Για αρχή θα σας πω ότι μου αρέσει πολύ η συχνότητα με την οποία βγαίνουν νέα άλμπουμ από τη γαλλική Prikosnovenie...ούτε πολύ σύντομα ούτε σπάνια.

Ως προς την ακρόαση αυτού του άλμπουμ προτείνω ως ώρα, την ανατολή μιας οποιασδήποτε μέρας σε κάποιο εμπνεύσιμο για εσάς μέρος και να είστε ‘ανοιχτοί' στο μυαλό και την ψυχή σας για όσα σας πουν οι φωνές και η μουσική των Corde Oblique...

Αυτό το άλμπουμ, το τέταρτο κατά σειρά του Riccardo Principe από την Ιταλία και των πολυάριθμων φίλων του επιφυλάσσει αρκετές εκπλήξεις στους ακροατές του, αφού είναι το αποτέλεσμα σύμπραξης σημαντικών μουσικών όπως των Daemonia Nymphe, του Duncan Patterson από τους Anathema και του τραγουδιστή των Ashram Sergio Paranella. Μαζί με όλ' αυτά φανταστείτε και λίγες νότες από Radiohead. Αυτό το άλμπουμ αν ήταν στοιχείο της φύσης, θα ήταν το νερό, με τα τραγούδια να δρουν παρηγορητικά όσο και παρακινητικά, αντιστοιχώντας στις αλλαγές της ροής του και της εγγενούς δυναμικής της.

Αρκετά με τις παρομοιώσεις όμως, φανταστείτε σας παρακαλώ τα εξής...γεύση πικραμύγδαλων στο στόμα, μελωδικά ακούσματα και ρυθμικά γυρίσματα που παραπέμπουν ευθέως σε χορούς δερβίσηδων και μαινάδων, στον απόηχο ενός κομματιού των Placebo και λίγο πριν την καίρια φωνητική εμφάνιση του Σπύρου Γιασαφάκη των Daemonia Nymphe, στο ανατριχιαστικό Crypta Neapolitana.Όσο για την τοπολογία των τραγουδιών, φανταστείτε άγρια φυσικά τοπία με πολλά χρώματα και ροές.

Τι κάνει τη μουσική κάθε άλμπουμ ξεχωριστή?

Δε θα ακούσετε άγριες κιθάρες, ούτε synth, ούτε προηχογραφημένους ήχους, ούτε keyboards αλλά πιάνο, διάφορα τύμπανα, διάφορα μπάσο, διάφορα περίεργα κρουστά , φλογέρα, κίθαρις, κλασσική και ακουστική κιθάρα, τύμπανα, ιρλανδικό μαντολίνο και κλαρινέτο. Όλα αυτά σε πετυχημένη ενορχήστρωση που ενισχύει το ρόλο του κάθε οργάνου και τονίζει την αντίθεσή του με τις φωνές. Οι στίχοι (εκτός του κομματιού των Radiohead φυσικά) είναι του Riccardo Principe. Πρόκειται για 15 αργά κομμάτια από άποψη ρυθμών, μικρά σε διάρκεια έτσι ώστε το άλμπουμ να μην κουράζει και τα οποία το μόνο που δε θα κάνουν είναι να σας προξενήσουν αρνητικά ή δυσάρεστα συναισθήματα τόσο στιχουργικά όσο και συνθετικά. Θα αναγνωρίσετε τα μοναδικά στοιχεία όλων των συγκροτημάτων που αντιπροσωπεύουν όσοι συμμετέχουν σ'αυτό το άλμπουμ και στο τέλος θα είστε ‘ελαφρύτεροι' συναισθηματικά απ' ό,τι τη στιγμή που ακούσατε το πρώτο κομμάτι, ‘A hail of bitter almonds'. Οι μουσικές επιδράσεις του άλμπουμ είναι ποικίλες αλλά για να απλοποιήσω λίγο τα πράγματα και να καταλάβετε τί περίπου θα ακούσετε έχω να παρατηρήσω τα εξής: Οι έντονα αναγνωρίσιμες μουσικές επιρροές είναι η παραδοσιακή ναπολιτάνικη (που έτσι κι αλλιώς έχει ποικίλες μουσικές επιδράσεις που περνούν και από την Ελλάδα) και η κέλτικη μουσική κυρίως στο είδος της μπαλάντας. Δεν είναι επίσης απαρατήρητη η επιρροή στοιχείων του αρχαίου ελληνικού δράματος σε ό,τι αφορά στο χαρακτήρα των ερμηνειών. Θεωρώ πως ολόκληρο το άλμπουμ προσομοιάζει τελικά στο αποτέλεσμα που δίνει ο ‘Χορός' στις αρχαίες τραγωδίες. Τέλος, όλα τα όργανα και ειδικά οι κιθάρες, παίζονται με εξαιρετική δεξιοτεχνία όπως μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει ακούγοντας τη μουσική πιο προσεκτικά.

Τι είν'αυτό που καθορίζει την μουσική ατμόσφαιρα ενός άλμπουμ?

Αιθέρια γυναικεία φωνητικά σε πολλά κομμάτια σε αντιδιαστολή με αντρικά φωνητικά τα οποία ταιριάζουν τόσο πολύ μαζί, που το άκουσμα είναι κάτι καλύτερο και από τους καθαρούς ήχους που ακούμε στη φύση. Κάτι πιο απαλό κι από χάδι...αν υφίσταται κάτι τέτοιο. Ειδικά στα ‘Arpe di vento' και ‘Le piccole cose' οι Floriana Cangiano και Caterina Pontradolfo συνοδεύονται από γλυκές μελωδίες από βιολί το οποίο κυριαρχεί μαζί με μεθυστικά τύμπανα και κρουστά στο παρασκήνιο. Όλα αυτά μεταμορφώνουν κομμάτια με σχετικά αδιάφορο μουσικό θέμα σε ρυθμικά παιχνιδιάρικα εναύσματα για ακατάπαυστους απελευθερωτικούς στροβιλισμούς. Στο ίδιο στυλ παρ'ό,τι μετά το πρώτο λεπτό παραπέμπει σε διάφορα άλλα σχήματα της Prikosnovenie, κινείται το ‘Paestum'. Η αιθέρια, λιγότερο αγωνιστική , εμβατηριακή και λυπητερή εκδοχή κομματιών όπως το ‘La Ballata dell' ardito' των Ianva ή το ‘ Il passo dell'esule' των Egida Aurea, μοιάζει να είναι το ‘La madre che non c'è' κι αυτό το αναφέρω για να ξεσηκώσω το κοινό της ιταλικής neofolk μουσικής να ακούσει τα κομμάτια σε αντιπαραβολή. Άλλωστε δεν είναι άγνωστη η έντονη παρουσία των χαρακτηριστικών του αντάρτικου τραγουδιού στην ιταλική μουσική παράδοση η οποία και το εισήγαγε.

Τα highlights του άλμπουμ είναι σίγουρα η διασκευή του ‘Jigsaw falling into place' των Radiohead με το ρυθμό του κομματιού να ακούγεται από βιολί pizzicato ενώ συμβαίνουν μουσικές διακοπές της ροής του ρυθμού με αργά και ήρεμα μέρη. Τη βασική μελωδία αναλαμβάνει η φωνή της Caterina Pontrandolfo η οποία άξια διατηρεί και ενισχύει όλες τις δυναμικές του αρχικού κομματιού. Το αξιόλογο στοιχείο της επέμβασης βρίσκεται στη μουσική απόδοση και τo διαφορετικό παίξιμο του βιολιού χωρίς δοξάρι.

Το δεύτερο καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ κατά την προσωπική μου άποψη είναι το ‘Crypta Neapolitana' όπου η φωνή του Σπύρου Γιασαφάκη αλλάζει το χαρακτήρα που διαφαίνεται από τις πρώτες του νότες και του προσδίδει δυναμική με εκρηκτικά χαρακτηριστικά μετά το πρώτο 1 1/2 λεπτό. Η διάθεση του κομματιού αλλάζει με μια ξαφνική αλλαγή τονικότητας και ρυθμών τόσο στη μουσική όσο και στα φωνητικά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα προσωπικά να ακούω το κομμάτι τουλάχιστον 5 φορές σε κάθε ακρόαση του άλμπουμ. Το ταυτόχρονο άκουσμα των δυο φωνών (αντρική και γυναικεία) σε αντιπαραβολή είναι εξαιρετικό. Θεωρώ συνειδητή την συναισθηματική εγρήγορση που δημιουργεί αυτό το κομμάτι σαν να θέλει να μας αποσυντονίσει με μια υποβόσκουσα δύναμη που μας κάνει να θέλουμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας στιγμιαία με όποιο τρόπο μπορούμε!

‘Le piccole cose' ή αλλιώς... το ιδανικό άκουσμα για στιγμές που όλοι χρειάζονται  κάτι να τους παρηγορήσει για πράγματα άφατα! Στην τελευταία λέξη των στίχων ένα συναίσθημα σαν αυτό στην ανατολή μιας μέρας. Κατά τα υπόλοιπα η μουσική του άλμπουμ και οι ‘ζεστές' φωνές όλων, δημιουργούν τελικά ένα αίσθημα οικειότητας με όλους τους μουσικούς , λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο.

Τυχαία αν και όχι τόσο, ανακάλυψα πως ο Mallarmé άθελά του εκφράζει σε λίγους στίχους ό,τι προσπαθεί το άλμπουμ με τόσες νότες...