Belle and Sebastian - Belle and Sebastian Write About Love

01. I Didn't See It Coming 02. Come On Sister 03. Calculating Bimbo 04. I Want The World To Stop 05. Little Lou, Ugly Jack, Prophet John 06. Write About Love 07. I'm Not Living In The Real World 08. Ghost of Rockschool 09. Read The Blessed Pages 10. I Can See Your Future 11. Sunday's Pretty Icons  

11 October 2010 - Rough Trade

Ο παλιός είναι αλλιώς. Πως να το κάνουμε; Εκεί που οι νέοι έχουν γίνει ήδη βαρετοί πριν φτάσεις καν στο τέταρτο τραγούδι (Arcade fire - the suburbs) ή πριν καν ακούσεις το δίσκο (Interpol - s/t), έρχονται οι Belle and Sebastian με τον καινούργιο και όγδοο κατά σειρά δίσκο τους να μας θυμίσουν πως γράφεται η απλή και καλή μουσική. Η απλή και καλή ποπ. Μπορείς να τους πεις indie, μπορείς να τους πεις alternative, μπορείς να τους πεις και mainstream πλέον (ειδικά εάν ανήκεις σε αυτούς που φανατικά τους άκουγαν, όταν ακόμα ηχογραφούσαν για την Electric Honey), ίσως και φλώρους στην τελική. Μαλακίες δηλαδή. Φυσικά και δε θα διαφωνήσω. Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι όπως και για τα περισσότερα συγκροτήματα από τα 90's κι έπειτα, έτσι και για τους Belle and Sebastian ισχύει το περίφημο και τετριμμένο ''κάθε πέρισυ και καλύτερα''. Μοναδική (προσωπική) εξαίρεση το The Life Pursuit. Πάρ'αυτα, ουδέποτε ακούστηκαν γραφικοί, ουδέποτε κούρασαν. Και μόνο αν άκουσες τον προαναφερθέν και πλέον προτελαυταίο δίσκο τους, εύκολα καταλαβαίνεις τη μουσική ευστροφία του κύριου Stuart Murdoch και της παρέας του. Ξαναπροσλαμβάνοντας λοιπόν, για δεύτερη συνεχόμενη φορά τον παραγωγό (Tony Hoffer) που τους ''χάρισε'' το πιό πετυχημένο (εμπορικά) τους single (funny little frog) και προσθέτοντας στην παρέα τις Norah Jones (!) και Carey Mulligan (που έπαιξε σε μία κάποια ταινία), they wrote about love. Kαι το έκαναν καλά! 'Η μήπως πρέπει να πω σωστά; Ένα είναι σίγουρο. Οι Belle and Sebastian έχουν βρει, και έχουν μάθει καλά, τον τρόπο να γράφουν όμορφες ποπ μελωδίες, θελκτικές ανα πάσα στιγμή της ημέρας. Και το Write about love είναι ακριβώς αυτό.

'Ιf you touch me , you can never go back'', υποστηρίζουν μέσα από το δεύτερο κομμάτι του δίσκου, το come on sister. Ο έρωτας θέλει θράσος και οι Belle and Sebastian έχουν. Και φυσικά το δείχνουν. Aπό το πρώτο άκουσμα ήδη έχεις ξεχωρίσει, τουλάχιστον δύο κομμάτια. Σύγχρονη εναλλακτική - ανεξάρτητη (ή όπως τελοσπάντων θες πέστηνα) ποπ, με την κλασική 60's αισθητική που τους καθιέρωσε : Ι didn't see it coming, I want the world to stop, είναι τα αδιαφιλονίκιτα χιτάκια το δίσκου, με το πρώτο να κλέβει την παράσταση, με το απόλυτο pop slogan.''Make me dance, I want to surrender'', κάνοντάς με ταυτόχρονα, με ντροπή να προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που χόρεψα...Το δεύτερο πάλι, μήπως είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει την τελευταία δεκαετία; Λέω εγώ..

Παρότι η ιστορία έχει δείξει, ότι εάν μέσα στα τρία πρώτα κομμάτια ενός δίσκου, περιέχονται τα πιό  ''τρανταχτά'' - και πόσο μαλλον αν το single βρίσκεται στο νούμερο ένα - , μόνο με προσωπική θυσία και εγκράτια θα καταφέρεις να τον ακούσεις μέχρι το τέλος, το write about love, ως μία εκ των εξαιρέσεων, σώζει την παρτίδα. Αυτό βέβαια, στην προκυμένη περίπτωση, δε φαντάζει και τόσο θελκτικό (sic), μιας και είσαι ''υποχρεωμένος'' να ακούσεις και αυτή την ξενέρωτη τραγουδιάρα, τη Norah Jones.Και το χειρότερο ποιό λες ότι  είναι;To ότι τα καταφέρνει συμπαθητικότατα.. Είναι ερωτιάρικο, είναι μελοδραματικό, είναι (κατάλληλο για να συνοδέψει τις μοναχικές σου βόλτες στους άδειους μεταμεσονύχτιους δρόμους ενός ερωτικού Noting Hill και ότι άλλη τσιχλόφουσκα αυτό συνεπάγεται) τετριμένο, το little lou, ugly jack, prophet john .Ότι ακριβώς δηλαδή λατρεύουμε να μισούμε, (ξαν)ακούγοντάς το. Ωστόσο, για να τα λέμε όλα, θα το προτιμούσα σα συνεργασία των Belle, σε δίσκο της Νόρας.

Έπειτα, έχουμε άλλα οκτώ (ή δέκα, αν έχεις τη βινυλιακή έκδοση) τραγούδια, που όσο αρνητικά προδιαθετιμένος κι αν είσαι δε θα μπορείς να χαρακτηρίσεις κάποιο ως κακό. Ως μέτρια, το συζητάμε (άλλα όχι δημοκρατικά). Για κάποιο λόγο όλα (όλα όμως), έχουν λόγω ύπαρξης. Γιατί; Γιατί πολύ απλά έχουμε να κάνουμε με ολοκληρωμένο δίσκο, αν με εννοείς. Κάτι διόλου αυτονόητο στους χαλεπούς αυτούς καιρούς. Από το (περνάω απαρατήριτο στην αρχή) Come on sister, στο (παιδιάστικο) Ι'm not living in the real world, και από το απόλυτο (λέμε τώρα) νεο-sixties beat του Write about love - με την σκέτη γλύκα φωνούλα της Carey Mulligan- στο ομορφότερο τραγούδι του δίσκου : Ι can see your future! Αν είσαι από αυτούς (τους ''περίεργους'') που από το Life pursuit γούσταρες το we are the sleepyheads τότε βρήκες το νέο σου αγαπημένο μικρό ποπ ύμνο. Και ίσως τώρα να ξαναχορέψεις... Και για το τέλος τι; Mα φυσικά ένα από τα ποιο βαρετά τραγούδια που έγραψαν ποτέ (sunday's pretty icons). Αλλά για κάποιο χαζό λόγο, δε θα το σταματήσεις.Θα  κάτσεις εκεί, παρέα με εκείνο το ξεχασμένο σου  χαζό χαμόγελο, μέχρι το τέλος. Και μετά (ίσως και) πάλι από την αρχή...

Κινδυνεύοντας να παρεξηγηθώ (από ''σκληρούς'' μουσικο-genius), οι Belle and Sebastian, ή έστω αν θες, ο Stuart Murdoch, είναι για μένα κάτι σαν τον Rory Galagher της indie pop. Κοινό τους χαρακτηριστικό : η τιμιότητα! Ούτε ένας κακός δίσκος. Οι αλλαγές και οι πειραματισμοί, ουδέποτε αποτέλεσαν το κύριο μέλημά τους - κι όταν κι αυτό το επιχείρησαν, έγιναν για μία ακόμα φορά σημείο αναφοράς - , μιάς και κατά τα φαινόμενα, ξέραν εξ αρχής τι είναι αυτό που γουστάρουν. Και αυτό έκαναν. Απλά πράγματα. Αλλά μην ξεχνιόμαστε. Αυτό είναι και το δύσκολο. Μόνη τους διαφορά, το ότι ο ένας ''έφυγε'' από το αλκοόλ, ενώ ο άλλος δε μπορεί καν να το δοκιμάσει...(καταδικασμένος ίσως;) να ακολουθεί το (όπως όλα δείχνουν) ακόμα ανατρεπτικό τρίπτυχο των Field Mice : Chocolate, Love, Sex. Mήπως αυτή όμως είναι η ΠΟΠ!; Tι λες;

Διαλέγεις και παίρνεις :

α) 6,5 αν ζηλεύεις τις γνώσεις της (δες βίντεο)... Ή φυσικά αν τις ήδη έχεις...

β) λίγο, μα λίγο πιό κάτω απ' το 8 για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς

Ιωάννης Κούσης

 {youtube}snailu0RnLg{/youtube}