Abbie Gale - 2

01. Life after Life
/ 02. Lovesong
/ 03. Heliotrope Portrait
/ 04. Clown
/ 05. Wanted
/ 06. Gone
/ 07. Contact Improvisation
/ 08. Over The Wall
/ 09. Sometimes
/ 10. Air
/ 11. Goodnight
/ 12. Danko

Inner Ear / 9 November 2007

An introduction:
I will make my life a song and i'll
amuse ourselves until we die
This will be the place that every time
will seem like all the silent nights

Over the
wall - Abbie Gale

Είναι πολύ
δύσκολο μέσα από τον καταιγισμό των εκατοντάδων κυκλοφοριών στον μουσικό χώρο -
και όχι μόνο σ' αυτόν - και στην δεδομένη έλλειψη χρόνου, να ξεχωρίσεις κάτι
από την πρώτη στιγμή που θα το ακούσεις. Όχι απλά να το διακρίνεις, αλλά και να
μην το αδικήσεις. Ένα καλλιτεχνικό έργο που θα κινητοποίησει τις αισθήσεις σου,
οι οποίες μπορεί στη δεδομένη στιγμή να είναι απονεκρωμένες ή απλά μπουκωμένες
από την πολλή πληροφορία.
Αυτό έπαθα
κι εγώ επιστρέφοντας στο σπίτι μου και μόλις έχοντας αγοράσει - ναι καλά το
έγραψα, υπάρχουν μερικοί ακόμα που μπαίνουν στην διαδικασία να αγοράσουν ένα
δίσκο - τον δεύτερο δίσκο των Abbie Gale.
Ανυπομονώντας
να τον ακούσω τον έβαλα στο cdplayer και όχι μονο τον άκουσα αλλά έπαθα και ένα
μικρό σοκ.Ο δίσκος δεν είναι απλά καλός - όπως ας πούμε θα χαρακτήριζες την
πρώτη τουςκυκλοφορία, το Family Life - είναι απλά ξεχωριστός.
Στο 2 οι Abbie Gale κάνουν μία τομή στον ίδιο τον χαρακτήρα της μουσικής τους,
προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον προαναγγελθέντα θάνατο της αδιαφορίας που
είναι η συχνότερη κατάληξη των Ελληνικών συγκροτημάτων.
Γερές
μουσικές συνθέσεις και με ένα πλούτο μουσικών ιδεών που θα τις ζήλευαν αρκετά
μεγάλα ονόματα του εξωτερικού.
Ο χώρος της
Πάτρας όπου ζουν και κινούνται τα παιδιά μου φαντάζει πολύ στενάχωρος για να
χωρέσει την μουσική τους.Αν αυτός ο δίσκος κυκλοφορούσε σε μία άλλη χώρα π.χ.
Στον Καναδά ,σήμερα θα μιλούσαμε για την καινούργια γκρουπάρα που ξεπήδησε από
το πουθενά, θα πουλούσαν τρελλά - όπως οι Arcade fire ή οι Dears ας πούμε - και
ήδη θα ανήκαν στο δυναμικό μιας εταιρίας όπως η Rough Trade.
Υπερβολή θα
μου πείτε, δεν νομίζω.

The
record:

Αν μπαίνατε
σε ένα ηλεκτρονικό δισκοπωλείο και αναζητούσατε ένα συγκρότημα με το όνομα
abbie gale, θα το βρίσκατε πιθανότατα στην κατηγορία shoe - gazer, indie
pop.Έτσι ξεμπερδεύεις εύκολα και απλά.
Εγώ λοιπόν
που δεν είμαι ένα ηλεκτρονικό δισκοπωλείο, και επίσης δεν είμαι διατεθειμένος
να ξεμπερδέψω έτσι εύκολα - ειδικά με ανθρώπους οι οποίοι στέκονται απέναντι
σου με ειλικρινή διάθεση να ξεδιπλώσουν την ψυχή τους και να σε κάνουν κοινωνό
στις όποιες ανησυχίες έχουν, ζώντας στον ίδιο κόσμο όπου ζω κι εγώ και όχι σε
μια παράλληλη πραγματικότητα - θα σας πω ότι όντως ανήκουν στον indie χώρο - με
ότι κι αν αυτό συνεπάγεται - και μάλιστα στον χώρο της indie pop.
Μόνο που
ξεχωρίζουν από τον σωρό αυτού του αχανούς χώρου, με την απίστευτη μελωδική
φλέβα που διαθέτουν - χαρακτηριστικό κοινό κι άλλων εξαιρετικών συγκροτημάτων,
όπως οι Raining Pleasure, Matisse, Closer κ.λπ τους οποίους αναφέρω ενδεικτικά - από το
εισαγωγικό "life after life" μέχρι το σχεδόν ελεγειακά σκοτεινό "Danko" που
κλείνει τον δίσκο - με το γέμισμα της τρομπέτας που απογειώνει κυριολεκτικά το
τραγούδι - μεσολαβούν άλλα εννέα διαμάντια.
Το
εξαιρετικό ντουέτο στο "Lovesong" της Εβίρας - μία από τις πιο όμορφες γεμάτες
συναίσθημα φωνές - με τον Βασιλικό (των Raining Pleasure) - στο "Air" με τις κοφτές
κιθάρες - τυπικά αρχετυπικό postrock - που θα μπορούσε να παίζεται από το πρωί
μέχρι το βράδυ στο ραδιόφωνο, αν φυσικά υπήρχε ραδιόφωνο, στο "Wanted" - για να
μας θυμίσει τους αδικοχαμένους Heartthrobs - στο απολογητικά συγκινητικό "Goodnight",
μία αιθέρια μπαλάντα αντάξια των Slowdive.

Epilogue:
Θα αναφέρω
ξανά για να το εμπεδώσω και ο ίδιος ότι το 2 θα μπορούσε άνετα να σταθεί μέσα
στην δεκάδα των καλύτερων δίσκων του 2007, ανάμεσα σε ονόματα όπως οι iLiKETRAiNS, Piano Magic, Blonde Redhead, The Mary Onettes κ.λπ.
Όσο
περισσότερο τον ακούς τόσο περισσότερο κολλάς με αυτόν και εντυπωσιάζεσαι από
τις μουσικές ιδέες των παιδιών και τους εξαιρετικούς στίχους του Salvatore.
Μπράβο στην
db για το εξαιρετικό artwork που ανταποκρίνεται πλήρως στο περιεχόμενο του
δίσκου, μια μίξη μινιμαλιστικής αυστηρότητας με παιδικότητα σε αποχρώσεις του
γκρίζου.

P.s.1
Κρίμα που
δίσκοι όπως το 2 - και άλλες δουλειές Ελληνικών συγκροτημάτων, γνωρίζουν
συνήθως την αδιαφορία του ούτως ή άλλως Ελληνικού indie χώρου, και είναι
διπλά κρίμα όπου σε μια εποχή όπου η πληροφορία διοχετεύεται με ταχύτητα φωτός
- γνωρίζεις ας πούμε την δουλειά του Χ από το δωμάτιο του στην Σλοβακία - τα
Ελληνικά συγκροτήματα, οι εταιρίες - ποιες εταιρίες; - και όλοι αυτοί που
ασχολούμαστε με την μουσική να μην μπορούμε να βγάλουμε δουλειές όπως αυτή σε
ένα κοινό έξω από την Ελλάδα.

P.s.2
Όχι
δεν με ευχαριστούν στα credits του δίσκου - για να είμαι υποχρεωμένος να γράψω
ένα καλό review - οπότε μπορώ να θεωρηθώ ότι δεν είμαι διαπλεκόμενος για αυτούς
που θα μπουν στην διαδικασία να διαβάσουν την παρουσίαση του δίσκου.

Rating: 8 / 10
Κώστας Λιμνιάτης

comments & discussion