"I just wanted to make interesting music, proper songs with a proper life span and a decent place in people's record collections". Εάν άκουγα αυτή τη μνημειωδώς σεμνή και ταπεινόφρονη δήλωση στα ελληνικά, θα ορκιζόμουν ότι ανήκει στον Γιώργο Ανδρέου ή σε κάποιον άλλο παραπλήσιο ''εντεχνούλη'' τραγουδοποιό/συνθέτη. Σε ερώτηση σχετικά με τον ουσιαστικό λόγο δημιουργίας των Portishead, o Geoff Barrow έδωσε αυτή την απάντηση. Με το πρόσφατο αποκύημα της ευγενούς διάνοιάς του, διατυπώνει έναν σίγουρα πνευματώδη σαρκασμό για την εν λόγω δήλωσή του.Το πρώτο σκέλος είναι ακριβές. Η μουσική του "Beak>" είναι όντως πολύ ενδιαφέρουσα.Το δεύτερο σκέλος όμως διακυβεύεται σε μεγάλο βαθμό, λόγω του περιθωριακού χαρακτήρα και του αντικομφορμισμού αυτού του project.

Ο προφανής αναχρονισμός της μουσικής του "Beak>", δεδομένου του ότι μηρυκάζουν τις kraut και ψυχεδελικές φόρμουλες, μέσω της γονιμοποιού αφομοίωσης αυτών των επιρροών, μετουσιώνεται εύκολα σε ρετρό σαγήνη. Ο Geoff Barrow μαζί με τον Billy Fuller (Fuzz Against Junk) και τον Matt Williams (Team Brick) δανείζονται τον kraut αυτισμό και την ψυχεδέλεια των Can αλλά κυριότερα των Neu!(!). Ήδη από το πρώτο κομμάτι "Backwell", το μπάσο και τα τύμπανα μνημονεύουν την ακαταπόνητη ρυθμική μονοτονία των Neu!, ενώ τα πλήκτρα αναπτύσσουν μια κάπως φλύαρη αλλά σκαλωτική μελωδία.Το "Ham Green" διακρίνεται για την κλιμάκωση του και την απροσδόκητη doom μεταστροφή του. Γενικά όμως οι Beak>, ενώ δημιουργούν την αίσθηση προσμονής σε αυτόν που ακούει, δεν επιφυλάσσουν συνθετικές εκπλήξεις κατά τη διάρκεια των κομματιών. Αποδεικνύοντας έτσι, ότι η άποψη πως η ικανοποίηση είναι ο θάνατος της επιθυμίας, έχει κάποια βάση.

Τα φωνητικά στο Beak> είναι κατά κύριο λόγο υπόκωφα και απομακρυσμένα. Το απροσμέτρητο βάθος τους δίνει μια έκπνοη και φοβισμένη χροιά και κάνει τον τραγουδιστή να μοιάζει με ελαφρώς goth ανθρωπάριο, χωρίς καθόλου όμως πίστη στον εαυτό του. Αυτό ακούγεται αρνητικό αλλά ουσιαστικά η φωνή συμφωνεί με την πειραματική και αιρετική περιβολή του album. Παρόλα αυτά σε μερικά σημεία, όπως στο "Pill" και στο "The Cornubia", τα φωνητικά θυμίζουν Liars.

Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι τα "I know" και "Iron acton" με τον ιδιαζόντως ραφινάτο ρυθμό τους και τις εύστοχες ηλεκτρονικές προσθήκες, καθώς και το "Battery Point" με την post rock κιθαριστική του αντίστιξη. Το κομμάτι που κλείνει το "Beak", το "Flax Bourton" διαθέτει την πιο πομπώδη ενορχήστρωση από όλα τα κομμάτια, αλλά αυτό που επισφραγίζει την ορθότητα της θέσης του είναι το riff του κοντραμπάσου.

Το "Beak>" δεν υπέστη ιδιαίτερη επεξεργασία και ηχογραφήθηκε σε 12 μέρες. Ενδέχεται να ηχογραφούσαν ένα κομμάτι την ημέρα...και την ένατη μέρα να άφησαν τον κρετίνο τεχνικό τους να ηχογραφήσει ένα (και βγήκε το "Barrow Gurney"). Εν κατακλείδι, το album έχει σε γενικές γραμμές εξαιρετική συνοχή και οι φαινομενικά ετερόκλητες φάσεις του καταλήγουν να υπάγονται όλες σε ένα ενιαίο μοντέλο. Κάτι σαν το μοντέλο της Kübler-Ross. Με τη διαφορά ότι θα θέλεις να το επαναλάβεις. Και αυτό καθιστά την πρόδηλη προχειρότητα του "Beak>" απατηλή.

Rating: 8 / 10
Γιώργος Λεονταρίτης

 {youtube}jtE62pFC8jU{/youtube}