2007.Η
κηδεία έχει πια τελειώσει, οι μυστικοί τεθλιμμένοι ακολούθησαν τα υπόγεια
τούνελ μέσα στο χιόνι και επέστρεψαν σπίτι τους. Ίσως λυτρωμένοι πλέον αφού
προσπέρασαν τις πιο σκοτεινές γωνιές της θλίψης και τις ακατάληπτες
παρενέργειες της απώλειας και κατέληξαν να στήσουν την τελευταία μεγάλη γιορτή.
Σε μια τέτοια γιορτή ο αποχαιρετισμός περνάει στο παρασκήνιο και υπηρετείται
πιστά η αναγκαιότητα του προσωπικού εξαγνισμού. Η προσωπική μάχη του καθενός να
απομακρύνει το υπέρμετρο βάρος μιας τόσο δύσκολης διαδικασίας περνάει μέσα από
την τελετουργία της τελευταίας αυτής παράστασης που χωρίς να είναι αισιόδοξη, και
χωρίς να καταλήγει σε τίποτα αισιόδοξο αλλά πάντα ξαφνιάζει με το ώριμα
παρορμητικό κλίμα της, δίνει το δικαίωμα για τη συνέχεια.

Την
ιδέα μιας τέτοιας «γιορτής» έφερε ο πρώτος δίσκος των Καναδών Arcade
Fire. Ήταν ένα σύνολο κομματιών, μικρότερο απ’το σύνολο των
μουσικών που το δημιούργησαν, με ωραίες μελωδίες μα κάπως αταίριαστα
ενορχηστρωμένες με τις πιο εύληπτες δημιουργίες των κιθαριστικών group
της
εποχής, σίγουρα χωρίς εντυπωσιακή παραγωγή ούτε καινούργιες ιδέες. Η
δημοσιότητα που το ακολούθησε, το έντυσε με μια σειρά από χαρακηρισμούς που προσπαθούσαν
να τονίσουν πράγματα που όσο κι αν προσέγγιζαν την υπερβολή, είχαν κάποια
ιδιαίτερα πραγματικά χαρακτηριστικά. Ή τουλάχιστον κίνητρα να θίξουν κάποια
ξεχωριστά πράγματα που συμβαίνουν στη μουσική των Arcade
Fire. Το ένα απ’αυτά είναι ότι δεν αναφέρεται ο κλασσικός
σωρός των παλιών συγκροτημάτων τα οποία αποτελούν  έμπνευση για τους μουσικούς, ίσως πολλοί να
αναζήτησαν στην πρώτη κυκλοφορία του σχήματος από μια παραγωγικά μέτρια χώρα
κάτι πιο αποδεσμευμένο από τις παρελθοντικές μουσικές συνήθειες. Κυρίως όμως
προσπάθησε ο οποιοσδήποτε επιχείρησε να ερμηνεύσει αυτό το δίσκο, να δώσει
έμφαση στα συναισθηματικά μυστικά του, στην περίεργη αόρατη σύνδεση των κομματιών.
Η απώλεια οικογενειακών προσώπων κάποιων συντελεστών του, τα γκρίζα τοπία του
βορρά, οι θλιμμένοι στίχοι,  η αμεσότητα
οργάνων όπως το ακορντεόν και το ξυλόφωνο βρίσκονται στη μια πλευρά. Στην άλλη ηλεκτρική
κιθάρα, δυνατά κρουστά, «βαρύ» μπάσσο και φωνή που δεν απέχει απ’τις δυναμικές
και λυγμικές φωνές αρκετών παλιών και νέων new
wave συγκροτημάτων. Όλες οι μικρές αντιφάσεις
ενώνονται συμμετέχουν στην απόδοση της ιδιότυπης τελετουργίας που προλογίζει ο
τίτλος του ντεμπούτου τους.

Το
Neon Bible είναι
σίγουρα πρώτα απ’όλα  πολυαναμενόμενη
συνέχεια. Απ’την άποψη ότι η γενική αίσθηση που αποπνέει είναι η ματιά προς τον
ανοιχτό ορίζοντα, η διάθεση ότι τα πράγματα πρέπει να προχωρήσουν, εξερευνόντας
πάντα τις σκοτεινές πλευρές τους , αποτελεί ίσως και τη φυσική συνέχειά του.
Όσοι μαγεύτηκαν με τις ενορχηστρώσεις και τις ηχητικές τρικυμίες του Funeral,
θα βρουν λόγους να αγαπήσουν και το Neon Bible,
καθώς τα κομμάτια εξακολουθούν να καταλήγουν σ’αυτά τα multi-instrumental ποτάμια
ευφορίας πάνω στη σπαρακτική φωνή του Win Butler.
Οι
μελαγχολικές μελωδίες εκτυλίσσονται τόσο φυσικά καθ’όλη τη διάρκειά του μα ο
τρόπος που αυτές αποδίδονται από τα, ασυνήθιστα για ροκ δεδομένα, όργανα και
ταυτόχρονα συνδυάζονται με τις πιο συμβατικές μουσικές, είναι το πιο δυνατό
στοιχείο που δικαιωματικά πλέον χαρακτηρίζει τον ήχο των Arcade
Fire.

Η
εξωστρέφεια του Neon Bible
αποτελεί την πιο εμφανή βασική διαφορά με το Funeral.
Πρώτα απ’όλα εντύπωση προκαλεί ο πολύ «ανοιχτός» πλούσιος ήχος, ηχογραφήθηκε
άλλωστε σε εκκλησία διαμορφωμένη σε στούντιο… Στο πλήθος των μουσικών οργάνων
που ακούγονται στο Funeral (βιολί, τσέλο,
κλαρινέτο, ακορντεόν κλπ), προστέθηκαν και άλλα πνευστά (τρομπέτα) όπως και ένα
εκκλησιαστικό όργανο με κυριολεκτικά καθηλωτικό ρόλο. Ο λυρισμός των εγχόρδων
συνδυάζεται με τον αυστηρό ρυθμό των κρουστών, οι τρομπέτες δίνουν ένα πένθιμο
ύφος, η φωνή στο γνώριμο στιλ και πραγματικά δεν υπάρχει κομμάτι που να μην
ξεφεύγει με όλες αυτές τις προσθήκες και τις εναλλαγές. Το ταξίδι των Arcade
Fire γίνεται προς τον έξω κόσμο αυτή τη φορά,
γι’αυτό και οι ρομαντικές αναζητήσεις του Funeral
ως προς
τους στίχους έχουν λιγότερο χώρο απ’ότι οι απαισιόδοξοι προβληματισμοί για τη
σύγχρονη κοινωνία και τις αδικίες της. Όσο κι αν αυτοί να μου ακούγονται
λιγότερο προσωπικοί από ότι οι προσωπικές ιστορίες και εφιάλτες του
προηγούμενου δίσκου, γοητεύει το ότι είναι κι αυτοί γραμμένοι με εφηβική ένταση
και μικρές συναισθηματικές υπερβολές.

Ρωτώντας
ένα μαύρο καθρέφτη ξεκινά το Neon Bible
κάτι που στα παραμύθια ήταν τρόπος για να καθαρίσει λίγο κανείς την ασάφεια του
μέλλοντος…ή για να επικοινωνήσει με χαμένες ψυχές αγαπημένων προσώπων, αλλά
αυτό δεν έχει θέση πια, τουλάχιστον στις τελευταίες σκέψεις του Butler.
Το Black Mirror είναι
το απόλυτα ρυθμικό κομμάτι του δίσκου, με το που ακούγονται οι πρώτες νότες του
πιάνο μετά από μια σύντομη εισαγωγή, αρχίζουν να ξεδιπλώνονται η avant
garde αισθητική και ο πλουραλισμός του ήχου. Un
deux trois! / dis
‘Mirror
Noir’ και το κομμάτι απογειώνεται δηλώνοντας την ανάλογη
διάθεση του Neon Bible. Η συνέχεια με το Keep the Car Running ίσως δεν ενθουσιάζει
αναλόγως, μπάσσο και ντραμς χτίζουν έναν ενθουσιώδη επαναλαμβανόμενο ρυθμό με
μικρά ξεσπάσματα. Κάθε κομμάτι μπορεί να ξεφεύγει πολύ απ’τα υπόλοιπα, οι Arcade
Fire δείχνουν σίγουρα να θέλουν να δοκιμάσουν
διάφορες ηχητικές κατευθύνσεις με τις δυνατότητες που τους δίνονται. Το ομώνυμο
Neon Bible είναι
ένα δίλεπτο σκοτεινό και αργό κομμάτι που δε νομίζω να προετοιμάζει για το Intervention που ξεκινά με τον επιβλητικό ήχο του
εκκλησιαστικού οργάνου.
‘Working for the
Church while your family dies / You take what they give you and you keep it inside’. Εδώ πραγματικά ξεχνάς
ποιους ακούς, το κομμάτι παίρνει διάσταση κινηματογραφικής υπερπαραγωγής με όλα
αυτά τα φωνητικά, τα καμπανάκια που φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα που …δεν τη χωράει
ο τόπος.

To
Black Wave/Bad Vibrations με τη συμμετοχή
γυναικείας φωνής (Régine Chassagne) δίνει κάπως θεατρικό χαρακτήρα με ωραίες
εναλλαγές στο ύφος. Κάπου εδώ έχει αρχίζει να με κουράζει ο τόσο γεμάτος ήχος,
και συχνά η ακρόαση θα τερμάτιζε πρόωρα αν δεν ακολουθούσε το πολύ όμορφο Ocean of Noise.Ρίχνει
τους τόνους και δημιουργεί μια Nick Cave-ική
ατμόσφαιρα στην αρχή και όσο προχωράει, η ένταση ανεβαίνει παράλληλα με τον
τόνο της φωνής -που επιτέλους ταιριάζει απόλυτα σε κάποιο κομμάτι- και
καταλήγει στους ήχους της τρομπέτας που κλείνουν επάξια την πολύ όμορφη αυτή
στιγμή του Neon Bible. Τα The Well and the Lighthouse και Antichrist Television Blues αναλαμβάνουν
να αυξήσουν ξανά την ταχύτητα και να δώσουν περισσότερο χώρο στα πιο κλασσικά
όργανα.Το τελευταίο ειδικά θα μπορούσε να είναι βγαλμένο απ’το Funeral
θυμίζοντας
ξεχωρίζοντας με τον ασταμάτητο ρυθμό του και φυσικά τη συμμετοχή της  Régine
Chassagne που κλέβει την παράσταση στα φωνητικά με τις
παρεμβάσεις της. Απ’τα υπόλοιπα έχει ακόμα ενδιαφέρον η νέα πολύ πιο δυναμική
εκτέλεση του No cars go, ένα κομμάτι που
βρισκόταν στο πρώτο ep των Arcade
Fire, ενώ ο δίσκος κλείνει με το πολύ όμορφα εμβατηριακά drums
του
σχεδόν επικού My Body Is a Cage.

Το
Neon Bible κερδίζει εκεί ακριβώς
που βρίσκονται και τα ελαττώματά του. Στην υπέρμετρη χρήση οργάνων, στην
παραγωγή, στο γεγονός ότι ξεπερνά όρια, που θέτει το ίδιο με τις αδυναμίες του.
Η μουσική τους, τους προσπέρασε σε κάποια σημεία και οι στίχοι ακούγονται συχνά
ξένοι με την όλη ατμόσφαιρα.
Όποιος
θέλει να δει το δίσκο ως μια κατεύθυνση πειραματισμού και μετεξέλιξης θα μείνει
τουλάχιστον ευχαριστημένος. Αν πάλι σας γοήτευσε ο μυστικισμός του Funeral,
τότε μάλλον θα πέσετε πάνω σε ένα ελεγειακό μελόδραμα που προτιμά τα δυνατά
φώτα απ’τη στοιχειωμένη ύπαιθρο…

 comments & discussion