Με 13 χρόνια πορείας στο μουσικό στερέωμα και ήδη 6 albums στο ενεργητικό τους, οι Death Cab For Cutie δεν είναι σε καμία περίπτωση "χθεσινοί". Ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Αμερική, μετρούν αρκετά top 10 singles στα US alternative charts, ενώ το 2009 φλέρταραν έντονα και με τη mainstream σκηνή, όταν το κομμάτι "Meet Me on the Equinox" συμπεριλήφθκε στο soundtrack του The Twilight Saga: New Moon. Σε αυτά τα μήκη κύματος φαίνεται να κινείται και το νέο, έβδομο album τους, μία φιλόδοξη προσπάθεια για να διευρύνουν ακόμα περισσότερο το fan base τους.

Το "Codes And Keys" διαφοροποιείται από όλες τις προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος. Είναι εμφανές ότι εδώ ακολουθήθηκε μια περισσότερο pop κατεύθυνση. 'Ετσι, έχουμε πολύ λιγότερες κιθάρες, τις οποίες ήρθε να αντικαταστήσει το synthesizer, προκειμένου να αποφευχθεί μια ενδεχόμενη επανάληψη του ήχου του προηγούμενου album, "Narrow Stairs", όπως δήλωσαν και οι ίδιοι. Δεν αποκλείεται, βέβαια, να είχαν στο μυαλό τους την επιτυχία του electropop / synthpop side project του τραγουδιστή Ben Gibbard "The Postal Service" όταν έκαναν αυτήν την επιλογή. Ο παραγωγός (και κιθαρίστας) Chris Walla, πάντως, έχει κάνει καλή δουλειά αυτή τη φορά, μιας και όλα τα κομμάτια είναι προσεγμένα και επιμελώς επεξεργασμένα. Οι 11 αυτές συνθέσεις, φιλικότατες προς το αυτί όλες τους, συνιστούν έναν ευκολοάκουστο και ευχάριστο δίσκο που δεν περνάει απαρατήρητος, μιας και περιέχει αρκετές και διαφορετικές μεταξύ τους ιδέες, άφθονη μελωδικότητα και πολυποίκιλη δομή. Κάθε κομμάτι ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα και έχει κάτι διαφορετικό να δείξει. Θεματολογικά, η γνωστή μελαγχολία των Death Cab For Cutie φωτίζεται από ηλιαχτίδες αισιοδοξίας αυτή τη φορά, σηματοδοτώντας ίσως την έναρξη ενός νέου κεφαλαίου για τη στιχουργική του συγκροτήματος.

Αυτό που λείπει από το "Codes And Keys", είναι το βάθος. Δεν είναι ότι μας είχαν συνηθίσει σε κάτι τέτοιο, βέβαια, όμως όταν ο παραγωγός δηλώνει πρόθεση να δώσει προβάδισμα στον "ιμπρεσιονισμό" έναντι της "φωτογραφίας", οι προσδοκίες ανεβαίνουν και εντέλει το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να απογοητεύσει. Οι catchy μελωδίες επισκιάζουν τους στίχους, προδίδοντας έναν έντονο εμπορικό προσανατολισμό, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω. Όσο κι αν ισχυρίζεται ο Gibbard ότι είναι περήφανος για αυτό το album και δεν τον νοιάζει αν θα αρέσει στον κόσμο, τα φαινόμενα προδίδουν το αντίθετο. Έχει καταβληθεί μεγάλη προσπάθεια για εύπεπτη μουσική, καταφεύγοντας συνεχώς σε ασφαλείς επιλογές. Συνεπώς, μπορεί να μην υπάρχει κακό κομμάτι, όμως το τίμημα είναι ότι δεν υπάρχει και κάποιο που να αγγίζει ιδιαίτερα τον εσωτερικό κόσμο. Συν τοις άλλοις, τα περισσότερα από αυτά ακούγονται περιέργως οικεία... Κλείνοντας με τα αρνητικά, ο πειραματισμός είναι μεν αρκετός, σε καμία περίπτωση όμως η διαφορά δεν εκπλήσσει τον ακροατή, όπως σκόπευαν οι αμερικανοί.

Κάνοντας έναν απολογισμό, η επιστροφή των Death Cab For Cutie κινείται μεταξύ της στασιμότητας και της προόδου. Αρκετά διαφορετικό για να πει κάτι καινούριο, πολύ συντηρητικό για να κάνει την υπέρβαση. Θα έλεγε κανείς ότι κάνει μισό βήμα προς τα εμπρός! Η αντοχή του στο χρόνο και στη μνήμη μας είναι αμφίβολη, όμως στο βαθμό που η μουσική είναι κάτι το υποκειμενικό, το "Codes And Keys" μπορεί να αγγίξει κάποιους και γι αυτό αξίζει τουλάχιστον ένα άκουσμα από όλους. Ενδεικτικά, αξιόλογα κομμάτια είναι τo πρώτο single "Υou Are a Tourist", καθώς και τα "Doors Unlocked and Open" και "Unobstructed Views". Περιμένουμε όμως καλύτερα πράγματα από το συγκρότημα στο μέλλον.