O “μουσικός τύπος” έχει ατελείωτη πλάκα. Είναι να έχεις χρόνο και να κάθεσαι να τον παρακολουθείς, Με φαντάζομαι στα γεράματά μου όταν θα έχω βγει στη σύνταξη, να κάθομαι χαλαρά στο εξοχικό μου καπνίζοντας την πίπα μου και να διαβάζω δισκοκριτικές μπροστά σ’ένα laptop. Ξεκινάς από το NME που όταν δε θέλει να δημιουργήσει hype θα σε σφάξει με το μπαμπάκι, θα γράψει 5 υπεροπτικές αράδες και θα καθαρίσει. Μετά πας στο Pitchfork που θα σου αναλύσει γιατί σε σφάζει, θα σου πει για την παιδική σου ηλικία και όλα τα κόμπλεξ που κουβαλάς, θα σου εξηγήσει πόσο κακό σου έχουν κάνει οι γυναίκες και τα ναρκωτικά, θα σου πει ότι είσαι τελειωμένος και καλύτερα να πας να κουβαλάς τις κιθάρες αυτών των τρομερών 18ηδων από τη Νέα Υόρκη. Θα στα πει και τόσο ωραία που θα τα πιστέψεις. Τι κι αν οι απλοί μουσικόφιλοι ωρύονται στα forums και λένε πόσο καλός είσαι... μάταια. Εχεις ήδη αποσυρθεί από το διάβασμα γιατί είσαι και λίγο αλλαζόνας και δεν το παλεύεις. Εγώ όμως φίλε μου συνεχίζω και αφού περάσω από 3-4 ακόμα φτάνω και σε αυτά που έχουν κατάληξη gr. Και ω, τι έκπληξη! Και εκεί έχεις πιάσει πάτο! Σα ντόμινο είναι η ιστορία... Aν πέσει το πρώτο δεν έχει σταματημό....

Και ξέρεις γιατί στα λέω όλα αυτά φίλε Brett? Γιατί ξέρω ότι σε νοιάζει. Και γιατί καταλαβαίνω ότι σε περίμεναν ακονίζοντας μαχαίρια. Και στην τελική είμαι σίγουρος ότι το ήξερες κι εσύ. Εκανες όμως το μεγάλο λάθος. Νόμιζες ότι βάζοντας το πιο  απλό σου t-shirt θα τους συγκινήσεις. Αφέλεια. Έπρεπε να φορέσεις πανοπλία.

.................................................................

Λοιπόν, πιθανότατα οι περισσότεροι που διαβάζετε τώρα, το cd θα το έχετε ήδη ακούσει. Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του τραγουδιστή των Suede είναι ένα μελαγχολικό album φορτωμένο με θλιμένες μπαλάντες, cinematic pop ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα έγχορδα και τη φωνή του χαρισματικού δημιουργού του σε πρωταγωνιστικό ρόλο και κάπως πιο μελοδραματική απ’ ότι την είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν. Οτι δηλαδή μπορεί να περιμένει κάποιος από μια δουλειά που ξεκινάει με τους στίχους “nothing ever goes right, nothing really flows in my life” και  δεδομένου και της φωτογραφίας στο εξώφυλλο μπορώ να πω ότι ο Brett Anderson θα διεκδικούσε τον τίτλο του “most miserable man in pop” από τον Terry Hall αν δεν παρέμενε και στα 40 του τόσο γοητευτικός.

Η όλη συνθετική προσέγγιση των τραγουδιών θυμίζει b-sides των Suede. Απλές ενορχηστρώσεις, δυνατές μελωδίες και μικρά «διαμαντάκια» εδώ και κει.  Κάτι ανάλογο με το "sci-fi lullabies" χωρίς τα πιο upbeat tracks. Τα "love is dead" και "to the winter" αποδεικνύονται στην πάροδο του χρόνου οι πιο εμπνευσμένες στιγμές του album, ενώ το αντικομφορτιστικό βαλς του "The More We Possess the Less We Own of Ourselves" με την μπαρόκ μελωδία στα βιολιά κολάει σαν τσίχλα στο μυαλό και είναι το τέλειο opener για μια συναυλία ή μια θεατρική παράσταση...
Στα 40 λεπτά περίπου που διαρκεί το cd οι λέξεις «ειλικρινές», «αυθόρμητο», «οικείο» είναι οι πρώτες που μου έρχονται να ξεστομίσω, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Οχι ότι το "David Bowie μυστήριο" που έβγαζε πριν 10 και βάλε χρόνια ο Anderson έχει εξαφανιστεί, αλλά μοιάζει να απομακρύνεται και να δίνει τη θέση του σε πιο λυρικές αφηγηματικές καταστάσεις, αρκετά κοντά στο παλαιότερο κλίμα του Scott Walker. 

Από κει και πέρα σίγουρα υπάρχουν και αρκετά αδύνατα σημεία... Το απελπιστικά ρομαντικό “scorpio rising” μπορεί να μου αρέσει πάρα πολύ λόγω της παθιασμένης ερμηνείας, αλλά μου δίνει την αίσθηση ότι κάτι του λείπει για να γίνει πραγματικά δυνατή στιγμή. Επίσης η σκοτεινή pop του “dust and rain” μπορεί να συγκινήσει όλους τους αφοσιωμένους fans των Suede και να γίνει highlight, αλλά δεν μπορώ να μη παραδεχτώ ότι ακούγεται σαν re-write του “Sadie” και ότι οι στίχοι είναι σε σημεία κάπως αφελείς. Τα “intimacy”, “one lazy morning” και "ebony” είναι ένα κλικ πιο κάτω από τα υπόλοιπα και η έλειψη οποιουδήποτε στοιχείου και διάθεσης πειραματισμού στο σύνολο του άλμπουμ (με την εξαίρεση του συγκλονιστικού “song for my father”) μπορεί να στεναχωρέσει λίγο τους πιο «εγκεφαλικούς» οπαδούς του Dog Man Star...

Δεν ξέρω αν στις φιλοδοξίες του Brett Anderson ήταν να βγάλει ένα αριστουργηματικό ντεμπούτο. Αν συμβαίνει κάτι τετοιο μάλλον δεν πέτυχε τον σκοπό του, όπως άλλωστε δεν το είχε πετύχει και ποτέ μετά το "Coming Up". Προσωπικά μου αφήνει περισσότερο την αίσθηση ενός καλλιτέχνη που προσπάθησε πολύ να βγάλει κάτι πραγματικά καλό αφήνοντας τον εαυτό του κάπως εκτεθιμένο. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως, είναι ότι ο Brett Anderson είναι μια από τις πιο χαρισματικές «περσόνες» που ξεπήδησαν από τα 90s, διαθέτει λάμψη, κίνηση και εξαιρετική φωνή. Και επειδή από τέτοιους τύπους κινδυνεύουμε να ξεμείνουμε, καλό θα ήταν να τους αντιμετωπίζουμε και με τον ανάλογο σεβασμό. Και ας τον φέρει κάποιος για μια συναυλία, ε?

Rating: 7,9 / 10
Κώστας Μπρέλλας