Οι Cranberries επέστρεψαν φέτος με το έκτο τους άλμπουμ "Roses", με παραγωγό τον επιτυχημένο Stephen Street, γνώριμο του συγκροτήματος από παλιότερές τους συνεργασίες, με πιο πρόσφατη αυτή στο "Wake Up And Smell The Coffee" το 2001.

Θα πει κανείς έχει σημασία η παρουσία των Cranberries σήμερα; Έχουν να προσθέσουν κάτι καινούργιο στην πορεία τους ή στη μουσική σκηνή του σήμερα; Χρειαζόταν να γίνει reunion όταν ήδη η Dolores O'Riordan είχε ξεκινήσει σχετικά πετυχημένη σόλο καριέρα; Ο μόνος που μπορεί να απαντήσει τέτοια ερωτήματα είναι το ίδιο το συγκρότημα μέσα από τα τραγούδια του.

Ακούγοντας μάλιστα το δίσκο το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι ότι ο ήχος τους δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ήδη το εναρκτήριο "Conduct", που είναι και από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, σε παραπέμπει σε παλιότερες μέρες δόξας του συγκροτήματος με το λυρισμό και την ιρλανδική φολκ χροιά του. Μια συνταγή δοκιμασμένη που σίγουρα θα καταφέρει να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές των φανς.

Η χαρισματική φωνή της Dolores O'Riordan παραμένει αναλλοίωτη και μάλιστα διατηρεί την ικανότητα να οδηγεί τη μουσική σε κάτι ακόμα πιο σύνθετο. Η θεματολογία του άλμπουμ περιστρέφεται γύρω από τις σχέσεις, τον ρομαντισμό και την αγάπη γενικότερα στις διάφορες μορφές της. Πολιτικό ή κοινωνικό σχόλιο δεν θα βρούμε αυτή την φορά, κάτι το οποίο παλιότερα (βλέπε Zombie) αποτελούσε βασικό στοιχείο και τρανταχτό μήνυμα.

Το πρώτο σινγκλ από το άλμπουμ, "Tomorrow", ήδη προωθεί την κυκλοφορία, με αισθητή παρουσία στα playlists του ραδιοφώνου. Ένα ποπ ανάλαφρο τραγούδι με μελωδικές κιθάρες, χαρακτηριστικό δείγμα της ικανότητας του γκρουπ να γράφει χιτάκια. Μερικά τραγούδια του δίσκου, όπως το "Fire & Soul", ξεκινούν λίγο χλιαρά ίσως και ανιαρά, αλλά καθώς προχωρούν ξεδιπλώνονται και αντιλαμβάνεται κανείς ότι τελικά περιέχουν όλα τα κλασικά στοιχεία για ένα καλό τραγούδι Cranberries. Παρακάτω βρίσκουμε άλλη μια στιγμή που ξεχωρίζει μέσα από το δίσκο, το "Raining In My Heart", που έχει προοπτική να γίνει το επόμενο σινγκλ. Από τα πιο δυναμικά κομμάτια του δίσκου είναι το "Schizophrenic Playboys" που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε κάποιον 90's δίσκο τους και ειδικότερα στο "To Τhe Faithful Departed". Επίσης, το "Losing My Mind" είναι ένα από τα ομορφότερα και πιο συναισθηματικά κομμάτια εδώ. Σε άλλο ύφος, το βαλς "Waiting In Walthamstow" αποδεικνύει τη διάθεση του συγκροτήματος να δοκιμάσει κάτι νέο και διαφορετικό, εμπλουτίζοντας το χαρακτηριστικό τους στυλ. Έπειτα, υπάρχουν πιο ροκ στιγμές όπως το "Show Me" που φαντάζομαι θα ξεσηκώνει στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Το "Roses" αργό και ακουστικό έχει την κατάλληλη βαρύτητα για ομότιτλο του δίσκου. Μια εσωστρεφής μπαλάντα στην οποία συνοψίζεται και η φιλοσοφία του άλμπουμ "Life is no garden of roses, more like a thistle in time... Life is a garden of roses, roses just wither and die".  

Ο δίσκος καταφέρνει να ηχεί με τον ήχο που είχαν και καθιέρωσαν οι Cranberries πριν από χρόνια. Πράγμα που είναι δίκοπο μαχαίρι, μιας και από την μία μπορεί να αποδοθεί ως επανάληψη. Από την άλλη όμως αυτό ακριβώς ήταν και είναι ακόμα οι Cranberries, ένα ιρλανδικό alternative pop rock συγκρότημα που κατάφερε να έχει απήχηση στο mainstream, με μια χαρισματική frontwoman και ένα σωρό επιτυχίες. Γενικά μπορεί να μην μιλάμε για το άλμπουμ της χρονιάς αλλά σίγουρα δεν θα απογοητεύσει κανέναν από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς τους. Εγώ προσωπικά τον απόλαυσα. Δεν περίμενα τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από έναν νέο δίσκο των Cranberries.

Για όσους μάλιστα τους μάθουν με αυτό το δίσκο και τους αρέσει, τότε τους περιμένουν πολλές εκπλήξεις και συγκινήσεις όσο ανακαλύπτουν τα παλιότερα τους άλμπουμς.

Rating: 7 / 10
Νίκος Δρίβας