Θαυμάζω αυτούς που συνεχίζουν να παρακολουθούν τις καινούργιες κυκλοφορίες της μουσικής που τους ενδιαφέρει, που βρίσκουν τρόπο να μετατρέπουν όλο αυτό το χαμό ονομάτων, εξώφυλλων, προσώπων και ενθουσιωδών κριτικών σε καλλιτεχνικές προτάσεις που τους αφορούν προσωπικά. Το να φτάνει στα αυτιά σου η μουσική ενός νέου γκρουπ από το Μόντρεαλ πιο εύκολα, ή το ίδιο εύκολα, με τη μουσική των παιδιών που κάνουν πρόβες 2 τετράγωνα παρακάτω απ'το σπίτι σου, ίσως είναι η χαρά της τεχνολογίας και της ισότητας. Τι Κυψέλη, τι Καναδάς, άλλες δύο καινούργιες σελίδες του bandcamp, πάτα play. Το τι επιβιώνει απ'όλα αυτά στα αυτιά και στην καρδιά του καθενός είναι μικρές όμορφες ιστορίες, αλλά γιατί αυτές δεν αυξήθηκαν ρε γαμώτο παρά τις αμέτρητες πλέον προτάσεις από όλο τον κόσμο; Τέλοσπάντων, αυτή η περήφανη γεροντίστικη εισαγωγή είναι για να περιγράψω κάπως την αξία της διαφορετικής ασφάλειας που νιώθεις όταν συναντάς ένα σύνολο τραγουδιών με το οποίο βρίσκεις αμέσως λόγους να δεθείς. Να το προσεγγίσεις λίγο αλλιώς, να σε τραβήξουν λιγότερο τα φαντεζί συνοδευτικά του, να φερθείς στις αδυναμίες του λίγο σαν να είναι και δικές σου.

Οι Cinemascope είναι ο Λεωνίδας Σκιαδάς, με γνωστή πορεία και σχέση στους πιο σκοτεινούς εναλλακτικούς ήχους, παρουσία στο ραδιόφωνο, djing σε σχετικά club και συναυλιακές διοργανώσεις. Τα τελευταία χρόνια βρήκε τις αφορμές να γράψει μουσική και να καταφέρει πριν λίγο καιρό να κυκλοφορήσει το Stains of love. Τώρα συνειδητοποιώ ότι αν ένας DJ, ραδιοφωνικός παραγωγός κλπ φτάσει να γράψει μουσική προκύπτουν ερωτήματα τύπου «πώς του ‘ρθε», «μα πού πάει» κλπ, ενώ το αντίθετο είναι εντελώς φυσιολογικό. Πρώτα απ'όλα, τόσα χρόνια θα χει βάλει αμέτρητα τραγούδια για να ακουστούν, από κάτω ο κόσμος να χορεύει σαν τρελός και από μέσα του να λέει στραβωμένος, σιγά αυτό το έγραφα και μόνος μου καλύτερα. Πλάκα κάνω, οι Cinemascope έχουν τα κομμάτια και τους στίχους τους να δείχνουν ότι η αγάπη τους για τη μουσική που αποτελεί βάση της ζωής τους, είναι αυτή που τους ανάγκασε να τη μοιραστούν. Όπως θέλουμε να συμβαίνει δηλαδή. Το μουσικό τοπίο είναι επίσης αυτό που θέλουμε να συμβαίνει, οι επιρροές του ήχου των Cinemascope είναι άλλο ένα ασφαλές μέρος να πιαστείς. Η ρομαντική κιθαριστική και ηλεκτρονική πλευρά της δεκαετίας του '80 συνοδεύει στίχους για τα όμορφα και τα δύσκολα μιας καθημερινότητας, την αγωνία ενός ανθρώπου σαν κι εμάς που αρνείται να την αποκαλέσει απρόσωπη. Το Stains of love  είναι ένας δίσκος που σε βάζει να κάτσεις να τον ακούσεις, σίγουρος ότι θα καταλάβεις τι έχει να σου πει.

Έχει να σου θυμίσει τον υπέροχο τρόπο του να ισορροπεί μια πολύ όμορφη δυναμική μελωδία σε έναν μελαγχολικό εύθραυστο ρυθμό με το Never understand. Τη σκοτεινή αγχωτική ατμόσφαιρα του εναρκτήριου Better days to come, τραγουδιού που ο dj Λεωνίδας, ξέροντας καλύτερα, ίσως το ταίριαζε με κάτι σαν το  Nightmares των A Flock of Seagulls, ή το Hurting των Tears for Fears. Τα θλιμμένα χορευτικά παραληρήματα των new wave επιτυχιών, την ονειρική πορεία του κλασσικού σκοτεινού ρυθμού του. Ανατρέξτε άφοβα σε αγαπημένα συγκροτήματα όπως οι Cure, οι Sad Lovers & Giants, οι Clan of Xymox. Οι τελευταίοι έχουν την τιμητική τους μιας και ο Ronny Moorings αναλαμβάνει τα φωνητικά του Five more minutes, φτιάχνοντας την ατμόσφαιρα των τελευταίων ηλεκτρονικών διαδρομών της μουσικής του.  Κιθάρες και synths, ωραίες μελωδίες, σε ένα σύνολο που θα σε πάει σε δικές σου ωραίες στιγμές αγαπημένων ήχων. Το Stains of love μοιάζει να δημιουργείται από κάτι παρόμοιο, από την ανάγκη κάποιου να εκφραστεί μέσα από ό,τι έχει αγαπήσει με τον τρόπο που τεχνικά ήταν δυνατό. Και το οτι δεν υπάρχουν άλλοι μουσικοί φαίνεται, και το ότι η τέλεια παραγωγή δεν ήταν ο στόχος, αλλά οι στιγμές του είναι εκεί, παρούσες, με τον ίδιο τρόπο που βρίσκονται σε άλμπουμ που σε καλούν να τα ψάξεις και να τους χαρίσεις μικρά κομμάτια της μουσικής που παίζει πίσω από στιγμές της ζωής σου.

Ο δίσκος των Cinemascope θα βρει τη θέση του. Καλεί το μουσικό παρελθόν χωρίς ενδοιασμούς για ηχητικές ομοιότητες και διαφορές, τα βρίσκει με σένα μόνο αν τα έχεις βρει κι εσύ με ό,τι περιλαμβάνεται στη γλυκιά σύγχυση που επικρατεί στα ακούσματα τόσων χρόνων. Μια μουσική τάξη αμέτρητων σκόρπιων ήχων και εμπειριών που αξίζει να την ανακαλύψεις και να γοητευτείς όταν, όπου και για όσο αυτή συναντά το δικό σου μπερδεμένο Stains of love.

Rating: 7,5 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος