Εχει κυκλοφορήσει πάνω από 80 δίσκους με μια ντουζίνα διαφορετικά projects και πιθανότατα αυτό να αποτελεί ένα μικρό εναλλακτκό ρεκόρ. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα είναι εκπληκτικοί! Μιλάμε βέβαια για τον Bill Leeb, ιδρυτή και μόνο σταθερό μέλος των Delerium, που στις 17 και 18 Μαϊου  έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στα πλαίσια μιας από τις εξαιρετικά σπάνιες περιοδείες τους. Βρήκαμε λοιπόν την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του και πολύ χαλαρά μας είπε για την 25ετή πλέον καριέρα του  από το πρώτο μισό της δεκαετίας του '80 που πρωτοανέβηκε στη σκηνή με τους Skinny Puppy, για τους Front Line Assembly, για τους Delerium, τη ζωή του πριν και μετά το "Silence" και για τις προσδοκίες του από τις επερχόμενες εμφανίσεις του στην χώρα μας...

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους, πότε και πώς αρχίσες να ασχολείστε με τη μουσική?

Bill Leeb: Γεννήθηκα στη Βιέννη και στα 8 μου άρχισα να μαθαίνω βιολί, πράγμα που συνέχισα για αρκετά χρόνια όσο ήμουν στο σχολείο. Με την μετακόμισή μου στον Καναδά ήρθα σε επαφή με νέα είδη πέραν της κλασσικής μουσικής. Μάλιστα, υπήρξα και μέλος punk rock συγκροτήματος, μέχρι που, επηρεασμένος μεταξύ άλλων και από τους δίσκους των Kraftwerk, άρχισα να πειραματίζομαι με τον ηλεκτρονικό ήχο. Και μετά ήρθαν οι Skinny Puppy. Μια επιτυχία που κανείς δεν φανταζόταν, ίσως ήταν και θέμα τύχης… από τότε πάντως ξεκινά η «σοβαρή» μου ενασχόληση με τη μουσική. 

 
Γιατί αποχώρησες από τους Skinny Puppy?

Bill Leeb: Κάναμε μαζί τρεις δίσκους. Ήμασταν πάντα φίλοι, αλλά ένιωσα ότι η γνώμη των υπολοίπων ήταν τόσο ισχυρή που θα έπρεπε να παλέψω για να περάσω τις δικές μου ιδέες. Δεν αισθανόμουν ότι έκανα κάτι δικό μου και είχα παράλληλα την ανάγκη να εξερευνήσω νέους δρόμους και να δημιουργήσω περισσότερα.

 
Και ένα χρόνο μετά, και αφού έχετε ήδη γίνει γνωστοί σαν Frontline Assembly, αποφασίζετε μαζί με τον Michael Balch να ξεκινήσετε σαν side project τους Delerium. Τι σας οδήγησε σε αυτό?

Bill Leeb: Διατηρούσα τις Ευρωπαϊκές μου ρίζες, εξακολουθούσα δηλαδή να αγαπώ την κλασσική μουσική, και ανακάλυπτα διαρκώς καινούρια ακούσματα, έθνικ  και μουσικές της Μέσης Ανατολής. Ήθελα να χρησιμοποιήσω όλα αυτά τα όργανα στη δουλειά μου. Οι Front Line Assembly ήταν πολύ «επιθετικοί» μουσικά. Ένα project που θα συνδύαζε τα παραπάνω, και μάλιστα με επιτυχία, ήταν ένα μικρό τρελό όνειρο που έκανα, ας πούμε, παίζοντας μόνος μουσική στο δωμάτιό μου. Και έτσι, φτιάχτηκαν οι Delerium που είναι πια μια ιστορία 20 ετών. Υπήρχαν βέβαια και πολλά άλλα side projects, πάντα με ενδιέφερε να κάνω διαφορετικά πράγματα. Νομίζω πως είναι καλύτερα να έχεις 10 διαφορετικούς τρόπους να δημιουργείς και να βγάζεις το ψωμί σου παρά μόνο έναν.

 
Πώς νιώθεις, αλήθεια, για τους Frontline Assembly?

Bill Leeb: Παραμένουν πολύ σημαντικοί για μένα. Ακόμα θυμώνω με πράγματα, με όλες αυτές τις ψευδαισθήσεις που πουλάνε η τηλεόραση και οι κατασκευαστές του lifestyle, με τον κόσμο που τις υιοθετεί σαν τρόπο ζωής. Pop Idol, πλαστικοί άνθρωποι… Οι Front Line Assembly είναι το τέλειο εργαλείο για εκφραστούν αυτά τα συναισθήματα. Είναι σημαντικό να μπορείς να πεις αυτά που θες, και μάλιστα χωρίς να τίθενται όρια από τη δισκογραφική σου εταιρία.

 
Ξαναγυρνώντας στους Delerium, παρατηρούμε ότι η μουσική σας όλα αυτά τα χρόνια έχει αλλάξει αρκετά, οι industrial ήχοι των πρώτων album έγιναν σταδιακά πιο ambient και, ειδικά από το Semantic Spaces και μετά, κάνατε μια στροφή προς ένα πιο radio friendly, new age ύφος. Ήταν απλά θέμα γούστου, ή έπαιξε ρόλο και η αλλαγή της εταιρίας (σ.σ. από την Dossier στη Nettwerk) σε αυτό?

Bill Leeb: Και τα δύο έπαιξαν ρόλο. Στο πέρασμα 10-15 χρόνων εξελιχθήκαμε, ο άνθρωπος, εξάλλου, αλλάζει μέρα με τη μέρα. Θελήσαμε να δώσουμε κάτι νέο. Από την άλλη, η Nettwerk ήταν η πρώτη μας μεγάλη εταιρία, και αυτό μας έκανε και να νιώσουμε διαφορετικά, ότι μπορούσαν να βγουν περισσότερα από τους Delerium. Μας δινόταν μια μεγάλη ευκαιρία. Είχαμε τη δυνατότητα να δουλέψουμε με πολλές γυναίκες μουσικούς- θυμάμαι τον ενθουσιασμό όταν το Flowers Βecome Screens με τα φωνητικά της Kristy Thirsk έγινε ραδιοφωνική επιτυχία στον Καναδά. Και ακολούθησαν πολλές και υπέροχες γυναικείες φωνές… Αυτόν τον καιρό πάντως, έχοντας φτάσει στο peak μας με αυτές τις μουσικές, είμαστε στη μέση μιας καινούριας δουλειάς διαφορετικής από τις προηγούμενες, πιο σκοτεινής.

 
Ο Rhys Fulber, έτερο μέλος του συγκροτήματος μετά την αποχώρηση του Michael Balch, έφυγε από τους Delerium το 1997, με την κυκλοφορία του Karma, και επέστρεψε το 2006. Μέσα σε αυτά τα 9 χρόνια τον βρίσκουμε να δηλώνει ότι θεωρεί απίθανο να ξανασυνεργαστείτε. Ποιοι λόγοι οδήγησαν στη διακοπή της συνεργασίας σας και την επιστροφή του?

Bill Leeb: Ο Rhys δεν είναι και πολύ ο τύπος που θα καθίσει να συζητήσει για τα συναισθήματά του. Αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί όταν ήταν μόλις 16 ετών, ένιωθα σαν μεγάλος αδερφός του. Φαντάζομαι ότι ένιωσε πιεσμένος μετά από κάποιο σημείο, ήθελε να δημιουργήσει και να πετύχει με τους δικούς του όρους. Ασχολήθηκε με δικά του project, τους Conjure One, έγινε γνωστός σαν παραγωγός των Fear Factory και των Paradise Lost. Παραμείναμε φίλοι, είναι πια παντρεμένος με παιδί και δική του καριέρα και τώρα ξανά δουλεύουμε μαζί σαν ίσοι.

 
Γίνατε πάρα πολύ γνωστοί το 2000 με την κυκλοφορία του ΕΡ Silence and Aria που περιελάμβανε και το remix του τραγουδιού (που αρχικά είχε συμπεριληφθεί στο Karma του 1997) από τον Dj Tiesto. Νιώσατε πιεσμένοι να επαναλάβετε την επιτυχία αυτή, αλλάζοντας ίσως και το ύφος σας ώστε να διατηρήσετε ένα κοινό που δεν σας γνώριζε πριν?

Bill Leeb: Η αλήθεια είναι ότι νιώσαμε κάπως έτσι. Το κομμάτι έγινε τεράστια επιτυχία, έφτασε στο νούμερο 1 πέντε χωρών και στο νούμερο 2 των charts του Λονδίνου. Μετά από αυτό, όλοι ελπίζουν ότι θα γράψεις άλλο ένα Silence, αλλά πιστεύω πως είναι μια ευκαιρία που σου δίνεται μόνο μια φορά στη ζωή. Είχαμε πάντα ένα σταθερό κοινό, που αγοράζει τους δίσκους μας για το ύφος μας. Από τότε και μετά υπάρχει και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που θα ακούσουν τα remix. Και είναι πάρα πολλά… η ηλεκτρονική σκηνή είναι τεράστια και έχουν δουλέψει πάρα πολλοί DJ από πάρα πολλούς χώρους με τη μουσική μας. Έχουμε, κατά κάποιον τρόπο, διεισδύσει σε δυο διαφορετικές κουλτούρες και έτσι έχουμε διπλασιάσει τις πωλήσεις μας και διευρύνει το προφίλ μας.

 
Για το Silence συνεργαστήκατε με τη Sarah McLahlan, κάτι που έχετε κάνει και με πολλές άλλες τραγουδίστριες, όπως πρόσφατα με τις Medieval Babes και τη Leigh Nash (σ.σ. με την οποία, μάλιστα, το 2007 οι Delerium συνίδρυσαν τους Fauxliage). Πόσα έχουν προσφέρει αυτές οι γυναίκες στη μουσική σας, πώς ήταν να δουλεύετε με τόσο σπουδαίες μουσικούς?

Bill Leeb: Έχουν προσφέρει πάρα πολλά. Η συνεργασία μαζί τους ήταν ουσιαστική, τους έστελνα τα κομμάτια και έγραφαν τους στίχους που στη συνέχεια τραγουδούσαν, ήταν σαν να συναντιούνται δυο κόσμοι. Φοβερό συναίσθημα. Έκαναν το κομμάτι δικό τους. Δεν φανταζόμουν ποτέ πως μπορεί να γίνει με αυτόν τον τρόπο, ποτέ δεν ξέρεις τι θα πάρεις πίσω ξεκινώντας μια τέτοια συνεργασία. Μια από τις ωραιότερες εμπειρίες ήταν η δουλειά μας με την Isabel Bayrakdarian, σοπράνο από την Αρμενία,  για τον τελευταίο μας δίσκο, το Nuages du Monde. Την είχα ακούσει στο ραδιόφωνο και δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν τελικά την ηχογράφησα να τραγουδά. Το ίδιο και με τη Sarah, της οποίας ο σύζυγος θα ακολουθήσει τους Delerium σαν drummer.        

 
Το 2005 συμμετείχατε στη φιλανθρωπική συναυλία One World στο Vancouver για τα θύματα του τσουνάμι του 2004. Πώς ήταν η εμπειρία αυτή? Πώς αισθάνεστε για αυτού του τύπου τις εκδηλώσεις?

Bill Leeb: Hταν 2 συναυλίες, με κοινό 20.000 και καλλιτέχνες όπως η Avril Lavigne. Είναι περίεργο να παίζεις για τόσο πολλούς ανθρώπους. Προσωπικά προτιμώ μικρές συναυλίες, 1.000 ατόμων, το βρίσκω πιο οικείο. Μπορείς να δεις ποιος κάθεται πίσω. Φυσικά όμως, ήταν για καλό σκοπό και είχε και πλάκα να παιζουμε με τόσο μεγάλους σταρ.

 
Γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι Delerium δεν έχουν κάνει άλλες περιοδείες πέρα από μια το 2003?

Bill Leeb: Σε αντίθεση με τους Frontline Assembly με τους οποίους έχουμε παίξει σε πολλές χώρες, οι Delerium έχουν πράγματι κάνει μόνο μια μικρή περιοδεία στη Βόρειο Αμερική το 2003. Με τόσες αλλαγές στη σύνθεση, ήταν δύσκολο να μαζευτούν όλοι μαζί. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε στην Ευρώπη και είναι κάπως «αναγνωριστική». Δεν ξέρουμε πόσο κόσμο θα βρούμε, πώς θα περάσουμε…

 
Υπάρχουν άνθρωποι εδώ που ανυπομονούν να σας ακούσουν, πώς αισθάνεστε που θα βρεθείτε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη?

Bill Leeb: Δεν έχω επισκεφθεί την Ελλάδα στο παρελθόν και είμαι ενθουσιασμένος που θα βρεθώ εκεί για πρώτη φορά. Τα τελευταία 25 χρόνια, καθώς έχω κάνει και σχετικές σπουδές, συλλέγω δείγματα τέχνης από τις χώρες όπου ταξιδεύω. Πάω οπωσδήποτε σε κάποιο μουσείο, σε κάποια εκκλησία, αγοράζω βιβλία, έχω γεμίσει το σπίτι μου με τέτοια ενθύμια. Το τελευταίο μου ταξίδι ήταν στη Μόσχα με τους Front Line Assembly. Ανυπομονώ, στη διάρκεια της μιας μέρας που θα έχω ελεύθερη στην Αθήνα, να την γυρίσω όσο μπορώ. Και φυσικά να γνωρίσω το ελληνικό κοινό.

Συνέντευξη: Σοφία Ράπτη