What the fuck is wrong with... Αndy...
Kάπως έτσι θα αρχίσω την κριτική, που όπως σωστά καταλάβατε θα είναι αρνητική για το τελευταίο δημιούργημα των Combichrist ή, αν προτιμάτε, του  Andy La Plegua. Έχοντας ακούσει το νέο album κάποιες φορές μια λέξη μόνο έχω να πω: απογοήτευση. Πως αυτός ο ταλαντούχος άνθρωπος συνέθεσε κάτι τόσο ανέμπνευστο? Του τελειώσαν οι ιδέες? Έχασε το ταλέντο του? Ή μήπως, πολύ απλά, κουράστηκε από το τρέξιμο και από τα πολλά του project και ήρθε η ώρα να κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα για να ηρεμήσει..?

Για το What The Fuck Is Wrong With You People? τώρα, να αρχίσω από τα θετικά. Mάλλον καλύτερα από Το θετικό, γιατί περί ενός πρόκειται...Το Get your body beat (που όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν είναι καινούργιο καθώς έχει κυκλοφορήσει σαν single από τον Ιούνιο) είναι το καλύτερο track του album! Αυτό πιστεύω τα λέει όλα. Από εκεί και πέρα, είναι απίστευτο το πόσο βαρετό είναι το WTFIWWYP στο σύνολο του και από αυτή την άποψη η ακρόαση του ήταν μια έκπληξη... Σκεφτόμουν «δεν μπορεί, το επόμενο κομμάτι θα είναι πραγματικός καταπέλτης, με δυνατά beat, ξεσηκωτικά synth, δηλαδή κλασσικό Combichrist album.» Eπί ματαίω όμως περίμενα...
Τα φωνητικά του Αndy σε όλα τα κομμάτια αντί να σε πωρώνουν, σε κουράζουν, σε σημείο που αναρωτιέσει για ποιόν ακριβώς λόγο γκαρίζει όλη την ώρα... Επιπλέον λείπει η κλασσική Combichrist ενέργεια από όλα σχεδόν τα κομμάτια. Εκείνη η ενέργεια που μεταδίδεται στο dancefloor και σε κάνει να θέλεις να χτυπηθείς και να χορέψεις,
Αυτό που έγινε με τόση επιτυχία στο The Joy Of Gunz (2003) και κυρίως στο Everybody Hates You (2005), εδώ φαντάζει εξωπραγματικό. Ακόμη και κομμάτια που ακούγονται αρκετά ενδιαφέροντα στην αρχή τους (όπως το Βrain bypass ή το Are you connected ) καταλήγουν απίστευτα βαρετά. Μήπως φταίει που τα περισσότερα tracks είναι μεγαλύτερα στην διάρκειά τους απ’ όσο έπρεπε? Μήπως το ότι ο Αndy επαναλαμβάνει τα ίδια lyric lines συνεχώς σε σημείο που θες να πατήσεις skip για να απαλλαγείς? Θα μου πείτε, τα lyrics δεν είναι και το πιο δυνατό σημείο των Combichrist, αλλά εδώ πλέον σε συνδυασμό και με τα υπερβολικά vocals του Andy καταλήγουν σε σπάσιμο νεύρων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Electrohead, το δεύτερο ίσως πιο ενδιαφέρον track (επίσης και καθόλου τυχαία ήδη γνωστό από το καλοκαίρι μέσα από τη συλλογή Industrial For The Masses vol 3). Το νέο mix είναι πιο δυνατό και τα κόψιματα με το “pretty pictures like you” γέμισμα ενδιαφέρουσα προσθήκη αλλά και πάλι γκαρίζει. Τα ίδια και τα ίδια. Για έξι λεπτά.

Είχα ξεκινήσει γράφοντας πολύ περισσότερα αλλά όσο το ακούω καταλήγω οτι, δεδομένου του χαμηλού επιπέδου του album και σε αντιπαράθεση με το υψηλό επίπεδο των προσδοκιών εξαιτίας του ονόματος, απλά δεν αξίζει τον κόπο. Δεν θα αναλύσω το κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει λόγος. Ίσως αν αυτή ήταν μια κυκλοφορία από ένα νέο όνομα στο χώρο, η κριτική να ήταν πιο ήπια, αλλά εδώ μιλάμε για τους Combichrist και τον Andy La Plegua. Οπότε οι προσδοκίες μας ΠΡΕΠΕΙ και ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να είναι υψηλές. Δεν μπορώ να καταλάβω ούτε καν σε ποιους απευθύνεται... Ακόμη και οι πιτσιρικάδες fan(atic)s του συγκροτήματος δύσκολα θα το  ακούσουν πάνω από 2 φορές και, φυσικά, δεν θα ξεχωρίσουν κάποιο κομμάτι. Τουλάχιστον κάποιο που θα πάρει τη θέση ενός από τα παλιότερα hits των Combi.
Ούτε και το 2ο cd που υπάρχει στην Limited Edition αξίζει παραπάνω σχολιασμού. Απίστευτα βαρετό και μονότονο TBM... Το μοναδικό ενδιαφέρον το παρουσιάζει το τελευταίο κομμάτι (feat. Waste), χωρίς όμως να είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Εν κατακλείδι, ένας δίσκος που είτε τον ακούσετε, είτε όχι, δεν θα χάσετε κάτι. Ίσως το χρόνο και τα χρήματά σας... Χωρίς καμιά αμφιβολία πρόκειται για το χειρότερο album των Combichrist, και το χειρότερο του κ.Andy και των project του γενικότερα.

Δημήτρης Λάμπρης

*** Και δυο λογάκια ακόμη σε μια καθαρά *γυναικεία* προσπάθεια κατανόησης και δικαιολόγησης του καλλιτέχνη που δυστυχώς και αναμφίβολα μας απογοήτευσε:

Το νέο Combichrist ήταν πολυαναμενόμενο και o Andy το γνώριζε πολύ καλά αυτό (άγχος δηλ.). Οι προυποθέσεις εξαιρετικές βέβαια... Αφού αυτοανακηρύχθηκε εμπνευστής και άρχοντας γενικότερα του TBM, στέφθηκε βασιλιάς των underground dancefloors (from the people), είχε 2 και 3 items ταυτόχρονα στο top 10 των κυριότερων εξιδεικευμένων online δισκοπωλείων και ένα tour με τους KMFDM το οποίο πήγε “ridiculously well” και τους κέρδισε πολλούς καινούριους fans στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κάπου ανάμεσα σε αυτά παντρέυτηκε και άνοιξε σπίτι και μετακόμισε στην Αμερική.
Αυτό το τελευταίο, πέρα από κουτσομπολίστικο, θεωρώ πως έχει και κάποια επιπλέον σημασία στην περίπτωση μας, δηλ για το WTFIWWYP. Εξακολουθώ να μην αμφιβάλλω για το ταλέντο του, το άκουσμα και μόνο των πρώτων samples επιβεβαίωσαν ότι "he's still got the beat" που λέμε. Το θέμα, πάντα και παντού όμως, είναι πως το χρησιμοποιείς...

‘Οπως εξακολουθώ να πιστέυω οτι η Γερμανία είναι καλύτερο μουσικό χωνευτήρι από οποιαδήποτε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι επιρροή και το περιβάλλον παίζουν το ρόλο τους υποσυνείδητα ή όχι. Η στροφή -ή ίσως το ξεκαθάρισμα στη θεματολογία- δείχνουν πάλι προς τα εκεί. Θα προτιμήσω πάντως τις ελάχιστες αμφιθυμίες των πρώτων δίσκων από την ακατάσχετη πολυλογία για κλισέ του τύπου PG και NC ratings, ψευδο-αντίδραση και in your face καταστάσεις. Η προσπάθεια να πάνε τα φωνητικά over the edge απέτευχε παταγωδώς και κρίμα γιατί ήταν διαχωριστικό trademark των Combi, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα groups. Υπάρχουν κάποια στοιχεία IOC και Panzer AG ερμηνείας αλλά όλα υπερκαλύπτονται τελικά από το «γκάρισμα» όπως πολύ πετυχημένα χαρακτηρίστηκε. ‘Οπως επίσης υπάρχουν και ενδιαφέροντα μουσικά στοιχεία, καλές συνθέσεις και synth-lines, δυνατά μπάσα και samplάκια αλλά λείπει αυτό που πιο πάνω αναφέρεται σαν ενέργεια και προσωπικά θα χαρακτήριζα focus, αυτοσυγκέντρωση.

Αν ξεκίναγα την κριτική θα το έκανα λίγο διαφορετικά. That fuckin' Viking is one smart son of a bitch... O Andy το έχει παίξει πολύ καλά το παιχνίδι μέχρι σήμερα. Αφού στράβωσε η δουλειά με τους Icon Of Coil, έπιασε μία τάση στην ηλεκτρονική μουσική και στα clubs που του άρεσε και του πήγαινε και δεν ήταν τόσο γνωστή στον EBM/industrial χώρο, την διάνθισε και προσάρμοσε κατάλληλα και με επιτυχία. Τώρα και όσο αρχίζουν να πληθαίνουν οι ακόλουθοι του TBM δείχνει και πάλι να διαχωρίζει τη θέση του. Το κατά πόσο και τι θα πετύχει θα το δείξει ο χρόνος. Κρίμα που δεν κατάφερε να απαντήσει τις ερωτήσεις που στάλθηκαν πριν την πρόσφατη συναυλία, ίσως δίνονταν και κάποιες απαντήσεις για τα παραπάνω. Στο σύνολο του έχει αφήσει το κοινό μουδιασμένο το WTF και η έλειψη on-line "επίσημου" σχολιασμού είναι ενδεικτική.

  Μαρία Καραγκούνη

 Rating: 5,5 / 10

Lim.ed. bonus disc tracklist: 
01. God Warrior                                        
02. Dead Again                                          
03. Verdammt                                            
04. AM                                                  
05. Dawn Of Man                                         
06. Jack Torrance                                       
07. Another Corpse Under My Bed                         
08. Body:Part                                        
09. HAL 9000                                            
10. Shut Up And Blead (Feat WASTE)