Η περίπτωση του ‘Anatomy of Silence' έχει ιδιαιτερότητες αφ' ενός γιατί δεν υπηρετεί τον τίτλο του άλμπουμ και αφετέρου γιατί πρόκειται για ένα άλμπουμ με ακουστικές διασκευές σε προηγούμενες δουλειές των ίδιων των Diary of Dreams. Σπάνια ένα συγκρότημα ξαναβγάζει ένα ολόκληρο άλμπουμ με διασκευές στα δικά του κομμάτια αλλά στην προκειμένη περίπτωση οι Diary of Dreams τα έγραψαν εκείνοι και θα τα ‘σκοτώσουν' όταν χρειαστεί. Πιο δίκαια δε μπορεί να καταστραφεί μια σύνθεση.

Όχι δεν υπαινίσσομαι πως κάτι τόσο δραματικό συνέβη εδώ, απλά με αφορμή το άλμπουμ, μπήκα σε σκέψεις σχετικά με το ‘πότε πρέπει να γίνεται αποδεκτή ασυζητητί, η καταστροφή ενός μουσικού κομματιού', επίσης ‘ποιά είναι τα όρια (και αν υφίστανται) ανάμεσα στη διασκευή, την αλλοίωση και την παρουσίαση με άλλα χαρακτηριστικά, ενός κομματιού.' Η μόνη παραδοχή που μπορεί να γίνει είναι πως όλοι προφανώς, μπορούν να ‘επέμβουν' με όποιο τρόπο θέλουν σε ένα κομμάτι. Νομίζω πως στην περίπτωση που, αυτός που επεμβαίνει δραστικά, είναι και ο δημιουργός/ συνθέτης, η πράξη αποκτά δραματικότητα και το αποτέλεσμα ωθεί σε σκέψεις που περνούν από τις έννοιες της αυτοαναίρεσης, της εξέλιξης, της μετάλλαξης ακόμα και της αυτοκαταστροφής.

Μουσική για ένα δείπνο υπό το φως των κεριών σε ένα υποθετικό gothic piano bar

Για να έρθουμε τώρα στο θέμα μας από διαφορετική σκοπιά. Δεν είναι καινούριο στοιχείο οι αργοί ρυθμοί σε κομμάτια των Diary of Dreams ούτε η έμφαση στο πιάνο και στην ακουστική κιθάρα. Δεν είναι η πρώτη φορά που περιλαμβάνονται ακουστικά όργανα σε κομμάτια τους, ούτε είναι ανοίκειος ο γαλήνιος τρόπος ερμηνείας από πλευράς του Adrian Hates. Το μυστήριο και λίγο ανεξήγητο στοιχείο σ'αυτό το άλμπουμ, είναι η έλλειψη εναλλαγών στα κομμάτια (ρυθμικών, υφολογικών), η έλλειψη δυναμικής και ο φτωχός ήχος. Είναι η πρώτη φορά που αφαιρούν όργανα και σχεδόν κάθε είδους προηχογραφημένο ήχο από τη σύνθεση και η πρώτη φορά που βασίζονται σε επαναλαμβανόμενα φτωχά και απλοϊκά μοτίβο. Ο ήχος του ‘Anatomy of Silence' είναι στατικός, απογυμνωμένος από τα χαρακτηριστικά που έκαναν ενδιαφέροντες τους Diary of dreams ως τώρα. Έπιασα τον εαυτό μου σε χαρμολύπη ακούγοντας την καινούρια εκδοχή του αγαπημένου μου ‘Malice', για να μη συζητήσω για το ‘Butterfly dance' και για το ‘Rumours about angels' το οποίο μεταλλάχτηκε στον pop εφιάλτη της αρχικής εκτέλεσης.

ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ τι χάνει κανείς από το νόημα των στίχων ακούγοντας τις συγκεκριμένες εκδοχές των κομματιών που περιλαμβάνει το άλμπουμ αυτό.

Από την άλλη μεριά δε μπορώ να μην αποδεχτώ το γεγονός πως, έχει ‘παίξει' πολύ καλά ο Adrian Hates όλ ‘αυτά τα χρόνια, θέτοντας τους κανόνες ενός παιχνιδιού με επίκεντρο την darkwave μουσική. Αυτούς τους ίδιους κανόνες, τώρα, φαίνεται να τους αθετεί σχεδόν με κακεντρέχεια. Το άλμπουμ αυτό δοκιμάζει τα όρια της αποδοχής του κοινού που οι ίδιοι απέκτησαν ή/και μόρφωσαν. Φαίνεται λογικό ότι μετά από τόσα χρόνια βγάζουν ΤΩΡΑ ένα τέτοιο άλμπουμ, τη στιγμή που δύσκολα θα προσελκύσουν νέο κοινό ενώ το υπάρχον κοινό τους έχει αποκρυσταλλωθεί και είναι πιστό σαν τον καλό μαθητή ενός πολύ καλού δασκάλου.

Από αυτή την προοπτική το ‘Anatomy of silence' είναι μια ριψοκίνδυνη και έξυπνη απόπειρα με λίγους αποδέκτες.

Το άλμπουμ δείχνει ότι θα μπορούσαν οι Diary of Dreams να είχαν στήσει μια καριέρα με το να γράφουν ανούσια τραγουδάκια, χωρίς ενέργεια, χωρίς ενδιαφέρον και με μια υπόνοια δυναμισμού, διατηρώντας μας σε μια διαρκή απορία με επίκεντρο το πότε θα έβρισκαν τον τρόπο να εξωτερικεύσουν αυτή την υποβόσκουσα δύναμη. ΜΑ φυσικά, ΌΛΟΙ μπορούν να γράψουν τέτοια μουσική. Ευτυχώς που ΔΕΝ είναι τέτοια μπάντα και είμαι σίγουρη πως και οι ίδιοι θα έχουν ήδη αποδεχτεί πως το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί ένα στάδιο το οποίο (ευτυχώς) ποτέ δε χρειάστηκε να περάσουν οι ίδιοι ούτε καν στην αρχή της καριέρας τους˙ κι αυτό γιατί το ‘Anatomy of Silence' το έχουν ήδη ξεπεράσει ΌΛΑ τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Με την ίδια λογική που τέτοια άλμπουμ, αποτελούν κομμάτι του δειλού ξεκινήματος μιας μπάντας, φαντάζομαι πως δε θα μπορούσε να αποκλείσει κανείς μια θέση στη ‘δύση' μια καριέρας.

Όσο εντυπωσιακή ήταν η επιλογή των τραγουδιών για το πείραμα με τίτλο ‘Anatomy of silence', με παλιά (και όχι από τα πιο δημοφιλή) τραγούδια όπως το ‘She and her darkness', το ‘Rumours about angels', το ‘She' , το ‘Malice' άλλο τόσο αποκαρδιωτικό ήταν το αποτέλεσμα των επανεκδόσεων αυτών των κομματιών με τρόπο που τους αφαίρεσε τελικά κάθε ποιότητα! Ταυτόχρονα επειδή ακριβώς είναι τόσο έντονος ο χαρακτήρας των παλιών κομματιών, μέσα στις τωρινές τους εκτελέσεις είναι σαν τα ίδια τα τραγούδια να πολεμούν τη στατικότητα που τους επιβάλλεται στο ‘Anatomy of Silence'. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα ‘Giftraum', ‘She And Her Darkness' όπου ο Adrian Hates δεν καταφέρνει να διατηρήσει τους χαμηλούς τόνους που επιδιώκει στο υπόλοιπο άλμπουμ και ‘παρασύρεται' σε μια κάπως πιο δυναμική ερμηνεία. Από την άλλη μεριά, το άλμπουμ αυτό αποδεικνύει πως όσο και να προσπαθούν οι ίδιοι οι συνθέτες, ορισμένα τραγούδια δε μπορούν να φορέσουν κανενός είδους περιοριστική αλυσίδα.

Αδυνατώ να πιστέψω πως οι Diary of Dreams δε μπορούν να συνθέσουν ένα πλούσιο ηχητικά ακουστικό άλμπουμ και θα ήταν μεγάλη απογοήτευση να αποδειχτεί κάποια στιγμή πως κατά τη γνώμη τους η λέξη ‘ακουστικό' πάει παρέα με την έννοια του φτωχού ήχου. Άπειρα παραδείγματα μπορώ να παραθέσω προς υπεράσπιση της διαμετρικά αντίθετης γνώμης. Baby Dee, Current 93, Deine Lakaien, Antony and the Johnsons κλπ κλπ κλπ...

Χρειάστηκε να έρθει η στιγμή που το πιστό κοινό των Diary of Dreams βρίσκεται σε θέση να αποφασίσει αν θα τους ‘συγχωρέσει'...

 Rating: 6 / 10
Νάντια Σαββοπούλου