Dubshit. Μου αρέσει περισσότερο από το πώς ακούγεται στο αυτί μου ο όρος dubstep ή 2-step. Αυτό το είδος έχει καταφέρει στα λίγα χρόνια ύπαρξής του να το ακούν άτομα που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα είχαν τίποτα κοινό -όσον αφορά τα μουσικά τους ενδιαφέροντα. Τώρα γιατί εμένα μου αρέσει να το ονομάζω dubshit και όχι όπως το έχουν ονομάσει... ίσως να μην μπορώ να δώσω και μία σοβαρή εξήγηση. Και ασφαλώς δεν το αποκαλώ με ειρωνικό τρόπο. Ίσως, αν ακούγατε το Summons να το αποκαλούσατε και εσείς έτσι από εδώ και στο εξής. Ίσως...

Ο Dan Richmond επέστρεψε. Οι Clubroot επέστρεψαν και το "III - MMXII" κυκλοφορεί ύστερα από δύο χρόνια μετά το επιτυχημένο "II - MMX". Πολύς κόσμος τον γνώρισε με την πρώτη του δουλειά, ακόμη περισσότερος με την δεύτερη και έτσι οι προσδοκίες τού κοινού μεγάλωσαν. Όλοι μας περιμέναμε να ακούσουμε τα νέα Physicality, Closure, Talisman και να αποθεώσουμε για ακόμη μία φορά τον νεαρό Άγγλο. Ναι...

Όλη αυτή η ιστορία μου θυμίζει εκείνες τις αμερικάνικες ταινίες, που ο πρωταγωνιστής πηγαίνει στο μπαρ και λέει στο μπάρμαν: «το γνωστό». Ή από την καθημερινή μας ζωή όπου δεν τολμάμε να πειραματιστούμε λίγο με το φαγητό μην και χαλάσει η γεύση που έχουμε γευτεί εκατοντάδες φορές. Κακό είναι αυτό θα μου πείτε; Όχι απαραίτητα θα σας απαντήσω. Αλλά σκεφτείτε -στο θέμα της τέχνης φυσικά- να βρίσκαμε μία φόρμουλα και να την αναπαρήγαμε.

Οι Clubroot, όπως και όλοι οι καλλιτέχνες από το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, προσπαθούν να αναπαραστήσουν με τον πιο παραστατικό τρόπο, τον αστικό τρόπο ζωής τής σύγχρονης νεοφιλελεύθερης κοινωνίας. Κατά την γνώμη μου το καταφέρνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Περιγράφουν δηλαδή αυτή την απομόνωση τού ατόμου από την κοινωνία, που το μεταμορφώνει σε ένα άβουλο, νευρωτικό, αμοραλιστικό ον, που αδιαφορεί για τα κοινά και μέσα από την εγωπάθειά του βγάζει όλες τις αρνητικές πτυχές τής σκέψης του. Στην Αγγλία, που δημιουργήθηκε η dubstep, τα παραπάνω φαινόμενα είναι πολύ πιο έντονα και έτσι όλα αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν με το όραμα να στήσουν την δική τους acid σκηνή -αφού στα τέλη του '80 και στις αρχές του '90 ήταν απλά βρέφη- θα βγάλουν είτε θυμό (Kryptic Minds), είτε αισιοδοξία (Synkro), είτε περισυλλογή (Clubroot), για να καταφέρει επιτέλους αυτή η κοινωνία να πετάξει τα δεσμά τού αυτισμού της.

Το "III - MMXII" δεν είναι η συνέχεια τού "II - MMX", αλλά ούτε και του πρώτου ομώνυμου άλμπουμ. Ακούγοντάς το όμως καταλαβαίνεις ότι είναι Clubroot, και χωρίς να έχει τις στιγμές που χαρακτήρισαν τα προηγούμενα δύο άλμπουμ. Ο Richmond βρίσκεται στο δικό του μονοπάτι και δημιουργεί ένα άλμπουμ 14 κομματιών που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο ρυθμός. Κάτι μας είπες τώρα θα πείτε! Dubstep χωρίς ρυθμό είναι σαν να λέμε ροκ χωρίς κιθάρα. Ασφαλώς, αλλά η διαφορά είναι ότι εδώ έχει δώσει μεγάλη έμφαση στον τομέα των κρουστών και με οδηγό λοιπόν τον ρυθμό που δημιουργούν, συνθέτει ένα αμάλγαμα ήχων το οποίο μεταφράζεται διαφορετικά σε κάθε ένα από τα κομμάτια. Στο Garrison η tribal διάθεση δίνει την θέση της στις dubstep φόρμες τού Left-Hand Path, και το Untitled μας φέρνει στο μυαλό το μνημειώδες Closure, πώς θα ακουγόταν με λιγότερα bpm. Στο εισαγωγικό κομμάτι τού άλμπουμ Ennio's Eden, μία εποποιία που ακούγοντάς την σου δημιουργείται η εντύπωση ότι από κάπου θα εμφανιστεί ο Roy Batty από το Βlade Runner, θα σκεφτόμαστε ότι ο φουτουρισμός είναι σε παράλληλη τροχιά με το παράδοξο. Ίσως όμως το Faith In Her να είναι το κομμάτι τού άλμπουμ και αυτό που γενικώς χαρακτηρίζει από μόνο του τον ήχο τού καλλιτέχνη με τα μελωδικά περάσματα και τα κοψίματα που έχει, αλλά το αντιεμπορικό Summons θα κλέψει την παράσταση σε έναν πιο έμπειρο ακροατή. Το κομμάτι αυτό δεν είναι Clubroot -παρόλο που έχει στοιχεία του ήχου του- αλλά Kryptic Minds με ολίγον Scorn. Αν τα κρουστά ακουγόταν πιο στακάτα, θα νόμιζε κανείς ότι ο Mick Harris πρέπει να συμμετείχε στην παραγωγή. Με λίγα λόγια... dub. Και όπως έγραφα και στον πρόλογο: dubshit.