Έχω γράψει πολλές φορές για τους B-Movie στο παρελθόν, από την εποχή ακόμα του synthpop avenue forum που προσπαθούσαμε να καταγράψουμε όλες τις διαφορετικές ηχογραφήσεις του Nowhere Girl και να ψηφίσουμε την καλύτερη. Η αλήθεια είναι ότι από πολύ μικρός τους είχα αδυναμία. Ήταν αυτός ο αβίαστος και νεανικός τρόπος που «έσμιξαν» το κλασικό new wave με την synthpop του Sheffield που μου ασκούσε γοητεία και η αίσθηση της αδικίας που η τύχη δεν τους τα έφερε όπως θα τους άξιζε που μου τους έκανε ακόμα πιο συμπαθείς. Το πόσο παράξενο μου φαίνεται ότι 35 χρόνια μετά την ίδρυση τους θα τους δω ζωντανά στο Death Disco το άλλο Σάββατο με την αρχική τους σύνθεση είναι περιττό που το αναφέρω. Όσο κι αν αρκετές φορές φροντίζω να απέχω διακριτικά από re-unions παλιών μου φίλων γιατί συνήθως με μελαγχολούν, με τους B-Movie θα είναι διαφορετικά. Η πρώτη μου φορά βλέπετε, κι ακόμα κι αν ο αυθορμητισμός έχει ατονήσει, η πρώτη φορά είναι πάντα ελκυστική και αξιομνημόνευτη. Μια remembrance day διαφορετική για τον καθένα. Τους χρωστούσα ηθικά και μια συνέντευξη, αυτή ήταν μοναδική ευκαιρία, οπότε... Ο Steve Hovington, τραγουδιστής και μπασίστας του συγκροτήματος, απαντάει στις όποιες απορίες μας.

Ονόμασες το συγκρότημα από έναν ομώνυμο πίνακα του Andy Warhol αν θυμάμαι σωστά. Έψαξα λίγο, αλλά δεν μπόρεσα να τον βρω πουθενά. Τι το ιδιαίτερο είχε ώστε να τον επιλέξεις; Τον θυμάσαι καθόλου;

Steve Hovington: Δεν είναι ακριβώς έτσι, γι αυτό δεν μπόρεσες να τον βρεις. Για την ακρίβεια ξεφύλλιζα κάτι βιβλία στο μάθημα τέχνης στο σχολείο μου και  έπεσα πάνω σε ένα πόστερ για την ταινία του Blue Movie. Κάτι μου έκανε κλικ, αλλά σκέφθηκα ότι θα ήταν ρίσκο να βαφτίσω το συγκρότημα μου με τον τιτλο μιας ερωτικής ταινίας όπως αυτή του Warhol. Έτσι το συντόμευσα σε B-Movie.

Πoια ήταν η σχέση σας με την punk σκηνή όταν ξεκινούσατε τα τέλη των 70’s; Δεδομένου ότι τα πρώτα σας τραγούδια στην συλλογή East και το πρώτο σας 7ιντσο έχουν πολύ κοντινό στο punk ήχο, ήταν η βασική σας επιρροή ή είχατε ήδη διαμορφώσει μια διαφορετική εικόνα για το πως θέλατε να εξελιχθεί η μουσική σας;

Steve Hovington: Οι B-Movie δημιουργήθηκαν από τις στάχτες του punk συγκροτήματος The Aborted, αλλά όταν μπήκα στο συγκρότημα είχε φτάσει ήδη η λεγόμενη post-punk εποχή. Το πνεύμα του punk ήταν ακόμα εκεί, αλλά ύπήρχε μια πιο πειραματική προσέγγιση στην ενορχήστρωση και το παίξιμο. Ήμασταν από τα Midlands και το Sheffield ήταν μόλις λίγα μίλια μακριά, οπότε ακούγαμε όλα εκείνα τα πρωτοποριακά synth συγκροτήματα, όπως οι Human League και οι Cabaret Voltaire. Εγώ προσωπικά ήμουν fan των Ultravox της εποχής του John Foxx, των Magazine και των Cure. Από τότε φιλοδοξούσαμε να αποκτήσουμε ένα ήχο πιο πολύ βασισμένο σε επικά synthesizers, παρά στον κιθαριστικό new-wave pop που είχαμε στην αρχή. Ήταν μια σταδιακή εξέλιξη.

Θεωρώ το Nowhere Girl EP ως ένα από τα καλύτερα mini-albums που κυκλοφόρησαν το 1980. Τι δεν πήγε καλά στην εκτύπωση και σταμάτησε;

Steve Hovington: Ειλικρινά δεν ξέρω, ίσως έφταιγε που η μία πλευρά ήταν στις 45 στροφές και η άλλη στις 33.

Νομίζεις ότι θα είχε καλύτερη τύχη στα media της εποχής  αν είχε πιο «επαγγελματική» παραγωγή;

Steve Hovington: Όλα ήταν καινούρια τότε, ένας νέος κόσμος όπου τα πάντα ήταν πιθανά. Η παραγωγή ήταν αρκετά πρωτόγονη, αλλά έιχαμε μόνο μία μέρα στο στούντιο και βασικά τα πάντα έγιναν σχεδόν live σε μία λήψη. Έχω μια αστεία ιστορία για τον Andy Dransfield, τον τύπο που είχε το στούντιο που ηχογραφήσαμε αυτό το EP και επίσης είχε κάνει παραγωγή στα πρώτα singles. Μετά από μερικά χρόνια, το καλοκαίρι του 1984, είχα έρθει για διακοπές στην Ελλάδα με την φίλη μου. Κάναμε μερικές μέρες περιοδεία στα νησιά και επιστρέψαμε στην Αθήνα για να δούμε τα αξιοθέατα. Πρέπει να ήταν Κυριακή βράδυ όταν περπατήσαμε μέχρι την Ακρόπολη για να βρούμε κάποιο εστιατόριο,  για να καταλήξουμε σε ένα που ήταν εντελώς άδειο. Καθώς τρώγαμε μπήκε ένας τύπος που ήταν ολόιδιος με τον Andy, με προσπέρασε και κάθησε στο διπλανό τραπέζι με την παρέα του χωρίς να με κοιτάξει. Λίγο μετά κατάλαβα ότι ήταν πραγματικά αυτός. Ο πρώτος μας παραγωγός, που είχα να τον δω πάνω από 5 χρόνια, ήταν δίπλα μου σε ένα άδειο εστιατόρειο της Αθήνας. Τελικά χαιρετηθήκαμε και γελάσαμε πολύ με το περιστατικό. Πολύ παράξενη σύμπτωση!

Τι το ιδιαίτερο είχε ο χαρακτήρας  της «nowhere girl» στο βιβλίο της Angela Ruth ώστε να σε εμπνεύσει να γράψεις το συγκεκριμένο τραγούδι;

Steve Hovington: Δεν είχα διαβάσει το βιβλίο για να είμαι ειλικρινής. Μου άρεσε μόνο ο τίτλος. Το εξώφυλλο της τότε έκδοσης του βιβλίου έδειχνε ένα ντροπαλό κορίτσι να κοιτάει σε έναν καθρέφτη. Προσπάθησα να φανταστώ το σενάριο και την κατάσταση στην οποία μπορεί να βρισκόταν. Το τραγούδι βασίστηκε σε μια εμπειρία που είχα με μια παλιά μου σχέση.

Και δεν το διάβασες ποτέ από τότε;

Steve Hovington: Όχι, αλλά νομίζω θα το κάνω κάποια στιγμή.

Από την άλλη, ήταν η δική σας nowhere girl που ενέπνευσε τον βασικό χαρακτήρα για ένα βραβευμένο web-comic το 2001. Αυτό το διάβασες; Πως νιώθεις;

Steve Hovington: Είναι φανταστικό συναίσθημα! Παρόλο που δεν το έχω διαβάσει, είναι υπέροχο που το τραγούδι μας έχει εμπνεύσει ένα σωρό διαφορετικά πράγματα. Οι άνθρωποι ταυτιζονται με τον χαρακτήρα του τραγουδιού ή με την αίσθηση που αποπνέει. Είναι ότι καλύτερο για μένα να νιώθω ότι μουσική μας μπορεί να εμπνεύσει.

Συμφωνείς ότι το Remembrance Day είναι το καλύτερο σας τραγούδι; Αυτη η μελωδία του με έχει στοιχειώσει...

Steve Hovington: Λοιπόν, ναι, κατά τη γνώμη μου είναι. Νομίζω ότι συμπυκνώνει τέλεια όλα όσα έιναι οι B-Movie και στιχουργικά έιναι η πιο δυνατή μου στιγμή. Η μελωδία του synthesizer είναι πολύ μελαγχολική και πραγματικά σε στοιχειώνει. Και η παραγωγή στο σινγκλ ήταν υπέροχη. Ο Mike Thorne είχε κάνει παραγωγή στους 3 πρώτους δίσκους των Wire και μετέφερε όλη αυτή την εμπειρία στα δικά μας sessions για την ηχογράφησή του.

The Some Bizzare days. Είχα πάντα μια θεωρία για τους Β-Movie, ειδικά για την περίοδο που περάσατε στην Some Bizarre. Κατά κάποιο τρόπο το ίδιο το συγκρότημα προκάλεσε σύγχηση στο κοινό. Ξαφνικά είχατε αυτό το νεο-ρομαντικό φουτουριστικό image στις φωτογραφίες και τα ρούχα σας, όμως η μουσική σας ήταν πιο περίπλοκη και ακατέργαστη από των Duran ή των Spandau Ballet. Από την άλλη όμως, ήταν πολύ πιο ποπ απ’ότι των Magazine, των Simple Minds και των υπόλοιπων new wave συγκροτημάτων. Πιστεύεις ότι στεκόσασταν στην μέση 2 διαφορετικών τάσεων και δεν μπορούσατε τα ταυτιστείτε με καμία από τις 2;

Steve Hovington: Ναι, μάλλον είναι δίκαιο αυτό που λες. Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα μας δεν ήταν συνειδητoποιημένη, ειδικά στην αρχή. Ο κόσμος μας έμαθε μέσα από την εκπομπή του John Peel και ο ήχος μας είχε αναπτύξει κάποιες ακατέργαστες ψυχεδελικές  απολήξεις, πιο κοντά στου παλιούς Pink Floyd και τους Doors παρά στην synth pop. Ήμασταν μέρος εκείνης της ετερόκλητης «φουτουριστικής» σκηνής και ήταν δύσκολο να κατηγοριοποιηθουμε. Υποθέτω ότι αυτό ακριβώς ήταν ένα σπουδαίο στοιχείο των B-Movie.  Μετά έγινε αυτή η έκρηξη της νεο-ρομαντικής σκηνής και ξαφνικά είχαμε υπογράψει σε μια μεγάλη εταιρεία που ήθελε να πουλάει πολλούς δίσκους. Πιστεύω ότι την περίοδο του Remembrance Day διατηρήσαμε αυτή την ελαφρώς μυστηριώδη εικόνα, αλλά ήμασταν πολύ πιο εσωστρεφείς στην σκηνή από τα μεγάλα ποπ συγκροτήματα εκείνης της εποχής.

Το “Moles” είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα κομμάτια στην πρώτη συλλογή της  Some Bizzare. Σε πλήγωσε το γεγονός ότι λίγο μετά αρκετές από τις άλλες μπάντες που συμμετείχαν, όπως οι Soft Cell, οι Blancmange, οι Depeche Mode και οι The The πέτυχαν εμπορικά ή είχατε μια εντελώς διαφορετική οπτική για την εξέλιξη της καριέρας σας;

Steve Hovington: Tο Remembrance Day που κυκλοφόρησε μετά τη συλλογή ξεπέρασε αρχικά τις προσδοκίες μας, αλλά απογοητευτήκαμε όταν απέτυχε να μπει στο Top 40. Λίγες  θέσεις παραπάνω και θα μας καλούσαν στο Top of the Pops, και τότε ποιος ξέρει τι θα γινόταν... Υποθέτω ότι θελαμε να είμαστε μια «άλμπουμ-μπάντα», όπου θα μπορούσαμε να εκφράσουμε πλήρως τον ήχο μας. Το γεγονός ότι δεν κάναμε αυτό το άλμπουμ το 1981-1982 ήταν  η μεγαλύτερη απογοήτευση. Επίσης θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει μερικές καλύτερες αποφάσεις.  Προφανώς και ήταν πολύ απογοητευτικό όταν το επόμενο single Marilyn Dreams απετυχε στα charts, τη στιγμή που οι Soft Cell, που είχαν κοινό manager με εμάς, τον Stevo (ιδρυτή της Some Bizzare), πήγαν στο νούμερο 1. Ποιος δεν θα ένιωθε ζήλια; Είμαι όμως περήφανος για όσα καταφέραμε.

Πως περάσατε στα support που κάνατε για τους Duran Duran τότε;

Steve Hovington: Ήταν μόνο για δύο παραστάσεις.  Αρχικά η εταιρεία μας τα πλάσσαρε ως co-headline, οι Duran μόλις είχαν υπογράψει σε μεγάλη εταιρεία. Καταλήξαμε να ξεκινάμε να παίζουμε πρώτοι, ακριβώς τη στιγμή που άνοιγαν οι πόρτες και πριν από ένα cabaret act που λεγόταν Biddie and Eve. Όλοι μοιραζόμασταν το ίδιο καμαρίνι. Ήταν φιλικά παιδιά. Για το Nottingham Rock City show, ήμασταν σε πάτρια εδάφη και το κοινό ήταν πολύ ενθουσιώδες.

Κατά τη γνώμη μου, τα τραγούδια από τις ηχογραφήσεις του BBC το 1981 θα μπορούσαν να γίνουν ένα πραγματικά κλασικό post-punk άλμπουμ, αν τα ηχογραφούσατε σε στούντιο και κυκλοφορούσαν στην ώρα τους. Είναι κρίμα που δεν έγινε, θα μπορούσε να είναι αριστούργημα. Πιστεύεις ότι ήταν η καλύτερη περίοδός σας όσον αφορά την σύνθεση και την δημιουργία;
 
Steve Hovington: Ναι, παιζαμε καιρό τα τραγούδια ζωντανά και υπήρχε πάντα κάποιο στοιχείο αυτοσχεδιασμού. Νομίζω ότι καταφέραμε να «συλλάβουμε» τον ωμό ατμοσφαιρικό ήχο που θέλαμε σε αυτά τα sessions και το άλμπουμ θα ακουγόταν παρόμοια. Ήταν η πιο παραγωγική μας περίοδος και ναι, είναι κρίμα που το άλμπουμ δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Μετανιώνεις για την παραγωγή και τον τρόπο που ηχογραφήθηκε το πρώτο σας άλμπουμ Forever Running στα μέσα της δεκαετίας του '80;

Steve Hovington: Ναι. Πήγαμε στο στούντιο με μεγάλες ιδέες, αλλά όλα κατέληξαν να ηχούν λίγο υπερβολικά. Δέχομαι μέρος της ευθύνης γι 'αυτό, αλλά νομίζω ότι ο παραγωγός δεν κατάφερε να κατανοήσει το συγκρότημα και η διαδικασία ηχογράφησης  ήταν υπερβολική και εριστική. Ήταν πραγματικό επίτευγμα που τελικά ολοκληρώθηκε το άλμπουμ. Δεν μπορούσα να το ακούσω για τριάντα χρόνια, αλλά πρόσφατα το έκανα, και νομίζω ότι πλέον στέκεται συμπαθητικά στα πλαίσια της 80s pop.

Πριν από μερικά χρόνια ξαναφτιάξατε τους B-Movie και το 2013 κυκλοφορήσατε νέο άλμπουμ και ένα EP με το αρχικό line-up. Είναι αυτό μια επανεκκίνηση ή βραχύβια  μέθοδος αναβίωσης των νεανικών σας αναμνήσεων;

Steve Hovington: Λοιπόν, έιμαστε πλέον σχεδόν 10 χρόνια μαζί (το reunion show έγινε στον Λονδίνο στις 28 Οκτ. 2004), οπότε δεν μπορείς να την πεις βραχύβια! Είμαστε ακόμα καλοί φίλοι, ειδικά ο Paul και εγώ, και έχουμε ακόμα την αίσθηση ότι μπορούμε κάτι να προσφέρουμε δημιουργικά. Αυτές τις μέρες, η δημιουργικότητα είναι το βασικό κίνητρο.
 
Το "The Age Of Illusion" ακούγεται σαν ένα κλασικό B-Movie άλμπουμ, εννοώ μπορώ να αισθανθώ το ίδιο πνεύμα και σίγουρα οι χαρακτηριστικοί ρετρό synth ήχοι είναι ακόμα εκεί. Σας βγήκε αυθόρμητα έτσι;

Steve Hovington: Υποθέτω ότι είναι βασισμένο στην αγία τριάδα των επιρροών μας. John Foxx της εποχής των Ultravox, Simple Minds και Magazine, ίσως με μια μικρή δόση από Joy Division / New Order μέσα. Αγαπάμε τους  ρετρό synth ήχους, αλλά υπάρχουν περισσότερα σύγχρονα στοιχεία σε αυτό.

Μια λίστα με τις αγαπημένες σου b-movies?

• The Incredible Shrinking Man
• The Man with the X Ray Eyes
• Dr Terror’s House of Horrors
• Plan 9 From Outer space

 
Ποιος είναι ο πιο επιδραστικός δίσκος  όλων των εποχών για την μπάντα;

Steve Hovington: Το Systems Of Romance των Ultravox!
 
Μια ιδέα για το setlist στην επικείμενη συναυλία σας στην Αθήνα;

Steve Hovington: Θα εκτείνεται σε ολόκληρη την καριέρα των B-Movie από το 1979 ως το 2014.
 
Τέλος, what about the devil in you?

Steve Hovington: Ναι, υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι από το παλιό γερο-διάβολο μέσα μου. Η μουσική και η καλή αίσθηση του χιούμορ όμως σε κρατάει νέο.