Beirut - The Flying Club Cup

A Call to Arms / Nantes / A Sunday Smile / Guyamas Sonora / La Banlieu / Cliquot / The Penalty / Forks and Knives (La Fête) / In the Mausoleum / Un Dernier Verre (Pour la Route) / Cherbourg / St. Apollonia / The Flying Club Cup

5 October 2007 / 4AD 

 

Chapter I: Forgive me if
i'm wrong
Καθώς
κάθομαι λοιπόν να γράψω για τον καινούριο δίσκο των Beirut, μου έρχονται στο
μυαλό οι εικόνες από το βιβλιαράκι του "The hour of two lights" του Terry Hall
με τον Mushtaq. Στις φωτογραφίες εμφανίζονται κάποιοι κύριοι - συγκεκριμένα
Ινδοί λαικοί οργανοπαίχτες που συμμετέχουν στον δίσκο - με τα όργανα
τους, ποζάρουν χωρίς καμία προσποίηση, περιτριγυρισμένοι από γυναίκες, παιδιά
σκυλιά και ότι μπορείτε να φανταστείτε και αίφνης συνειδητοποιώ πόσο φυσικά η
μουσική είναι μέσα στη ζωή τους, πόσο ευχαρίστηση μπορεί να τους δίνει, γιατί
πέρα από έκφραση των συναισθημάτων του όποιου δημιουργού, η μουσική είναι και
ένα παιχνίδι που στήνεται αυθόρμητα και δεν είναι απαραίτητα να το παίρνεις και
πολύ στα σοβαρά.
Ετσι
λοιπόν τόσο απλά συνειδητοποιώ πόσο εγωκεντρικοί είμαστε οι περισσότεροι από
εμάς που παρουσιάζουμε δίσκους - όπως και πολλοί από τους καλλιτέχνες, οι
οποίοι μέσα στον ρόλο που υποδυόμαστε έχουμε χάσει την χαρά της έκπληξης που
μπορεί να μας προσφέρει ένας δίσκος και η μουσική γίνεται ρουτίνα εργοστασιακή
ή απλά ναρκισσιστική, με τα ευφυολογήματα που εφευρίσκουμε είτε ανυψώνοντας ένα
δίσκο είτε καταβαραθρώνοντας τον.
Τέλος
πάντων πιστεύω ότι ίσως μπορώ να εξαιρέσω τους κατοίκους  αυτού του site -
η διαπίστωση άλλωστε είναι γενική και ισχύει για όλους τους γραφιάδες του
κόσμου - μια και παρουσιάζουμε δίσκους που πάνω απ'όλα τους κάνουμε κέφι και
όχι για συμπλήρωμα σε κανένα lifestyle περιοδικό, έντυπο ή ηλεκτρονικό.
 

Chapter II: The record
Τώρα αναρωτιέστε τι σχέση μπορεί να έχει η εισαγωγή με τον δίσκο
των Beirut. Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίστηκε από πολλούς, γραφιάδες φυσικά,
με μέτριο ενδιαφέρον - που να βρεις την όρεξη να ακούσεις τον δίσκο σοβαρά -
και είναι κρίμα γιατί δεν είναι ένας κακός δίσκος. Απλά σου ανοίγεται με τις
πολλαπλές ακροάσεις. Έτσι λοιπόν βαρέθηκα να διαβάζω βαριεστημένες παρουσιάσεις
δίσκων και είπα να γράψω αυτά στην εισαγωγή.
Περίπου ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του Gulag Orkestar, του
πρώτου δίσκου των Beirut, που ακούγοντας τον σου είναι
δύσκολο να πιστέψεις ότι είναι το δημιούργημα ενός εικοσάχρονου νεαρού αμερικανού
από το Albuquerque του New Mexico και όχι ας πούμε καμιά τσιγγάνικη
αλητοορχήστρα από την Ρουμανία ή ο φίλος μας ο κύριος Goran Bregovic, ο νεαρός κύριος Zach Condon ξαναχτυπά, εγκαταλείπει τα Βαλκάνια και παθιάζεται
με  μια πόλη που βρίσκεται περισσότερο
κοντά στην καρδιά της Ευρώπης, με το Παρίσι.
Επίσης παθιάζεται με το παρελθόν. Τo Τhe flying club cup είναι σαν
να ανοίγεις ένα παράθυρο στον μεσοπόλεμο: όλα είναι στο χρώμα της σέπιας - όπως οι φωτογραφίες στο βιβλιαράκι του δίσκου, τα καφέ στο Παρίσι σφύζουν από
ζωή και οι δημιουργικές παρέες στήνουν γλέντι. Κάπου εκεί θα ήθελε να βρίσκεται
ο Zach με ένα φουλάρι τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό του, παίζοντας ακορντεόν και
τραγουδώντας με την μελαγχολική, κάπως μονότονη φωνή του για εκείνο το κορίτσι
που δεν βρίσκεται πια εδώ ή για εκείνη την στιγμή όπου νιώθεις διάφανος κάποιες μέρες
της άνοιξης... βαλσάκια μεθυσμένα, εμβατηριάκια, μπαλάντες, όλα επιστρατεύονται
από τον λαικό οργανοπαίχτη που μας κλείνει το μάτι και μας καλεί στο σουρρεαλιστικό καφέ, στο Παρίσι φυσικά, που έχει στήσει στο
μυαλό του.
Επιβιβαστείτε στο αερόστατο και ξεκινήστε το ταξίδι.

Chapter III: This is the
end my beatifull friend
Ο Zach Condon πρώτα λειτουργεί σαν Fan της μουσικής - όπως εσείς
και εγώ - και σε δεύτερη μοίρα σαν δημιουργός. Δηλαδή ενθουσιάζεται από τις κατά
καιρούς μουσικές του προτιμήσεις, προσπαθώντας μέσα από αυτές να δημιουργήσει
τον δικό του μουσικό κόσμο, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε προσωπικό ύφος. Μέχρι στιγμής μπορεί να μην το έχει καταφέρει αλλά έχει μπορέσει να στέκεται
με αυθεντικότητα, προσφέροντας μας τα φανταστικά του ταξίδια σε όλους αυτούς
τους τόπους που επισκέπτεται με το μυαλό του.

Κλείνοντας θα επισημάνω για μία ακόμη φορά το εξαιρετικό artwork
του δίσκου, αν και δεν ξέρω αν ενδιαφέρει κάποιους ή αν νιώθουν τον ίδιο
ενθουσιασμό μ'αυτόν που νιώθω εγώ, το οποίο είναι διανθισμένο με αυθεντικές
φωτογραφίες του μεσοπολέμου - που επέλεξε ο ίδιος ο Condon - και κείμενα του
Ryan Condon.

PS.1
Όχι δεν θα γράψω ότι σε αυτόν τον δίσκο επηρεάστηκε από τους
Divine Comedy ούτε ότι η φωνή του μοιάζει με του Neil Hannon, μια και οι
επιρροές των Divine Comedy ήταν ξεκάθαρα ο Scott Walker της δεκαετίας του
εξήντα.

PS.2
Γιατί είναι κακό δηλαδή να επηρεαστείς από τους Divine Comedy;;;

Rating: 7,2 / 10
Κώστας Λιμνιάτης

Beirut - a Sunday smile 

 {youtube}kQ4qXMzpH-Y{/youtube}