Covenant - Modern Ruin
Covenant - Modern Ruin
1. Modern Ruin / 2. Lightbringer (with Necro Facility) / 3. Judge of My Domain / 4. Dynamo Clock / 5. Kairos / 6.The Beauty and the Grace / 7. Get On / 8.Worlds Collide / 9. In the Night / 10. Beat the Noise / 11. The Road
January 2011 - SPV / Metropolis
Πέντε χρόνια. Covenant, δικό σας ήταν το δεύτερο δισκάκι που αγόρασα. Συνηθίζατε να βγάζετε άλμπουμ κάθε δυο χρόνια σαν καλά κουρδισμένη μηχανή, και μετά μας βάλατε να περιμένουμε πέντε ολόκληρα χρόνια. Μεσολάβησαν πολλά: ένα μέλος έφυγε, ο τραγουδιστής Eskil έπινε περισσότερο απ' όσο έπρεπε και η τριβή με τον Joakim ήταν εμφανής. Χρειάστηκε να έρθει ο «αρχιτέκτων» Daniel Myer για να ξαναπάρει μπρος η μηχανή, αλλά και τότε έπρεπε να ξεπεράσετε τις περιπέτειες της εταιρείας σας. Κάποιοι ακροατές σας έφυγαν, κάποιοι περιμένουν, κάποιοι θα σας πρωτοανακαλύψουν τώρα - και πέντε χρόνια είναι τρομακτικά πολλά για ένα συγκρότημα που μας έχει συνηθίσει σε σημαντικές αλλαγές σε κάθε άλμπουμ. Είναι δύσκολο να ξέρουμε τι να περιμένουμε.
Lightbringer (with Necro Facility)
Νόμιζα ότι εγώ ήξερα πώς θα είναι ο νέος σας ήχος - και όμως, το πρώτο single με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Δεν περίμενα αυτό το ραπάρισμα των Necro Facility, και όμως άρχισα αμέσως να χορεύω στο δωμάτιο. Ήξερα ότι θα το έβγαζα καλύτερο single του 2010, πριν συνειδητοποιήσω πόσο αργό είναι.
Και η έκδοση του άλμπουμ - σαφέστατα όχι η αγαπημένη μου - είναι ακόμα πιο αργή. Οι Covenant παίζουν με τις προσδοκίες μας: σε μια περίοδο που όλοι σχεδόν αυξάνουν τους ρυθμούς στο industrial, αυτοί, μεγαλώνοντας, μας δείχνουν ότι μπορούν να φτιάξουν έναν χορευτικό δυναμίτη σε λιγότερα από 120 bpm. Οι αναφορές στους ρυθμούς της r'n'b σίγουρα ξενίζουν, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και οι DAF είχαν παίξει και με αυτούς τους ρυθμούς. Δεν θα σας κουράσω άλλο: θα πρέπει να έχετε ήδη ακούσει το κομμάτι, παρά τη χλιαρή προώθηση της καταρρέουσας SPV.
Judge of My Domain
Can I really be me?
Πολύ πρωτότυπο και έξυπνο το lightbringer, αλλά στις πρώτες ακροάσεις ίσως τρομάξει τους φανατικούς του είδους: για αυτό ακολουθείται από ένα πόνημα καθαρότατου EBM, που μοιάζει να βγήκε από έναν τσελεμεντέ γραμμένο από τους Front 242 την εποχή του Geography. Το μπάσο και οι έξυπνοι ήχοι έχουν την υπογραφή ενός Simonsson, ενός Montelius και ενός Myer, και έτσι όχι μόνο φέρνουν το είδος στον 21ο αιώνα, αλλά και το εμπλουτίζουν με ένα υπέροχο μελωδικό ρεφραίν.
Dynamo Clock
«Ναι μου άρεσαν οι Covenant. Ρε συ, είναι σχεδόν ροκ.»
Πάνε πάνω από 10 χρόνια από αυτή τη συζήτηση με μια φίλη στο τηλέφωνο. Τώρα απαρνείται τον όρο ροκ - έναν όρο που σημαίνει τόσα πράγματα που καταλήγει να μη σημαίνει τίποτα.
Το Dynamo Clock είναι από τα κομμάτια στα οποία οι Covenant ξεκαθαρίζουν: το ότι είναι κάποιος μπάντα με ενέργεια στη σκηνή δεν σημαίνει ότι είναι και ροκ. Είναι μεγάλο το βήμα που πρέπει να κάνει ένας ακροατής του παλιού rock fm (πριν κυριευθεί από το air play) για να συμπαθήσει ένα κομμάτι σαν το Dynamo Clock - ένα κομμάτι στο οποίο τα φωνητικά μπαίνουν πάνω από μια trance εξέλιξη και μια industrial techno παραγωγή. Η επιρροή του Daniel Myer (aka Haujobb, Architect κλπ) είναι κυρίαρχη εδώ, και το εξαιρετικό αποτέλεσμα φέρνει στο μυαλό το Sentinel των VNV Nation, μόνο που εδώ οι στίχοι απλοποιούνται και το βάρος δίνεται στη δύναμη του ήχου και της φωνής, ενώ διατηρείται το τείχος ήχου που υπήρχε στα παλιότερα άλμπουμ του συγκροτήματος.
Kairos / The Beauty and the Grace
Ten thousand times I crave for you Ten thousand times you make me loop For only once light comes againΑυτά τα δυο κομμάτια που σχηματίζουν ένα ενιαίο σύνολο μάς θυμίζουν ότι οι Covenant δεν είναι μόνο το Dead Stars και το Call the Ships to Port, αλλά και τα πιο ήρεμα κομμάτια που εκφράζουν μια ταξιδιάρικη μελαγχολία και μοναξιά: το Cryotank Expansion, το Helicopter, το Invisible & Silent... Από όλα αυτά, το Beauty and the Grace πρέπει να έχει το ωραιότερο kick και μπάσο. Δεν αρκείται σε αυτό: ένας υπέροχος ήχος σαν κιθάρα που βγαίνει από ένα συνθ προς το τέλος συνεχίζει το ταξίδι των Covenant σε κάθε χώρο από τον οποίο μπορούν να αντλήσουν ιδέες.
Get On
"Ι got to get on tonight". Μια προσπάθεια για το επόμενο βήμα, ένα σφίξιμο των δοντιών μπροστά σε ένα μπουκάλι. Μια αίσθηση απόγνωσης, όπως περιέγραψε στο dvd του In Transit ο Joakim το συναίσθημα που έβγαζε το Skyshaper.
Δεν μπορεί να μη μου θυμίσει κάποιες στιγμές του Skyshaper το Get On. Μεταδίδει το συναίσθημα ότι υπάρχει μια καλή ιδέα, αλλά κάτι λείπει, είναι κοντά αλλά δεν πετυχαίνει το στόχο του - εκτός αν ο στόχος είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση. Όπως και άλλα συγγενικά συγκροτήματα, προσπαθεί να κάνει ένα πείραμα με τις rock drumlines, αλλά με τρόπο πρωτότυπο, και σχεδόν αποτυγχάνει.
Worlds Collide
When dreams will fade and nights will shade this time we'll become walls without joy our world collides Ι'll be eternalΕδώ ο Daniel Myer φαίνεται να ξαναβγαίνει στο προσκήνιο: φαίνεται να αντλεί στοιχεία ακόμα και από την drum'n'bass του Ninetynine - το λιγότερο αγαπημένο παιδί του για το industrial κοινό - αλλά κρατάει μόνο τα καλύτερα: ο υπέροχος ρυθμός είναι με το ένα πόδι στην trip hop και το άλλο στα εμβατήρια και δένει με ένα ισχυρό παραμορφωμένο μπάσο που μοιάζει να μικροφονίζει. Συνιστώ στον αναγνώστη να ακούσει το κομμάτι με καλό εξοπλισμό - είναι ένα κόσμημα που κάνει ηχητικό μασάζ στο σώμα.
Beat the Noise
Κάπως έτσι κύλησε πριν πολλά χρόνια ένας τηλεφωνικός διάλογος με έναν πολυγαπημένο μας dj και ραδιοφωνικό παραγωγό ο οποίος δεν ήταν πολύ ικανοποιημένος από το Northern Light, το μοναδικό άλμπουμ των Covenant στη Sony. Και, αφού προσπεράσουμε την αδιάφορη ηλεκτρονική jazzιά του The Night, βρίσκουμε ξανά την ίδια αίσθηση στο Beat the Noise: πού είναι η μπότα; Μιλάμε για ένα έξυπνο κομμάτι με τόνους θορύβου και μελωδίας, που θα μπορούσε να είναι το νέο tour de force, αλλά ο ρυθμός χάνεται πίσω από την πανδαισία φωνής, συνθ και παραμόρφωσης.
Βέβαια, για να μην αδικούμε τους Covenant, ούτε το tour de force είχε δυνατό kick.
The Road
From where we came there's no return Nothing left but ashes in the wind[Spoiler alert - αν δεν έχετε ακούσει το άλμπουμ, μη διαβάσετε παρακάτω]
Πού είναι λοιπόν η μπότα; Περίμενε κάποιος να τη βρούμε στη μέση του επιλόγου του άλμπουμ; Περίμενε κανείς αυτοί οι ονειρικοί βόμβοι να συνοδευτούν από ένα τέτοιο μπάσο και ρυθμό στη μέση του άλμπουμ; Όπως ίσως έχετε κάνει στο παρελθόν με το Airships, ακούστε το Road μόνο του, σαν νησίδα ομορφιάς ενώ κλείνετε τα μάτια για να κοιμηθείτε.
Επιπλέον Θόρυβος
Ξέρουμε πώς κλείνουν τις συναυλίες τους οι Covenant: όπως και οι Kraftwerk, αφήνοντας τα μηχανήματα να παίζουν θορύβους μόνα τους.
Έτσι λοιπόν κυλάνε τα τελευταία λεπτά του άλμπουμ, γιατί αυτό είναι οι Covenant, αυτή είναι η φιλοσοφική τους θεώρηση της ύπαρξης. Έτσι κλείνουν το πιο πολυσχιδές άλμπουμ τους, που εναλλάσσει ομαλά διαφορετικές επιρροές, με μια προσοχή στη λεπτομέρεια που σπανίζει στο χώρο.
Τολμώ να πω ότι έχει τους πιο «εκστασιογόνους» ήχους που έχουν βγει ποτέ στο χώρο του «ευρέος» EBM, αλλά θέλει πολλές ακροάσεις για να ξεδιπλωθούν οι πτυχές του. Ευτυχώς, οι Covenant έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο φήμης που μπορούν εύκολα να απαιτήσουν από τον ακροατή να γευτεί το άλμπουμ αργά και προσεχτικά.
tec-goblin
{youtube}MbThvRtCjX0{/youtube}
ΥΓ: Ξεφεύγοντας από τις νόρμες του Postwave, θα παρουσιάσω το επιπλέον δισκάκι μετά το κύριο άρθρο, διότι πρόκειται για μια ασύνδετη και πολύ διαφορετική κυκλοφορία:
1. Wir Sind Die Nacht / 2. Wir Sind Die Nacht (Oscar Holter Remix) / 3. Wir Sind Die Nacht (Full Instrumental) / 4. Wir Sind Die Nacht (Henrik Baeckstroem Remix) / 5. Wir Sind Die Nacht (Sample) / 6. Ich War Nichts (Sample) / 7. Wunder (Sample)
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα single γραμμένο για τη μουσική της ταινίας Wir Sind Die Nacht, κάτι σε γερμανικό Twilight χωρίς σχολιαρόπαιδα. Με την ταινία ίσως ασχοληθούμε στο μέλλον (παίζεται ακόμα σε κάποιες χώρες στους κινηματογράφους).
Θα προσπαθήσω να ασχοληθώ με τη μουσική μόνη της - αν και μοιάζει πολύ σημαντικό στοιχείο της ταινίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Covenant και ο Myer ασχολούνται με soundtracks, και φαίνονται να ξέρουν τη δουλειά καλά. Πιάνουν το ρυθμό της ταινίας και φτιάχνουν δυνατό και σκοτεινό χορευτικό κομμάτι TBM, με μόνα φωνητικά τη φωνή της κοπέλας από την ταινία. Ο Oscar Holter καταφέρνει να το ανυψώσει σε ακόμα πιο χορευτικά ύψη χωρίς να χάσει την ατμόσφαιρα. Νομίζετε ότι μπορείτε να τα καταφέρετε καλύτερα; Χρησιμοποιήστε τα samples στο τέλος του δίσκου. Make your own music!
The Best Albums Of The 1980s
