Dernière Volonté - Immortel

7 June 2010 - Hau Ruck / Tesco organisation

Μια ιδέα μας είχαν δώσει
με το ‘La nuit revient'
αλλά αυτό που θα προέκυπτε δεν το περιμέναμε... Να σας πω κάτι? Αυτό το άλμπουμ
στη χειρότερη περίπτωση μου θυμίζει κουδουνίστρα μωρού και στην καλύτερη αυτά
τα παιδικά παιχνίδια με τα κουμπάκια που πατώντας το καθένα, κανείς ακούει και
άλλο τραγουδάκι. Μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε όμως, τουλάχιστον όχι πριν
τελειώσει αυτό το κειμενάκι.

Ως πιστή ακροάτρια της
μπάντας από τότε που ξεκίνησαν, περίμενα με ανυπομονησία το επόμενο άλμπουμ.
Την πρώτη φορά που το άκουσα χαμογελούσα λίγο αμήχανα, εντάξει μου άρεσε  η πιο ηλεκτρονική χαρά,  σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ, που άκουσα
στη μουσική τους αλλά κοιτούσα και ξανακοιτούσα το cd για να σιγουρευτώ ότι ακούω όντως Dernière Volonté.

Σε γενικές γραμμές, θα
ακούσετε ένα ευχάριστο χορευτικό άλμπουμ από πλευράς μουσικής και ρυθμών το
οποίο αν δε γνωρίζετε ήδη τη μπάντα, θα σας δώσει τη λάθος εντύπωση γι'αυτήν.

Ο μινιμαλισμός υπερέβει ? τα
‘όριά' του...?

Πράγματι οι D.Volonté πάντα είχαν έντονο το μινιμαλιστικό ηλεκτρονικό
στοιχείο και synth σε
εύθυμους ρυθμούς στα κομμάτια τους, ανεξάρτητα από τους στίχους (που κι αυτοί
στο ‘Immortel' είναι μια άλλη ιστορία) κι αυτό ήταν το
χαρακτηριστικό τους που τους διαχώριζε από τις υπόλοιπες γνωστές neofolk μπάντες (αν και οι
ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται ως indie...!) με την
ακουστική κιθάρα και τις μελαγχολικές μελωδίες.

Πολύς λόγος έχει γίνει
για την ιδεολογία πίσω από τους στίχους των neofolk συγκροτημάτων, η οποία το μόνο που μπορεί κανείς
να πει σε γενικές γραμμές είναι πως είναι αμφιλεγόμενη. Για όποιον έχει όρεξη
και διάθεση, πρόσφατα ανακάλυψα και αυτό,  μέσα στο γενικότερη συζήτηση.

Ο λόγος που δε μου άρεσε
τελικά το άλμπουμ δεν έχει λοιπόν καθόλου να κάνει με το αν το γκρουπ αυτή τη
φορά είναι λιγότερο ή περισσότερο πιστό σε οποιοδήποτε neofolk ‘ιδεώδες' ( το οποίο και δεν υφίσταται), αλλά ότι
βρήκα τη μουσική ‘ξένη' ως προς όσα είχαμε ακούσει ως τώρα από αυτούς και
υπερβολικά φορτωμένη με ηλεκτρονικά αρπέζ σε υψηλές οκτάβες. Όλ'αυτά είναι
εντελώς διαφορετικά απ'όσα μας έχουν προσφέρει ως τώρα οι Dernière, το πρόβλημα είναι ότι το συγκεκριμένο
διαφορετικό πράγμα, δε μου αρέσει ως μουσική και το χειρότερο, μου θυμίζει
επικίνδυνα, pop χορευτικές μουσικές της δεκαετίας του '80...για να το πω ευθέως είναι για
παράδειγμα, ανησυχητική η ομοιότητα του synth και της μελωδίας που παίζεται στο κομμάτι ‘Impossible' 3.5 λεπτά από την έναρξή του, με το ‘Ska chou chou' του Claudio Cecchetto...

Και εδώ σπεύδω να ηρεμήσω
τους οπαδούς αυτού του μουσικού είδους, λέγοντας πως φυσικά και δεν καταδικάζω
τη μουσική της δεκαετίας του '80 και το μινιμαλισμό της αυτή τη στιγμή, η οποία
αναγνωρίζω πως όρισε εκ νέου και με πρωτοποριακό τρόπο, τα μουσικά πράγματα
ιδίως στη Δύση, απλά λέω πως στους Dernière Volonté δε μου αρέσει αυτός ο ήχος.

Άλλος ένας λόγος που δε
μου άρεσε το ‘Immortel' ήταν η ‘ασυμφωνία' που διαπίστωσα και η αμηχανία που μου προκάλεσε, η
μουσική, όσον αφορά τη σύνδεση των στίχων με τις μελωδίες. Είναι αστείο για μένα,
ν' ακούγονται λόγια όπως ‘Δεν υπάρχει
αύριο, το έκανα να εξαφανιστεί, δε μου μένουν πια παρά οι αναμνήσεις του χτες,
...' με τη μουσική αυτή που παίζεται στο ‘Languissant' για παράδειγμα... όχι ότι υπάρχει συγκεκριμένη μουσική για συγκεκριμένα
νοήματα, αλλά ως ένα σημείο, νομίζω πως πρέπει να υπάρχει μια συμφωνία. Για να
μη μιλήσω για το ερμηνευτικό ύφος του ‘Trop tard' και του ‘Le plus secret', σε συνδυασμό με τη μουσική τους.

Για να το πούμε έτσι με
ένα παράδειγμα η μουσική του άλμπουμ είναι το αντίστοιχο με το να βλέπεις μια
πολύ όμορφη γυναίκα, να έχει βάλει τόσα κοσμήματα επάνω της που αφ' ενός να
‘χάνεται' η ομορφιά της μέσα στον πλουραλισμό και αφετέρου, αισθητικά να
προκαλεί οπτική ‘κούραση'. Νομίζω πως είπα αρκετά...

Τί μας άρεσε

Εξαίρεση αποτέλεσαν οι ωραίες
και προς στιγμήν ελπιδοφόρες εισαγωγές που γενικά ακούσαμε στο άλμπουμ ( ‘Ici bas',
‘Mon orage', ‘Immortel') και λίγα ενδιαφέροντα samples στα synth (στο τέλος του ‘Rien à aimer', κάπου στο πρώτο ενάμισι λεπτό του ‘Impossible') αλλά δυστυχώς δεν επηρέασαν σε ύφος και
‘σκοτεινιά' την υπόλοιπη διάρκεια των τραγουδιών ούτε ήταν αρκετά για να
διατηρήσουν το ενδιαφέρον μου. Επίσης ωραίους στίχους ακούσαμε και πολύ
ενδιαφέροντες (ευτυχώς αυτό δεν άλλαξε).

Εν κατακλείδι...

Όχι όχι μην επιμένετε σας
παρακαλώ... δυστυχώς όσες φορές κι αν το ξανακούσω, δεν το συζητώ τώρα, τα
κομμάτια αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τα ‘Douce Hirondelle', ‘Au travers des lauriers', για να μην θυμηθούμε τώρα τα παλιότερα ‘Mon Mercenaire', ‘Hymn'κλπ, όχι τώρα σοβαρά
συγκρίνονται αυτά τα κομμάτια με αυτά του ‘Immortel'???... Το άλμπουμ δε μου άρεσε καθόλου για να μην πω
πως βρήκα ιδιαιτέρως βαρετά ορισμένα κομμάτια, με στίχους άσχημα ερμηνευμένους.
Συνολικά ήταν ένα απογοητευτικό άλμπουμ, ιδίως έχοντας ακολουθήσει τα: ‘Devant le mirroir', ‘Commemoration', ‘Mon Mercenaire' κλπ. Τι έχει
συμβεί λοιπόν στις neofolk μπάντες τελευταία? Παρεπιπτόντως, πρόσφατα
ακούσαμε και το τελευταίο Blood Axis και δεν πιστεύαμε πάλι στ' αυτιά μας. Αυτοί
αλλάζουν ή εμείς παραμένουμε ίδιοι?

Ελπίζοντας λοιπόν οι D.Volonté, να
επανέλθουν στα προηγούμενα μουσικά μονοπάτια τους ή να μετονομαστούν σε κάτι
άλλο...
 

Rating: 5 / 10
Νάντια Σαββοπούλου