Deine Lakaien - Indicator

1. One night / 2. Who'll save the world/ 3. Gone/ 4.Immigrant / 5.Blue Heart/ 6. Europe/ 7. Along our road/ 8.Without your words/ 9. Six ‘o clock/ 10. Go away bad dreams/ 11. On your stage again/ 12. The old man is dead  

17 September 2010 - Chrom Reocrds

Μια μέρα, τρέμοντας από νευρικότητα γι'αυτό το αδιανόητο πράγμα που είχα αποφασίσει να κάνω, πήγα στο ωδείο μου με μια κασέτα και έβαλα ν'ακουστεί το ‘Love me to the end' των Deine Lakaien και μόλις τελείωσε, είπα ότι εγώ έτσι θέλω να παίζω και όχι Bach...κι ακόμα αισθάνομαι αμηχανία...ανεξήγητο. Το όνειρό μου λοιπόν εξακολουθεί να είναι να συνεργαστώ με αυτόν τον ανυπέρβλητα εμπνεύσιμο άνθρωπο που ακούει στο όνομα Ernst Horn. Κάθε φορά λοιπόν που ένα από τα μουσικά ‘παιδιά' του Ernst Horn (Helium Vola, Qntal, Deine Lakaien) κάνει μια καινούρια δουλειά, εγώ μπαίνω σε σκέψεις που ξεκινάνε κάπως έτσι ‘Ε θα στείλω ένα email στον Horn όπου θα ρωτάω αν σε κάποιο επόμενο album θα χρειαστούν δεύτερο πιανίστα...' μάλλον κάποιο αίσθημα συναισθηματικής αυτοσυντήρησης με αποτρέπει από το να στείλω αυτό το mail...Αυτή τη φορά το ‘Indicator' δεν κατάφερε ούτε στο παραμικρό ν'αλλάξει τις σκέψεις που έτσι κι αλλιώς κάνω ακούγοντας τις μουσικές των Deine Lakaien με αυτή την καθησυχαστική φωνή του Veljanov.

5 χρόνια έπρεπε να περιμένουμε μετά το ‘April Skies' και να αγγίξει δυσθεώρητα ύψη η ανυπομονησία μετά το ‘Gone' και τα teasers που κυκλοφορούσαν στο youtube λίγο πριν βγει επίσημα το ‘Indicator'. Αλλά όλ'αυτά αυτή τη στιγμή δεν έχουν σημασία.

 Indicator ή αλλιώς δείκτης

Η μουσική

Δε λείπουν ούτε τα γυναικεία background φωνητικά που δίνουν ένα ιδιαίτερο ‘χρώμα' στο ‘On your stage again', ούτε το βιολί που όπως πάντα, κάνει την εμφάνισή του σε ομολογουμένως πολύ καίρια σημεία όπως για παράδειγμα σε ένα solo στο ‘Gone' αλλά και στα ‘Who'll save the world' και ‘Blue Heart'.       .

Το διαφορετικό στοιχείο μουσικά σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ τους, είναι ίσως μια διαφορετικού χαρακτήρα, χρήση του ηλεκτρονικού στοιχείου της μουσικής με αποτέλεσμα τα electro ‘ξεσπάσματα' στο ρεφρέν του ‘Gone' ή του ‘Immigrant' να είναι άλλης ποιότητας και δυναμικής από τα αντίστοιχα στα ‘Midnight sun' και ‘Take a chance' για παράδειγμα στο ‘April skies'. Επιπλέον, δε λείπουν αυτές οι πολύ ωραίες μελωδίες που πάνε παρέα με τους Deine Lakaien χρόνια τώρα και έχουν το πλεονέκτημα να μοιάζουν σα να έχουν βγει από το κεφάλι και την ψυχή όλων μας. Ας πούμε αυτός ο τρομερά όμορφος ήχος στο ξεκίνημα του άλμπουμ και του ‘One night' που μοιάζει σαν κελάηδισμα πουλιού. Το ‘Indicator' είναι άλλη μια ξεχωριστή δουλειά από τους Deine Lakaien, η οποία έχει ένα στοιχείο λίγο πιο έντονο από τα υπόλοιπα album, πολιτικό λόγο.

Μπορεί να ενδιαφέρει λίγο αυτό τελικά ορισμένους, εγώ όμως μόνο αυτούς που τον αρθρώνουν μπορώ να πάρω στα σοβαρά ως καλλιτέχνες. Κυρίως σήμερα με όσα συμβαίνουν παγκοσμίως, θεωρώ αδιανόητο κάποιος που βρίσκεται μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο με την κοινωνική ευαισθησία που αυτή του η θέση προϋποθέτει, να μη σκέφτεται πολιτικά και να μην ενσωματώνει αυτή τη διάσταση στη δουλειά του. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Alexander Veljanov προκαλεί αμφιλεγόμενες αντιδράσεις με τις πολιτικές του δηλώσεις αλλά...επιτέλους κάποιος να εντείνει τον πολιτικό προβληματισμό στη μουσική. Η punk και η rock υποτίθεται πως ξεκίνησαν κάπως έτσι, από την ανάγκη να εκφράσουν πολιτικές αντιθέσεις με τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες, όμως λίγες φορές οι στίχοι έλεγαν άμεσα και ωμά τα πράγματα...συνήθως η οργή που εκφραζόταν με τους ρυθμούς και τα φωνητικά υπονοούσε τα πάντα...Όλη αυτή η λογική του υπονοούμενου στη μουσική σήμερα οδήγησε...στο να μη λέγεται τίποτα το ουσιώδες πλέον στα τραγούδια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ξέρω πως όλ'αυτά ελάχιστα μπορεί να ενδιαφέρουν πολύ κόσμο, όμως είναι σημαντικά στοιχεία και πλέον άρρηκτα συνδεδεμένα με τις δουλειές των Deine Lakaien.

Επιπλέον η εικόνα των Veljanov και Horn που ακροβατούν κρατώντας αυτά τα τεράστια μαύρα ξύλινα κοντάρια ντυμένοι στα άσπρα, την οποία μας πρόσφεραν σε όλα τα teasers αλλά και στο artwork του άλμπουμ τους, παραπέμπει ευθέως στην ανατολή και τους μοναχούς που αναζητούν την αλήθεια των πραγμάτων και μέσω αυτής, τη σοφία με την ευγενή της σημασία .

Οι δυο πλευρές του ‘νομίσματος'

Η μια πλευρά...

Ο τίτλος του άλμπουμ δίνει μια ένδειξη, η φράση ‘I put my hands up over my head because I don't want to kill' στην πρώτη σελίδα στο βιβλιαράκι των στίχων των κομματιών δίνει τη δεύτερη ένδειξη και τα ‘Who'll save the world', ‘Europe', ‘Six o' clock' είναι ο πολιτικός λόγος των Deine Lakaien, μελωποιημένος, θα έλεγα πολύ έξυπνα σε βαθμό που όποιον δεν τον ενδιαφέρουν οι στίχοι, αυτά που λένε περνάνε σχεδόν απαρατήρητα καθότι η μουσική συνεπαίρνει όπως συνέβαινε και με τα παλιότερα κομμάτια τους.

Η άλλη πλευρά...

Πρόκειται για αυτό που σε όλη την πορεία τους εκπροσωπούν οι Deine Lakaien και που παλιότερα εκφράστηκε μέσα από τραγούδια όπως το ‘The Game', ‘Love me to the end' και ‘Where you are'. Αναφέρομαι σ' αυτό τον ποιητικό και ιδεαλιστικό ρομαντισμό ο οποίος δε σταματάει ακόμα και όταν δυο άνθρωποι οδηγούνται από το ‘μαζί' σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις. Νομίζω πως ο Veljanov εκφράζει απόλυτα, λες και τον βιώνει, αυτό το ρομαντισμό....όχι όπως οι καταραμένοι ποιητές...καλύτερα.

Και τώρα που σας παρουσίασα αυτές τις δυο πλευρές, θα σας πω τι τις συνδέει στο ‘Indicator'....η ΒΙΑ! Οι Deine Lakaien έχουν επιλέξει να τοποθετήσουν εναλλάξ τα κομμάτια στο άλμπουμ, έναπρος ένα της άλλη πλευράς και ενδιάμεσα οι αφοπλιστικά απλές και όμορφες μελωδίες, το μουγκρητό στο ‘Immigrant', το εφευρετικό παίξιμο του πιάνο από τον Horn στο ‘Without words' που αν δεν τον είχα δει live στην Αθήνα στο παρελθόν να παίζει μέσα στο πιάνο, δε θα το πίστευα. της μιας,

‘Every step I take will daily get transferred back to my family clan who demand my daily combat they paid for illegal crossing...' (‘Immigrant')

‘Leave behind dusty backyards come with me come with me for you and me for heaven's sake...' (‘Blue Heart')

Στίχοι όπως οι παραπάνω, δίπλα δίπλα χωρίς απόσταση μεταξύ τους. Όλ' αυτά είναι ο δείκτης (Indicator) των απόψεων των Deine Lakaien.

Επιπλέον να μην αγνοούμε ότι το άλμπουμ αυτό κυκλοφόρησε σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης κατά την οποία οι ευρωπαϊκές πολιτικές εναντίον των μεταναστών έχουν δείξει σχεδόν όλο το εύρος της βιαιότητάς τους. Και η Γαλλία ξαναπρωτοστατεί με τη μεταχείριση που επιφύλαξε στους Ρομά αλλά και στους υπόλοιπους μετανάστες της.

Σχεδόν σε όλα τα άλμπουμ των Deine Lakaien υπάρχει ένα γαλλόφωνο τραγούδι, στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση η  βαρύτητά του είναι διαφορετική γιατί τιτλοφορείται ‘Europe' και η πρώτη του στροφή στα γαλλικά παραπέμπει σαφώς στα λόγια που σκιαγραφούν τη Γαλλία από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά  ‘Ελευθερία ,Ισότητα, Αδελφότητα'. Πρόκειται για ένα ακόμη κομμάτι του άλμπουμ με θέμα τη μετανάστευση, φλέγον ζήτημα για τη Γαλλία και όχι μόνο. Τραγούδι ευθεία κριτική στη γαλλική πολιτική κι εγώ επιβραβεύω και ενθουσιάζομαι χωρίς να αγνοώ βέβαια το εξής: Το γεγονός πως όλοι αυτοί οι στίχοι στο ‘Indicator' προέρχονται από γερμανούς ανθρώπους με ό, τι αυτό συνεπάγεται δεδομένων των ελληνικών κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων και δεδομένου ότι αντίστοιχη κριτική για άλλες χώρες της Ευρώπης δε συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ.

Μετά από αυτό όμως έρχεται το ταξιδιάρικο Along our road'...χαρμολύπη σε υπερθετικό βαθμό με το άκουσμα αυτών των στίχων ειδικά υπό αυτή τη μελωδία.

‘Older, wiser but still we are these fighters so we stumble along the road the road to death road to life...'

Χαίρομαι πολύ που κάποιος μου απευθύνει τέτοια λόγια , εμένα προσωπικά με δυναμώνουν. Θα σας έλεγα ψέμματα αν δεν παραδεχόμουν πως αυτό το τραγούδι έχει επανειλημμένα ακουστεί από το cd player μου...Ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης το ντουέτο Horn-Veljanov έτσι δεν είναι Ινώ...?

Το ‘Indicator' τελειώνει εντελώς ανεξήγητα, μ' ένα κομμάτι -μυστήριο το ‘The old man is dead', το οποίο μοιάζει ‘εκτός' του άλμπουμ και η τελευταία του νότα αφήνει ένα δυσάρεστο μούδιασμα ως αίσθηση. Ποιός είναι τελικά αυτός ο ηλικιωμένος άντρας που έφυγε από τη ζωή? Προσωπικά καταλήγω στο ότι ίσως αυτό το κομμάτι αποτελεί αφιέρωμα σε μια πατρική φιγούρα ίσως και όχι... Περίεργο, τελευταία μοιάζει η μορφή του πατέρα πιο θνητή από ποτέ...Εγώ όμως δε θα τελειώσω μ' αυτό το κομμάτι αλλά με τη μελωδία του τέλους του ‘Go away bad dreams' χωρίς ΚΑΜΙΑ διάθεση επιβολής της λήθης.

Rating: 8 / 10
Νάντια Σαββοπούλου

  
{youtube}SIRdUWA4Pf8{/youtube}