Οι «παλιές καλές μέρες» θέλουν τύπους σαν τον Mark Burgess για να τις διηγούνται. Να παίρνουν την αύρα μιας από τις πιο σπουδαίες παρέες του παρελθόντος και να πατάνε γερά πάνω στον ενθουσιασμό του παρόντος. Ο Mark, ψυχή των μεγάλων Chameleons, απάντησε στα πρώτα και αυθόρμητα ερωτήματα που ήρθαν στο μυαλό μου για ο,τιδήποτε μουσικό σχετίζεται μ’αυτόν. Όταν έλαβα και διάβασα τις απαντήσεις, δεν κρύβω ότι με έπιασε ένα μικρό παράπονο για το ότι δεν τον ρώτησα κι άλλα τόσα για ο,τι σχετικό και άσχετο μπορούσε να μου έρθει στο μυαλό. Απλός και ειλικρινής, θα έλεγε ίσως ακόμα περισσότερα απ’ όσα θα διαβάσετε και φυσικά χωρίς κανένα κόλλημα, αν τον ρωτούσα τι ακριβώς πέρναγε απ’το μυαλό του όταν έπαιζε βελάκια με την Kim Wilde, ή όταν συνειδητοποιούσε ότι μπορεί κάτι μαγικό να συνέβαινε σ’αυτό το αυθεντικό post punk ντεμπούτο, το Script of the bridge. Μα όσο κι αν πίεζα για περισσότερες απολαυστικές διατυπώσεις, είμαι σίγουρος ότι θα τόνιζε ακόμα πιο πολύ ότι τα καλύτερα θα ξεκινήσουν με την υποδοχή του απ’το κοινό το βραδύ της Κυριακής. Βραδιά γεμάτη ενέργεια, πάθος και αγάπη για τη μουσική των Chameleons μας έταξε για τότε, και απλά δε γίνεται να μην του υποσχεθούμε κι εμείς ακριβώς το ίδιο...

 

 

Πέρυσι, οι φίλοι των Chameleons είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν με ιδιαίτερη χαρά την επετειακή έκδοση του θρυλικού Script of the Bridge. Ένας δίσκος με πανέμορφα synth, μεγαλειώδη κιθαριστικά ριφ, άψογο ρυθμό, μοναδική ατμόσφαιρα, ακραία και ζεστή ταυτόχρονα. Τι θυμάσαι πιο πολύ από τα πρώτα βήματα των Chameleons; Ποιες στιγμές από τα πρώτα βήματα του γκρουπ σου έχουν μείνει αξέχαστες; Πως νιώθεις για το αυξανόμενο ενδιαφέρον του κόσμου γι'αυτόν τον δίσκο μετά από τόσα χρόνια;

M. Burgess: Μας θυμάμαι χειμώνα να χωνόμαστε στο πίσω μέρος του νοικιασμένου βαν και να οδηγούμε για να συναντήσουμε τον John Peel στο Λονδίνο, να ηχογραφήσουμε κάποιο υλικό, και να δώσουμε τις πρώτες μας συναυλίες εκεί. Το βανάκι έμεινε έξω από το Buckingham Palace και έτσι έπρεπε να σπρώξουμε σε όλη τη Royal Mile μέχρι το ICA, όπου θα παίζαμε. Ήταν η πρώτη φορά που μας υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα όταν ανεβήκαμε στη σκηνή. Θυμάμαι όταν ηχογραφούσαμε το "In Shreds" στα RAK Studios με τον Steve Lillywhite και έπαιζα βελάκια με την Kim Wilde. Ήμουν τόσο «αναμμένος» που δεν πετύχαινα το στόχο και έριχνα στον τοίχο. Θυμάμαι που μέναμε στο ξενοδοχείο Sherlock Holmes στη Baker Street, τρέχαμε στους διαδρόμους και παίζαμε μεταξύ μας μπουγέλο. Ανοίγαμε τη συναυλία των U2 στο Sheffield Lyceum και μας ζήτησαν να κάνουμε encore, στο τρίτο μας κιόλας live με τον καινούργιο μας τότε ντράμερ, τον John (Lever). Τότε ήταν οι καλύτερες μέρες μας, από εκεί και μετά άρχισε ο κατήφορος.

Θυμάμαι το απόγευμα που ο Dave (Fielding) έπαιζε κιθάρα στο "Up the down Escalator" κατά την ηχογράφηση του Script of the Bridge και τότε πίστεψα ότι φτιάχναμε κάτι που θα γινόταν κλασικό, αλλά ποτέ δεν περίμενα ότι ο κόσμος θα αγόραζε ακόμα το δίσκο 25 χρόνια μετά, δε μας περνούσαν τέτοιου είδους σκέψεις απ'το μυαλό. Ήταν το πρώτο μας άλμπουμ και απλά ευχαριστιόμασταν αυτή την εμπειρία, προσπαθώντας να το κάνουμε όσο καλύτερα γινόταν. Τότε ήμασταν σε μια μικρή δισκογραφική εταιρεία, με χαμηλό προϋπολογισμό, αλλά ήμασταν πολύ χαρούμενοι για αυτό γιατί η εταιρεία δεν ενδιαφερόταν καθόλου να επεμβαίνει στη μουσική μας. Είχαμε περάσει δύσκολα με τη CBS, οπότε ήμασταν ευτυχείς που μπορούσαμε ξανά να έχουμε τον έλεγχο της μουσικής μας.

 

Το Script of the bridge, το What does anything means?Basically και το Strange times είναι υπέροχα άλμπουμ, και με πολύ καλή παραγωγή. Πώς λειτούργησε τόσο καλά η συνεργασία με τους παραγωγούς και στις τρεις περιπτώσεις; Υπήρξε κάποιος όλα αυτά τα χρόνια (μουσικός, παραγωγός, οποιοσδήποτε) που θεωρείς τον καταλληλότερο για να συνεργαστείς ή να παίξεις μαζί του;

M. Burgess: Ο Steve Lillywhite ήταν μακράν ο καλύτερος παραγωγός με τον οποίο δουλέψαμε ποτέ, κατά τα άλλα ήταν ένας μαλάκας, αλλά μπορέσαμε να μάθουμε πολλά απ'αυτόν και μας βοήθησε όταν κάναμε παραγωγή μόνοι μας στο Script of the Bridge. Στο δεύτερο δίσκο δουλέψαμε ξανά με τον Colin (Richardson), ο οποίος ήταν ηχολήπτης κατά την ηχογράφηση του Script of the Bridge, αλλά είχε πολύ συγκεκριμένες ιδέες για το πώς ήθελε να παίζουμε με τις οποίες ο Dave δε συμφωνούσε, οπότε και μάλωναν όλη την ώρα κάτι που δεν ήταν και πολύ ευχάριστη εμπειρία. Απεχθανόμουν να δουλεύω γι'αυτό το δίσκο, και πίστευα ότι οι προηγούμενες demo εκτελέσεις και αυτές για την εκπομπή του John Peel ήταν πολύ καλύτερες. Ο Dave Allen ήταν πολύ καλός στο Strange Times, ειδικά για τον John. O John έγινε πολύ καλύτερος drummer αφού δούλεψε με τον Dave Allen.

 

Οι Chameleons ήταν πάντα ένα underground συγκρότημα. Παρ'όλο που η μουσική σας καθόρισε το post punk και την εξέλιξή του, η φήμη και η εμπορική επιτυχία ήρθαν αφού διαλυθήκατε. Πώς θεωρείς ότι θα είχε επηρεαστεί το γκρουπ αν όλα αυτά είχαν συμβεί στην ώρα τους; Πιστεύεις ότι αυτό ήταν, ας πούμε, άδικο ή είσαι ευχαριστημένος έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα;

M. Burgess: Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω ότι η μπάντα θα άντεχε να είναι παγκοσμίως διάσημη, θα είχαμε διαλυθεί πολύ νωρίτερα και δε θα είχαμε προλάβει να γράψουμε κάποια από τα κομμάτια μας. Στη ζωή μου πέρασα υπέροχα εξαιτίας των Chameleons, οπότε προσωπικά δε θα άλλαζα απολύτως τίποτα. Βγάλαμε τη μουσική μας, αυτό είναι το βασικότερο, ο κόσμος την άκουσε, δε με ενδιαφέρει καθόλου το πόσοι μας άκουσαν, ούτε ότι ποτέ δε γίναμε εξώφυλλο στο Rolling Stone. Εκτιμώ την ελευθερία μου, αυτό είναι το πολυτιμότερο πράγμα που αποκόμισα απ'όλα αυτά. Αν είχαμε γίνει διάσημοι σ'όλο τον κόσμο σαν τους U2, δε θα το είχα κερδίσει αυτό. Δε θέλω να με ακολουθούν παπαράτσι, ούτε να γράφουν για μένα τα ταμπλόιντ, δεν είμαι εδώ για να σώσω τον κόσμο από την υπερθέρμανση του πλανήτη ή να σώσω τα τροπικά δάση, και σε καμία περίπτωση δε θέλω να μένω δίπλα στον Noel Gallagher.

 

Μερικές ερωτήσεις για κομμάτια που πραγματικά θαυμάζω. Μήπως θυμάσαι για ποιο πράγμα ένιωθες τόσες ενοχές στο "Less than Human";

M. Burgess: ΧΑ! Ειλικρινά δε θυμάμαι, αλλά συνηθίζω να έχω ενοχές για ΤΑ ΠΑΝΤΑ, οπότε πραγματικά θα μπορούσε να είναι για ο,τιδήποτε...

 

Το "Paradiso" είναι πανέμορφο κομμάτι, που το στοιχειώνει ένα περίεργο μίγμα μελαγχολίας (στίχοι) και αισιοδοξίας (μουσική). Υπάρχει κάποια ιστορία ή μια συγκεκριμένη αφορμή πίσω απ'την ποίηση και την έντασή του;

M. Burgess: Πραγματικά όχι, τίποτα συγκεκριμένο. Έγραφα απλά για τη μαζοποίηση της κοινωνίας μας, ξέρεις, για το πώς χειραγωγούνται οι μάζες ώστε να μη σκέφτονται πια, σαν στρατός από ζόμπι, εθισμένους στην τηλεόραση ή στα ναρκωτικά ή στο sex, γενικά για το πώς χρησιμοποιούνται οι εξαρτήσεις μας ώστε να μας ελέγχουν, και λέω κατά κάποιο τρόπο ότι τελικά θα καταρρεύσουν όλα και θα μείνουν μόνο στάχτες (and only ashes remain in the end), όπως αιώνες πριν. Τα πλήκτρα στην αρχή είναι του Dave, μετά εγώ τα κόλλησα σε ένα ρεφρέν που στριφογύριζε στο κεφάλι μου για λίγη ώρα. Οι στίχοι μπήκαν στο τέλος.

 

Στο παρελθόν έχεις παίξει σε πολλά live, με τους Chameleons αλλά και άλλους συνεργάτες, μπροστά σε πολλά είδη ακροατηρίων. Πώς θα περιέγραφες την ατμόσφαιρα των συναυλιών σου τότε και πώς πιστεύεις ότι εξελίχθηκε στο χρόνο το κοινό σας και οι μουσικές φυλές που το αποτελούν;

M. Burgess: Τότε τα live κινούνταν μεταξύ απόλυτης αδιαφορίας σε κάποια μέρη και σχεδόν θρησκευτικής έκστασης σε κάποια άλλα, και σε κάθε απόχρωση του γκρι ενδιάμεσα. Οι διοργανωτές δεν μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν πως ένα συγκρότημα που δεν είχαν ξανακούσει, χωρίς καθόλου επιτυχίες, μπορούσε να κάνει sold out σε χώρους 500 ατόμων μέχρι 3000 όπως στην Ισπανία ή αλλού. Μάλιστα κάποιες φορές, όπως στο Newcastle ή σε άλλα μέρη, καταλήγαμε να παίζουμε μπροστά σε 50 άτομα. Όχι ότι είχε μεγάλη σημασία, μερικές απ'τις καλύτερες συναυλίες μας τις είχαμε κάνει σε κοινό 30 ή 50 ατόμων τότε. Πάντα είχαμε ένα μίγμα ποδοσφαιρικών τύπων με ξυρισμένα κεφάλια, φοιτητών και goths. Συγκεκριμένα μ'άρεσε πολύ η προσοχή που λαμβάναμε από τους goths, ειδικά των γυναικών, έχω μεγάλο φετίχ με τα ρούχα τους. Τώρα συμβαίνει το ίδιο, εκτός απ'το ότι έχουμε ένα εύρος στις ηλικίες, από άτομα 20 χρονών μέχρι αυτούς που γνωρίζουν το συγκρότημά μας από την αρχή του. Χαίρομαι βέβαια που έχουμε ακόμα κάποια απήχηση στη goth σκηνή. : )

 

Είμαι περίεργος να μάθω από τί όργανο βγαίνει εκείνος ο ήχος σαν σφύριγμα στο τέλος του "Less than Human"; Ακούγεται και στη μέση του "One Flesh".

M. Burgess: Είναι ένα παιδικό παιχνίδι, ένα κομμάτι πλαστικού σωλήνα με αυλάκια, που το περιστρέφεις γύρω απ'το κεφάλι σου και ο αέρας που το διαπερνάει φτιάχνει αυτόν τον ήχο. Είναι πιο δύσκολο να βρεις ένα τέτοιο σήμερα, αλλά όχι αδύνατο. Ο κιθαρίστας μας, ο Foxie, εμφανίστηκε με ένα τέτοιο στο Roadhouse το προηγούμενο καλοκαίρι, το γύριζε γύρω γύρω στη σκηνή όσο παίζαμε το "Less than human". Ήταν πολύ ωραία στιγμή. Είχαμε βρει ένα σε μια σκονισμένη γωνία του στούντιο όταν ηχογραφούσαμε το Here Today για μια συλλογή το 1981. Ο Lillywhite το χρησιμοποίησε στο b-side του "In Shreds" και έγινε κάτι σαν σήμα κατατεθέν μας, πάντα προσπαθούσαμε να το χρησιμοποιούμε τουλάχιστον μια φορά στους δίσκους μας, ακόμα και εκείνος που γράψαμε το 2001, το Why call it anything?, το έχει.

 

Υπάρχει κάτι για το οποίο θες απεγνωσμένα να γράψεις ένα κομμάτι, αλλά για κάποιο λόγο δεν το έχεις καταφέρει ακόμα;

M. Burgess: Βασικά όχι, δε λειτουργώ μ'αυτόν τον τρόπο. Ποτέ δεν ξέρω για ποιο πράγμα πρόκειται να γράψω από πριν. Δεν κάθομαι και λέω: «Λοιπόν θα γράψω ένα τραγούδι για το ένα ή για το άλλο». Απλά το αφήνω να έρθει, και μόνο αργότερα όταν έχει ολοκληρωθεί, μπορώ να αναγνωρίσω από τι προήλθε και σε τι αναφέρεται. Δουλεύω πολύ αυθόρμητα και ενστικτωδώς.

 

Το 2000 τα μέλη των Chameleons αποφάσισαν να επανενωθούν και να ξανανέβουν στη σκηνή. Πολλές post punk και new wave μπάντες έκαναν το ίδιο τα τελευταία 10 χρόνια (Echo and the Bunnymen, Pixies, Bauhaus, Blondie, Gang of Four, Blondie, Duran Duran etc.). Τι είδους λόγοι πιστεύεις ότι φέρνουν τα παλιά μέλη ξανά μαζί; Έχεις πάει σε συναυλία κάποιου συγκροτήματος απ'αυτά;

M. Burgess: Ναι είδα τους Bunnymen μια δυο φορές στην Ευρώπη. Δεν ξέρω, μάλλον απλά μας λείπουν οι παλιές μέρες, θέλουμε να διορθώσουμε τις παλιές φιλίες μας, να παίξουμε μουσική, και ξέρεις αυτή τη φορά να πληρωθούμε κανονικά. Δεν ήμασταν υποχρεωμένοι σε δισκογραφικές εταιρίες, ούτε συμβόλαια και τέτοια, οπότε ήταν λίγο σαν τις παλιές μέρες. Και υπήρχαν πολλοί άνθρωποι σ'όλο τον κόσμο που δεν είχαν δει ποτέ τους Chameleons ζωντανά.

 

Οι Chameleons ήταν ένα απ'τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων. Ποιο συγκρότημα απ'αυτά που επηρεάστηκαν από τη μουσική σας σου άρεσε περισσότερο; Υπάρχει κάποιο πρόσφατο άλμπουμ που άκουσες και βρήκες κάτι απ'τη μουσική σας σ'αυτό;

M. Burgess: Πολλοί λένε ότι βρίσκουν επιρροές στο ένα ή στο άλλο συγκρότημα. Προσωπικά, τις πιο πολλές φορές δεν καταλαβαίνω σε τι αναφέρονται, δεν ακούω αυτές τις επιρροές, οπότε δεν ξέρω. Ξέρω μόνο αρκετά γκρουπ που επηρεάστηκαν από τη μουσική μας γιατί το έχουν δηλώσει σε συνεντεύξεις, και συχνά εκπλήσσομαι. Ήταν μια συνέντευξη των Manic Street Preachers στο ραδιόφωνο του BBC, και μιλούσαν για ένα κομμάτι τους που είχε πολύ μεγάλες επιρροές από μας, κάτι που μου έκανε εντύπωση. Ακόμα και του παραγωγού της εκπομπής, που ήταν ο κλασσικός βλάκας του BBC, του θύμισε το "In Shreds". Ο Nick McCabe των Verve μου έστειλε τον πρώτο τους δίσκο με ένα όμορφο γράμμα όπου έλεγε πόσα πολλά σήμαινε η μουσική μας για αυτόν, ήταν κάτι πολύ ωραίο. Το κράτησα, και πολύ σύντομα έγινα μεγάλος τους φαν. Ο Liam Gallagher τραγουδούσε το "Is it Any Wonder" ενώ ανέβαινε να παραλάβει το βραβείο Brit Award, κάτι που με έκανε να γελάσω πολύ εκείνη την ώρα. Πιστεύω ότι η μόνη μπάντα που ξεχωρίζει και έχει δηλώσει την αγάπη του για τους Chameleons είναι οι Radiohead. Είναι μακράν το αγαπημένο μου συγκρότημα, το εννοώ ότι είναι υπέροχοι και με έκαναν ΠΟΛΥ περήφανο.

 

Από το 1987 που οι Chameleons διαλύθηκαν, συνεργάστηκες με διάφορους μουσικούς, όπως τον Yves Altana, συμμετείχες στο συγκρότημα The Sun and the Moon, έκανες τους Sons of God κλπ. Ποιο απ'όλα είναι το πιο αγαπημένο σου και θεωρείς πιο επιτυχημένο;

M. Burgess: Το πιο επιτυχημένο ήταν το Zima Junction, το οποίο με εκπλήσσει αν σκεφτείς ότι αποτελείται ουσιαστικά από 8 demo κομμάτια, κυρίως ακουστικά. Το αγαπημένο μου είναι το άλμπουμ Venus που κυκλοφόρησα με τον Yves, με το όνομα Invincible. Νομίζω είναι το πιο αγαπημένο μου απ'όλα τα άλμπουμ που έχω κάνει, συμπεριλαμβανομένων και αυτών με τους Chameleons, και απ'όλα αυτά τα project που έχω κάνει είναι το ΛΙΓΟΤΕΡΟ επιτυχημένο άλμπουμ από πλευράς πωλήσεων. Που δείχνει πόσα πολλά ξέρω.ΧΑ!

 

Πως προέκυψε η ιδέα για τους Chameleonsvox; Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για την απόφαση να παίξετε ζωντανά τα παλιά κομμάτια των Chameleons;

M. Burgess: Το έχω ξανακάνει όλα αυτά τα χρόνια. Έχω περάσει πολλές φάσεις, άλλες φορές χαιρόμουν που το έκανα , άλλες καθόλου. Ο John έκανε ένα δικό του ανάλογο tribute με το συγκρότημά του, με το όνομα John Lever's Second Skin. Ήμουν καθ'οδόν για την Αμερική, όταν μου ζήτησαν να κάνουμε μια συναυλία μαζί ενώ είχα ήδη αποφασίσει να δουλέψω με το όνομα Chameleonsvox, δηλαδή «τη φωνή των Chameleons». 1. γιατί αυτό ακριβώς είμαι και 2. γιατί έτσι ήταν ευκολότερο να βρω διοργανωτές συναυλιών και να εξασφαλίσω καλά live. Η συναυλία που δώσαμε τότε μαζί ήταν τόσο καλή που αποφασίσαμε να κάνουμε κι άλλες. Θα συνεχίσω να δουλεύω μ'αυτό το όνομα από δω και πέρα. Του χρόνου θα αρχίσω να ηχογραφώ καινούργιο υλικό για νέο δίσκο.

 

Πως νοιώθεις στη σκηνή ενώ ερμηνεύεις όλα αυτά τα πανέμορφα κομμάτια με τον παλιό σου φίλο τον John Lever; Πώς είναι η εμπειρία του να «βλέπεις» τον εαυτό σου να μεγαλώνει και να εξελίσσεται τραγουδώντας τα κομμάτια που είχες γράψει στην αρχή όλου αυτού του ταξιδιού;

M. Burgess: Είναι πολύ ωραίο, πραγματικά, είναι πολύ αναζωογονητικό γιατί παίζω με το συγκρότημα του John που έχουν ήδη μπασίστα, τον Ray, οπότε εγώ απλά τραγουδάω πιο απελευθερωμένος. Μπορώ έτσι να επικεντρώνομαι στην ερμηνεία των κομματιών, και να προσηλώνομαι σ'αυτήν χωρίς να ανησυχώ για το ότι πρέπει να συντονίζω τη μπάντα, είναι δική τους δουλειά πλέον. Προσθέτω επίσης κάποια πράγματα στα κομμάτια, μπορώ να αυτοσχεδιάζω ελεύθερα όποτε θέλω, να βάζω τον εαυτό μου μέσα στη μουσική όπως ακριβώς γινόταν όταν τη γράφαμε. Πάντα έβαζα τα φωνητικά ξεχωριστά από το μπάσο, και τώρα έχω τη δυνατότητα να κάνω το ίδιο και στις συναυλίες, κάτι το οποίο είναι υπέροχο. Το θέμα της ηλικίας δε με επηρεάζει, εκτός φυσικά από το ότι δεν μπορώ να πάρω τόσα ναρκωτικά όπως τότε. Τώρα πια δεν μπορώ να πάρω ΚΑΘΟΛΟΥ, δεν μπορώ να καπνίσω χόρτο, αλλά όπως βλέπετε αυτόν τον καιρό δεν το χρειάζομαι : )

 

Είναι η δεύτερη φορά που έρχεσαι στην Αθήνα. Θυμάσαι τίποτα από την προηγούμενη φορά το 2003; Ίσως να σου ξυπνάει κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις, παρ'όλα αυτά θυμάμαι ότι είχα ευχαριστηθεί το live σας. Είχατε παίξει το "Second Skin" με τη βοήθεια του κιθαρίστα του support συγκροτήματος, όπως και υλικό από το αξιόλογο Why call it anything?. Σε ενοχλεί που ο κόσμος σου ζητάει πάντα να παίξετε το "Second Skin";

M. Burgess: Ξέρω στ'αλήθεια ότι το Second Skin ήταν ένα απ'τα καλύτερα τραγούδια μας και ΠΑΝΤΑ ευχαριστιέμαι να το παίζω. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τότε. Υπήρχε εμφανώς πολλή πίεση. Είχα μια μέρα καιρό για να οργανώσω το show με τον Kwasi, το προσωπικό που ήταν υπεύθυνο για τον ήχο και όπως λες, κανα δυο παιδιά από το support συγκρότημα. Θυμάμαι να τους κοιτάζω όταν παίζαμε το Second skin, και ο ένας απ'αυτούς είχε δακρύσει όταν έπαιζε. Θυμάμαι ότι ο κόσμος που τελικά έμεινε για τη συναυλία ήταν πραγματικά υπέροχος, ένα ΥΠΕΡΟΧΟ, παθιασμένο κοινό, ήταν θερμοί και ανοιχτοί προς εμάς. Θυμάμαι ότι τα άτομα που γνώρισα τότε ήταν άψογοι άνθρωποι, πολύ πολιτισμένοι, φιλικοί και γενναιόδωροι. Μέναμε σε ωραίο ξενοδοχείο, παίξαμε σε έναν ωραίο χώρο, σε μια όμορφη πόλη. Ένοιωσα ότι η Αθήνα είχε πολλή ενέργεια και απλά ευχήθηκα να μπορούσα να μείνω τρεις ή τέσσερις μήνες εκεί. Όταν μας προτάθηκε να παίξουμε εκεί, ήταν μια ονειρεμένη συναυλία για μένα, γιατί μ'αρέσει να επισκέπτομαι την Ελλάδα, για τον πολιτισμό, τους ανθρώπους, το φαγητό. ΧΑ! Η συμπάθειά μου αυτή δεν άλλαξε επειδή τα μέλη του συγκροτήματος δεν ήρθαν. Ίσα ίσα ένοιωσα ακόμα πιο σίγουρος μετά απ'αυτή τη συναυλία. Είμαι ενθουσιασμένος που έχω τη δυνατότητα να παίξω εδώ με πλήρες συγκρότημα με το οποίο έχω δουλέψει, εύχομαι πραγματικά να είναι ένα ιδιαίτερο live. Το κοινό θα παίξει ένα σημαντικό ρόλο σ'αυτό. Τα άλλα μέλη της μπάντας δεν έχουν ξαναέρθει στην Αθήνα, και δεν ξέρουν τι ακριβώς να περιμένουν. Νομίζω ότι πρόκειται να ζήσουν ένα πολύ ευχάριστο σοκ. : )  

 

Τι θα πρέπει να περιμένει κανείς από τη συναυλία σας στην Αθήνα;

M. Burgess: Ένα σύνολο από μουσικούς που παίζουν τα κομμάτια των Chameleons με πολλή ενέργεια, πάθος και αγάπη γι'αυτά. Ελπίζω ότι θα είναι κάτι που ο κόσμος θα το θυμάται για πολύ πολύ καιρό...