Άμα αγαπάς κάποιον, συνήθως πρέπει να σου κάνει κάτι πολύ κακό για να πάψεις. Οι And Also The Trees ευτυχώς δεν έχουν προκαλέσει την απαξίωσή μου.

Επίσης συνήθως όταν αγαπάς κάποιον από τον οποίο έχεις να μάθεις νέα πολύ καιρό, συνήθως χαίρεσαι πολύ όταν σου ξαναμιλήσει ή τον/την ξαναδείς. Δεδομένων των παραπάνω, τα γνώριμα πλέον αρπίσματα στην κιθάρα, μαζί με τα tremble και η πολύ σαγηνευτική μελωδία του ‘Only' μαζί με την επανάληψη του ‘Oh come to me' στο ρεφρέν, μου προκάλεσε την ίδια ζεστασιά συναισθημάτων με αυτήν που έχω ξανασυναντώντας οικείους ανθρώπους. Η εισαγωγή του δεύτερου τραγουδιού προκάλεσε κάτι αντίστοιχο με το αίσθημα που έχει κανείς όταν επιστρέφει στην αγαπημένη του πόλη μετά από πολύ καιρό.

Με τις πρώτες νότες του ‘Only' αμέσως μεταφέρθηκα στο χώρο που είδα την τελευταία φορά ζωντανά τους And Also the Τrees το 2009 στο ‘Luminaire' στην περιοχή Kilburn του Λονδίνου. Μετά από λίγο καιρό το μέρος αυτό έπαψε να υπάρχει, έτσι για να γίνει θορυβώδης και η δισκογραφική απουσία των And Also Τhe Τrees (ως το 2011) και να αποτυπωθεί με άλλη βαρύτητα πλέον εκείνο το live μέσα μου.

Ξεπερνώντας προσωρινά αυτή τη διάθεση, σας εκμυστηρεύομαι πως το άλμπουμ με αυτό τον εξαιρετικό τίτλο ‘Hunter not the hunted' (ο οποίος με βρίσκει όχι απλά σύμφωνη αλλά μυστηριωδώς ‘ έτοιμη' να τον δεχτώ με διάφορους τρόπους) δεν είναι ανάλογο των παλιότερων  ‘Klaxon', ‘The Millpond years', ‘Farewell to the shade' , όμως διατηρεί το χαρακτήρα της μπάντας χωρίς ποιοτικές εκπτώσεις στη μουσική. Δεν έχει τα χορευτικά και ρυθμικά ξεσπάσματα του ‘Dialogue' ούτε τη σπαρακτική δυναμική του ‘So this is silence' που ανατρίχιαζαν και τον πιο αναίσθητο. Πρόκειται για ένα άλμπουμ σε απόλυτη συμφωνία, τουλάχιστον ρυθμικά και ερμηνευτικά με το προηγούμενό του, ‘Driftwood'. Εκείνο πέρασε από διάφορα άλμπουμ των AATT της δεκαετίας του '80, προσφέροντας πιο ακουστικές αλλά πολύ ενδιαφέρουσες εκδοχές αγαπημένων παλιότερων κομματιών.

Το ‘Hunter not the hunted'  είναι ιδεολογικά πιο πονηρό, υποχθόνιο και με διάθεση να ‘ασχοληθεί' με τα εσώψυχά σας.

Προσωπικά με βρήκε σε μια πολύ μυστήρια ψυχολογική περίοδο κατά την οποία μόνο μελωδικά και τέτοιου είδους εναύσματα μου κινούν την προσοχή. Επίσης τυχαίο ή όχι, αυτό το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος είναι κάτι σαν τη μουσική εικόνα του Λονδίνου τον τελευταίο μήνα.

Πέρα απ' αυτό όμως, είτε μένετε σε αυτή την μαύρη, γκρίζα, βροχερή, ‘βίαιη' και κρύα πρωτεύουσα είτε όχι, αρπάξτε ένα malt whiskey (καπνιστό κατά προτίμηση) ή ό,τι ανάλογο σας αρέσει, χαμηλώστε τα φώτα, διαλέξτε παρέα (μικρή αριθμητικά) για να επικοινωνήσετε ό,τι σας προκαλέσουν τα τραγούδια και οι στίχοι και...βυθιστείτε.

...burn down this town, BURN DOWN THIS TOWN...

Αν βλέπατε αυτούς τους στίχους χωρίς να έχετε ακούσει τη μουσική που τους περιβάλλει και χωρίς να ξέρατε σε ποιό συγκρότημα αναφερόμαστε και σας προκαλούσε κάποιος να φανταστείτε τί είδους ρυθμοί και φωνητικά τους περιγράφουν τί θα απαντούσατε? Punk rock, heavy metal?

Ε λοιπόν οι AATT προσφέρουν τον ΠΙΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ τρόπο να ειπωθεί μια τέτοια φράση. Χωρίς καμία έκδηλη φανφάρα, χωρίς πάταγο ‘...αλλά με ένα λυγμό...' όπως έλεγε και ο T.S Elliott. Και ταυτόχρονα κρύβοντας μια δυναμική που όσο και να προσπαθούσε να την αποδώσει ο πιο παθιασμένος metal τραγουδιστής, δε θα μπορούσε όχι με το ίδιο αποτέλεσμα. Το ρεφρέν του τραγουδιού σαν κάποιου είδους μηχανή ελέγχου της σκέψης, ‘καρφώνει' την τελευταία νότα μέσα μου με τρόπο που αντηχεί μαζί με την επανάληψη της φράσης ‘Burn down this town'...

Οι ΑΑΤΤ ανέκαθεν έκαναν σαφή (σ' εμένα τουλάχιστον) την έμπνευσή τους από τον Nick Cave και το ‘Hunter not the hunted' το αποδεικνύει αυτό, με σαφή τρόπο. Μουσικά με το να είναι πιστό στο ύφος αρκετών αργών κομματιών του Cave και ερμηνευτικά με την θαυμαστή ομοιότητα που αποκαλύπτει ο Simon. Δεν περνούν απαρατήρητες ούτε οι επιρροές της country μπαλάντας σε κομμάτια όπως το ‘ Whisky bride'. Παρ' όλ'αυτά το άλμπουμ διατηρεί σε όλη τη διάρκειά του τη διάθεση να μας στοιχειώσει με σκέψεις και κυρίως διαθέσεις πολύ μυστήριες. Ειδικά όσους μένουν αυτό τον καιρό στη συννεφιασμένη και πολύ μαύρη Αγγλία. Οι ποιητικοί και μυστηριώδεις στίχοι του συμβάλλουν έντονα σε αυτό.

 ...and sometimes when I'm lying here with you, we control the light of the moon...

Χωρίς εντυπωσιασμούς, αυτό το άλμπουμ μάλιστα νομίζω ότι παράχθηκε για ν'αποκτήσει αξία μόνο μέσω όσων ακροατών καταφέρουν ν'αγγίξουν οι στίχοι και η διάθεση της μουσικής. Επομένως με αντικειμενικά κριτήρια ούτε ευχάριστο είναι, ούτε πολύ ενδιαφέρον αν δεν υπάρχουν μέσα σας ήδη ως σκέψεις όλα όσα πραγματεύεται. Για την ακρίβεια πρόκειται για ένα μικρό μουσικό τέρας το οποίο ακουμπά και επιδρά μόνο σε όσους μπορούν να το ‘δουν' να περνάει από δίπλα τους. Όσοι είναι απασχολημένοι με άλλα πράγματα ούτε καν θα το παρατηρήσουν.

Δεν είναι πολύ διαφορετικό από το ‘ The Millpond years' με εξαίρεση την έλλειψη των synth και των πνευστών. Τα αρπίσματα που κυριαρχούν στο ‘Hunter not the hunted' μπορεί να κουράζουν λίγο, αλλά ο δίσκος αποκτά το δικό του ενδιαφέρον με τις πολύ ωραίες μουσικές φράσεις μέσα στα κομμάτια και τον δεξιοτεχνή τρόπο παιξίματος των οργάνων με γυρίσματα μελωδίας, ύφους και ρυθμού, όπως π.χ στα ‘Bloodline', ‘Angel Devil Man and Beast,' γεγονός που από τη μια μεριά ‘σώζει' το άλμπουμ και από την άλλη αποδεικνύει τη δημιουργικότητα των AATT. Το τελευταίο, επιβεβαιώνει πως η θέση τους όχι μόνο δεν βρίσκεται ούτε χιλιοστό δίπλα σε κάποιο μουσικό χρονοντούλαπο, ίσα ίσα το αντίθετο. Το ίδιο επιβεβαιώνει και το δικό μου αγαπημένο και κατά τη γνώμη μου ΠΟΛΥ ωραίο κομμάτι του άλμπουμ το οποίο θα έπρεπε να είναι και το τελευταίο του. Ο λόγος για το ‘The Knave' με την πονηρή ατμόσφαιρα του οποίου και σας αφήνω.

...when I came to your house there was noone around so I went to your room...

 Rating: 7 / 10
Νάντια Σαββοπούλου