Το βρίσκω σχεδόν αδύνατον να ακούσω μία οποιαδήποτε ελληνική κυκλοφορία χωρίς να αναλογιστώ πόσο πολύ έχει αλλάξει το τοπίο στην εγχώρια μουσική βιομηχανία ("βιομηχανία"... λέμε τώρα...) την τελευταία δεκαετία - δεκαπενταετία. Από το σημείο εκείνο όπου αρκούσε η ύπαρξη ενός κιθαρίστα και μίας απλά ανεκτής φωνής για να εξασφαλίσουν ένα τσούρμο συγκροτήματα συμβόλαια, και μάλιστα σε καλές δισκογραφικές, ενώ ταυτόχρονα ο Σφακιανάκης γινόταν εφτά και οκτώ φορές πλατινένιος, φτάσαμε στο σημείο όπου οι εταιρείες αυτές μας άφησαν χρόνους, τα παραδοσιακά δισκάδικα του κέντρου όπου κατεξοχήν πάιρανμε μάτι τις νέες κυκλοφορίες έγιναν (ως επί το πλείστον) φούρνοι και ο Notis μας κλείνει το μάτι από τα περίπτερα, ανάμεσα σε περιοδικά μαγειρικής και σταυρόλεξα. Και όσο τετριμμένη κι αν ακούγεται αυτή η σκέψη, δε μπορώ να μην αναρωτιέμαι πόσο καλύτερη μουσική θα ακούγαμε αν κάποια σχήματα είχαν την τύχη να γεννηθούν λίγα χρονάκια πιο πριν.

Γιατί το ταλέντο υπάρχει, φτάνει και περισσεύει και γίνεται πιο "χειροπιαστό" σε περισσότερο εξειδικευμένα μουσικά ιδιώματα (metal, post-rock κλπ), εκεί όπου ο "ορκισμένος" ακροατή με την αφοσίωσή του θα καλύψει το κενό του ανύπαρκτου promotion, θα διαδώσει σε blogs και forums τη νέα του μουσική "ανακάλυψη", θα ενημερωθεί από πιο ανεξάρτητες πηγές και, γιατί όχι, θα καταθέσει και τον οβολόν του τιμώντας τη μπάντα που κατάφερε να του τραβήξει το ενδιαφέρον μέσα από το πλήθος. Και τελικά, εκμεταλλευόμενοι (με την καλή έννοια) την αγάπη και τη στήριξη "στοχευμένων" οπαδών, πολλοί καλλιτέχνες καταφέρνουν μέσα στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα και να επιπλεύσουν και να μας φιλοδωρούν συχνά-πυκνά με αξιόλογες κυκλοφορίες. Μία από αυτές τις περιπτώσεις καλλιτεχνών, όχι ιδιαιτέρως γνωστοί στο ευρύτερο κοινό, είναι και οι Afformance.

Μετρώντας σχεδόν μία δεκαετία ύπαρξης, μπορεί να μην έχουν μεγάλη δισκογραφική στέγη, ωστόσο έχουν στο ενεργητικό τους ήδη μία μεγάλου μήκους κυκλοφορία (A Glimpse To The Days That Pass, 2010) η οποία έγινε δεκτή με πολύ καλές κριτικές στους κύκλους των "μυημένων", με αποκορύφωμα την ανακήρυξή της ως άλμπουμ της εβδομάδας στο πολύ ενημερωμένο blog-βίβλο του post-rock ΤheSirensSound. Παραμένουν ταυτόχρονα και αρκετά δραστήριοι συναυλιακά, με πολλές εμφανίσεις εντός Ελλάδας αλλά και περιοδείες εκτός συνόρων. Και μας απασχολούν τώρα με την πρόσφατη, μικρού μήκους δουλειά τους που ακούει στο όνομα The Place και που, ενώ ξεκίνησε ως soundtrack μίας χοροθεατρικής παράστασης (στα χνάρια του BA BA TI KI DI DO των Sigur Ros) μπορεί να σταθεί πολύ άνετα ως αυτούσια κυκλοφορία. Και παρουσιάζει μάλιστα και ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως μία πολύ καλοδεχούμενη εξέλιξη του τρόπου γραφής της μπάντας.

Αφήνοντας τα αμιγώς κιθαριστικά μονοπάτια του ντεμπούτου τους, οι Afformance δείχνουν μία υπέρμετρη διάθεση να διευρύνουν τον ήχο τους, υιοθετώντας περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία και εστιάζοντας περισσότερο στο βάθος των συνθέσεών τους και λιγότερο στην ένταση. Το εναρκτήριο Dough Claws κάνει νωρίς-νωρίς σαφείς τις πειραματικές τους διαθέσεις, είναι ambient χωρίς να γίνεται ούτε δευτερόλεπτο βαρετό και δημιουργεί ένα κλίμα επιβλητικό που διατηρείται καθ' όλη τη διάρκεια της ακρόασης. Τα Stride και Covered In Scales που ακολουθούν αποτελούν δύο πλήρεις συνθέσεις, ενδεικτικές ίσως του νέου στυλ γραφής τηης μπάντας, με το δεύτερο να έχει πιο έντονες διακυμάνσεις και ξεσπάσματα αλλά το πρώτο να κλέβει τις εντυπώσεις για τη συνθετική ισορροπία του και την ευκολία με την οποία κάνει να χωρέσουν τόσες ιδέες σε ένα κομμάτι που είναι κάτω από 5 λεπτα. Το Narcoleptic που λήγει την εμπειρία δε δικαιολογεί καθόλου τον τίτλο του, είναι δυνατό και ψυχωμένο και σου δημιουργεί την ανάγκη να ακούσεις το EP ακόμα μία φορά. Έχουμε τελικά να κάνουμε με μία δουλειά που δε θα κάνει κανέναν να λυπηθεί τα απανωτά 20λεπτα που θα ξοδέψει για να την ακούσει. Και αυτό από μόνο του είναι μία πρώτης τάξης επιτυχία.

Το The Place είναι μία κυκλοφορία μικρού βεληνεκούς και κάπως περιορισμένων φιλοδοξιών, δε μπορεί να το αρνηθεί κανείς αυτό. Ωστόσο, αποτελεί μία δουλειά ικανή να αποτελέσει το εφαλτήριο των Afformance ώστε να εκτιναχθούν σε άλλο επίπεδο. Η παραγωγή είναι πάρα πολύ καλή, επαγγελματική σε βαθμό... παρεξήγησης, αναδεικνύει άψογα τον ήχο του συγκροτήματος και αποτελεί ένα μεγάλο κερδισμένο στοίχημα. Σε συνδυασμό με την φυσική εξέλιξη των συνθέσεων της μπάντας προς πιο πειραματικά μονοπάτια, το ΕP αυτό αφήνει υποσχέσεις ότι το δεύτερο full album των Afformance θα αποτελέσει μία ακόμα πιο πλήρη εμπειρία που όχι μόνο θα φέρει νέους οπαδούς, αλλά θα κάνει και το αποφασιστικό βήμα προς την καθιέρωση στην εγχώρια post-rock σκηνή.  Ταλέντο υπάρχει, ιδέες υπάρχουν και ο επαγγελματισμός τους θυμίζει παίχτες μεγαλύτερης κατηγορίας. Παρακολουθούμε άραγε μια σπουδαία μπάντα που γεννιέται; Ο χρόνος θα μας δείξει...