Διαβάζω καμιά φορά συνεντεύξεις δεξιά κι αριστερά και απορώ πώς ρωτιούνται ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια, σαν να ξέρεις από πριν τις ερωτήσεις και πλέον μπορείς να δώσεις και τις απαντήσεις μόνος σου (εκτός από αυτές που έχουμε εδώ στο postwave, σκίζουν...). Με τον Danny Cavanagh των Anathema από το να του πάρω συνέντευξη επέλεξα να κάνουμε κουβεντούλα χαλαρή, χωρίς προκαθορισμένες ερωτήσεις κι όπου μας βγάλει. Λοιπόν, μ' αυτόν τον τρόπο πιστεύω ότι βγήκαν κάποια πράγματα που συνδυάζουν αυτά που θα θέλαμε να μάθουμε για τον Danny και τους Anathema του σήμερα, καθώς και στοιχεία του χαρακτήρα του που έχω την εντύπωση ότι ούτε τα ήξερα, ούτε ακριβώς τα φανταζόμουνα. Πάντως αυτόν τον πρόλογο τον είχα στο μυαλό μου διαφορετικά, αλλά επειδή διαφωνώ ριζικά με κάμποσες από τις απόψεις του Danny, εν τέλει δε θέλω να σχολιάσω τίποτα, ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα...

 

Είμαι θερμός θαυμαστής των Anathema, έχουμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία και έχω ζήσει τις περισσότερες αλλαγές της μπάντας

Daniel Cavanagh: Ωραία!

Και η πρώτη ερώτηση που θα ήθελα να σου κάνω έχει να κάνει με την πρώτη έννοια που περνάει από το μυαλό μου και προσδιορίζει τους Anathema, την έννοια της εξέλιξης. Πες μου λοιπόν πώς βλέπεις τον εαυτό σου και τη μπάντα των Anathema μέσα στο χρόνο?

Daniel Cavanagh: Ω, δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω! Είναι ολόκληρη η ζωή μου, αλήθεια, από όταν ήμουν 20 ετών οι Anathema είναι τα πάντα για μένα. Οπότε καταλαβαίνεις ότι είναι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και της προσωπικότητάς μου. Δύσκολο να περιγράψω την ιστορία της ζωής μου με λίγες μόνο λέξεις.

Καταλαβαίνω, είναι όντως μια ολόκληρη ζωή. Σ' αυτή σου τη διαδρομή έχεις κάνει κάτι άλλο που να μην έχει να κάνει με μουσική? Έχεις ασχοληθεί με κάποιο άλλο επάγγελμα έστω και περιστασιακά?

Daniel Cavanagh: Ελάχιστα. Η μουσική ήταν πάντα η κύρια ασχολία μου, αλήθεια.

Έχεις μετανιώσει γι' αυτό? Θα μπορούσες να είσαι π.χ. γιατρός ή αρχιτέκτονας, κάτι άλλο τέλος πάντων

Daniel Cavanagh: Όταν ήμουνα μικρός όντως ήθελα να γίνω γιατρός! Αλλά στα 12 μου ανακάλυψα την κιθάρα και τότε μου είχε φανεί τόσο διαφορετικό, δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω. Δεν ξέρω, θυμάμαι όμως ότι αγάπησα την πρώτη κιθάρα που έπιασα στα χέρια μου και οι φίλοι μου έλεγαν ότι μια μέρα θα γίνω πραγματικά καλός κιθαρίστας! Στα 15 με 16 μου η κιθάρα είχε γίνει προέκταση των χεριών μου και στα 20 με 22 μου είχα ήδη αρχίσει να πείθομαι ότι μπορώ να παίξω καλά. Τώρα πιά πιστεύω ότι είμαι στην καλύτερή μου στιγμή, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι έχω φτάσει στη δική μου κορυφή. Δεν ξέρω τι θα κάνω στο μέλλον, αλλά μάλλον είμαι πολύ κοντά στο μάξιμουμ που μπορώ να δώσω. Και είμαι τυχερός που έχω και τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας και το ακροατήριο μας που με στηρίζουν. Αισθάνομαι σαν ένας πραγματικά τυχερός άνθρωπος.

Ωραία, αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλές αλλαγές στο μέλλον από εσένα και τη μπάντα?

Daniel Cavanagh: Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω γι' αυτό. Ήδη δουλεύουμε πάνω στο επόμενο άλμπουμ μας το οποίο δεν μπορώ να πω ότι θα είναι νέο ξεκίνημα ή πολύ διαφορετικό από την τελευταία μας δισκογραφική δουλειά. Μάλιστα τρία από τα νέα τραγούδια μας τα γράψαμε την ίδια εποχή που ολοκληρώσαμε το ‘We're Here Because We ‘re Here'. Συγκρίνοντας δε αυτά τα νέα τραγούδια μας με τα αμέσως προηγούμενα μπορώ να πω ότι ακούγονται σαν καλά ‘We're Here Because We‘re Here' τραγούδια. Αλλά ειλικρινά δε νομίζω οτι μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό, νομίζω οτι δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα.

Ποτέ μην πεις ποτέ, αλλά θα μιλήσουμε γι΄ αυτό λίγο αργότερα. Τα τραγούδια σας μιλάνε για απόγνωση, ανεκπλήρωτους έρωτες, νύχτες χωρίς ύπνο και ατελείωτη εσωτερική αναζήτηση. Σαν άτομο είσαι απαισιόδοξος, μετριοπαθής  ή απλά βλέπεις την πραγματικότητα κατάματα και πατάς και με τα δυό σου πόδια στο έδαφος?

Daniel Cavanagh: Για να μου κάνεις αυτή την ερώτηση μάλλον δεν έχεις ακούσει την τελευταία μας δουλειά, το ‘We're Here Because We ‘re Here'.

Φυσικά και το έχω ακούσει και πράγματι εδώ έχεις δίκιο...το ‘We're Here Because We‘re Here' βγάζει πιο φωτεινά και αισιόδοξα μηνύματα.

Daniel Cavanagh: Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως αυτό που με ενδιαφέρει είναι το μέλλον, ότι κι αν έχει συμβεί έχει παρέλθει πλέον για μένα.

Εντάξει, αλλά σου θυμίζω οτι μόλις κυκλοφορήσατε το ‘Falling Deeper' το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια από τα 2 πρώτα άλμπουμ και τα 2 πρώτα EPs των Anathema σε νέες εκτελέσεις. Και διαλέξατε έναν τίτλο που δεν μου φαίνεται και πολύ φωτεινός ή αισιόδοξος.

Daniel Cavanagh: Ναι, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με μένα και με το πώς αισθάνομαι αυτή την εποχή. Εγώ δεν γράφω πλέον για απόγνωση και για τα άλλα συναισθήματα που ανέφερες πριν.

Αρα συμπεραίνω οτι όχι μόνο πατάς και με τα δυό σου πόδια στο έδαφος, αλλά βλέπεις πλέον τον κόσμο με μια πολύ πιο αισιόδοξη ματιά απ' οτι παλαιότερα.

Daniel Cavanagh: Ω, ναι! Πιστεύω ότι η ζωή είναι πολύ ωραία!

Πάντα ήταν, αλλά κάποιες φορές δεν είμαστε σε φάση να το νιώσουμε. Πες μου σε παρακαλώ, πώς είναι οι σχέσεις σου με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και με τον Vincent ειδικότερα?

Daniel Cavanagh: Μια χαρά, σε γενικές γραμμές είμαστε καλά. Αυτοί με ανέχονται στις κακοδιάθετες στιγμές μου κι όταν μου βγαίνει ο δύσκολος χαρακτήρας μου κι εγώ τους το ανταποδίδω με τη μουσική και την αγάπη που τους έχω. Οπότε, ναι, σε γενικές γραμμές είμαστε μια χαρά. Και γελάμε, ξέρεις, γελάμε πολύ!

Μετά από τόσα χρόνια που είσαστε μαζί?

Daniel Cavanagh: Ναι, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κάνουμε καλή παρέα και γελάμε πολύ, είναι απίστευτοι τύποι!

Οκ. Πιστεύω οτι οι κατασταλαγμένοι καλλιτέχνες δεν διαθέτουν πλέον τη δημιουργικότητα που είχαν παλαιότερα. Συμφωνείς ή όχι?

Daniel Cavanagh: Δεν ξέρω, αλλά όχι, δε συμφωνώ. Συμπτωματικά, διάβαζα μια συνέντευξη του Jeff Buckley χθες, όπου έλεγε ότι θαυμάζει τους μουσικούς που στα 40 τους είναι ακόμα σα φωτιά που καίει και που έχουν κάτι παραπάνω να πουν. Ίσως γιατί έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από την ζωή πλέον, μπορούν να νοιώσουν και να καταλάβουν καλύτερα και σοφότερα απ' οτι στο παρελθόν. Θέλω να πιστεύω οτι ανήκω κι εγώ σ' αυτή την κατηγορία και οτι θα μπορώ να πω το ίδιο και να είμαι εξίσου δημιουργικός και στα 50 μου κι όχι μόνον!

Πες μου, με ποιόν τρόπο η προσωπική σου ζωή σχετίζεται με τους στίχους που γράφεις και με την απόδοσή σου στη μπάντα?

Daniel Cavanagh: Τα περισσότερα τραγούδια τα έχω γράψει με πάσα ειλικρίνεια. Και όλα μιλάνε για αισθήματα, σχέσεις και αγάπη. Μιλάνε για τους ανθρώπους που έχω αγαπήσει, γι' αυτούς που ήταν η ελπίδα μου, καταλαβαίνεις λοιπόν οτι αυτά τα τραγούδια έχουν βγει μέσα από την καρδιά μου. Είναι τραγούδια με ειλικρίνεια, αυτά τα αισθήματα δε γίνεται να είναι φτιαχτά ή στημένα, έχουν βγει μέσα από τη ζωή μου.

Ναι, οφείλω να ομολογήσω ότι όλα όσα λες βγαίνουν μέσα από τα τραγούδια σου. Τώρα πλέον θα προτιμούσες να κάτσεις το βράδυ σπίτι ή να ξενυχτήσεις σε ένα club?

Daniel Cavanagh: Για να πω την αλήθεια, από τότε που σταμάτησα να πίνω αλκοόλ εδώ πριν κάποια χρόνια, δεν βρίσκω ενδιαφέρον να ξενυχτήσω σ' ένα club εκτός κι αν παίζω ως dj ή σε κάποια συναυλία. Δεν μου αρέσει πλέον, με γεμίζει περισσότερο να περάσω το βράδυ μου στο σπίτι.

Και που αισθάνεσαι σπίτι σου?

Daniel Cavanagh: Εκεί που είναι η καρδιά μου.

Στη Φινλανδία μένεις ακόμα?

Daniel Cavanagh: Όχι, για την ώρα έχω επιστρέψει στην Αγγλία.

 

Υπάρχει ένα σημαντικό κενό μεταξύ του ‘A Natural Disaster (2003)' και του ‘We ‘re Here Because We ‘re Here (2010)'. Τι πραγματικά συνέβει όλα αυτά τα χρόνια?

Daniel Cavanagh: Αυτό δεν μπορώ να στο απαντήσω, είναι too much.

Too much?

Daniel Cavanagh: Δεν μπορώ να σου πω, συνέβησαν πολλά, πολλές άσχημες καταστάσεις.

Ναι, αλλά πες μου κάτι, ξέρεις καλά οτι όλοι οι φαν σας περίμεναν όλα αυτά τα χρόνια.

Daniel Cavanagh: Δυστυχώς δεν μπορώ, αυτή η ερώτηση έχει τόσες άσχημες απαντήσεις, πράγματα και καταστάσεις που ειλικρινά θα ήθελα να ξεχάσω.

Εντάξει, τουλάχιστον ξαναήρθατε στο προσκήνιο! Κι αυτό έγινε με το ‘We‘re Here Because We‘re Here' το οποίο μιξάρισε ο Steven Wilson των Porcupine Tree. Έως ποιο σημείο επηρέασε το νέο δίσκο σας ο Steven Wilson?

Daniel Cavanagh: Μας το είχε προτείνει ήδη από το 2005. Ξέρεις, ο Steven είναι και φίλος και φαν των Anathema και ήδη είχαμε συνεργαστεί δύο φορές στο παρελθόν. Πάντα μας έλεγε οτι όποτε αισθανθούμε έτοιμοι και όποτε ετοιμάσουμε νέα δισκογραφική δουλειά, θα έβαζε κι αυτός το χεράκι του. Κι ήταν πραγματικά μια ωραία εμπειρία.

Έβαλε τις progressive πινελιές του σε σημείο που αν δεν ήταν αυτός το άλμπουμ θα ακουγόταν διαφορετικά?

Daniel Cavanagh: Δε νομίζω. Ούτως ή άλλως κι εμείς στην progressive σκηνή κινούμαστε. Τα τραγούδια του δίσκου έμειναν ακριβώς όπως τα είχαμε γράψει πριν κάνει ο Steven τη δουλειά του. Όλα είχαν ήδη ηχογραφηθεί όταν ο Steven έκανε το μιξάρισμα, το οποίο και κάναμε παρέα εγώ κι αυτός. Στην ουσία δεν επηρέασε το άλμπουμ, απλά ήταν εκεί για να βεβαιωθεί οτι όλα θα γίνουν όπως πρέπει.

Και μετά απ' αυτό αυτές τις μέρες μόλις κυκλοφορήσατε το ‘Falling Deeper' σαν συνέχεια του ‘Hindsight' το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια από τα 2 πρώτα άλμπουμ και τα 2 πρώτα EPs των Anathema σε νέες εκτελέσεις.

Daniel Cavanagh: Το έχεις ακούσει?

Ναι και γνωρίζω οτι η παραγωγή είναι δική σου. Επειδή όμως πιθανόν κάποιοι αναγνώστες μας να μην το έχουν ακούσει ακόμα, πες μας δυό λόγια.

D: Νομίζω οτι κάναμε καλή δουλειά, είναι σκοτεινό, κάπως ελαφρύ, ορχηστρικό σε πολλά σημεία του και η μουσική του κτίζεται βασικά γύρω από βιολί και τσέλο. Επίσης, σε κάποια κομμάτια θα ακούσεις ένα πολύ όμορφο συνδυασμό πιάνου, ακουστικής κιθάρας και αιθέριων γυναικείων φωνητικών. Πιστεύω οτι θα αρέσει, η ενορχήστρωσή του δείχνει οτι είχαμε πάντα καλές μελωδίες, ακόμα και στα πρώτα χρόνια που ο ήχος μας ήταν διαφορετικός.

Έχεις γεννηθεί στο Liverpool και μεγάλωσες σε οικογένεια που ανήκε στην εργατική τάξη. Θα ήθελα λοιπόν να σε ρωτήσω κάτι που δεν έχει σχέση με μουσική: ποιά είναι η άποψή σου για τις πρόσφατες ταραχές στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις του Ηνωμένου Βασιλείου?

Daniel Cavanagh: Ω Θεέ μου! Στη Μεγάλη Βρετανία υπήρχαν πάντα κάποιοι που δεν ήταν στο ίδιο μήκος κλίματος με την πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας. Η διαφορά όμως τώρα είναι οτι κάποιοι από αυτούς έχουν ξεφύγει και δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να  είσαι υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στην κοινωνία, να έχεις αρχές μέσα στην οικογένεια, να ζεις μέσα σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Αυτό που έγινε είναι απλό, οι άνθρωποι αυτοί ήταν πάντα εκεί, αλλά τώρα ξεσηκώθηκαν όλοι την ίδια στιγμή. Έχω συνηθίσει να τους βλέπω στους δρόμους, πολλές φορές με φοβίζουν κιόλας και προσπαθώ να τους αποφεύγω όσο μπορώ. Αλλά αυτή τη βδομάδα πραγματικά βγήκαν όλοι έξω στους δρόμους και αποφάσισαν να το παίξουν κλέφτες που περιμένουν τους αστυνόμους για να ξεδώσουν. Αλλά ευτυχώς δεν θα μπορούσαν να τη γλυτώσουν έτσι απλά, αρκετοί από αυτούς συνελήφθησαν και ελπίζω η δικαιοσύνη να τους φερθεί ανάλογα με τις πράξεις τους.

Και πιστεύεις οτι ότι έγινε έγινε και δεν θα επαναληφθεί?

Daniel Cavanagh: Πιστεύω πως όχι, αλλά τουλάχιστον αυτή τη φορά ο κόσμος ξεσηκώθηκε εναντίων τους! Έγιναν πολλές συζητήσεις γύρω από αυτή την ιστορία και πιστεύω οτι όλοι αυτοί οι ταραξίες κάποια στιγμή στη ζωή τους θα καταλάβουν τα αποτελέσματα των πράξεών τους και τα λάθη που έκαναν. Ίσως κάποια στιγμή αργότερα, κάποια στιγμή προς το τέλος της ζωής τους όταν κάνουν την αυτοκριτική τους. Αλλά ξέρεις, από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να τους κρίνω τόσο σκληρά, έχω κάνει κι εγώ τα λάθη μου, έχω όμως αναλάβει πλέον τις ευθύνες που μου αναλογούν απέναντι στην κοινωνία, στην οικογένειά μου και στους ανθρώπους που αγαπώ. Αυτοί δε δίνουν δεκάρα για τίποτα, δεν ενδιαφέρονται για τίποτα, νέοι άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να είναι μέλη κάποια συμμορίας. Δεν ξέρω πώς μπορούν να καλυτερέψουν τα πράγματα, αλλά ξέρεις, αυτή τη φορά για κάθε έναν από αυτούς εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι ξεσηκώθηκαν εναντίον του γιατί σ' αυτή τη χώρα το καλό υπερισχύει του κακού. Σκέψου ότι τρεις νεαροί μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα εξ' αιτίας των ταραχών και ο οδηγός του υπαίτιου αυτοκινήτου αν και έπαιρνε μέρος στις ταραχές προσπάθησε να τους πάει στο πλησιέστερο νοσοκομείο σε μια προσπάθεια να τους σώσει. Καταλαβαίνεις λοιπόν οτι μέσα από κάθε σκοτεινή υπόθεση μπορεί να ξεπηδήσει ένα σπάνιο φως. Το φως είναι αγάπη και συμπόνοια.

 

 

Με βρίσκεις αντίθετο στις απόψεις σου Danny, αλλά ας προχωρήσουμε με μουσική καλύτερα. Πες μου, σε κάποιον που δεν έχει ακούσει τη μουσική σας με ποιο άλμπουμ των Anathema θα του πρότεινες να ξεκινήσει?

Daniel Cavanagh: Well, πάντα λέω να ξεκινήσει με τον τελευταίο μας δίσκο! Πραγματικά θα του πρότεινα να ξεκινήσει με το ‘Dreaming Light" από το ‘We ‘re Here Because We ‘re Here'. Φαντάζομαι οτι αυτός που δεν μας έχει ακούσει δεν είναι θαυμαστής του progressive ροκ ή μέταλ, οπότε θα του πρότεινα το ‘Dreaming Light' που σαν τραγούδι είναι πιο mainstream και έχει όμορφη και βατή μελωδία.

Είμαι σίγουρος οτι ξέρεις οτι το ελληνικό κοινό σας υπεραγαπάει ε?

Daniel Cavanagh: Αυτά τα αισθήματα είναι αμοιβαία! Το ελληνικό κοινό είναι υπέροχο, είναι πάντα το καλύτερο!

Χμμ γνώριμα συναισθήματα που έχω βιώσει σε συναυλίες σας! Σας περιμένουμε ξανά για συναυλίες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο. Θα έχετε κάποια έκπληξη για μας αυτή τη φορά?

Daniel Cavanagh: Το ελπίζω! Πιστεύω ότι θα παίξουμε κάποια τραγούδια από το ‘Falling Deeper' και πιθανόν ένα-δυό παλιά τραγούδια μας που δεν έχουμε παίξει ποτέ ζωντανά. Θα κάνουμε αρκετές πρόβες πριν της συναυλίες στη χώρα σας και μέσα από αυτές θα αποφασίσουμε και ποια διαφορετικά τραγούδια θα μπουν στο setlist.

Εντάξει, σ' ευχαριστώ για το χρόνο σου και θα σε δω στην Αθήνα!

Συνέντευξη - μετάφραση: Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

  απομαγνητοφώνηση: Ιλόνα Τκατσέβα