Έπειτα από αρκετά EPs και singles, το πρώτο ολοκληρωμένο album των Daughter στην ιστορική 4AD είναι γεγονός. Η μπάντα μάς έρχεται από το Λονδίνο, γεγονός που φωνάζει από τη μουσική τους. Πρόκειται για μια εντελώς εναλλακτική άποψη της folk, με αιθέριες ηλεκτρικές κιθάρες αντί για ακουστικές (οι οποίες ακούγονται πολύ σπάνια), pop φωνητικά με πεντακάθαρη βρετανική προφορά (αλλά καθόλου βαριά...Λονδίνο βλέπετε) και ήχο που θυμίζει το μινιμαλισμό των xx (συμπολίτες τους φυσικά). Οι μελωδίες είναι οι κλασικές που συναντάμε στα indie folk και pop συγκροτήματα της τελευταίας πενταετίας.

Η μελαγχολική, εύθραυστη ατμόσφαιρα του If You Leave μπορεί να θυμίζει χιλιάδες μέτριες χιπστεριές που βγαίνουν και τυχαίνει να ακούμε καθημερινά, ωστόσο εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Οι στίχοι της μπάντας είναι τόσο καλοί, που καθίσταται σχεδόν απαγορευτικό να την κατατάξουμε μαζί με τις άλλες. Με άλλα λόγια, αποκλείεται να είναι δήθεν.

Οι αφηγήσεις της Elena Torna, καταφέρνουν να είναι ταυτόχρονα και ποιητικές, αλλά και αυθόρμητες. Εκεί που η στιχουργική δημιουργεί τη μία εικόνα μετά την άλλη και παραπέμπει στη λογική του "έντεχνου", ξαφνικά σου πετάει απλές φράσεις τόσο ευαίσθητες, που σε στέλνουν αδιάβαστο εσένα που σνόμπαρες τους στίχους και άκουγες τις μπάντες μόνο για τη μουσική τους. Προσέξτε, για παράδειγμα, πόσο όμορφα μεταβαίνει από το ένα ύφος στο άλλο στο Tomorrow:

"By tomorrow we'll be lost amongst the leaves,
in a wind that chills the skeletons of trees,
and when the moon, it shines, I will leave two lines.
Find my love, then find me.

Είναι εκπληκτικό το πώς οι στίχοι καταφέρνουν να είναι σκοτεινοί και μακάβριοι και την ίδια στιγμή ουσιαστικοί, χωρίς δηλαδή να ακούγονται στιλιζαρισμένοι και επιτηδευμένοι.

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να παραθέσω μερικά ακόμη αποσπάσματα. Στο Youth, κομμάτι που περιέργως μετρά εδώ και καιρό πολλά εκατομμύρια views στο youtube και είναι και το καλύτερο ίσως του δίσκου, ακούμε την Torna να τραγουδάει:

"And if you're still breathing, you're the lucky ones
'Cause most of us are heaving through corrupted lungs
Setting fire to our insides for fun
Collecting names of the lovers that went wrong"

για να συνεχίσει με το συγκινητικό:

"We are the reckless
We are the wild youth
Chasing visions of our futures"

Άλλες εξίσου όμορφες στιχουργικά στιγμές έχουμε στο Human:

"Underneath the skin there's a human
Buried deep within there's a human
And despite everything I'm still human"

Αλλά και στο Smother:

"In the darkness I will meet my creators
And they will all agree, that I'm a suffocator"

Γενικότερα, είναι τόσο εμπνευσμένοι οι στίχοι των Daughter, που δύσκολα δεν θα λυγίσεις. Δεν συνηθίζω να στέκομαι τόσο πολύ στον τομέα αυτόν, αλλά σπάνια γράφονται τόσο σπουδαίοι στίχοι πλέον. Όποιος ακούσει το album χωρίς να δώσει σημασία στους στίχους, θα έχει γευτεί λιγότερο από το 50% της ομορφιάς του. Διότι μουσικά, η σκοτεινή πειραματική folk του συγκροτήματος εμφανίζεται κάπως λειψή. Από μόνη της δεν συνιστά κάτι το εντυπωσιακό. Δεν οδηγεί σε πολύ δυνατές συνθέσεις, ούτε συνιστά μία ιδιόκτητη ακριβώς ταυτότητα για το συγκρότημα. Επειδή όμως είναι εμφανές ότι ταλέντο και ψυχή υπάρχουν, αν εξελιχθούν μουσικά ενδεχομένως να ακούσουμε θαύματα από αυτούς στο μέλλον.