Detachments - Detachments

1. Audio Video 2. I Don't Want To Play 3. Art Of Viewing 4. Holiday Romance 5. You Never Knew Me 6. Sometimes 7. H.A.L. 8. Circles 9. Tread Along 10. Fear No Fear 11. Words Alone (+ Hidden Track)

13 October 2010 - ThisIsNotAnExit

Λατρεύουν τα δυνατά bassline, προτιμούν να παίζουν για να χορεύει ο κόσμος στα club παρά σε μια συναυλία. Αγαπάνε πραγματικά τα πάντα στη synthpop αλλά και το σκοτεινό post-punk των 80's, ενώ δεν πολυκαταλαβαίνουν προς τι τόση φασαρία στο industrial. Κόλλημα επίσης έχουν με την πρώτη περίοδο της techno και τις αντίστοιχες κυκλοφορίες της Warp, αλλά απ'το να μπεκρουλιάζουν στο Hacienda θα προτιμούσαν να παρακολουθούν βιδωμένοι μια συναυλία των My Bloody Valentine. Αυτά είναι λίγα απ'τα πράγματα που μπορεί κανείς να μάθει στο διαδίκτυο για τους Detachments, το συγκρότημα απ'το Λονδίνο που αξίζει να τους εμπιστευτείς αρκετά πράγματα. Κάποια απ'αυτά μάλιστα, σημαντικά. Πρώτα απ'όλα τους αναθέτεις να σε πάρουν πολύ μάκρια απ'τις ...ηλεκτρονικές αποτυχίες τύπου Editors και εμπορικές ψευτορετρό αφέλειες, βλέπε Klaxons.

Κακία ήταν αυτό, ξέρω, αλλά χρειάζεται, που και που σε ξυπνάει. Δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό πράγμα που συμβαίνει σ'αυτήν την κυκλοφορία. Η οποία δεν ξεχωρίζει ακριβώς, αλλά στην ξηρασία που περνάει η synthpop τώρα που τριαντάρησε, αναζητούνται όσοι έχουν κάτι να πουν. Η υπερπροσφορά του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 90 άφησε πίσω της καμένη γη.  Ο ομώνυμος δίσκος των Detachments είναι μια σύγχρονη, δυνατή χορευτική παραγωγή που αγγίζει το ρομαντισμό των Visage, την πανέξυπνη απλότητα των συνθέσεων των Human League, αλλά και το minimal wave, τους ηλεκτρονικούς απόμακρους Section 25 ή την αυστηρότητα των DAF. Δεν είναι ότι  το παρατραβάω με τις αναφορές, άλλωστε η δεκαετία που φεύγει είχε αρκετό άγχος να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερες σε ένα άλμπουμ. Μάθαμε επίσης να σκεφτόμαστε ότι όσο πιο πολλά βλέπουμε σε ένα δίσκο, τόσο λιγότερα περιμένουμε απ'τον επόμενο, όπως και το να μην παραδεχόμαστε ότι αυτό δεν έχει πολλή σημασία. Ο Peter Hook δηλώνει μεγάλος φαν των κομματιών τους, και δικαιολογημένα, αν και θα μπορούσε να πει επίσης ότι κάτι σίγουρα του θυμίζουν.

Στα live τους μπορεί να φαίνεται περισσότερο σαν τρεις φαν των Stoneroses να παίζουν new wave, αλλά το Detachments είναι κυρίως ένας syntpop δίσκος με πολλά όμορφα κομμάτια, γεμάτα μελαγχολικές μελωδικές στιγμές, σκοτεινά ηλεκτρονικά περάσματα, «πληγωμένους» στίχους και χορευτικό προσανατολισμό. Η χαρά του dj εκτός των άλλων. Δίκαια όμως, εφόσον υπάρχει για παράδειγμα το Holiday Romance ή το Art of Viewing. Τα απότομα drum beat, το παράπονο στη φωνή του Sebastien Marshal, και τα χαρακτηριστικά πλήκτρα, ευθύνονται για αρκετή απ'τη μαγεία αυτών των κομματιών. Το να χορεύεις μόνος το Fade to Grey ή το Dancing with tears in my eyes, είναι το συναίσθημα που έφτιαξε κατά κύριο λόγο το Detachments, και ο Marshal αφέθηκε νοσταλγικά και ...αμετανόητα σ'αυτό.  Το I don't want to play είναι σ'αυτήν ακριβώς την κατηγορία, και ίσως είναι η αδυναμία μου αυτός ο κάπως παιχνιδιάρικος μα μελαγχολικός ρυθμός του. Στα συγκροτήματα - επιρροές που είπαμε παραπάνω και στα σχετικά άλλα που φαντάζεστε, κρύβονται σίγουρα αρκετοί μουσικοί «ήρωες» του Marshal.

Το δυναμικό H.A.L. ανήκει στην πιο σκοτεινή και μάλλον λιγότερο αναχρονιστική πλευρά του Detachments. Τη θέση των OMD και των Kraftwerk παίρνουν σε κομμάτια όπως το Fear of Fear και το Tread Along, η αστείρευτη μπλεγμένη έμπνευση των παλιότερων Front 242 και οι Neon Judgement. Κι αν έγιναν της μόδας οι καλοφτιαγμένες επαναλήψεις της δεκαετίας από διάφορα συγκροτήματα, η αγάπη τους για αυτόν τον ήχο και η ειλικρίνεια με την οποία την παρουσιάζουν, σώζουν το δίσκο απ'το να θεωρηθεί εύκολα κάτι τέτοιο. Στα συν και η πολύ καλή παραγωγή που δένει ωραία όλο το αποτέλεσμα. Το άλμπουμ κλείνει με το new order -ικο, ταξιδιάρικο Words alone, ή πιο σωστά με ένα κρυμμένο κομμάτι, που πάντα θα με συγκινεί ως τρόπος για να τελειώσει ένας δίσκος. Μια επιθυμία να μην έρθει το τέλος, μια σύντομη, διαφορετική εξομολόγηση, που αξίζει να ακουστεί λίγο ξέχωρα από τα άλλα.

Ο ομώνυμος δίσκος των Άγγλων μπορεί να περιγραφεί με πολλά καλά επίθετα. Το κυριότερο είναι ότι μοιραία θα θυμίζει βραδιές με νοσταλγία που όσο πάει και γίνονται μόνο αναμνήσεις. Κι αυτό δεν το καταφέρνει καμιά απομίμηση του ήχου ούτε μόνο οι γνωστές επιρροές, αλλά η προσωπική σχέση των μουσικών με το παρελθόν και με ο,τι έρχεται στο μυαλό απ'όλα αυτά. Για όσο μείνουν στ'αυτιά μας.

Rating: 8,3 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

  
{youtube}2lZZ_oAtKDc{/youtube}