To be or not to be?

Σε αυτό το review δεν θα διαβάσετε γκρίνιες γιατί οι Anathema δεν ακούγονται όπως έκαναν πριν δεκαπέντε χρόνια, αλλά ούτε και διθυραμβικές κριτικές για μελωδίες που μπορούν να μιλήσουν στα πιο βαθιά συναισθήματα της ψυχής.

Not tο be.

Μία από τα ίδια.

Όταν κάνεις μια δουλειά για πολύ μεγάλο διάστημα τότε μαθαίνεις να τη κάνεις καλά και οι Anathema έχουν γίνει πρωτομάστορες στο είδος. Παίζουν άνετα με τα ακόρντα και τις απλοϊκες-αγγίζω-το-απέραντο- γαλάζιο μελωδίες στο πιάνο, λες και είναι ακόμη ένας γιος στο σόι των Vincent & Daniel Cavanagh. Η φωνή του Viny ευτυχώς, γι αυτόν, δεν έχει καμία σχέση σήμερα  με αυτά που ακούγαμε επί εποχής "Alternative4". Ανεβοκατεβαίνει με ευχέρεια και μπορεί με ευκολία να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα που θέλει παρέα με την Lee και τα πολλά έγχορδα (π.χ. βιολί) που βοηθούν σε αυτήν την ατελείωτη ενδοσκόπηση του φωτός του πνεύματος και της γαλήνης του χωρισμού σαν λύτρωση, λέμε τώρα.

Τα 2 μέρη του "Untouchable" όσο όμορφα και να είναι παραμένουν μία από τα ίδια στην κλασσική συνταγή «όμορφες μελωδίες, όμορφες φωνές, κάτω από το φώς του ήλιου με προοδευτικά αυξανόμενη ένταση της μουσικής, καθώς γίνεται πιο πλούσιο σε όργανα το κομμάτι». Κάτι παρόμοιο γίνεται και με την επόμενη διλογία "The Gathering of the Clouds" -"Lightning Song". Ξανά και ξανά... «There And Back Again» όπως θα έλεγε και ο Bilbo Baggins. Ίσως, αν στο τελείωμα του δίσκου μαζί με την αφήγηση της επιθανάτιας εμπειρίας του "Internal landscapes", πεταγόταν κι ένα πράσινο εξωγήινο πλάσμα που άκουγε Χατζηδάκη κι έπαιζε τάβλι στην Καραϊβική καθώς τα ολοστρόγγυλα και μαύρα μάτια του καθρέφτιζαν όλο σου το είναι, να το έκανε πιο ενδιαφέρον, αλλά τελοσπάντων.

To be.

Ελπίδα.

Θα συμφωνήσω με τις δηλώσεις του συγκροτήματος ότι είναι μία από τις καλύτερες στιγμές τους. Γιατί αυτός ο δίσκος είναι καλύτερος από τον WHBWH, σε αυτό το ύφος τουλάχιστον. Είναι ακόμη πιο σωστά δομημένος, δεν μπερδεύεσαι, νομίζοντας ότι ακούς Porcupine Tree και τέλος έχεις κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις. Παρόλο που ο δίσκος παίζει με τις αντιθέσεις, όπως το φώς και ο χωρισμός, near death experience με γαλήνια και χρωματιστή μουσική, έχει ένα εξαιρετικό σημείο που έχει και το έξυπνο όνομα "The storm before the calm" το οποίο είναι το πιο ενδιαφέρον-διαφορετικό-almost-genius κομμάτι του Weather Systems.

Το πρώτο μέρος του κομματιού, ξεκινάει με μια απλή σχεδόν γρήγορη κιθαριστική μελωδία  και στην συνέχεια έρχεται η καταιγίδα με beats, post κιθάρες, εναλλαγές με ηλεκτρονικές παραμορφώσεις της  φωνής (και των δυο), χωρίς φωνητικά με-παίρνει-ο-ύπνος και δυνατά ρυθμική electro που μπλέκει, με έναν ιδιοφυές τρόπο, την γνωστή σε ύφος μουσική των Anathema. Δεν ξέρω ποιος ανέλαβε την πρωτοβουλία αυτή, αλλά θέλω να του φιλήσω τα παπούτσια. Το κομμάτι γυρνάει ύστερα στο γνωστό ύφος του δίσκου με ένα πολύ όμορφο τελείωμα.

Έχουμε επίσης το πολύ όμορφο «φιξάκι» που μας είχε πλασάρει, το συγκρότημα, δωρεάν πριν την κυκλοφορία του δίσκου -για να μας προϊδεάσει, ταλαιπωρήσει, πωρώσει- με την υπέροχη επανάληψη της φράσης "Silence is raging", η οποία σε βάζει να σκέφτεσαι πως μπορεί να «εξοργιστεί η σιωπή» και μάλιστα μέσω των αναμνήσεων που την τρέφουν. Σαν πολύ καλή στιγμή στο δίσκο έχουμε το τελείωμα του "Sunlight", με τα πολύ καλά από άποψη παραγωγής, του Christer André Cederberg (με 5 Νορβηγικά Grammy στο ενεργητικό του), drums που δίνουν άλλον αέρα στο κομμάτι. Αρκετά heavy riffάκια θα ακούσει κάποιος και στο "The lost child" που οποίο έχει την πιο σωστή δομή σαν μουσική, σε όλο τον δίσκο. Αρχή, εξέλιξη, κορύφωση και δραματικό τέλος.

Or.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα ανωτέρω το album, είναι και θα είναι ένα album γεμάτο αντιθέσεις. Αντιθέσεις στην ίδια του την δομή αλλά και στη γεύση που αφήνει. Από τη μία έχει μερικά ψήγματα τελειότητας από την άλλη βαλτώνει στη μονοτονία. Από τη μία είναι αιθέριο από την άλλη δυναμικό σαν αστραπή. Από τη μία παραμένει μια από τα ίδια, σε "art rock" ύφος, από την άλλη προχωράει λίγο παραπέρα μουσικά και γίνεται πιο "progressive ".

Ίσως αυτή η εναλλαγή και ο πειραματισμός  να είναι ένα δείγμα του τι θα ακούσουμε τα επόμενα χρόνια, ελπίζοντας σε νέες ακουστικές εμπειρίες και εξέλιξη αυτού που αγαπάμε. Γιατί τελικά πολλές φορές κοιτάμε το δοχείο και όχι την ουσία που περιλαμβάνει αυτό. Στην περίπτωση μας, η ουσία και το ζητούμενο, είναι η μουσική.

Ας την απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε!