Alec Empire (Atari Teenage Riot) : αποκλειστική συνέντευξη!
"Θα μου άρεσε πάρα πολύ να γράψω μια όπερα ή ένα μεγάλης διάρκειας μουσικό κομμάτι βασισμένο στην Οδύσσεια του Ομήρου."
Δεν μου έφτανε το mini εγκεφαλικό με την ανακοίνωση της συναυλίας των Nine Inch Nails στην Αθήνα, ήρθε και η προσθήκη του Alec Empire στο lineup σαν λαχταριστό κερασάκι στην τούρτα για να με αποτελειώσει. Αγαπημένος καλλιτέχνης του Trent Reznor (ήδη από τότε που με την Hanin Elias, τον Carl Crack και τη Nic Endo έδιναν αξέχαστες live εμφανίσεις ως Atari Teenage Riot), ο παραγωγικότατος Alec Empire δεν έχει σταματήσει να μεταμορφώνεται μουσικά σαν ένας ιδιότυπος χαμαιλέοντας που εναρμονίζεται με τις ανάγκες της κάθε εποχής, όχι για να κρυφτεί στο background, αλλά για να καταφέρει αθόρυβα να μας προσεγγίσει και τελικά να φωνάξει το μήνυμα του μέσα στο αφτί μας. Και αν εγώ έμεινα άφωνη που -επιτέλους - έρχεται στην Ελλάδα, δεν συνέβη το ίδιο και με εκείνον. Στην αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στο Postwave.gr ο έντονα πολιτικοποιημένος Alec Empire μιλάει ευθαρσώς για όλους και για όλα: από τον Trent, τους Rammstein και τον Patrick Wolf έως τη μουσική βιομηχανία, την σατανικότητα του Pirate Bay και το μέλλον της ανθρωπότητας. Φυσικά δεν παρέλειψε να μας μιλήσει για το special show που ετοιμάζει ειδικά για την Αθήνα, για την καριέρα του από την αρχή της έως και σήμερα, αλλά και για την μεγάλη «μάχη» που έδωσε με αντίπαλο τον Elvis Presley...
Είσαι γνωστός ως: Alec Empire, DJ Mowgly, Nintendo Teenage Robots, Jaguar, LX Empire και με πολλά, πολλά άλλα (προσωπικά προτιμώ το Naomi Cambell ως ψευδώνυμο). Ποια είναι η σπουδαιότητα όλων αυτών των alter egos για τον Alexander Wilke-Steinhof?
Alec: Α, αυτά είναι από την εποχή που πρωτοξεκίνησα να βγάζω δίσκους στην αρχή της καριέρας μου. Μιλάμε για αρχές 90s. Πήγαινα ακόμα σχολείο και έφτιαχνα πολλούς δίσκους για Djs. Καθώς κυκλοφορούσα τόσα 12ιντσα το μήνα, έπρεπε να σκεφτώ νέα ονόματα για τα projects, ώστε να μην προκαλέσω σύγχυση στους διανομείς και τα δισκοπωλεία. Και φυσικά ήταν πολύ διασκεδαστικό να πρέπει να εφεύρω γρήγορα περίεργους, παράξενους και πολλές φορές αστείους χαρακτήρες. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλοί που το έκαναν αυτό. Ήταν το αποκορύφωμα της ανεξάρτητης μουσικής, πουλούσαμε πολλούς δίσκους , είχαμε την δυνατότητα να παράγουμε γρήγορα και φτηνά με αποτέλεσμα οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες να δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να ανταγωνιστούν αυτό το κίνημα. Αυτό ήταν που με εξιτάρισε περισσότερο. Θυμάμαι που είχα πάει σε ένα μεγάλο rave πάρτι με τον DJ Rush από το Σικάγο, στο οποίο έπαιξε ένα δίσκο και ο κόσμος τρελάθηκε εντελώς. Τον ρώτησα τι είναι, μου έδειξε το βινύλιο και ήταν ένας δίσκος του οποίου την παραγωγή είχα κάνει εγώ!!! Σε εκείνο το σημείο κατάλαβα πως είχε αρχίσει να γίνεται εντελώς τρελό όλο αυτό χαχαχα Μετά εστίασα περισσότερο στα projects του Alec Empire και των Atari Teenage Riot.
Έχεις δώσει show σχεδόν σε όλο τον κόσμο, αλλά είναι η πρώτη σου φορά στην Ελλάδα. Γιατί σου πήρε τόσο πολύ? Ποιο είναι το feedback που παίρνεις από την Ελλάδα?
Alec: Έλα ντε, πολύ καλή ερώτηση. Από τότε που ξεκινήσαμε είχαμε επαφή με πολλούς φανς από την Ελλάδα και μια στο τόσο μας ζητούσαν να παίξουμε, αλλά για κάποιο λόγο δεν έγινε ποτέ! Ο Trent είπε πως πρέπει να παίξω στην Αθήνα και πως θα πρέπει να είναι ένα special show, οπότε θα είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει ποτέ: The Destroyer/ Generation Star Wars. Αυτά τα δυο album τα έχω ξαναδουλέψει ειδικά για αυτό το show και είμαι ενθουσιασμένος. Φυσικά, όμως, θα πρέπει να επιστρέψουμε και με full band όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
Δεν έπαιζες καθόλου από το υλικό των Atari Teenage Riot από τότε που πέθανε ο Carl. Πολύ πρόσφατα όμως, μετά από τόσα χρόνια, αυτό άλλαξε. Μπορείς να μας προετοιμάσεις για το setlist της Αθήνας και να μας δώσεις και μερικές πληροφορίες για το ποιοι θα βρίσκονται μαζί σου στην σκηνή?
Alec: Όπως ανέφερα προηγουμένως, στην Αθήνα θα δώσω ένα πολύ special show, οπότε θα είναι διαφορετικά, αλλά αυτήν την στιγμή το lineup απαρτίζεται από τη Nic Endo και εμένα. Έχει έναν πύργο full από μηχανήματα, ο οποίος είναι ψηλότερος από την ίδια! Εγώ είμαι στην κιθάρα. Παίζουμε κομμάτια από κάθε φάση της καριέρας μου: "Revolution Action", "Destroy 2000 Years of Culture", "No Remorse" και άλλα από ATR. Επίσης πιο πρόσφατα κομμάτια από το "Shivers" και από το "Golden Foretaste of Heaven" ή τα πιο σκληρά κομμάτια από το „Futurist" ή από το „Intelligence & Sacrifice". Μέχρι τώρα παίρνουμε εκπληκτικό feedback για αυτό το show από όλη την Ευρώπη. Όλα τα κομμάτια δένουν πολύ καλά μαζί στο live. Μου αρέσει πραγματικά ο τρόπος που δουλέψαμε με τη Nic τα κιθαριστικά σημεία, επειδή σε μερικά κομμάτια χρησιμοποιήσαμε τα αυθεντικά samples που δημιουργήσαμε παλιά και τα riffs ακούγονται πολύ πιο σκληρά και λιγότερα «ανθρώπινα». Παίζω ήχους στην κιθάρα με Ring Modulators και άλλα εφέ με αποτέλεσμα να ακούγονται σαν synth. Όλο αυτό είναι πολύ μη-παραδοσιακό και για αυτόν το λόγο είναι συναρπαστικό να παίζουμε. Πρέπει οπωσδήποτε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα και να σας το παρουσιάσουμε και αυτό επίσης!
Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο κατάλληλο opening act για ένα show των NIN από κάποιο στο οποίο έχει εμπλακεί ο Alec Empire. Ο Trent σας έχει επαινέσει πολλές φορές δημοσίως στο παρελθόν. Τι πιστεύεις για αυτόν? Πότε συναντηθήκατε πρώτη φορά?
Alec: Ο Trent με βοήθησε πάρα πολύ αναφέροντας τη δουλειά μου στα media και τους φανς του. Πιστεύω πως είναι φανταστικό που είναι ενθουσιώδης με τη μουσική. Αυτό είναι αρκετά σπάνιο. Έχω γνωρίσει πολλούς διάσημους καλλιτέχνες, έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς στα τόσα χρόνια και πάντα με σόκαρε το γεγονός πως όσο πιο ψηλά σκαρφαλώνουν στα σκαλοπάτια της επιτυχίας, τόσο λιγότερο φαίνεται να ενδιαφέρονται για τη μουσική. Όχι ο Trent. Θέλει να μορφώσει τους φανς του, να τους προκαλέσει. Νομίζω πως αυτό τον ξεχωρίζει από όλους τους άλλους. Φυσικά η προσέγγιση του στον ήχο, η ατμόσφαιρα που δημιουργεί διατηρώντας μια rock δομή που τόσοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν, είναι αξιοθαύμαστη. Και το σέβομαι πραγματικά αυτό. Επίσης, είναι ένας από τους λίγους καλλιτέχνες του σήμερα που ενδιαφέρεται για το μέλλον της μουσικής. Όλοι οι άλλοι το μόνο που σκέφτονται είναι πώς να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους εδώ και τώρα.. το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δημιούργησε πολύ άσχημες συνθήκες για τη μουσική. Στο επίπεδο που μπορεί ο Trent δουλεύει εναντίον όλου αυτού, κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο να το κάνει κάποιος στην κοινωνία που ζούμε.
Δεδομένου ότι οι κυκλοφορίες σου χαρακτηρίζονται από πολύ μεγάλο εύρος ποικιλομορφίας, θα μπορούσες να επιλέξεις μερικές λέξεις για να χαρακτηρίσεις το κάθε studio album σου?
Alec:
Limited Editions 1990-94: εμπνευσμένο από το "Mille Plateaux" του Gilles Deleuze, εγκαταλείποντας την σκηνή του techno The Destroyer: η γέννηση του breakcore και του digital hardcore Low On Ice: να παγώνεις μέχρι θανάτου, αργά Hypermodern Jazz: ψηφιακός Sun Ra Les Etoiles des Filles Mortes: ψηφιακή Musique concrète Miss Black America - σπάνιο limited edition album, το No Wave συναντά τα noise/hip hop/breaks και την σκοτεινή ατμόσφαιρα Alec Empire vs. Elvis Presley (bootleg στην El Turco Loco Records): τελικά ποιος προστατεύεται από το copyright? Οι πλούσιοι ή οι δημιουργοί? Intelligence & Sacrifice: καλοκαίρι του 2001, όραμα των επερχόμενων ετών. Με το συμβάν του Σεπτέμβρη 911, το άλμπουμ δεν μπορούσε πια να κυκλοφορήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω του νοήματος του Futurist: η punk και η metal πλευρά του Alec Empire The Golden Foretaste of Heaven: νέα εποχή, επιστροφή στο Βερολίνο, επαναπροσδιορισμός του ήχου μου, όλα αναλογικά 80s μηχανήματα
Alec Empire vs. Elvis Presley. Ποιος νίκησε τελικά?
Alec: Ο Elvis φυσικά! Αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ και ζωντανός, ενώ αυτός δεν είναι..χαχα..Κατά κάποιον τρόπο αυτό περιγράφει την στάση μου σε πολλά πράγματα και είναι ο δικός μου ορισμός του "punk": να ξεκινάς μια μάχη με κάποιον τόσο ισχυρό που να γνωρίζεις πως θα σε συντρίψει... Νομίζω πως υπάρχει κάτι cool σε αυτό. Ο δίσκος/video συμπεριλήφθηκε στο MoMA της Νέας Υόρκης και πολλοί κριτικοί το θεώρησαν ως το πρώτο mash-up album, χρόνια πριν όλων των υπολοίπων. Με αυτό ήθελα να ανοίξω μια συζήτηση σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα και πως αυτά προστατεύουν μόνο τους ισχυρούς της μουσικής βιομηχανίας. Εκείνη την εποχή δεν καταλάβαιναν πολλοί τι ήθελα να πω, αλλά αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ακριβώς στη μέση αυτού του debate. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως εμείς, σαν κοινωνία, θα το επαναπροσδιορίζουμε.
Την πρώτη φορά που άκουσα το Vulture του Patrick Wolf είπα: «Μισό! Υπάρχει Alec Empire σε αυτό. Πώς είναι αυτό δυνατόν?!». Και ακόμα αναρωτιέμαι. Μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για το παρασκήνιο αυτής της συνεργασίας?
Alec: Με κάλεσαν από την Universal Records και μου ζήτησαν να κάνω την παραγωγή με τον Patrick Wolf σε αυτό το album. Έτσι, πήγα σε ένα show του στο Βερολίνο, το οποίο ήταν από τα καλύτερα που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Τότε έγραψα το Vulture, του το έστειλα, του άρεσε πολύ και ήρθε στο The Hellish Vortex, που είναι η εταιρεία παραγωγής που ξεκίνησα με τη Nic Endo. Ηχογραφήσαμε πολλά τραγούδια, πολλές γενικές ιδέες που αργότερα τους έδωσε μορφή στο album του. Τον θεωρώ έναν από τους πιο ταλαντούχους νέους καλλιτέχνες... Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Όταν είδα πως η γερμανική έκδοση του περιοδικού Rolling Stone το ψήφισε ως το νούμερο ένα πιο σημαντικό album του μήνα, πιο ψηλά από του Bob Dylan και όλων των υπόλοιπων, μου φάνηκε απλά καταπληκτικό.
Το πρόσφατο mini album σου ονομάζεται "Shivers". Τι σε κάνει να ανατριχιάζεις και το ονόμασες έτσι?
Alec: Επέλεξα αυτόν τον τίτλο ως αναφορά στην θρυλική ταινία του Cronenberg. Το κάθε κομμάτι στο Shivers είναι αφιερωμένο σε μια φάση της ζωής μου ως μουσικού. Οπότε είναι πολύ έντονα ποικιλόμορφο. Το τραγούδι που ανοίγει το album "Control Drug" αναφέρεται στους Atari Teenage Riot και το Digital Hardcore, χωρίς όμως να γίνεται ρετρό στο στυλ. Το τραγούδι Shivers συνοψίζει μερικά στοιχεία από την πιο πρόσφατη δουλειά μου σε soundtracks ταινιών και είναι επίσης η πρώτη μπαλάντα πιάνου που κυκλοφόρησα στο κοινό. Το Baby Scull περιγράφει τον ήχο που παίζουμε στα πάρτι μας στο Βερολίνο και ενώ είναι ένα χορευτικό τραγούδι, έχει πολύ πολιτικοποιημένους στίχους. Το If You Live Or Die το ηχογράφησα με τον φίλο μου Robbie Furze από την βρετανική μπάντα The Big Pink και παίζει κιθάρα σε αυτό. Το T.o.t. είναι αφιερωμένο στην αρχή της καριέρας μου, όταν ξεκίνησα στη σκηνή του acid house. Το "mini album" είναι διάρκειας 35 λεπτών.
Ποιο είναι το πιο απρόβλεπτο πράγμα που μπορεί να κάνει ο Alec Empire και να μας εκπλήξει όλους?
Alec: Χμ... Πάντα βρίσκω κάτι! Χαχα.. Οι φίλοι μου πάντα με μισούν για αυτό... Κάθε φορά που λέει κάποιος γενικότητες του τύπου «η καλύτερη μουσική φτιάχνεται υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών» ή παρόμοιες ηλίθιες ατάκες, μου έρχονται στο μυαλό και τους κατονομάζω τουλάχιστον πενήντα albums που αποδεικνύουν πως κάνουν λάθος. Το ίδιο και με τη μουσική μου. Το album που δουλεύω αυτό τον καιρό έχει σαν θέμα τους Γερμανούς, τους θεούς των Βίκινγς, το όλο θέμα... Αυτή τη στιγμή βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα αυτή την θρησκεία. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να γράψω μια όπερα ή ένα μεγάλης διάρκειας μουσικό κομμάτι βασισμένο στην Οδύσσεια του Ομήρου.
Διάβασα πρόσφατα κάποια στατιστικά που δείχνουν πως το κίνημα των νεοναζί συνεχώς δυναμώνει και επεκτείνεται. Μπορείς να βρεις μια εξήγηση για αυτό? Η Nic Endo συνεχίζει να κρύβει ένα ρόπαλο του baseball κάτω από τα μηχανήματα της σε περίπτωση πιθανής σύγκρουσης με skinheads?
Alec: Στην εποχή μας όλες οι παλιές παραδόσεις αμφισβητούνται. Πολλά πράγματα αλλάζουν. Ενώ κάποιοι άνθρωποι σαν και μένα αντιδρούν με ενθουσιασμό στην πρόκληση, πολλοί άλλοι είναι πάρα μα πάρα πολύ φοβισμένοι και πικραμένοι, επειδή ο τρόπος που σκέφτονται και όσα έχουν μάθει δεν μπορούν πια να εφαρμοστούν. Ό,τι και να προσπαθήσουν να κάνουν οι νεοναζί, τελικά δεν θα πιάσει επειδή είναι στην φύση μας να εξελισσόμαστε. Κανείς δεν μπορεί στο 100% να ασκεί εξουσία στους πάντες κάθε στιγμή. Αυτός είναι ένας λόγος που έχασε ο Χίτλερ τον πόλεμο. Οι νεοναζί μου θυμίζουν ένα ετοιμοθάνατο ζώο που προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό του. Αυτός είναι ο κίνδυνος της κατάστασης, καθώς πραγματικοί άνθρωποι μπορεί να τραυματιστούν και τελικά να σκοτωθούν από αυτούς, πριν τελικά οι ίδιοι υποκύψουν. Ζούμε σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο πια. Το να εξυμνεί κάποιος τον εθνικισμό ή τον εθνικοσοσιαλισμό είναι εντελώς παράλογο κατά τη γνώμη μου. Καταλαβαίνω τους εργάτες που οδηγούνται σε αυτόν, επειδή αναζητούν απαντήσεις και τα επικρατούντα πολιτικά κόμματα δεν προσφέρουν πολλές λύσεις αυτή τη στιγμή. Οι πολιτικά προσκείμενοι στην αριστερά βρίσκονται στη φάση της ανασύνταξης και της ανεύρεσης νέων ιδεών. Αλλά οι νεοναζί δεν έχουν καμία όσον αφορά την οικονομία για παράδειγμα. Οι «φυλές» θα αναμιχθούν, οι ξανθοί «λευκοί» άνθρωποι θα εξαφανιστούν σταδιακά και κανένα 4ο Reich ή Ολοκαύτωμα δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό. Οι νεοναζί θα πρέπει να το παραδεχτούν και απλά να παραιτηθούν. Είναι ένα πάρα πολύ σύνθετο θέμα. Νιώθω πως θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για αυτό.
Διάβασα το σχόλιο αλληλεγγύης σου σχετικά με την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πιθανότατα ήδη γνωρίζεις τις "nights of violence" τον Δεκέμβριο στην Ελλάδα. Κατά την γνώμη μου αυτό που ξεκίνησε σαν μια αυθεντική teenage riot πολύ σύντομα εκφυλίστηκε σε διεστραμμένη διασκέδαση ανεγκέφαλων πλουσιόπαιδων. Εσύ τι πιστεύεις? Συνεχίζεις να βγαίνεις στους δρόμους και να διαμαρτύρεσαι ή χρησιμοποιείς άλλους τρόπους για να μεταφέρεις το μήνυμα σου?
Alec: Όταν το πολιτικό νόημα μιας εξέγερσης χάνεται, θα πρέπει οι ίδιοι που την ξεκίνησαν να την σταματήσουν. Όταν μπορώ συμμετέχω στις διαμαρτυρίες. Ο αριθμός των ανθρώπων πάντα μετράει, οπότε δεν είναι ποτέ χάσιμο χρόνου να παρευρίσκομαι σε αυτές. Δεν ξεχωρίζω αυτά τα δυο. Για μένα είναι κομμάτι αυτού που είμαι και αυτού που πιστεύω. Αν νιώσω πως πρέπει να γράψω ένα τραγούδι αντί να πάω σε μια πορεία, ακολουθώ αυτό το ένστικτο μου. Και το αντίστροφο. Σε μια πορεία είσαι ένας από τους πολλούς και αυτό σου δίνει δύναμη. Δεν μπορείς να το έχεις αυτό όταν γράφεις ένα τραγούδι, εκτός από πολύ αργότερα όταν το παίζεις στα live.
Μερικά χρόνια πριν αμφισβήτησες την ειλικρίνεια των Rammstein και είπες πως ήταν διάσημοι «για τους λάθους λόγους». Με το να είσαι ένας καλλιτέχνης που έχει αρκετά ακραίες πεποιθήσεις, πώς τα καταφέρνεις να τα βγάλεις πέρα με την προσανατολισμένη στο κέρδος σκληρή μουσική βιομηχανία? Έχεις προδώσει ποτέ τα πιστεύω σου κατά λάθος ή εσκεμμένα προκειμένου να επιβιώσεις?
Alec: Γνωρίζω τα παιδιά από τους Rammstein και την στιγμή που έκανα την δήλωση ένιωθα πως το να παίζουν με φασιστικές εικόνες προσέλκυσαν μερικούς τύπους ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν ούτε το περιεχόμενο ούτε την έννοια της χρήσης αυτών των εικόνων στην pop μουσική κουλτούρα. Έχω την εντύπωση πως λίγο αργότερα οι Rammstein έκαναν σαφές πού στέκονται πολιτικά και πιστεύω πως ήταν πολύ σημαντικό που έκαναν αυτή τη κίνηση. Από την αρχή έθεσα κανόνες για τον εαυτό μου, πού θέλω να πάω και πού βρίσκονται τα όρια που δεν θέλω να περάσω. Στον καπιταλισμό τα πάντα μπορούν να παράγουν χρήμα είτε μας αρέσει είτε όχι. Όποιον καλλιτέχνη γνωρίζετε που το αρνείται αυτό είναι ή ερασιτέχνης ή ψεύτης. Όλη μου τη ζωή βγάζω λεφτά από τη μουσική. Δεν είναι μυστικό, ούτε ντρέπομαι για αυτό, γιατί κράτησα την ακεραιότητα μου. Τελευταία πολλοί νομίζουν πως η μουσική χωρίς κόστος συνεπάγεται την ειλικρίνεια της... Πιστεύω πως η ποιότητα της μουσικής δεν έχει να κάνει καθόλου με τα κέρδη που αποφέρει. Μόλις γίναμε μάρτυρες του θανάτου του Michael Jackson και το Thriller είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχουν γίνει ποτέ. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Ο Nick Drake δεν πούλησε πολλούς δίσκους την εποχή του, αλλά τώρα πια όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν πόσο σημαντική ήταν η δουλειά του. Το Pirate Bay που βγάζει εκατομμύρια από τις διαφημίσεις με το να παρέχει στον κόσμο τη δημιουργία κάποιων ανθρώπων χωρίς καμιά άδεια είναι πολύ πιο σατανικό από κάθε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Το Pirate Bay πρέπει να ονομαστεί σε «σκλαβοκάραβο» ή κάτι τέτοιο. Αν μοιράσει τα έσοδα του από τις διαφημίσεις ισομερώς σε όλους τους καλλιτέχνες, θα έχει την πλήρη υποστήριξη μου. Αλλά δεν το κάνει. Η «σκληρή» μουσική βιομηχανία δεν υπάρχει. Ακόμα και αν οι καλλιτέχνες κάνουν το λάθος και υπογράψουν λάθος συμβόλαιο, έχουν πάντα τη δυνατότητα να πάρουν πίσω τα δικαιώματα τους στο δικαστήριο. Το έχουμε δει πολλές φορές αυτό στους Blues και Jazz καλλιτέχνες, στους οποίους προσφέρθηκαν εξωφρενικές συμφωνίες τα πρώτα χρόνια της δισκογραφίας. Οι περισσότερες από αυτές τις συμφωνίες διευθετήθηκαν χρόνια μετά. Είναι μια πολύ περίπλοκη συζήτηση στην οποία δεν μπορούν να συμμετάσχουν όσοι δουλεύουν εκτός μουσικής βιομηχανίας, επειδή δεν έχουν την γνώση και την εμπειρία. Αυτό που δεν μου αρέσει αυτή την στιγμή είναι πως δεν υπάρχουν πολλοί που να θέλουν μια ειλικρινή συζήτηση για το θέμα. Η συντηρητική μουσική βιομηχανία προσπαθεί να διατηρήσει ένα παλιό επιχειρηματικό μοντέλο, οι μουσικοί φοβούνται να μιλήσουν δημοσίως λόγω της αντίδρασης του κοινού και αυτοί που κατεβάζουν παράνομα υλικό συμπεριφέρονται σαν φονταμενταλιστές χριστιανοί. Οι τελευταίες στατιστικές δείχνουν πως το παράνομο downloading το μόνο που κατάφερε είναι να κάνει τους ήδη διάσημους διασημότερους, οπότε η δημοκρατία και η ισότητα που είχε υποσχεθεί το internet ποτέ δε συνέβη. Αν επιθυμούμε ελευθερία της έκφρασης και υψηλής ποιότητας μουσική (όποια και αν είναι αυτή τελικά), πρέπει να ξυπνήσουμε και να δουλέψουμε ένα νέο μοντέλο όλοι μαζί, γιατί κανείς δεν έχει βρει τη λύση ακόμα.
Η Bjork κάποτε είπε πως το show σας στο Queen Elizabeth Hall show το 1999 είναι το πιο έντονο στο οποίο έχει ποτέ παραβρεθεί μετά από εκείνο των Public Enemy. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε ποιο είναι το πιο αξέχαστο και δυνατό show στο οποίο έχεις πάει ποτέ.
Alec: Α.. είναι τόσα πολλά! Οι Sham 69 στα μέσα 80s, όταν προσπάθησαν να κάνουν ένα comeback και έπαιξαν τραγούδια που ήταν πιο pop, και το κοινό όρμηξε στην σκηνή και το show σταμάτησε μετά από 20 λεπτά. Αυτό εντυπώθηκε μέσα μου σαν παιδί. Πήγα σε μια συναυλία του R.L. Burnside, ήταν ένα μικρό show στην Νέα Υόρκη, και το κοινό ήταν γεμάτο από μεγάλους καλλιτέχνες. Iggy Pop, Jon Spencer και πολλοί άλλοι. Ήταν μάλλον η καλύτερη συναυλία που έχω πάει ποτέ. Είδα τους Huggy Bear να παίζουν μπροστά από δέκα άτομα στο Βερολίνο. Εκπληκτική μπάντα και show. Με εμπνέουν πάρα πολύ έως και σήμερα. Είδα τους Underground Resistance στο Trevor Club του Βερολίνου, αρχές του '92 νομίζω, όταν ήταν ακόμα μέλος τους ο Jeff Mills. Αυτή ήταν η techno στο αποκορύφωμα της για μένα.
Ελπίζω να με συγχωρέσεις για την τελευταία μου ερώτηση, αλλά ο κολλητός μου με ανάγκασε να στην κάνω. Στο θρυλικό video από την live εμφάνιση σας την πρωτομαγιά στο Βερολίνο, όταν συλλαμβάνεσαι ακούγεσαι να λες "We never die!". Αφού είσαι Γερμανός, γιατί το είπες στα αγγλικά?
Alec: Αυτή είναι μια ευρέως διαδεδομένη παρεξήγηση. Δεν το είπα εγώ αυτό. Ήταν κάποιος από το πλήθος. Δεν είχε καν σχέση με το ότι μας συνέλαβαν. Θα ήταν πολύ cool, όμως, να έχω φωνάξει κάτι, ενώ ήμουν με χειροπέδες.. Αλλά δεν ήμουν εγώ. Δεν είναι η φωνή μου.
Συνέντευξη: Eva Me.
Μετάφραση - Κείμενο: Eva Me.
The Best Albums Of The 1980s
