Destroid - Loudspeaker

 
01 Let Me Leave / 02 Bird of Prey / 03 Revolution / 04 Run And Hide (Edit) / 05 Forever / 06 Only A Vision / 07 Friend Or
Foe (The Betrayal) / 08 Bittersweet Fate / 09 Moral / 10 As The World Turns /
11 Open My Eyes / 12 Cover Your Ears / 13 Ruins (Edit) / 14 Mourn

Pro Noize / 25 October 2007 

Και εκεί που
δεν κινιόταν τίποτα το καλοκαίρι… ο χειμώνας μπαίνει με ορέξεις, Και κάποιοι
είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν το EBM ζωντανό. Και καλά οι VNV, οι Rotersand και οι Covenant (με το επερχόμενο live τους) να προσπαθούν… Αλλά ο πολύς Daniel Myer (Haujobb, HMB, Architect) μάς ήρθε ουρανοκατέβατος!

Για να μην υπάρξουν απογοητεύσεις, πρώτα θα
διευκρινίσω τι ΔΕΝ κάνει (και δεν φαίνεται να προσπαθεί καν να κάνει) το άλμπουμ:

• ΔΕΝ ικανοποιεί τους φίλους των Haujobb.
  Τουλάχιστον όχι όπως θα τους ικανοποιούσε ένα άλμπουμ των Haujobb. Τα
  ηχοτοπία και η Haujobb θεματολογία απέχουν. Με δυσκολία μπορείς να το πεις industrial ή
  κατεξοχήν πειραματικό album.
• ΔΕΝ δημιουργεί νέο είδος. Και
  αυτό το λέω για τυχόντες φαν της Pzycho Bitch που
  φαντάστηκαν ότι Pro Noize + Daniel Myer = κάτι
  καινούριο τουλάχιστον εφάμιλλο του trip noise. Οι
  ρυθμοί όντως τριπάρουν πού και πού, σαφώς περισσότερο από ότι στη  μέση EBM κυκλοφορία, και ο θόρυβος
  είναι πανταχού παρών, αλλά κυρίως στο υπόβαθρο (ως μακρόσυρτοι ήχοι πχ),
  ως παραμόρφωση σε ένα κανάλι ή ως περιοδικά επαναλαμβανόμενο εφέ.
• ΔΕΝ είναι το «electro album της χρονιάς!» όπως θα προσπαθούσε να σας πείσει κάποιο
  δελτίο τύπου.
• ΔΕΝ πήρε το αυτί μου
  περισσότερες αναφορές στο robotech πέρα από τον τίτλο, αλλά δεν
  είμαι και ειδικός :P.

Τώρα που ξεκαθαρίστηκαν αυτά, οφείλω να πω
ότι είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ. Ξεκινάει με το ρυθμό που μας άφησε το vertical theory (αν και θα έλεγα με αναφορές στο
ρεμίξ των glis που υπάρχει στα vertical mixes), και αρκετά σκοτεινούς, κάπως άκυρους
και αυτοσαρκαζόμενους στίχους και γυναικεία samples στο let me leave. Σιγά
σιγά όμως διαφοροποιείται από το παρελθόν όλο και περισσότερο: ένα πρωτότυπο
θορυβώδες, αλλά ταυτόχρονα cheesy συνθ στο bird of prey μάς δίνει έναν Daniel Myer αναπάντεχα «εμπορικό», για να
σοκάρει ακόμα περισσότερο το εντελώς κλασσικό EBM του revolution (κάτι μού φέρνει σε Rotersand στα πιο σκληρά τους).
Το έξοχο reverb και delay του forever μάς επαναφέρουν
στο τι ακριβώς πρέπει να περιμένουμε από το άλμπουμ: club hits που έχουν το καθένα την προσωπική
και πρωτότυπη πινελιά του Myer, χωρίς να αφήνουν κάποιο να περάσει χωρίς να
υπαινιχτούν τη μαεστρία του στη δημιουργία νέων ήχων. Ακόμα περισσότερο, μάς
δείχνει το πώς οι ήχοι του μπορούν να χρησιμοποιηθούν σήμερα (και όχι το 2012)
σε πιο mainstream μουσική.
Εκεί που πέφτει η μασέλα, όμως, είναι όταν
έρχονται, αναπάντεχα, στη μέση του άλμπουμ, όχι ένα, αλλά 3 κομμάτια που θα
μπορούσαν να είναι στο top 20 της χρονιάς: το friend or foe, το bittersweet fate (ξεκινάει σαν φτωχή στιχουργικά
μπαλάντα, αλλά αυτός ο θόρυβος που μπαίνει στη μέση του και το συνοδεύει μέχρι
το τέλος είναι διαμάντι!) και το σκληρό σφυροκόπημα (που σπάει με σύνθια) του moral απλά ρίχνουν τη σκιά τους σε ό,τι ακολουθεί! Το Cover Your Ears χρειάζεται να κάνει ζογκλερικά με
τις κορίνες της electroclash πάνω από ένα λάκκο θορύβου για να καταφέρει να διατηρηθεί
στη μνήμη!

Εν ολίγοις, το loudspeaker είναι πρωτότυπο, δυνατό, γεμάτο
χιτάκια, αλλά μπορεί και να σας αφήσει μια ελαφριά αίσθηση πικρίας για την
χαμένη ατμόσφαιρα. Ίσως κάποιος άλλος στο στίχο και στο τραγούδι να βοηθούσε.
Σαφώς όμως θα ήμουν ευτυχής αν βγαίνανε πιο πολλά άλμπουμ σαν κι αυτό στο χώρο!

  comments & discussion