Again and again you're looking for new excuses to save you from what you really is the most...

Καμιά φορά αποδεικνύεται ότι τα συμπεράσματα που αντλεί κανείς από τις εμπειρίες του είναι σωστά και κάποιες άλλες, επικίνδυνες υπεραπλουστεύσεις...Ε λοιπόν ούτε μια φορά ως τώρα δεν έχω κάνει λάθος όταν με το που βλέπω ένα άλμπουμ με πάνω από 12 κομμάτια, θεωρώ δύσκολο να είναι στο σύνολό του αξιόλογο. Οι Diary of Dreams μας κίνησαν πολύ την περιέργεια με την αναγγελία του ‘Ego:X' και προσωπικά, παρ' ό,τι με είχε καλύψει από κάθε άποψη το ‘If' έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί για την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ.

Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό για μια μπάντα της οποίας μέχρι τώρα, κάθε άλμπουμ ήταν καλύτερο από το προηγούμενό του. Μουσικά και από άποψη ύφους στο ‘Ego:X' ‘πατάνε' στην ήδη δοκιμασμένη συνταγή της επιτυχίας τους. Ιδίως τα πρώτα 6 κομμάτια (τα οποία θα μπορούσαν να λείπουν κατά τη γνώμη μου) όχι μόνο δεν προσπαθούν καθόλου έστω ερμηνευτικά να προσφέρουν κάτι καινούριο, αλλά ούτε μελωδικά και ρυθμικά. Προς στιγμήν αναρωτήθηκα μήπως τώρα ξεκινάνε οι Diary of Dreams την καριέρα τους στη μουσική και είναι ψευδαίσθηση η μέχρι τώρα πορεία τους.

Ένα απλούστατο αδιάφορο παίξιμο στην κιθάρα, η οποία δίνει ένα στοιχειώδη και αδιάφορο ρυθμό στο βάθος την ώρα που ακούμε τον Adrian Hates να δίνει μια άχρωμη ερμηνεία. Κατά τα λοιπά, τα γνωστά ηλεκτρονικά samples δυστυχώς χωρίς εμπνεύσιμες μελωδίες. Ήταν μεγάλη υπέρβαση το ξεπέρασμα της έντονης επιθυμίας μου να πατήσω το fast forward στις πρώτες ακροάσεις. Η αυθυποβολή μου λειτούργησε όμως και έτσι άκουσα από την αρχή το άλμπουμ με περισσότερη προσοχή και ειλικρινή διάθεση.

Τα ενδιαφέροντα στοιχεία...

Από το ‘Element 2: Illusion' και μετά συμβαίνουν ορισμένα αξιοσημείωτα πράγματα στο άλμπουμ που αυξάνουν κάπως το ενδιαφέρον. Καταρχάς θέλω να σας επισημάνω το γεγονός ότι το άλμπουμ αυτό έχει πέντε κομμάτια με τον τίτλο ‘ Element...' διάσπαρτα και αυτό δεν είναι τυχαίο ούτε χωρίς σημασία. Επιπλέον θεωρώ πως δεν πρέπει να αγνοήσετε τον τίτλο του κομματιού 17 ‘Out of X' γιατί κατά τη γνώμη μου παίζει συγκεκριμένο ρόλο. Η δική μου ερμηνεία είναι πως δεν έγινε τυχαία η επιλογή της λέξης ‘Ego' σε συνδυασμό με το γράμμα ‘X' στον τίτλο του άλμπουμ ούτε και στη συνέχεια οι επισημάνσεις ‘Into X' και ‘Out of X'. Χοντρικά και χωρίς να μπαίνουμε σε παντελώς άγνωστα ‘χωράφια' θα μπορούσαμε να πούμε ότι γενικά, το χρωμόσωμα ‘Χ' ελέγχει τη θηλυκή πλευρά σε έναν άνθρωπο και επομένως με ένα τρόπο επηρεάζει ενδεχομένως την ψυχολογία, τον τρόπο που εκλαμβάνει τα όσα του συμβαίνουν και την κριτική που ασκεί σε αυτά. Αυτό παρ'ό,τι είναι μια υπεραπλουστευμένη ερμηνεία που εκφράζει ένα ποσοστό της αλήθειας δε σημαίνει ότι δε θα ταίριαζε ως γενική ιδέα στη δημιουργία ενός μουσικού άλμπουμ. Με άλλα λόγια, δε νομίζω ότι είναι μακρυά από την πραγματικότητα η σκέψη ότι οι  Diary of Dreams κάνουν αυτό το παιχνίδι με τις συγκεκριμένες λέξεις ακριβώς για να καταδείξουν ένα ουσιαστικό διχασμό σε κοινωνικό επίπεδο. Το διχασμό ανάμεσα στον θηλυκό και το μη θηλυκό τρόπο σκέψης  στο ίδιο ή και στα δυο φύλα.

Όσον αφορά τα ‘Element 1: Zeitgeist', ‘Element 2:Illusion', ‘Element 3:Stagnation', ‘Element 4: Angst', ‘Element 5: Resignation', μια ιδέα είναι να τα ακούσετε στη σειρά για να καταλάβετε την ουσία των στίχων και την εξέλιξη από το ένα στο άλλο.

Αυτά τα κομμάτια είναι μέρος του ιδεολογικού κορμού του άλμπουμ και περιγράφουν την κεντρική του ιδέα τις σκέψεις ενός έκπτωτου (εκούσια ή μη) απονεμητή μιας ‘αντικειμενικής' δικαιοσύνης και τα συχνά αλληλοαναιρούμενα συναισθήματα που τον διακατέχουν. Βάσει των παραπάνω νομίζω ότι αυτό που ακούμε είναι περισσότερο ένα ‘φιλοσοφικό' έργο με μουσική παρά ένα αμιγώς μουσικό άλμπουμ.

Παρ'όλ' αυτά επιμένω πως η ιδέα πίσω από τα πέντε κομμάτια αυτού του άλμπουμ, περνάει σχεδόν απαρατήρητη με αυτή τη μη ενδιαφέρουσα ερμηνεία και μουσική.

‘...and nothing really matters when everything collides...'

Η μουσική μετά το ‘Element 2: Illusion' αποκτά χρώμα και ρυθμικές εξάρσεις ενώ συμβαίνει και το σχετικά σπάνιο γεγονός του να υπάρχουν guest vocals. Για παράδειγμα η πρώτη εκτέλεση του ‘Push me'. Τα αιθέρια φωνητικά στο κομμάτι, αναλαμβάνει η  Amelia Brightman και αν το επώνυμο σας θυμίζει κάτι...πολύ σωστά. Πρόκειται για τη μικρότερη αδερφή της Sarah Brightman, μέλος των Gregorian, η οποία ασχολείται με το γρηγοριανό μέλος (ερμηνεύει και γράφει κομμάτια στο ύφος αυτό). Ως το 2^ο λεπτό το κομμάτι μοιάζει με κακέκτυπο γνωστών μελωδιών της ethereal σκηνής, ενώ η αιθέρια φωνή από μόνη της, χωρίς να αξιοποιεί πλήρως την τονική της δεξιοτεχνία (μάλλον λόγω της απλοϊκής μουσικής που τη συνοδεύει και των ερμηνευτικών οδηγιών ίσως των Diary of Dreams) περνάει απαρατήρητη. Ενδιαφέρουσα η μελωδική αλλαγή την οποία αναλαμβάνει ο Hates μετά το 2^ο λεπτό, όμως με το τέλος του κομματιού βρέθηκα να σκέφτομαι ότι μια πιο εμπνευσμένη αντιπαράθεση αυτών των δυο αντίθετων (από άποψη δυναμικής και τονικότητας) φωνών, θα μπορούσε να απογειώσει το συγκεκριμένο κομμάτι.  Ένα ένα τα κομμάτια που ακολουθούν έχουν κάτι διαφορετικό να προσφέρουν και το ένα είναι καλύτερο από το άλλο όχι τόσο ώστε να πλησιάζουν στο ελάχιστο παλιότερα κομμάτια, πόσο μάλλον το δυναμισμό του ‘ If'. Το ‘Echo in me(X-version)' σαν πυροτέχνημα, επαναφέρει τους δυναμικούς Diary of Dreams που γνωρίζουμε από τα παλιότερα ‘Soul stripper', ‘Butterfly dance', ‘She'... με synth που προσωπικά με παραπέμπουν αμέσως στους Frozen Autumn και ρυθμούς που χτυπάνε στην καρδιά και εξάπτουν τουλάχιστον την όποια συναισθηματική ισορροπία έχουμε.

Το ‘Mein:Ed' θα μπορούσε κάλλιστα να τιτλοφορείται και ‘O brother sleep:revisited' καθότι είναι δυστυχώς ολόιδιο με το κατά τα άλλα εξαιρετικό τραγούδι που συντέλεσε στη διαμόρφωσή του. Μήπως άρχισαν οι Diary of Dreams να επαναλαμβάνονται? Αυτό όπως ίσως έχω ξαναπεί, δεν είναι καθόλου αθέμιτο για ένα καλλιτέχνη, ίσα ίσα η επαναφορά και επανεκτέλεση ενός παλιότερου έργου συνήθως επιβεβαιώνει με τον πιο τρανό τρόπο την καλλιτεχνική ωρίμανση, αυτοκριτική, εξέλιξη και δημιουργική σκέψη του δημιουργού. Δυστυχώς σε αυτή την περίπτωση δε συμβαίνει αυτό.

‘...give me some time to kill me regrets...'

Τι απαράδεκτος! στίχος, τί ασυγχώρητο αίτημα? Και μάλιστα εν μέσω ενός τραγουδιού (‘Splinter') που από τη μια μεριά αποτελεί παραλήρημα (‘...You make me hate myself...') ­ενώ ταυτόχρονα επικαλείται το υγιές συναίσθημα των ακροατών του. Πόση συναισθηματική αχαριστία θα ακούγεται ακόμα σε στίχους?! Παρ' όλ' αυτά καθότι όπως είπαμε νωρίτερα, στο άλμπουμ πρωταγωνιστεί ένας έκπτωτος χαρακτήρας, τον οποίο και αφορούν όλοι οι στίχοι, θεωρούμε τα λεγόμενα ως πτυχές αυτής της πολυσχιδούς ‘καταραμένης' οντότητας την οποία σκιαγραφούν άλλωστε σε όλες τους τις δουλειές οι Diary of Dreams με αρκετή επιτυχία.

Νομίζω ότι δε χρειάζεται περαιτέρω ενασχόληση ένα άλμπουμ 21 κομματιών στο οποίο ξεχωρίζει μόνο 1. Εγώ ήδη περιμένω το επόμενο άλμπουμ...

Rating: 5 / 10
Νάντια Σαββοπούλου