1. Invocation of Almost/ 2. Poppyskins/ 3. On Docetic Mountain/ 4. 26 April 2007/ 5. Aleph is the Butterfly Net/ 6. Not Because the Fox Barks/ 7. UrShadow/ 8. As Real as Rainbows

18 May 2009 - Coptic Cat

Mmmmuuuurdereer...

Ένας νέος δίσκος και [μια έκθεση/ ένα έργο] ζωγραφικής με τίτλο ‘Invocation of Almost'. Πώς να ξεκινήσει κανείς να παρουσιάζει αυτό το νέο album...όποιο νέο album των Current 93? ... μάλλον προσεγγίζοντας την αίσθηση που προκαλεί η μουσική, οι στίχοι και η ερμηνεία από το David Tibet, ως ένα επιπλέον μουσικό όργανο σε ελαφρώς διάφωνες μουσικές κλίμακες με τα υπόλοιπα όργανα. Μια λέξη άλλωστε...όποια λέξη, αρθρώσει ο David Tibet, έχει πλήρως αποκαθηλώσει εξαρχής τον οποιονδήποτε...για διάφορους λόγους...πάντα...άκρως προσωπικούς. Οι μελωδίες δραματοποιούν παράλληλα με τέτοια ένταση το όποιο αρχικό συναίσθημα, που συχνά...δεν έχει κανείς τίποτα να πει, άλλωστε δεν προλαβαίνει ούτε να το διατυπώσει νοητά....έτσι το να αφεθεί σε αυτό που αισθάνεται είναι συχνά η μοναδική επιλογή...δύσκολη άφεση είναι η αλήθεια! Ξεπερνώντας λοιπόν τον αρχικό ενδοιασμό, την αμηχανία και την ταυτόχρονη τεράστια ανυπομονησία για το πώς να ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο, σας διαβεβαιώνουμε πως η ακρόαση αυτού του album πέρα ή/και με αφορμή την κριτική μας...ευτυχώς θα μας διαψεύσει πολλαπλά και ισχυρά !

Αυτή η δουλειά με τίτλο ‘ Aleph at the Hallucinatory mountain', πρώτ'απ' όλα αποτελεί απεικόνιση μέσω της μουσικής, κειμένων τα οποία περιβάλλουν τη σκέψη του τραγουδιστή. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο cd με διακριτά κομμάτια αλλά για ένα ενιαίο έργο με εναλλαγές ρυθμού, ύφους και έντασης, είναι το αντίστοιχο ενός πολύπτυχου πίνακα...ένα νόημα, μια πλοκή, ένα θέμα...άλλο τώρα αν το ένα νόημα είναι χιλιάδες μαζί που οδηγούν σε μια συνεκτική σκέψη. Προς επιβεβαίωσή μας, θα διαπιστώσετε, ότι με δυσκολία μπορείτε να διακρίνετε την αρχή από το τέλος των μουσικών κομματιών. Όπως ακριβώς συμβαίνει και όταν ακούμε τα cd εξιστόρησης παραμυθιών...όλοι απορροφούνται από την πλοκή ή την εξιστόρηση ή τη χροιά του αφηγητή ή από όλ'αυτά μαζί.

Το album αυτό...η ιστορία αυτή, αφορά και επικαλείται πνευματικές οντότητες με αφορμή Κοπτικά κείμενα και συγκεκριμένα την αφήγηση για το Χριστό στο όρος των Ελαιών για το οποίο και χρησιμοποιείται η έκφραση ‘Hallucinatory Mountain'. Όλοι οι στίχοι που ακούμε, είναι η συμβολική απεικόνιση θρησκευτικών αφηγήσεων, είναι η προβολή στον εαυτό του τραγουδιστή, αυτών των ‘διδαγμάτων' και των σχετικών παραπλανήσεων που τα συνοδεύουν. Είναι η εμμονή και η επισήμανση της πλάνης της Αρχής των πραγμάτων, της φέρουσας διυσμούς και πολυσημίες. Και όλ'αυτά μέσω της συνεχούς παραπομπής στον Κήπο της Εδέμ, στον Αδάμ και στον Κάιν, σε μια δολοφονία που συνυπήρξε με το ξεκίνημα του ανθρώπου και εγγράφεται έκτοτε στο ανδρικό φύλο ως συνώνυμό του.

I have had many men in me

The frame is empty...

Με στίχους που περιλαμβάνουν βυζαντινές λέξεις ανάμεσα σε παραβολές όπως αυτή του Καλού Σαμαρείτη, το μύθο του Κρόνου και ό,τι εκπροσωπεί, αναφορές στη ζωή των μαρτύρων, στην ψευδαίσθηση των ιστοριών των Προφητών, επιδιώκεται η συνειδητοποίηση της διττότητας των συμβόλων, των μύθων και των διδαγμάτων και η ταυτόχρονη απομυθοποίηση...ή μήπως επανερμηνεία τους? Επανέρχονται συνέχεια οι λέξεις Cain, Adam, Aleph, murderer ως πολυσημικά σύμβολα στο ξεπέρασμα του οποιουδήποτε δόγματος και της όποιας επιβαλλόμενης αποκρυπτογράφησής τους.

And buildings into sepulchres

Wait for παρουciα

Christ remained unkilled

Just dreams only

Aleph slept

Ate Adam's children

Για να μην πλατιάζουμε όμως, η μουσική αυτή δουλειά, περιέχει όλους τους προβληματισμούς του David Tibet ‘There's nothing else in the world to paint except God.  And I think this is a good way of looking at things', εμπλουτισμένους με τις καλλιτεχνικές του επιρροές που οδηγούν στην αναφορά της συμπαθέστατης παρουσίας των ιδιόμορφων και οικείων πια ψιψίνων, στην προκειμένη περίπτωση ως φορέων της ίδιας της επιρροής τους.

Μας έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση η αλλαγή του ύφους στο τέλος των κομματιών στην πλειοψηφία τους ενώ παράλληλα το σαφές ροκ μουσικό ύφος με την  έμφαση στην ηλεκτρική κιθάρα και το μπάσο έκανε ιδιαίτερη εντύπωση χωρίς αρνητικές επιπτώσεις. Άλλωστε όταν ένα έργο παρουσιάζεται από έναν καλλιτέχνη με ευγένεια ψυχής που προδίδεται έτσι κι αλλιώς από τη φυσική του παρουσία ως τη χροιά της φωνής του με τους άπειρους θεατρικούς τόνους, είναι δύσκολο και ασύνηθες να μη βρει αποδέκτες.

Με την ανυπομονησία λοιπόν της επόμενης εξιστόρησης, συναίσθημα που έχουν ήδη ‘κερδίσει' οι Current 93 και προσωπικά ο David Tibet, περιμένουμε το επόμενο ξέσπασμα της πληθωρικής του σκέψης...ανοιχτοί με ειλικρίνεια αφού δεν έχει νόημα αλλιώς η απεύθυνση της τέχνης σε κοινό.                                                                                                  

Rating: 8,7 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

 {youtube}CA7n1wVTBDc{/youtube}