...and representation is overrated... θα έλεγα εγώ. Πολλά και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ πράγματα έχουν αλλάξει από το τελευταίο, χαρούμενο και ρυθμικά ξεσηκωτικό ‘'Amanda Palmer Goes down under''. Η Amanda Palmer αποχώρησε από τη δισκογραφική της εταιρεία, βασίστηκε στην πλατφόρμα του kickstarter και στους πιστούς της fans για το συγκεκριμένο άλμπουμ και παντρεύτηκε τον Neil Gaiman (ίσως τον ξέρετε από τα comic books ‘Stardust' και ‘Coraline'). Όλα όσα άλλαξαν είχαν δυνατό αντίκτυπο στην ίδια σύμφωνα με τα όσα διαπίστωσα στο pre-launch private party όπου κατάφερα να παραβρεθώ στο Λονδίνο. Το θετικό με αυτά τα parties είναι πως ο οργανωτής τους είναι απελευθερωμένος και δεν κρύβεται συναισθηματικά γιατί θεωρεί πως βρίσκεται ανάμεσα σε ‘δικούς' του ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια ή παρόμοια κοσμοθεωρία. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που οι λοιποί άγνωστοι δεν είμαστε καλεσμένοι τους τα πάρτυ αυτά απογειώνουν την αισθητική της κλειδαρότρυπας έχοντας μεγαλύτερη κλίμακα ενώ διατηρούν τον τίτλο του private event. Όπως και να'χει περιτριγυρισμένη από ηθοποιούς, οικονομικά εύρωστα alternative μεσήλικα ζευγάρια, μια νεράιδα και αρκετά νεαρά άτομα που εμφάνιζαν μόνιμα σημάδια από πληγές που οι ίδιοι έχουν κάνει στον εαυτό τους, έφυγα βαθιά σοκαρισμένη, στενοχωρημένη για όσα συμπέρανα για την AFP και ευχόμενη να ΜΗΝ είχα παραβρεθεί σ'αυτό το πάρτυ για ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ! Το μοναδικό χρήσιμο στοιχείο που αποκόμισα ήταν η κατανόηση του νοηματικού και ιδεολογικού πλαισίου μέσα στο οποίο κινήθηκε το συγκεκριμένο άλμπουμ, κομμάτι του οποίου ήταν και τα, εμπνευσμένα από τους στίχους του άλμπουμ, έργα τέχνης, που εξέθεταν στον ίδιο χώρο, οι fans και χρηματοδότες της AFP.

Το ‘Theatre is Evil' είναι ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε μέσα σε μια, όπως εγώ την αντιλήφθηκα, μεταβατική περίοδο (που κινδυνεύει να εδραιώσει και άσχημα πράγματα) για την Amanda Fucking Palmer. Το αποτέλεσμα είναι να φέρει όλα τα περίεργα στοιχεία της μετάβασης μαζί με την ισχυρότερη από τις συνειδητοποιήσεις που δεν είναι άλλη από αυτή που λέει ο στίχος...

Μια θλιμμένη γκέισα και ένας περιφερόμενος μουσικοθεατρικός θίασος

Ξεχάστε την πρόζα, την dark cabaret διάθεση και αισθητική που, με τόση μαεστρία και πρωτοτυπία, είχε απογειώσει η Amanda.Το άλμπουμ αυτό έ­­­χει λίγα μουσικά όργανα, αισθητική πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας και κάνει πολλές στροφές μέσα στο ίδιο του το ‘σώμα'. Οι πιο εμφανείς είναι αντιληπτές στην εισαγωγή και στο  ‘A Grand Theft Intermission', κομμάτια τα οποία ενισχύουν την αίσθηση ότι:

1. Όλο το άλμπουμ είναι μια θεατρική παράσταση (άλλωστε ως τέτοια αυτοσυστήθηκε στο private party) με λίγα και ταπεινά μουσικά όργανα,  με στοιχεία αυτοσχεδιασμού (όπως ήχοι που προέρχονται μεταξύ άλλων, από πλαστικούς αναποδογυρισμένους κουβάδες, yukulele) και αισθητική πλανόδιων μουσικών

2. Ότι η ίδια η παράσταση και το περιεχόμενό της έχει ‘δηλητηριάσει' τον εμπνευστή και δημιουργό της ( εξ' ου και ο τίτλος του).

Μουσικά διακρίνει κανείς δυο διαθέσεις, με ένα κοινό σημείο, τον αυτοθεραπευτικό- λυτρωτικό χαρακτήρα και την αυτοαναφορικότητα. Ακούμε κομμάτια όπως τα ‘Grown Man Cry', ‘The Bed song' όπου τονίζονται οι πεζές ιστορίες που περιγράφουν οι στίχοι ενώ η μουσική αποτελείται από απλές μελωδίες που μπορεί να παίξει σχεδόν ο καθένας στο πιάνο. Επειδή τόση ώρα μιλάμε για μια χαρισματική μουσικό που απλά βλέπει έναν άνθρωπο να διασχίζει το δρόμο και συνθέτει τραγούδι που έχει ποιότητα, τέτοιου είδους κομμάτια βρίσκονται στο τσεπάκι της AFP και δεν περίμενα ποτέ να βγουν από' κει μέσα. Βασιζόμενη λοιπόν σε όσα ως τώρα έχω δει, διαβάσει, μάθει, παρακολουθήσει, είχα την αίσθηση πως τέτοιου είδους κομμάτια δε θα εμφανίζονταν ποτέ σ'ένα άλμπουμ αλλά θα παρέμεναν στο blog και στα videos που δημοσιεύει για τους θεατές της, για να μας δίνει ‘τροφή' ώσπου να κυκλοφορήσει το επόμενο άλμπουμ. Παρ' ό,τι λοιπόν έχουν συμπαθείς μελωδίες, αγνοώντας το γεγονός πως οι στίχοι τους τονίζουν άσχημα την καθημερινή φθορά στη σχέση ενός ζευγαριού, τα 6 πρώτα κομμάτια δε μου άρεσαν γιατί είχαν αδιάφορες μελωδίες και δε διέκρινα καμία δημιουργικότητα στη σύνθεσή τους. Δέχομαι φυσικά πως δεν υπάρχει ποιητική στη φθορά μιας σχέσης, όταν όμως μιλάμε για μουσική και τέχνη γενικότερα, πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους δημιουργικότητα σε ένα έργο που ασχολείται με αυτό το πεζό κατά τα άλλα θέμα, δε νομίζετε?

Τα ‘Trout Heart Replica', ‘Berlin' για παράδειγμα βρίσκονται στον αντίποδα των προαναφερόμενων κομματιών παραμένοντας αργά κομμάτια, που ασχολούνται στιχουργικά, με θέματα εξίσου δυσάρεστα. Εδώ όμως στη μελωδία διακρίνεται δημιουργικότητα, ακούγονται περισσότερα όργανα, υπάρχουν εναλλαγές στο ύφος και τους ρυθμούς και αναφορές στο dark cabaret ύφος που έχει κατακτήσει πια η AFP. Ακούγοντας αυτά τα κομμάτια σας ομολογώ πως ανέπνευσα καλύτερα και σκέφτηκα με ανακούφιση πως δεν έχει ‘ πεθάνει' τελικά η AFP.

Το πιο ενδιαφέρον και πιο ηλεκτρονικό μέρος του άλμπουμ το ακούμε μετά το ‘Grand Theft Intermission' με κομμάτια που κάνουν αναφορές σε παραδοσιακά βρετανικά συγκροτήματα της indie και rock μουσικής, στοιχείο που σπάνια έως ποτέ δεν ήταν τόσο εμφανές στις προηγούμενες δουλειές της. Κάπως έτσι, τραγουδώντας μέσα από χωνί και υπό τη συνοδεία της ορχήστρας που μεταμορφώνεται σε ρέπλικα εκατομμυρίων βρετανικών συγκροτημάτων από αισθητικής αλλά και μουσικής άποψης, μας φέρνει στην αγκαλιά της η AFP που γνωρίσαμε μέσω των Dresden Dolls και ξέραμε ως τώρα. Αναφέρομαι στα ‘ The killing type', ‘ Do It with a Rockstar' , Want it back', ‘Lost', ‘Melody Dean', ‘Massachusets Avenue', ‘Bottom Feeder', ‘Olly Olly Oxen'. Η ερμηνεία του ‘Bottom Feeder' πλησιάζει ανεξήγητα την PJ Harvey στο ‘Down by the water', ενώ είναι εξίσου εμφανείς οι παραπομπές στους Radiohead και στο ‘My Sharona' των Knack, με το ‘Melody Dean'. Παρ' όλ' αυτά πρόκειται για κομμάτια με ωραία ενέργεια και ενδιαφέρουσα σύνθεση και μουσική που σκιαγραφούν μια απελευθερωτική ψυχολογικά πορεία, προς το τέλος του άλμπουμ.