Αρχικά να πω πως το Whatever People Say I Am, That's What I'm Not δεν μου έκανε τίποτα. Το hitάκι δεν μου άρεσε ιδαίτερα και όταν τελικά αποφάσισα να ακούσω και το album στα μισά κάπου τα’φτυσα και ξεκίνησε το skip και το fast forward. Yeah, ok, so? Ενέργεια δε λέω, τόπο στα νιάτα κτλ αλλά και η μπάντα του φίλου μου του Δημήτρη στο λύκειο κάπως έτσι ήταν απ’οσο θυμάμαι. Δηλ, ειλικρινά το δεκάρι του NME ήταν τελειώς ακατανόητο... και μετά «το 5o καλύτερο βρετανικό album όλων των εποχών». Εντάξει κάτι τέτοιες λίστες είναι τελειώς bollocks, αλλά ρε NME people προκαλείτε λέμε. Reverse psychology σε όλο της το μεγαλείο. Anyway, never mind the bollocks…
Εννοείται δεν το ξαναπροσπάθησα.  

Και μετά ήρθε το “Brianstorm”. And it was good! Απρόσμενα καλό. Τελείως hit, με την έννοια που εγώ το καταλαβαίνω έστω. Δυνατό intro που στην κατάλληλη ένταση σου παίρνει το κεφάλι (στην αντίθετη τραβάει την προσοχή έστω), στακάτο, πολλά κοψίματα, καλά κοψίματα, μία υπόνοια πως «hey, έμαθα και να τραγουδάω λίγο», ούτε 3 λεπτά (θέλεις κι άλλο) + some pretty cool drumming. Εξαιρετική επιλογή single και καλό single (και έξυπνο video). Και μετά ήρθε το  Favourite Worst Nightmare. And it is good, too. Αφού ξεπεράσαμε το μικρό σοκ στη ιδέα οτι υπήρχε κάποιο στοιχείο (στην αφάνεια έστω), κάτι καλό στους Monkeys που διέφυγε της αντίληψης μου ενώ κάποιοι άλλοι το πήραν χαμπάρι (το’χει το ζώδιο, δεν φταίω εγώ) έβαλα πάλι το debut. Και το άκουσα ολόκληρο. Και μετά έβαλα και το ενδίαμεσο ep. Και μετά πάλι το Favourite Worst Nightmare. To οποίο μία ώρα και σαράντα λεπτά αργότερα δεν ακουγόταν το ίδιο καλό. Βέβαια το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ ήταν «Aς με γλιτώσει κάποιος από όλη αυτή τη Βρετανίλα και τις άτεχνες κιθάρες». Seriously, don’t try this at home.

Μετά από αυτό το μικρό πείραμα επέζησαν 2, το πολύ 3, τραγούδια (+ 2 αναπληρωματικά). Πιθανότατα όσα θα επιζήσουν και στην πορεία του χρόνου. Και κανένα μέσα από το WPSIA (ίσως ένα reprise του “I Bet You Look Good On The Dancefloor”) Συμπέρασμα?
Τα πράγματα είναι πάνω κάτω τα ίδια... αλλά και λίγο διαφορετικά... με μία διάθεση βελτίωσης στο background. Πρώτα πρώτα, το FWN δίνει μια αίσθηση βινυλίου, με τις δύο του πλευρές που διαφέρουν διακριτά αλλά όχι πολύ έντονα, και τη μία από τις δύο θα επιλέξεις για να λιώσεις στο παίξιμο. Ενδιαφέρουσα αντίληψη για το πως πρέπει να είναι το λεγόμενο δύσκολο, όταν είναι πολυαναμενόμενο, δεύτερο album: «να τι μπορώ να κάνω καλά όπως σας έχω δείξει» & «να τι μπορώ να κάνω επίσης, χχχμμ, καλύτερα?». Και δεύτερον - ακόμα και αν υποθέσουμε πως οι Arctic Monkeys μετέφεραν το σπιντάρισμα (την κα*λα δηλ) από το παίξιμό τους, στην εξέλιξή τους (They do grow up so fast these days.) - επιτρέψτε μου να μιλήσω για μια ακόμα φορά για την παραγωγή. Producing & mixing έγινε από τους James Ford και Mike Crossey (με μια βοήθεια από Moulder βεβαίως βεβαίως) και ειδικά για τον πρωτο πιστέυω πως μόλις αποκτήσαμε τη βρετανική έκδοση της DFA / James Murphy. Το οτι έχει credits και για κιθάρες μάλλον λέει κάτι και για το κλίμα των ηχογραφήσεων και της δημιουργικής διαδικασίας.

Anyway... Μετά το "Brianstorm" τα πράγματα κινούνται σε ελαφρώς χαμηλότερους ρυθμούς, λίγο punky, λίγο funky, the odd riff here and there, μια παιχνιδιάρικη (ασόβαρη) διάθεση γενικότερα, με διάφορες κρυμμένες αναφορές σε στίχους και μελωδίες που έχει πλάκα να τις βρίσκεις (Duran, Pulp κ.α.). Καλοστεκούμενα τραγουδάκια, το "Fluorescent Adolescent" είναι τόσο pop που μπορεί να γίνει και single, που οδηγούν στην πιο slow στιγμή του δίσκου "Only Ones Who Know".
"Τrue romance can't be achieved these days" όπως λέει, η παρελθοντολάγνα κιθάρα συμφωνεί, οι Killers θα ήθελαν πολύ να το έχουν στη μέση του Sam's Town αλλά ίσως και να ήταν καλύτερο αν ήταν απλά η εισαγωγή για ένα δεύτερο μέρος που θα έμπαινε εκεί ακριβώς που τελειώνει.

Στη συνέχεια (στη δεύτερη πλευρά αν θέλεις) τα πράγματα γίνονται λίγο πιο intellectual, πιο art, πιο post. Σε κάθε τραγούδι υπάρχει μια λεπτομέρεια, ένα twist που το κάνει πιο ενδιαφέρον απ'οτι αρχικά φαίνεται.
Με σειρά απόλυτης προσωπικής αξιολόγησης, ψάχνοντας το επόμενο  track που ξεχωρίζει μετά το single, θα πάω ακριβώς στο τέλος και στο αγαπημένο ήδη(!) και το καλύτερο της μπάντας μέχρι τώρα IMO "505". Πέρα από τη φυσική, ανθρώπινη ροπή προς μία δόση από love's heartache (συγνωμή κιόλας, αλλά δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει καλύτερο τροφοδοτικό για τη μουσική από αυτό... και το θάνατο... και τις ουσίες... και όλα αυτά ταυτόχρονα, κυρίως... είπαμε "No good art comes from happiness") είναι πραγματικά πολύ ωραίο τραγούδι. Γιατί και το πιο απλό (ακόμα και κλεμμένο) συνθάκι μπορεί να κάνει τη διαφορά, γιατί η μουσική εξελίσσεται ιδανικά - χωρίς να ντρέπεται για τη retro μελαγχολίας της - οδηγώντας στο ξέσπασμα, γιατί έχει πολύ όμορφους στίχους και (ναι!) ερμηνεία, που περιέχουν την λέξη thighs  (από τις πιο όμορφες ηχητικά κ.α. λέξεις και θα έπρεπε να βρίσκεται πολύ πιο συχνά σε τραγούδια).

Σε παρόμοιο ύφος αλλά λίγο πιο επιτηδευμένα χαρωπό το "Do Me A Favour".
"The start to breaking up, to start to fall apart / Ηold on to your heart." Μάλλον τελείωσε άσχημα, κρίνοντας από το τελευταίο λεπτό, όπου αρχίζουν και βαράνε με λίγα λόγια. Το "This House Is A Circus" είναι αρκετά πιο funky μέχρι που τα σπάνε πάλι.Το "If You Were There, Beware" έχει ένα μικρό treat λίγο πριν το φινάλε, ιδανικό για να σου κολλήσει και να το τραγουδάς σε ανύποπτες στιγμές και πολύ ωραίες μελωδικές γραμμές στα φωνητικά και το "Old Yellow Bricks" πολύ ενδιαφέρουσες κιθάρες (υπομονή στο λίγο βαρετό ξεκίνημα). Το "The Bad Thing" δεν έχω ιδέα τι δουλειά έχει εκεί. Σίγουρα ανήκει κάπου ανάμεσα στα πρώτα ή έξω από το δίσκο τελείως...

Συμπέρασμα λοιπόν. Οι Arctic Monkeys δεν είναι τόσο καλοί όσο θέλουν να τους δείχνουν. Πρέπει να υπάρχουν πολλές ακόμα μπάντες σε αυτά τα επίπεδα στη Βρετανία (και αλλού).  ‘Ηταν τυχεροί, σίγουρα. Το timing της εμφάνισης τους συνέπεσε ιδανικά με ένα μικρό πανικό και προσπάθεια κατανόησης/χρήσης/χειραφέτησης των νέων δεδομένων (myspace and all) από τη μουσική βιομηχανία και τον τύπο. Είναι αρκετά καλοί όμως, και φαίνεται να έχουν διάθεση και να μάθουν και να δοκιμάσουν. Το παίξιμο και τις συνθέσεις τους τις βελτίωσαν, ο νέος μπασίστας είναι πιο ικανός και ο Τurner θέλει να πει πολλά ακόμα και είναι αρκετά χαρισματικός σε αυτό. (Σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα επιλεόν ενδιαφέρον... μέσα σε μια μουσική ιστορία που όλο γυρίζει, οι στίχοι αποκτούν πλέον ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στη σηματοδότηση κάθε εποχής.) Περνάνε καλά με το συγκρότημα τους και φαίνεται στο αποτέλεσμα. Σε ένα συγκριτικό crash test των sophomore της χρονιάς κερδίζουν τις εντυπώσεις. Πιο casual από Bloc Party, πιο σοβαροί από Kaiser Chiefs, καλύτεροι από Maximo Park, περιμένω να ακούσω και Editors...  Μετά το "505" είχα μια ακατάσχετη επιθυμία να βρώ τα b-sides του "Brianstorm" και ανακάλυψα και κάτι επιπλέον tracks που που βρίσκονται στην Ιαπωνική έκδοση του album. ‘Αξιζε τον κόπο γιατί κάπου εκεί υπάρχει και μία λίιιιγο πιο σκοτεινή και πειραματική διάθεση ("What If You Were Right The First Time?", "Matador") που έφερνε σε Fall ή Wire. Βut that might just be bollocks. Anyway, there are some good songs in here. 

Rating: 7 / 10
Μαρία Καραγκούνη