Black Heart Procession - Six

01. When You Finish Me 02. Wasteland 03. Witching Stone 04. Rats 05. Heaven and Hell 06. Drugs 07. All My Steps 08. Forget My Heart 09. Liar's Ink 10. Suicide 11. Back to the Underground 12. Last Chance 13. Iri Sulu

8 October 2009 - Temporary Residence Limited

Η κατάσταση με τους επίδοξους συνεχιστές του Cave έχει
ως εξής: Οι Woven Hand έπνιξαν την έμπνευσή τους στις κιθάρες, οι Tindersticks έπνιξαν
το κοινό στα χασμουρητά, οι Madrugada  είχαν ξεφουσκώσει ήδη από την πρώτη τους
προσπάθεια, ενώ για κακέκτυπα σε στυλ Midnight Choir ούτε λόγος. Το ερώτημα είναι πού
βρίσκονται οι Black Heart Procession σ' αυτή τη γενικότερη ατμόσφαιρα παρακμής. Και η απάντηση
είναι χιλιόμετρα μπροστά απ' όλους τους υπόλοιπους.

Νομίζω ότι η επιτομή του επιτυχημένου ήχου για το μέσο
θλιμμένο indie συγκρότημα σήμερα, είναι ν' ακούγεται ταυτόχρονα μελαγχολικό
και «cool». Κι ενώ
ελάχιστα απ' αυτά όντως παρουσιάζονται έτσι, οι Black Heart Procession με
το Six, το καταφέρνουν
με παροιμιώδη ευκολία, και μάλιστα σ' ένα ακόμα πιο εσωστρεφές πλαίσιο από
εκείνο του The Spell.

Αυτή η εσωστρέφεια έρχεται απολύτως φυσιολογικά, όχι μόνο,
επειδή απουσιάζουν δραματικές υπερβολές τύπου «A Cry For Love», αλλά κυρίως λόγω των
ερμηνειών του Pall Jenkins.
Πλέον, σε όλα σχεδόν τα κομμάτια τραγουδάει πολύ χαμηλότερα απ' όσο συνήθιζε, αναδεικνύοντας
σε μεγαλύτερο βαθμό την αξιόλογη μπάσα φωνή του και προσδιορίζοντας έναν
ιδανικά υπόγειο χώρο, στον οποίο κινούνται οι συνθέσεις.

Αναφορικά με τη μουσική, είναι εύκολα αντιληπτό ότι μιλάμε
για ένα εξαιρετικό άλμπουμ όταν δεν υπάρχει ούτε μία κακή ή πραγματικά αδιάφορη
στιγμή (κάτι που δε συνέβαινε απαραίτητα στις προηγούμενες δισκογραφικές τους
καταθέσεις). Εδώ οι ενορχηστρώσεις είναι ιδιαίτερα προσεγμένες, με αρκετά
στρώματα ήχου που αποκαλύπτονται σε κάθε νέα ακρόαση, προκαλώντας μόνο κάποια
ερωτηματικά για το πώς μπορούν να αποδοθούν ζωντανά. Η ατμόσφαιρα που χτίζουν,
πάντως,- και αυτό θα πρέπει να πιστωθεί βασικά στον Tobias Nathaniel-  είναι αρκούντως γοητευτική και σε σημεία
σχεδόν κινηματογραφική. Γενικά, το Six είναι γεμάτο με καλές στιγμές: από το εναρκτήριο «When You Finish Me», που μοιάζει με σκοτεινό
νανούρισμα, στο caveικό
«Wasteland» και στο «All My Steps» (μια τυπική BHP μπαλάντα
με latin κιθάρα, σα σεμνή συνέχεια του «Tropics Of Love»), για να πέσει η αυλαία
όπως περίπου άνοιξε, με το απλό, αλλά υπέροχο «Iri Sulu». Ιδιαίτερη αναφορά θα
πρέπει να γίνει σε δύο κομμάτια του άλμπουμ, τα «Heaven And Hell» και «Suicide». Στο πρώτο τα πάντα μοιάζουν να
είναι τοποθετημένα άψογα, τίποτα δεν ακούγεται περιττό, μέχρι και τα ελαφρώς
αναχρονιστικά, όμως απόλυτα ταιριαστά πλήκτρα δίνουν το δικό τους στίγμα. Ένα
τραγούδι που πραγματικά σέρνεται στο μεγαλείο του. Στο δεύτερο, το συγκρότημα
ανεβάζει στροφές, «θάβει» εύστοχα την υποβλητική, σχεδόν απειλητική κιθάρα και
τα φωνητικά και κάπου στο τέλος, όταν ο Pall Jenkins σταματάει να επαναλαμβάνει ότι
γουστάρει ν' αυτοκτονεί, είσαι αρκετά σίγουρος ότι μόλις άκουσες ένα από τα
καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι Black Heart Procession.

Στους στίχους ο Jenkins ασφαλώς δεν κάνει την έκπληξη. Η
ερωτική απώλεια, το τέλος, ο χρόνος, οι αναμνήσεις έχουν και εδώ τον πρώτο
λόγο. Συγκεκριμένα, μιλάει για γκόμενες που πλήγωσε, αλλά κυρίως για γκόμενες
που τον πλήγωσαν, «τον βασάνισαν», «του διέλυσαν την ψυχή», «του έκλεψαν την
αγάπη», κλπ. Εξέχουσα θέση κατέχει και ο διάβολος, ενώ ανακαλύπτει τον
παράδεισο και την κόλαση (βασικά) σε κάνα-δυο σημεία.

Παρολαυτά, όμως, το Six δεν ακούγεται πουθενά μίζερο. Κι αυτό
συμβαίνει, γιατί ανέκαθεν οι BHP
είχαν τρόπους να εξισορροπούν τη «μαυρίλα» τους, τους οποίους συναντάμε κι εδώ:
διακριτική θεατρικότητα, ανεπαίσθητο χιούμορ (πολύ ανεπαίσθητο), η σειρά των
κομματιών με τις ήρεμες και τις πιο δυναμικές στιγμές να εναλλάσσονται σ' ένα
σφιχτοδεμένο σύνολο, αλλά και το ηχητικό υπόβαθρο που δημιουργούν, με τα drums και
την κιθάρα να κινούνται ενίοτε σε upbeat μονοπάτια, συνοδευόμενα από ένα groovy (σε αρκετά κομμάτια)
μπάσο. Πάνω απ' όλα, όμως, η απουσία της καθόλου ασυνήθιστης για τέτοιες
μουσικές μιζέριας οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τη
μελαγχολία τους. Χωρίς, δηλαδή, την παραμικρή έμφαση στη γνησιότητα αυτής. "If we were to take it too
seriously, I think we'd be a super-murderous gothic band" δήλωνε πριν καιρό ο Jenkins και λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε σ' αυτό το θέμα. Ευτυχώς.

Για να συνοψίσουμε, οι Black Heart Procession του Six εμφανίζονται
πιο ώριμοι και πιο ομοιογενείς από ποτέ. Κι ενώ τα περισσότερα νέα συγκροτήματα
του είδους πρωτοτυπούν μόνο στην εύρεση νέων τρόπων ν' ακουστούν κουραστικά,
αυτοί βγάζουν την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, δουλειά τους και μία από τις
κορυφαίες της χρονιάς.

Rating: 9 / 10
Παναγιώτης Πουλάκης

 {youtube}kN8_B5SBMiM{/youtube}