DIGITONAL - Save Your Light For Darker Days

1. Ana Kata / 2. Silver Poetry / 3. Wide – Eyed, Wrapped In Love / 4. 93 Years On / 5. Nothing Left To Say / 6. Emberkreiss / 7. A Lighter Touch / 8. Gone / 9. After The First Death / 10. The Beating Of Her Hear

JUST MUSIC / 08 Sep 2008

  Ο Gary Lineker,
σπουδαίος striker τόσο της Tottenham
όσο και της Εθνικής Αγγλίας, είχε δηλώσει μετά το τέλος του ημιτελικού κόντρα
στην - ενωμένη - Γερμανία - στο παγκόσμιο κύπελλο που διεξαγόταν στην Ιταλία - το
εξής : «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα
στο οποίο παίζουν έντεκα εναντίον έντεκα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί».
Με την κυκλοφορία λοιπόν του Save Your Light For Darker Days των Άγγλων Digitonal, μπορώ πλέον να
υποστηρίξω, ότι η idm είναι ένα είδος μουσικής που
προσπαθεί πολύς κόσμος να συνθέσει, στο τέλος όμως οι Άγγλοι σε πείθουν ότι
είναι απλά ένα σκαλί παραπάνω. Και πώς να μην σε πείσουν με τέτοια ποιότητα που
διακρίνει τόσο τις εταιρείες, όσο και τους καλλιτέχνες που υπάρχουν σε αυτή την
χώρα. Μην σας πηγαίνει ο νους στους Autechre και τον Aphex
Twin… άντε και στους Plaid - τους Boards Of Canada
δεν τους κατηγοριοποιώ, διότι είναι από μόνοι τους μία κατηγορία… αφήστε που
είναι και από το Εδιμβούργο… Όταν λοιπόν υπάρχουν εταιρείες στο νησί, όπως οι Skam,
η Toytronic, η Expanding, η Neo
Ouija… και καλλιτέχνες σαν τους Maps
+ Diagrams, τους Multiplex,
τον Jega, τον Quinoline Yellow
(εντάξει αυτός είναι Ουαλός), τον Μetamatics και πάει λέγοντας, είναι
πολύ δύσκολο για τον υπόλοιπο κόσμο να αμφισβητήσει τα σκήπτρα που κατέχει το
νησί. Όσο και αν λέγεσαι μία Schematic ή μία Merck
ή είσαι οι Phoenecia ή έστω οι Funckarma.
Όσο και να προσπαθούν τοπικές σκηνές σαν την ισπανική με την spa.RK
να ηγείται εκεί ή ακόμη και αν η Ελβετία κατάφερε να ξεχωρίσει με την Spezialmaterial
και στις κάτω χώρες οι U-Cover
και η Sending Orbs, έχουν προσφέρει τα
μέγιστα.

  Θα ακουστεί οξύμωρο, αλλά πολλά βρετανικά groups
και ειδικότερα οι Digitonal, με έχουν βγάλει από
τα ρούχα μου. Συμπληρώνοντας έντεκα χρόνια ζωής, το λονδρέζικο ντουέτο με
σύνολο δύο άλμπουμς, δύο mcd’s
και ένα single, όχι απλά κράτησε ένα low
profile, αλλά κατάφερε a
priori να έχει μία εκλεπτυσμένη ποιότητα στις συνθέσεις του,
όπου ένας μέσος ακροατής αδυνατεί να κατανοήσει την αμεσότητα αλλά και την
ευκολία των Digitonal να καταφέρνουν να ξεπερνούν συνεχώς τον ίδιο
τους τον εαυτό. Όσο μπορεί να εξηγηθεί αυτό το αστείρευτο ταλέντο των δύο
μουσικών - αν μπορεί - θα προσπαθήσω, έστω και αδόκιμα, να δώσω μία όσο το
δυνατόν πειστικότερη ερμηνεία.

  Ο Andy
Dobson συνάντησε τον γεννημένο στην Σαουδική Αραβία Samy Bishai το 1997 και σχημάτισαν τους Digitonal.
Ο μεν πρώτος προοριζόταν να γίνει κλασσικός μουσικός σπουδάζοντας κλαρινέτο,
αλλά στην πορεία έμπλεξε με τις μουσικές του Richard
D. James και με τους ήχους
του Music Has The
Right To Children.
O δε δεύτερος με σπουδές στο κλασσικό βιολί, τα παράτησε
για να ασχοληθεί με την jazz  και με την ethnic
μουσική. Η ειμαρμένη όμως αποφάνθηκε οι δρόμοι τους να συναντηθούν και η
ιστορία να γράψει την χρονιά του 2002 το ντεμπούτο τους από την Toytronic
με τίτλο 23 Things Fall Apart.
23… χεχ, τέλος πάντων... Η αντίστιξη των ήχων του βιολιού, του κλαρινέτου - σε
κάποιες περιπτώσεις και της άρπας - με το laptop
φέρνουν ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα. Το Drencrom από εκείνη την δουλεία είχε
προκαλέσει μία μικρή επανάσταση στους κύκλους της electronica
εκείνη την εποχή. Οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν με το EP
The Centre Cannot
Hold, στο οποίο τα φωνητικά της Kristy
Hawkshaw (ξέρετε… Swayzak…State
Of Grace…) καθώς και το
τσέλο του Callum Cook έκαναν αρκετούς να
αναρωτηθούν εάν πρόκειται για την δημιουργία ενός νέου είδους μουσικής, που
συνδυάζει στοιχεία της κλασσικής μουσικής με αυτά να συναντούν την σύγχρονη
έκφραση της ηλεκτρονικής μουσικής. Οι ίδιοι πάλι αναρωτήθηκαν εάν αυτό που
παρουσίαζαν οι Digitonal, ήταν κάτι εφήμερο
χωρίς σαφή προορισμό. Έχουμε γίνει άλλωστε μάρτυρες αρκετές φορές - και θα
γίνουμε πάλι στο μέλλον - για διάφορες μόδες που πλασάρονται στο αφελή και αθώο
μουσικό κοινό που διψάει για ρηξικέλευθες ιδέες. Είναι hype
σου λέει ο άλλος… Αυτή λοιπόν η αμφιθυμία έπαψε να υπάρχει και την θέση της
πήρε η ανυπομονησία για το τι πρόκειται να ακολουθήσει από τους Digitonal,
αλλά και από το αγαστό μουσικό αποτέλεσμα που προσφέρουν οι ήχοι που πηγάζουν
τόσο από φυσικά όργανα, όσο και από μηχανήματα.

  Και σήμερα ακόμη, αδυνατώ να πιστέψω ότι
μπορεί σε λίγα χρόνια να επιστρέψουν και να κυκλοφορήσουν κάτι καλύτερο από το Save
Your Light For
Darker Days…. αν και βαθιά μέσα
μου πιστεύω ότι θα διαψευστώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακούγοντας το άλμπουμ,
δεν θα διαψευστείτε εσείς στο παραμικρό από τις απαιτήσεις που σας έχουν λογικά
δημιουργηθεί διαβάζοντας αυτή την κριτική. Κομμάτια όπως τα Nothing Left To
Say, Gone και ειδικά το κορυφαίο After The First Death, δεν γράφονται κάθε
μέρα. Οι ίδιοι οι Digitonal χαρακτηρίζουν την
μουσική τους ως “cinematic electronica”.
Καθόλου αδόκιμος όρος εάν αναλογιστεί κανείς την αρτιότητα του ήχου, με τους
τίτλους των κομματιών να σε μεταφέρουν σε μία διάσταση όπου ο Stanley
Kumbrick του 2001 : A
Space Odyssey, συναντάει τον Ridley
Scott του Blade Runner.

  Τελικά ο Gary Lineker είχε δίκιο… «… και στο τέλος
κερδίζουν οι Γερμανοί…». 

 
Νίκος Τσίνος