Come on move it,when I'm on the mike! Προσπαθώ Steffen, προσπαθώ.. Αλλά και έχω κολλήσει στο 1o τραγούδι και το new word document είναι αδυσώπητα λευκό. Και δεν μπορώ και να το σκίσω, να το τσαλακώσω και να το πετάξω απηυδισμένη στα σκουπίδια. Αλήθεια, αυτά τα 15+ χρόνια εσύ και ο φίλος σου δεν έχετε πάθει κανένα composer's block ή lyricist's block ή whatever? "World Without End", "Unversed In Love", "Fairyland?","Monosex" (και το "Antiquity" ακόμα): σίγουρα κανένα απολύτως μπλοκάρισμα μέχρι εκεί..."Void","Two": μια σχετική δυστροπία, ένα κατανοητό ψάξιμο, ένα μπέρδεμα μα η μούσα παρακολουθούσε... (αγαπημένο)"Devolution","6 Feet Underground": σημάδια ανάκαμψης και μουσικής ταυτοπροσωπίας. Συν τα "Zehn" και "Remixed" και δεν ξέρω πόσα live και όσα παραφερνάλια.. συνεπείς και παραγωγικοί αν μη τι άλλο! Και τώρα το "Subkutan". Δεν θα αρνηθώ πως πάντα χαίρομαι να σας ακούω και κάθε νέα κυκλοφορία είναι ευπρόσδεκτη αλλά ξέρεις... It's kind of a 'meeting with the beloved-ex-lover' situation. Ας προσπαθήσουμε πάλι αυριο over coffee, ε?

Έχουν και οι δίσκοι την ώρα τους και για το "Subkutan" ένα χαλαρό απόγευμα (και δει μετά από siesta) είναι ο,τι πρέπει. Το διεγερτικό "Subtronic" με ελαφρώς χορευτικές διαθέσεις και τις ελαφρώς vocoded παρακινήσεις του ΜC Steffen ("Come on move it.." που λέγαμε) λειτουργεί σαν ένα πιο cute, ανάλαφρο "Sadness" (Devolution) και μ'αρέσει. Σε αυτούς τους ρυθμούς ωστόσο, δεν κινούνται παρά δύο tracks ακόμα, "The End" και "E-Shock". Το πρώτο, ένα μείγμα "Void" και τυπικών De/Vision και μια άκυρη προσπάθεια θεματολογίας στην οποία έχουν διαπρέψει οι Mesh ενώ το δεύτερο ξεκινά λίγο Kraftwerk-ικά, συνεχίζει όπως κάθε instrumental-με-ένα-επαναλαμβανόμενο-τετράστιχο που σέβεται τον εαυτό του και συνδυάζεται ωραιότατα με Covenant. Βλέποντας λοιπόν πως μπορούν ακόμα να φτιάξουν όμορφη, χορευτική progressive pop (όπως και θέλουν να τη βαφτίζουν) στενοχωριέμαι λίγο που οι ταχύτητες πέφτουν τόσο στη συνέχεια.

Από άποψη δυναμικής τώρα ... "Star-crossed Lovers" και οι Depeche Mode (του 2005) εξακολουθούν να επηρεάζουν έντονα τα 'παιδιά' τους. Πολύ όμορφο τραγούδι πάντως... Όταν μια τρυφερή μπαλάντα παίρνει ένα 'βρώμικο', industrial τριπάκι... Cos "We like a bit of rough" indeed! Λίγο αργότερα η εισαγωγή, τα ευαίσθητα φωνητικά και η ποιητική διάθεση του "Still Unknown" θυμίζουν παλιές, καλές Moments We Shared when we used to be Drifters και συγκινούμαι λίγο, όπως και με το άκουσμα γερμανικού στίχου για πρώτη φορά μετά το "Endlose Träume" του '95 ("In Dir"). Τόσο cuddly φωνή που την ξαναβρίσκεις? 'Εχουμε και καιρό να ακούσουμε κάτι από τους Wolfsheim... Α! Και το closing track για την underwater love αίσθησή του και για λίγο "Summer Sun" εν μέσω ψύχους και κακοκαιρίας.
'Οσον αφορά τα υπόλοιπα... Μid-tempo τραγούδια σαν το δυνατό "Addict" και το electropunky "Obey Your Heart", τα πιο ήσυχα "Not Made Of Gold" και "My Own Worst Enemy", και το ατμοσφαιρικό, με έξοχο synth φινίρισμα "No Tomorrow". Steffen and Thomas are not music pionneers, not that much of dance engineers any more but they are quality pop workers. Ανώτερο από το προηγούμενο album πιστεύω, αρκετά γεμάτος και περίπλοκος αν και μέτριος ήχος, με διάφορα 'τσιμπηματάκια' εδώ κι εκεί, λίγα effect στη φωνή και ένα ενδεχόμενο βάθους και αφελούς αναζήτησης στους στίχους. Tην απλότητα και γλυκύτητα στους De/Vision (στιχουργικά και μελωδικά) πάντα τη θεωρούσα μέρος της γοητείας τους, μα η εποχή της αθωότητας έχει περάσει προφανώς. Τρίτος δίσκος με τους παραγωγούς Schumann & Bach και το αποτέλεσμα, αν και ευχάριστο και ποιοτικό, φαίνεται προδιαγεγραμμένο. Καλά μέχρι εδώ αλλά το επόμενο βήμα θα το ήθελα λίγο πιο further. Και μία τελευταία ένσταση για το όλο υποδόριο concept του artwork που θα το προτιμούσα λιγότερο κυριολεκτικό.

Αν και σε γενικές γραμμές νομίζω πως πήγε καλά, ομολογώ πως δεν ξέρω πως να κλείσω αυτό το πιο πρόσφατο ραντεβού με τους De/Vision... Κάτι μέσα απ' το album "We're but tears on the cheeks of time. My love for you is still unknown."? 'H μήπως "No amount of paint can hide the rust. There's a time and a place for everything." από το ίδιο τραγούδι κιόλας? Ή εκείνο το παλιό του Sinatra "I've got you.. Under my skin.. I've got you.. Deep in the heart of me.."? Eναρμονισμένο με τον τίτλο αν και άσχετο, ειλικρινές, διφορούμενο, νοσταλγικό. Αυτό!