Τα δυσκολότερα συγκροτήματα για τον κριτικό είναι συγκροτήματα που κάνουν πολύ καλά το ίδιο πράγμα κατά τη διάρκεια ενός άλμπουμ. Πόσες παραγράφους μπορώ να γεμίσω περιγράφοντάς το; Οι Aïboforcen, από την άλλη, είναι από τα ευκολότερα. Η ποικιλία των ιδεών και το χάσμα από το δυνατότερο ως το λιγότερο δουλεμένο κομμάτι, εν ολίγοις όλες οι αντιφάσεις που τους κάνουν συχνά δύσκολα προσβάσιμους για έναν ακροατή, με βοηθούν να γεμίσω τη σελίδα! Φυσικά, τα 7 χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία τους τους δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο να φτιάξουν ένα άλμπουμ που θα ακούγεται σαν ενιαία οντότητα. Από το lhassa που ορειβατεί κάπου ανάμεσα σε Nine Inch Nails και Massive Attack ως το ρυθμικό future pop Mass, οι Aïboforcen δείχνουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν κάποια συνταγή.

Αντιθέτως, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να κάνουν ήχο τις ιδέες τους. Ιδέες που ξεφεύγουν προς κάθε κατεύθυνση. Με ό,τι βρίκεται ανάμεσα στη διασκευή σε U2 στο New Year's Day και τη συνεργασία τους με τον γάλλο death rocker Jacquy Bitch, οι Aïboforcen ακούγονται πράγματι Δαιδαλώδεις. Αν προσθέσουμε και τη διάθεση της Alfa Matrix να σπάσει τα στεγανά, ενθαρρύνοντας την αλληλεπίδραση των συγκροτημάτων της, φτάνουμε στο εκπληκτικό του να έχουν συνεργαστεί 7 συγκροτήματα για το κεντρικό άλμπουμ και άλλα 17 για το remix album και το ψηφιακό EP!

Δεν είναι, βέβαια, κακό αυτό, γιατί οι ιδέες των Αiboforcen αξίζει να μεταλαμπαδευθούν σε άλλα συγκροτήματα. Είχαν 7 χρόνια να αφήσουν τη φαντασία τους να οργιάσει και να μας δώσει από την ατμοσφαιρική εξέλιξη του Poem of Life ως το εκπληκτικό toy piano προς το τέλος του Time & Space (δυο κομματάρες με σχεδόν τον ίδιο τίτλο σε μια χρονιά). Επίσης αυτές οι ιδέες, όπως και στο παρελθόν, μπορούν να μετασχηματιστούν από τις εγκεφαλικές τριπαριστές αρχικές δομές τους σε club-friendly ύμνους, όπως η έκδοση του Crysis από τους δικούς μας Preemptive Strike 0.1. Άλλωστε, όπως είπαμε, είναι ένα συγκρότημα φιλικό στους κρη/ιτικούς :p ;).

Ακόμα και αν δεν αλλάξει ο βασικός χαρακτήρας του κομματιού, ή κάνει ακριβώς την αντίστροφη διαδρομή, όπως συμβαίνει στο Light από τους Essence of Mind, συχνά βελτιώνεται η παραγωγή του στο ρεμίξ. Όχι ότι τα πρωτότυπα είναι το ίδιο ακατέργαστα όσο τα παλιότερα άλμπουμ των Aïboforcen: είχαν χρόνο να κάνουν ό,τι μπορούσαν, για να ακούγονται τα κομμάτια τελειωμένα και ολοκληρωμένα. Όμως, αν κάποιος που ξέρει κόσμο στην Alfa Matrix με διαβάζει, ρωτήστε την εταιρεία: ΓΙΑΤΙ όλος σχεδόν ο κατάλογός τους ακούγεται προχειροφτιαγμένος; Δεν ζούμε πια στο 2000. Όταν ακούω το κρύσταλλο των σημερινών VNV  Nation, Noisuf-X ή Ginormous, στεναχωριέμαι όταν οι ιδέες των Aïboforcen δεν λάμπουν και το άλμπουμ ακούγεται μουντό σε σχεδόν οποιονδήποτε εξοπλισμό. Είναι αλήθεια ότι το εύρος των θορύβων που χρησιμοποιούν θέλει μεγάλο επαγγελματία για να μην χαθεί καθώς βελτιώνεται η παραγωγή, αλλά, αν ο De Myer δεν έχει χρόνο, παρακαλώ, Alfa Matrix, βρείτε κάποιον!

Αν, τώρα, συνδυάσουμε αυτό το γεγονός με την παραδοσιακή αδυναμία της εταιρείας και του συγκροτήματος να «πετάξουν» κάποια κομμάτια, καταλήγουμε στο εξής παράδοξο: από τη μία χρειάζεται  σαφώς να ακούσουμε το δεύτερο cd και το άμεσα συσχετιζόμενο EP για να ανακαλύψουμε διαμαντάκια όπως το Twilight World (revisited version) ή το Sanctuaire, αλλά από την άλλη χρειάζεται να δώσουμε το χρόνο (και ίσως και το χρήμα) για να ξεκαθαρίσουμε ποια από αυτά τα κομμάτια μας αρέσουν. Και καλά το Dédale που οριακά καταφέρνει να κρατήσει ένα επίπεδο και μια συνοχή. Στα επιπλέον cd, φυσικά, χάνεται η μπάλα. Όταν μάλιστα, λόγω παραγωγής, ένας μη συγκεντρωμένος ακροατής κινδυνεύει να προσπεράσει καλά κομμάτια χωρίς να τα προσέξει, καταλαβαίνουμε γιατί οι Aïboforcen δεν έχουν γίνει τόσο μεγάλο όνομα όσο αξίζουν. Για εμένα, μάλιστα, κατέστη ακόμα πιο περίπλοκη η προσπάθεια από την απουσία αυτών των bonus cd από το zune όπου θα μπορούσα να ακούσω δωρεάν και να κρίνω ποια κομμάτια θέλω να αγοράσω.

Αυτό που μετριάζει κάπως αυτό το πρόβλημα στο συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ο ερχομός της Ayria στα φωνητικά πολλών κομματιών. Αν και η φωνή της δεν είναι η ενδεδειγμένη για τη μουσική του συγκροτήματος, είναι αρκετά χαρακτηριστική και παιχνιδιάρικη ώστε να τραβάει την προσοχή του ακροατή.

Εν τέλει, οι Aïboforcen μας δίνουν ένα ακόμα άνισο άλμπουμ το οποίο από τη μία πλουτίζει με μη συμβατικό τρόπο το χώρο του EBM, αλλά από την άλλη αδυνατεί να εκφραστεί τόσο δυνατά ώστε να τραβήξει νέο κόσμο στο είδος. Αξίζει, πάντως, να του δώσετε πολύ χρόνο.