Clubroot - II-MMX

01. Orbiting / 02. Waterways / 03. Dry Cured / 04. Sjambok / 05. Toe To Toe / 06. Whistles & Horns / 07. Running On Empty / 08. Physicality / 09. Dust Storm / 10. Closure / 11. Cherubs Cry

11 May 2010 - Lo Dubs

Ως παλιός αναγνώστης του αγγλικού περιοδικού Wire, μου άρεσε που οι συντάκτες του δεν βαθμολογούσαν τα εκάστοτε άλμπουμ στις κριτικές τους. Κάπως έτσι λειτουργώ και εγώ με την σειρά μου στα τριάμισι χρόνια που βρίσκομαι στο postwave. Αναφέρομαι σε αυτό το θέμα των «βαθμολογιών», γιατί  πολλές φορές το μάτι μας πηγαίνει κατευθείαν στον βαθμό και αγνοούμε εν πολλοίς το τι έχει γραφτεί, ακυρώνοντας έτσι, τόσο την προσπάθεια του συντάκτη, όσο και αυτή του καλλιτέχνη -κυρίως. Φυσικά, τα παραπάνω δεν είναι κάποια μομφή στους συντάκτες που βαθμολογούν, αλλά η παρατήρηση στρέφεται κυρίως προς τους αναγνώστες, και λιγότερο προς τους συντάκτες, που μερικές φορές αυτά που γράφουν, δεν συμβαδίζουν με την βαθμολογία. Και φτάνω στο καίριο ερώτημα... Θα τα καταφέρω και αυτή την φορά να μην βαθμολογήσω;

Είναι τόσες πολλές σκέψεις που έχω για αυτό το άλμπουμ, που ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Μία κατάσταση εντροπίας και ανυπομονησίας, με εμποδίζουν να ξεκινήσω με τα καθιερωμένα κλισέ μιας κριτικής. Θα προσπαθήσω παρ' όλα αυτά να ξετυλίξω το μίτο της Αριάδνης και να γράψω μία σκέψη, μία πρόταση, μία λέξη, που να με βοηθήσει να απελευθερώσω, αν όχι όλα, έστω ένα δείγμα από αυτά που έχω στο μυαλό μου.

Burial. Ναι, τώρα κάτι γίνεται. Μάιος 2006. Η μυστηριώδης περσόνα, που ακούει στο όνομα William Bevan, κυκλοφορεί το ομότιτλο άλμπουμ του από την Hyperdub. Ένα νέο είδος ξεπροβάλει σιγά σιγά από τον «νησί» -αν κάνατε έστω και μία σκέψη για την τηλεοπτική σειρά, το έχετε κάψει- με το όνομα dubstep. Όλα τα παραπάνω όμως, κινούνται σε πολύ underground κύκλους. Μέχρι που ο εν λόγω κύριος, κυκλοφορεί το Untrue. Αυτό που ήταν λοιπόν underground, γίνεται πλέον hype. Διάφοροι θα ξινίσουν που ο William Bevan δεν δίνει live παραστάσεις, δεν βρίσκεται κάποια φωτογραφία του, και γενικότερα με την low profile γραμμή που κρατάει. Θα τον κατηγορήσουν για όλα αυτά -σιγά μην τον αφήναν- ό,τι τάχα μου, όλα είναι μία «δήθεν» στάση, απλά για να πουλήσει περισσότερο. Δεν το συνεχίζω, είναι γνωστό άλλωστε ότι ο «καλοπροαίρετος τύπος» βρίσκει συνεχώς μία εξήγηση για να δικαιολογήσει κάτι που δεν του «κάθεται» καλά, ενώ είναι τόσο απλό σε αρκετές περιπτώσεις. Μου θυμίζει όλους αυτούς που έγραψαν την επίσημη ιστορία...

Clubroot. Ιούνιος 2009. Το ομώνυμο άλμπουμ αυτού του συγκροτήματος κυκλοφορεί από την Lo Dubs και δεν ακούγεται κάτι συνταρακτικό για αυτόν τον φερέλπη νέο από το Hertfordshire -εξαιρούνται οι underground κύκλοι που το αποθεώνουν στα διάφορα φόρουμ του χώρου. Μάιος 2010 και οι Clubroot θα κυκλοφορήσουν την δεύτερη δουλειά τους, με τίτλο II - MMX. Ο μουσικός τύπος θα αρχίσει να γράφει για το alter ego των Burial. Στην συνέχεια θα δημιουργηθεί από το πουθενά μία άτυπη κόντρα μεταξύ των δύο αυτών projects. Μέχρι που θα φτάσουμε στο σημείο να γράφουν για αντιγραφή της στρατηγικής του νέου, από τον παλιό. Δεν δίνει live, δεν θέλει να μιλάει συνέχεια -ε τι να κάνουμε, δεν είναι κα ο Bono- δεν τον έχουμε δει πώς είναι... Μέχρι που το μοναδικό μέλος των Clubroot, δίνει μία συνέντευξη, βάζοντας στην θέση του τον κάθε «αμερόληπτο» δημοσιογράφο. Ο Dan Richmond αυτοσυστήνεται, λέγοντας ότι είναι 25 ετών, ζει στο St Albans του Hertfordshire, και φτιάχνει μουσική εδώ και 5 / 6 χρόνια. Στην διάρκεια της μέρας, απασχολείται στην οικογενειακή επιχείρηση (Design & Build Company) και η βασική του επιρροή, όσον αφορά την μουσική του έμπνευση, είναι η ίδια η ζωή. Τόσο απλά, τόσο όμορφα -για εμάς φυσικά, γιατί οι άλλοι ξενέρωσαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί δεν έχει ακούσει μουσική. Το αντίθετο μάλιστα. Jungle, drum n' bass, γενικότερα αυτή η rave διάθεση που υπήρχε στο Ηνωμένο Βασίλειο, στις αρχές των 90's. Για να εξελιχθούν όλα αυτά τα παιδία που έτρεχαν σε κάθε rave party, σε εκπροσώπους του σημερινού dubstep. Burial, Kryptic Minds, Scuba, Kode 9...

Το ΙΙ - MMX είναι ένα άλμπουμ, που σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη του στιγμή. Το Orbiting ακούγεται τόσο επιβλητικό και μεγαλοπρεπές, που ήδη ο ακροατής θα αισθανθεί να κατακλύζεται συναισθηματικά. Και εκεί που αναρωτιέται ότι τώρα θα επανέλθει, ξεκινάει το Waterways με τα επικά φωνητικά αλά Lisa Gerrard και τον ρυθμό να λικνίζει σώμα και ψυχή. Απόλαυση. Η εφευρετικότητα του Richmond, δεν σταματάει όμως εδώ. Το Whistles & Horns, μας πηγαίνει χρόνια πίσω για να θυμηθούμε τους καλούς Orbital. Πραγματικά, είναι αστείο -απλά δεν θέλω να γράψω ότι έχω εντυπωσιαστεί- που έχει καταφέρει να γράψει τόσα καλά κομμάτια! Όταν ρωτήθηκε να περιγράψει τον ήχο του, η απάντησή του ήταν η εξής: "Dreamy bass heavy space music around the 140 [bpm] mark". Αν σας εξιτάρει αυτή η περιγραφή ή για κάποιον λόγο αμφιβάλετε, ακούστε το Psysicality. Και φυσικά να μην ξεχάσω το Closure. Ό,τι είναι το Archangel για τους Burial, είναι και το Closure για τους Clubroot.

Μετά από όλα αυτά που διαβάσατε -για να επανέλθω στον πρόλογο- θέλετε και νουμεράκι στο κάτω δεξιό μέρος του κειμένου για να βγάλετε ασφαλή συμπεράσματα; Χμμ... δε νομίζω να προδώσω τις αρχές μου...

 {youtube}SM-8rcAlqCc{/youtube}