκτακτο απρόοπτο του συντάκτη που θα κάλυπτε την συναυλία των Electric Litany και της Melentini με τους Running Blue Orchestra στο Gagarin 205 δεν μας επέτρεψε να έχουμε κείμενο με όσα ωραία συνέβησαν στο venue, οπότε δημοσιεύουμε μόνο μερικές από τις φωτογραφίες που τράβηξε για το Postwave.gr ο Μιχάλης Λαζαρίδης. Αγαπημένοι καλλιτέχνες και οι 2, σίγουρα θα επανορθώσουμε την επόμενη φορά.

ELECTRIC LITANY

To trend της νεοψυχεδέλειας έχει φέρει στη χώρα μας δημοφιλείς μπάντες τα τελευταία 2 χρόνια, από τους surfrockers Allah Las μέχρι τους εκκεντρικούς Growlers. Όμως για πρώτη φορά έμελε να παρακολουθήσουμε τη ζωντανή ιστορία της κιθαριστικής psych σκηνής.

The Velvoids

Συναυλιακά ο Ιούνιος είχε απ'όλα. Γνωστούς, άγνωστους, τους παλιούς, τους νέους, τον παλιότερο, τους σκληρούς, τους φλώρους, τους περίεργους, και μάλλον όλα αυτά πήγαν μια χαρά από άποψη προσέλευσης κόσμου και μουσικής ικανοποίησής του. Μάλλον οι περισσότεροι σε κάθε live, δίνανε ένα τελικό ραντεβού στο Ejekt, και έτσι η Πλατεία Νερού προχθές πλημμύρισε από κάθε είδους φίλο της μουσικής που είπε να πιστέψει στη δυναμική των συγκροτημάτων του σετ, στην πιθανότητα δροσιάς δίπλα στη θάλασσα, στο προπέρσινο πανηγύρι των Kasabian.

Σάββατο, μέρα δεύτερη, κι ενώ η μισή Αθήνα σκιαζόταν από σκοτεινά αδρανή σύννεφα, τα Νότια Προάστια και μαζί ο χώρος του φεστιβάλ δεχόταν μια τρίωρη σχεδόν καταιγιστική βροχή φέρνοντας στο μυαλό πολλών τις νεροποντές του Glastonbury, του Werchter και εσχάτως του Primavera Sound δημιουργώντας πολλά προβλήματα στις καλωδιώσεις και πλημμυρίζοντας το club stage.

Τα μεγέθη της ελληνικής πραγματικότητας δοκίμασε για μια ακόμη φορά η δημιουργική ομάδα και το πλήθος των εθελοντών που οργάνωσαν το φετεινό 4ο Plissken festival. Χωρίς σύγκριση είναι το πιο καινοτόμο και ιδιοσυγκρασιακό εγχώριο φεστιβάλ μουσικής όχι μόνο παρουσιάζοντας πληθώρα σημαντικών ονομάτων αλλά και γεφυρώνοντας τα κενά ανάμεσα στην κιθαριστική ροκ και το ηχοδρόμιο των club stages.

Η σχέση μου με τους TUXEDOMOON είναι μια σχέση ζωής. Από την ημέρα που είδα το πρώτο τους βίντεο,κάπου εκεί στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80 και ενώ το σχήμα είχε μεταναστεύσει στο Βέλγιο αλλά ειδικά από την ημέρα που το ''Desire'' ξεκίνησε την πορεία του στο πικάπ μου μέχρι την τελική φθορά του μερικά χρόνια μετά, ήταν γραφτό να με συνοδεύουν μουσικά σε όλες τις φάσεις της ζωής μου.