...You will set the world babe, you will set the world on fire... 

Ο David Bowie αποφάσισε να ρίξει μετά από 10 χρόνια μια μουσική βόμβα. Το να βρίσκεται κανείς στην Αγγλία αυτή την περίοδο δίνει επιπλέον διαστάσεις στην ερμηνεία αυτής της πράξης. Το αντίκτυπο ως τώρα είναι μια αξιοπρεπής (γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν καλύτερα οι Άγγλοι) μαζική υστερία. Ορισμένοι μάλιστα υπερβάλλουν τόσο ώστε να έχουν δημοσιεύσει ήδη φράσεις σαν την παρακάτω: ‘...αν ήδη έχετε ονειρευτεί κάτι σχετικό με τον Bowie τελευταία...εκείνος ευθύνεται!'. Προσωπικά ονειρεύτηκα κάτι αρκετό διάστημα πριν εμφανιστεί το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ. Κρίμα που δεν πιστεύω στις δεισιδαιμονίες.

Το ‘The Next Day' κυκλοφορεί σε μια χώρα που με κανένα τρόπο δεν έχει φύγει ουσιαστικά από τη δεκαετία του 1970 από κοινωνικής και αισθητικής άποψης. Έτσι αναρωτιέται κανείς αν ο Bowie διαμόρφωσε την Αγγλία ή αν απλά αυτός ο άνθρωπος ήξερε πάντα τί μουσική ταίριαζε στη συγκεκριμένη χώρα. Συνεχίζοντας αυτή τη μυστήρια πρακτική κυκλοφορεί αυτό το άλμπουμ σε μία περίοδο που πραγματικά ΜΟΝΟ αυτό έλειπε από το ηθικό και τη διάθεση όσων ζούμε εδώ. Τα πάντα τριγύρω είναι Bowie. Η μόδα, τα χρώματα, οι συνδυασμοί τους, τα θέματα των εκθέσεων στα μουσεία, τα αφιερώματα ταινιών στα εναλλακτικά σινεμά, το μακιγιάζ, τα παπούτσια, τα άρθρα στις εφημερίδες, ακόμα και τα γκράφιτι στους τοίχους.

...I can hear the nation, I can hear the nation cry... 

Η σύγκριση με το τέλος της δεκαετίας του 1970, σχεδόν επιτάσσεται από τον ίδιο τον Bowie με τρεις τρόπους. Ο πρώτος είναι το artwork του άλμπουμ και η γενικότερη αισθητική του. Συγκεκριμένα το booklet είναι μια παραλλαγμένη εκδοχή του ‘Heroes'. Το αρχικό εξώφυλλο έχει ‘διαγραφεί' με ένα άσπρο ορθογώνιο που φέρει τον τίτλο του νέου άλμπουμ, ενώ το οπισθόφυλλο περιλαμβάνει ένα ακόμα άσπρο ορθογώνιο πάνω από τους τίτλους των κομματιών του ‘Heroes'. Οι εσωτερικές σελίδες αναπαράγουν χρωματικά την αισθητική των περιοδικών μόδας και των διαφημίσεων της δεκαετίας του '70.

Ο δεύτερος, είναι η μουσική του άλμπουμ η οποία παραπέμπει ευθέως στις μουσικές μέσα από τις οποίες γεννήθηκε το ‘Heroes' δηλαδή την psych rock αλλά και την κλασσική rock.Αποδείξεις του παραπάνω είναι τα ‘The Next Day', ‘The Stars (Are Out tonight)' , ‘Boss of me', ‘Dancing out in space', ‘How does the grass grow ?'.

‘David is extremely healthy, he's rosy-cheeked, he smiles a lot... he still has that power in that chest and in his voice.I couldn't explain why I know that, but I worked with a very healthy and happy David Bowie in the studio." Tony Visconti

Ο τρίτος τρόπος, αφορά τον παραγωγό και μουσικό του άλμπουμ, Tony Visconti ο οποίος έχει στο ενεργητικό του την συμπαραγωγή με τον Bowie παραπάνω των μισών του άλμπουμ. Μια ‘σύντομη' ακρόαση όλων τους εύκολα αποκαλύπτει τα διακριτά στοιχεία που ξεχωρίζουν μια κυκλοφορία στην οποία έχει συμβάλλει ο Visconti από μια άλλη. Το background του Visconti στην παραγωγή άλμπουμ της τζαζ συνέβαλε στην ενσωμάτωση ορισμένων χαρακτηριστικών της τζαζ, μέσα στο ‘Heroes' με τα ‘Sense of doubt' και ‘Neuköln'. Στο ‘The next Day' το ρόλο αυτό αναλαμβάνουν τα ‘Heat' και ‘Dirty Boys'. Ειδικά στο ‘Dirty Boys' ο σαξοφωνίστας μαζί με το μπασίστα καθορίζουν το χαρακτήρα του κομματιού ενώ οι στίχοι αναφέρονται ευφυώς στην Αγγλική κουλτούρα. Οι ρυθμοί εναλλάσσονται με πραγματικά ερωτικό τρόπο ενώ η ενορχήστρωση, χωρίς την οποία το κομμάτι δε θα είχε κανένα ενδιαφέρον, εξασφαλίζει την ποιότητα του κομματιού εξισορροπώντας στίχους και μουσική με τρόπο που παραπέμπει ευθέως στον Badalamenti και την ατμόσφαιρα ταινιών όπως το ‘Lost Highway' ή το ‘Blue Velvet'.

...Of his women dressed as men for the pleasure of that priest... 

Τα συμπεράσματα των παραπάνω συγκρίσεων μικρή σημασία έχουν γιατί το ‘The Next Day' καταργεί ουσιαστικά το πέρασμα των χρόνων˙ όσο και να προσπάθησα υπήρξε εξαιρετικά δύσκολο να επιλέξω σε ποιό από τα προηγούμενα άλμπουμ του με παραπέμπει το. To ‘The Stars (Are Out Tonight)' για παράδειγμα κλείνει το μάτι στο ‘Rebel Rebel' διατηρώντας τον ερμηνευτικό τρόπο και με παρόμοιο βασικό μουσικό θέμα αλλά έχοντας προσθέσει όργανα και περισσότερη ατμοσφαιρικότητα. Με τον ίδιο τρόπο  το ‘Valentine's Day' στέκεται δίπλα στο ‘Absolute beginners' υφολογικά και ερμηνευτικά, με περισσότερο δυναμισμό και ηλεκτρισμό στη μουσική...και τελικά όλα τα κομμάτια βρίσκουν τις αναλογίες τους κάπου στην πορεία του Bowie. Η απόπειρα να βρεθεί ένα και μοναδικό αντίστοιχο του ‘The Next Day' στο ‘Diamond Dogs' ή/και στο ‘Candidate' και του ‘Where are we now ?' στα ‘ Sweet thing(Reprise)' και ‘Rock'n roll with me', καταδεικνύει από τη μια μεριά το άσκοπο της προσπάθειας και από την άλλη το γεγονός πως το άλμπουμ αυτό είναι κάτι πραγματικά καινούριο και ξεχωριστό μέσα στην πορεία του Bowie.

Το ‘The Next Day' έχει αξιοσημείωτη δυναμική στους ρυθμούς των κομματιών, που αρκετά από τα προηγούμενα άλμπουμ δεν είχαν. Οι εναλλαγές μέσα στο κάθε κομμάτι είναι πολύ ενδιαφέρουσες και αναδεικνύουν το νόημα και την ατμόσφαιρα που έχουν οι λέξεις.

‘I want to see you clearly before we close the door...I can see you as a corpse hanging from a beam...I can feel you falling, hear you moaning in your room...Oh see if I care. Please, please make it soon...'

Τα δικά μου αγαπημένα κομμάτια είναι αυτά στα οποία παίζει και ο Visconti μουσική. ‘Love is Lost, ‘Valentine's Day', ‘(You will) Set the world on fire', ‘You feel so lonely you could die', ‘Dirty Boys' και ‘Heat'.

Κάπου εδώ πρέπει να σας εκμυστηρευτώ μια κάπως περίεργη σκέψη. Είμαι πεπεισμένη ότι ακούω το ‘Hallo Spaceboy' μέσα από το‘If you can see me'. Ήταν τόσο έντονη η αίσθηση αυτή που μόνο όταν τα έβαλα να ακούγονται ταυτόχρονα το ένα μέσα στο άλλο, μπόρεσα να τη δικαιολογήσω. Ομολογώ πως αυτή είναι μια απόπειρα που δημιουργεί ατμόσφαιρα έντονων παραισθήσεων και μουσικό χάος. Μην το δοκιμάσετε μόνοι σας και ώρα πρωινή!

...This chaos is killing me. So bye bye love...And the chaos is calling me...

Τη στιγμή που τελειώνει αυτό το κείμενο έχουν συμβεί αρκετά γεγονότα στη μουσική και πολιτική σκηνή της Αγγλίας τα οποία παραπέμπουν με ανησυχητικό και μοναδικό τρόπο στην περίοδο 1975-1990. Με αυτό το δεδομένο, είναι αρκετά δύσκολο να μην ασπαστεί κανείς έστω και ελάχιστα, θεωρίες συνωμοσίας που περιλαμβάνουν και τον Bowie. Προς το παρόν, χαίρομαι που οι headliners του φετινού φεστιβάλ στο Hyde Park είναι οι Rolling Stones...και που το ‘Rock'n roll suicide' μαζί με το ‘Five years' επανεμφανίσθηκαν ερμηνευτικά, σημειολογικά και ρυθμικά με αυτό τον πανέξυπνο τρόπο μέσω του ‘You feel so lonely you could cry'!

...Dancing face to face something like drowning...