The Boy - Κουστουμάκι

24 April 2010 - Inner Ear

Υπάρχουν μουσικοί που
καταφέρνουν να έχουν πολλές ιδιότητες: Να είναι συνθετικά άρτιοι με μελωδίες
που μαγνητίζουν. Να είναι πειραματιστές με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς παρά να
τους χαρακτηρίσεις ιδιοφυίες. Στιχουργικά να καταφέρνουν να αποτυπώσουν το
πνεύμα των καιρών με την ιδιότητα του ποιητή (την οποία οι ποιητές έχουν
θεσμικά χάσει την σήμερον ημέρα), αυτού που αναπόφευκτα κάνει την σύγκριση
ανάμεσα στον υπαρκτό κόσμο και έναν κόσμο που θα μπορούσε να υπάρχει, δίνοντας παράλληλα και
έναν "πιλότο" για την μετάβαση σ' αυτόν. Και πλάι σ' όλα αυτά να
διαλύουν την εικόνα τους αφήνοντας ένα εύπλαστο έργο τέχνης στον κόσμο να το
διαχειριστεί όπως νομίζει αυτός.

Ο Boy δεν είναι απολύτως
τίποτα απ' αυτά.

Όταν μια μέρα φτάσω
(ελπίζω) γύρω στα 50 είμαι σιγουρος ότι θα βρεθεί πιτσιρικάς να με ρωτήσει για
την απόλυτη underground μπάντα της εποχής μου, τους Mary and the Boy. Και θα βγάλω σπυράκια. Διότι πέρα από την
μουσική τους αξία (η οποία περιορίζεται στο ομολογουμένως εκπληκτικό demo τους και μόνο)
υπήρξαν μάλλον ένα hype, ένα φαινόμενο που συγκροτείται σε μεγάλο βαθμό από τον περίγυρό τους και
τις δημόσιες σχέσεις. Τουλάχιστον όμως, οι Mary and the Boy κατάφεραν να χειριστούν αυτή την κουλτούρα και αν
μη τι άλλο να παρουσιάζουν κάποιο περισσότερο ενδιαφέρον από τίποτα My Wet Calvin και Callas.

Ο Boy χωρίς την Μαιρούλα
είναι σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό κατάλοιπο αυτής της εισβολής της Βερολινέζικης
και Λονδρέζικης κουλτούρας στην Αθήνα που - όπως οι όμοιοί του - παρουσιάζει
μια εκπληκτική ικανότητα να δημιουργεί πρωτότυπα κλισέ. Το "Κουστουμάκι" είναι
μια αγοραία απόπειρα κοινωνικής κριτικής σε μια εποχή που βράζει. Ωστόσο, για
την ναρκωμένη κοινωνική ομάδα των εναλλακτικών καλλιτεχνών από την οποία
προέρχεται αποτελεί σχεδόν κάλεσμα στα όπλα. Και γιατί το βάζουμε σ' αυτή την
πολιτική βάση; Διαβάστε το δελτίο τύπου...

Αυτή η στιχουργική "φτήνια"
σαφώς και δεν είναι ασύνδετη με το καθαρό "καλλιτεχνικό" μέρος του δίσκου (αν
θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει κάτι τέτοιο - όχι στον boy, γενικότερα). Μπορεί μια καλλιτεχνική απόπειρα
που καταγράφει κριτικά την πολιτισμική συντριβή της Αθήνας από την δικτατορία
των '00ς στον πολιτικό χώρο και την συνακόλουθη κυριαρχία των μαζικών
αποξενωτικών δομών στο πεδίο της κουλτούρας να μας δίνει μια απατηλή θερμή
αίσθηση, αλλά αυτό οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι είναι η πρώτη τέτοια απόπειρα
της εποχής. Η μουσική αξία του εγχειρήματος θολώνεται αφ' ενός απ' αυτό και αφ'
ετέρου απο την επίσης πρωτότυπη κίνηση να ενσωματωθεί ελληνικός στίχος σε ευρωπαϊκούς
νεοϊστικούς ήχους - κίνηση που πλέον γίνεται εκ του ασφαλούς αφού η
σημασιοδότησή της έχει αλλάξει και αντιμετωπίζεται ως γενικευμένη πολιτισμική
οικειοποίηση. Κοινώς, δεν θα το δούμε σε καμιά κατηγορία "Έντεχνο" πλάι στην
Τάνια Τσανακλίδου. Θα το δούμε στο "Experimental" όπου "η ενορχήστρωση αποτελείται από πιάνο, μπητ
και στίχους στα ελληνικά", πράγμα ευτυχές, καθώς πρέπει επιτέλους να πέσει αυτό
το μουσικό απαρτχάιντ του ελληνικού τραγουδιού και του "ε, για ελληνικό είναι
φοβερό" μπας και σταματήσουμε να αποθεώνουμε (εθνικιστικά σχεδόν) μετριότατα
εγχειρήματα.

Το "Κουστουμάκι" δεν είναι το ρηξικέλευθο έργο
τέχνης όπως πιθανότατα να του καταλογιστεί από μερίδα του μουσικού τύπου. Είναι
ένα αξιοπρεπές άλμπουμ με πρωτότυπα στοιχεία τα οποία η έντονη προσπάθειά του
να τα ανακηρύξει πρωτοπορία τα μετατρέπει σε κλισέ. Είναι καταναγκαστικά
διαφορετικό, αλλαζονικό. Αποκτά ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον μόνο για όσους έχουν
βιώσει τον φορμαλισμό της εναλλακτικής κουλτούρας, καθώς δεν επιδιώκει αυτή την
αναγκαστική διαφορετικότητα μέσα από την μανιέρα προσβολής στα χρηστά ήθη (που
ούτως ή άλλως έχουν σχεδόν εξουδετερωθεί και καλά ξεκουμπίδια) αλλά από μια
έκφραση ασφυξίας για την φτώχεια που διέπει τους κύκλους και τις πρακτικές της
μοντέρνας τέχνης. Ενδέχεται να εγκαινιάζει μια νέα καλλιτεχνική εποχή. Αλλά δεν
είναι κανονιά, είναι πυροτέχνημα.

Rating: 7 / 10
Γιάννης - Ορέστης Παπαδημητρίου

 {youtube}maD0eIzTiW0{/youtube}