Air - Pocket Symphony

01. Space Maker / 02. Once Upon A Time / 03. Hell Of A Party / 04. Napalm
Love / 05. Mayfair Song / 06. Left Bank / 07. Photograph / 08. Mer Du
Japon / 09. Lost Message / 10. Somewhere Between Walking And Sleeping / 11.
Redhead Girl / 12. Night Sight
 

2 March 2007 / Virgin Records  

Aκούγοντας για πρώτη φορά τον καινούριο δίσκο των AIR
αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που τον διαφοροποιεί από τον
προηγούμενο. Η απάντηση ήταν: τίποτα. Λάθος! Οι Air είναι σαν ένα ναρκωτικό που η
επίδρασή του αρχίζει να επιδρά αργά αργά στον οργανισμό. Εχεις υποχρέωση απέναντι
σε ένα συγκρότημα όπως αυτό να ακροαστείς πολλές φορές το δίσκο για να μην τους
αδικήσεις. Οι μουσικές αποχρώσεις ξεδιπλώνονται αργά, το φως αποκαλύπτει την
ομορφιά των λεπτομερειών στα τραγούδια τους.
Σίγουρα το Pocket
symphony
θα σου θυμίσει το Walkie Talkie
ή προηγούμενες δουλειές τους. Αλλά νομίζω ότι οι Air απαλλαγμένοι από το άγχος  της εμπορικότητας , μιας και είναι ήδη
εμπορικοί, είναι αρκετά ώριμοι πλέον για να μην παρασύρονται από μόδες και έτσι
να αναπαράγουν το δικό τους μουσικό πάζλ, ήτοι το προσωπικό τους ύφος - ενσωματώνοντας
λίγα καινούρια στοιχεία, κυρίως από την ανατολίτικη μουσική -  κάτι που όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί έχουν.

Το Space Maker
μας ανοίγει την πόρτα για να περιπλανηθούμε στον τέταρτο μεγάλο δίσκο των Air. Ένα
ατμοσφαιρικό , φιλμικό κομμάτι που μας παραπέμπει στις πρώτες δουλειές τους οι
οποίες έχουν συγκεντρωθεί στο Premier symptomes.
Αυτό που ακολουθεί
είναι τραγούδια που μουσικά προσπαθούν να ενσωματώσουν την αέρινη αίσθηση της
Ανατολής- ο Godin
κάνει χρήση παραδοσιακών μουσικών οργάνων της Ιαπωνίας όπως το koto και το shamisen
(μοιάζει με το μπάντζο)- με τη σύγχρονη δυτική ηλεκτρονική μουσική.
Έτσι έχουμε μια σειρά
εξαιρετικών τραγουδιών,όπως το One hell of a party
που το στοιχειώνει η γλυκόπικρη όλο βάθος ερμηνεία του Jarvis Cocker,
η ανοιξιάτικη περιπλάνηση του Mayfair song
ή το Once upon a time
το πρώτο σίνγκλ από το δίσκο, το Left bank  με πινελιές από τους Simon and
Garfunkel,
φιλτραρισμένες μέσα από τον υπόγειο μινιμαλισμό των Air, το Photograph ένα πολύ όμορφο ερωτικό κομμάτι (που
θυμίζει έντονα το Femme d' Argent),
τη χορευτική διάθεση του Mer du
Japon που πιθανότατα θα είναι το δεύτερο
σίνγκλ από το δίσκο-αν υπάρχει θεός, το Somewhere between waking and sleeping,
άλλο ένα γλυκόπικρο ερωτικό τραγούδι -όπως γλυκόπικρη είναι και όλη η αίσθηση
που σου αφήνει το άλμπουμ- με την επίσης εξαιρετική ερμηνεία του Neil
Hannon
από τους Divine Comedy.
Το Redhead girl  που ακολουθεί αποτελεί την καλύτερη ίσως στιγμή
του Pocket Symphony
ως ένα κομψό ηλεκτρονικό pop
αριστούργημα, ενώ ο δίσκος θα κλείσει με το ανακουφιστικά ήρεμο Night
Shift
και την ελπίδα ότι ίσως δεν είσαι μόνος σε αυτή τη ζωή.

Η αλήθεια είναι ότι αν αναζητάτε σε ένα δίσκο την πρωτοτυπία ή την ρήξη
με τις μουσικές φόρμες και τον βαθυστόχαστο στίχο,σίγουρα το Pocket symphony
δεν είναι ο δίσκος σας. Αν όμως αναζητάτε την λυρική εσωστρέφεια και τη διάφανη
αίσθηση της μουσικής, τη μελαγχολία  που
μερικές φορές μπορεί να προσφέρει ο έρωτας,τις ονειρικές περιπλανήσεις σε μέρη
που ίσως δεν πάμε ποτέ (όπως στους ανθισμένους κήπους του Τόκιο ή στο Mayfair
του λονδίνου),ή την απογοήτευση και την πίκρα που μπορεί να σου προσφέρει η
επομένη ενός ξενυχτιού όπου προσπαθείς να συμμαζέψεις τον ερειπωμένο μοναχικό  ψυχισμό 
(μετά από κάποια ηλικία ιδιαίτερα), τότε το καινούριο εκπόνημα των Air  είναι ο δίσκος σας.

Ο δικός μου πάντως σίγουρα είναι και ίσως ένας από τους καλύτερους του
2007 (μαζί με δύο άλλους πολυαναμενόμενους, αυτόν των Blonde Redhead και του
φίλου μας του Brett Anderson).
Η βαθμολογία θα ήταν υψηλότερη γιατί είναι από τους
ελάχιστους δίσκους που με άγγιξαν τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν θέλω να φανώ
υπερβολικός σε κάποιους (που θα είναι αρκετοί) και ο δίσκος δεν θα τους αγγίξει.

{flvremote}http://www.hosting-media.com/fr/medias/virgin/air/video/air_once_upon_a_...{/flvremote}

comments & discussion